Στη Θεσσαλονίκη μπορείς να φας μέχρι σκασμού παραγγέλνοντας μόνο μεζέδες, το ξέρουμε (όλη η Ελλάδα) γι’ αυτό λέμε, κάπως μπερδεμένοι, ότι η Θεσσαλονίκη είναι ερωτική πόλη. Κι η Αθήνα όμως δεν πέφτει παρακάτω. Ούτε σε μεζέδες ούτε σε τσιλιμπουρδισματική διάθεση.
Μπορεί να ζεις στην Αθήνα και να μην σου λείπει ποτέ το χωριό, νησί, βουνό, η ραχούλα ή η στάνη σου: οι «τοπικές κουζίνες» σκίζουν, δεν υπάρχει μέρος της Ελλάδας που να μην έχει ανοίξει αντιπροσωπεία στην Αθήνα. Θέλεις χοχλιούς, κατίκι, απάκι, αυγοτάραχο, μπουγατσάκι, σύγκλινο, καλαθάκι, σουτζούκ-λοκούμ, μπούκοβο, κακαβιά, ρεβυθοκεφτέδες, ορτύκι, κρόκο, μαστίχα, φλομάρι, καβουρμά, φασόλα, φάβα, οτιδήποτε με ονομασία προέλευσης; Θα το βρεις εδώ στην πρωτεύουσα, μάλιστα σε περιβάλλον που παραπέμπει στον τόπο καταγωγής του/σου.
Επίσης… θα βρεις μεζέδες πολυσυλλεκτικούς, ελληνοπρεπείς, σε μικρές δοκιμαστικές μερίδες που όμως μαζεύονται σιγά-σιγά και γεμίζουν το τραπεζάκι στο μη περαιτέρω. Χορταίνεις με τα μάτια πρώτα (ισχύει, το λένε οι ψυχολόγοι! Τουλάχιστον οι ντεμί-απατεώνες, που ασχολούνται με τέτοια θέματα και είναι οι καλύτεροι). Μετά χορταίνεις επειδή διάφορα πράγματα τσουρομαδιούνται στο στομάχι σου για μια γωνίτσα, λίγο χώρο να χωνευτούν με την ησυχία τους, αγκαλιά τα κεφτεδάκια, γαριδάκια, σαχανάκια, ντολμαδάκια και σουβλάκια το ένα απάνω στο άλλο. Περνάς την ώρα σου ευχάριστα, μασουλάς για καιρό, όπως παλιά ο κόσμος έτρωγε πασατέμπο, αλλά τώρα ξοδεύοντας πιο πολλά λεφτά. Συζητάς, απλώνεις τις απόψεις σου στο τραπέζι, μεζέ-μεζέ, πίνεις, μέχρι που καπνίζεις κιόλας αν είσαι τόοοοοσο πια εκφυλόφατσα.
Αρκαδιανή
Μπορείς να πας στο «Ραέτι» για όλα αυτά, με κρητικούς μεζέδες, απάκι, μυζηθροπιτάκια και καλτσούνια ωραιότατα, στάκα, ψητά, μαγειρευτά, τα πάντα και μία θεία σου μαζί σε τιμές πολύ συντηρητικές: με 15 ευρώ τρως καταπληκτικά και νόστιμα, μεζέδες ατελείωτους και κυρίως πιάτα. Είναι χωμένο στους Αμπελόκηπους το μαγαζί – παλιά είχε και πλουσιοπάροχο μπακάλικο με Κρητικά προϊόντα, τώρα είναι μόνο το μαγειρείο. Ή εστιατόριο, ταβέρνα, όπως θέλεις το λες, με γρήγορο σέρβις και σταθερή πελατεία, ιδίως τα μεσημέρια.
Το «Αγρίνιο» πάλι είναι ένα σχεδόν-παράπηγμα πίσω από το Ιπποκράτειο, μια σταλιά μαγαζί με σκεπή ελενίτ αλλά με το καλύτερο κοντοσούβλι έβερ. Σουβλάκια, μπριζόλες, σουτζουκάκια, ψιλός γύρος, τα πάντα είναι άψογα και πιο Αγρινιώτικα δεν τα βρίσκεις ούτε στο Αγρίνιο αυτοπροσώπως.
Είναι ανοιχτό μεσημέρια μόνον, Δευτέρα με Παρασκευή, και τρως μέχρι σκασμού με 10-15 (και πολλά λέω) ευρώ. Πηγαίνεις για το φαγητό βέβαια – μην ασχοληθεί κανένας με τη διακόσμηση, έτσι κι αλλιώς είναι ντιπ ψευτίκουε να θέλεις ξεροψημένο παραδοσιακό κοντοσούβλι σε ατμόσφαιρα Μπάουχάουζ.
Στα «παραδοσιακά»… άσχετο με τους μεζέδες εστιατορίων/μαγειρείων αλλά υπέροχους μεζέδες παραδοσιακότατους φτιάχνει η Αύρα Πανουσοπούλου με τη μικρή πλην όμως σημαντική εταιρεία της, τη «Γιάμ». Δοκίμασα ανηθοτυράκια «Γιάμ» και πρόκειται για σπουδαία εφεύρεση. Ως τώρα ήξερα τις μαρμελάδες και τα γλυκά της Αύρας αλλά οι «μπουκιές» που φτιάχνει είναι εμπνευσμένες, κανονικά. Ένα είδος τσάτνεϋ με καραμελωμένα κρεμμύδια π.χ. σου κόβει την ανάσα, όπως και το μοσχολέμονο σε βαζάκι, που δεν ξέρω τι ακριβώς το κάνεις αν δεν το φας με το κουτάλι όπως είναι μέσα από το βαζάκι του για να μάθει να φέρεται.
Yiam
Η Αύρα έχει εγκατασταθεί με την «Γιάμ» στην Αγιά Λαρίσης και τη σκέφτομαι πολλές φορές ανεβαίνοντας με το τραίνο έξω από τη Λάρισα ή και στο σκέτο Σταθμό Λαρίσης ακόμα – έχω περάσει κάμποσα καλοκαίρια στο υπερ-γραφικό Μεταξοχώρι Αγιάς, η περιοχή βγάζει τα ωραιότερα κεράσια, μήλα και ζαρζαβατικά του κόσμου. Άρα η Αύρα βρίσκει αγνά υλικά και τα συνδυάζει με φαντασία. Αν κάποιος έχει πιάσει στον αέρα την έννοια της παράδοσης with a twist, είναι η Αύρα, και μπράβο της.
Μια και είμαι στους εκτός, η «Αρκαδιανή» φτιάχνει χυλοπίτες, ζυμαρικά και μεζεδο-ειδή από την Αρκαδία με παραδοσιακότατο Αρκαδικό τρόπο. Και κάποιος με κέρασε «Σύκα Ταξιάρχη» , τα καλύτερα του κόσμου, μαλακά, στεγνά και ζουμερά ταυτόχρονα που είναι μεγάλο κατόρθωμα στον τομέα του ξερού σύκου.
Όλα αυτά είναι υπέροχα Ελληνικά και πεντανόστιμα κι η Αθήνα είναι η πρωτεύουσα του κόσμου: μπορείς να βρεις τα πάντα πια και να τα τρως λίγα λίγα, λάου λάου, ιδανικά με παρέα, στην ανάγκη και μόνος σου… αλλά ποτέ στο πόδι, στο χέρι ή στο γόνατο…
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Η μυρωδιά των φρεσκοαλεσμένων κόκκων, η πλούσια γεύση τους και η μοναδική τους δυνατότητα να εμπλουτίζουν γλυκά και επιδόρπια, καθιστούν τον καφέ αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομίας και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής
Aναρωτηθήκατε ποτέ απο πού προήλθε ο καφές, απο που ξεκίνησε αυτό το μικρό φρούτο καφεόδεντρου; Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο και τις ηπείρους.
7°
