Θεσσαλονίκη, Ναβαρίνο, τζαζιές και Μπράιαν Ίνο!

Η Πλατεία Ναβαρίνου εν τάχει: φοιτηταριό, κρεπάδικα, υπαίθρια βιβλιοπωλεία, μουσικοί στα πεζούλια των αρχαίων μνημείων, χαντράδικα και open air εναλλακτικά κοσμηματοπωλεία, ντίλια επί εικοσιτετραώρου βάσεως, εφόσον χρόνια τώρα ένα από τα υποκοριστικά της είναι και «τζάνκιλαντ», μερακλίδικα εστιατόρια και ταβερνεία, γέρικες πολυκατοικίες που στα σκαλιά τους αράζουν πανκ. Μια ανάσα από την Τσιμισκή και τη χλίδα της, ένα τσικ, αλλά αποτελεί έναν άλλο κόσμο. Πες την εναλλακτική, μποέμισσα, άλλον πλανήτη, διαφέρει από οποιαδήποτε γειτονιά του κέντρου. Μικρόκοσμος.

Μια παιδική χαρά σαν φυλακή, όπου εντός της τα πιτσιρίκια της γειτονιάς αθλούνται και μαθαίνουν από νωρίς τι θα πει αστικό πήξιμο και στενότητα χώρου, διμοιρίες από σκυλάκια που βγάζουν βόλτα τα αφεντικά τους από νωρίς το πρωί μέχρι αργά τη νύχτα, τραπεζάκια έξω και άπειρα καφε, τα γραφεία του SOUL magazine και το παράρτημα της A.V. στη Θεσσαλονίκη. Ξέρω την περιοχή απ' έξω κι ανακατωτά, περνάω εδώ το μισό και παραπάνω της μέρας μου, κουρεύομαι στους αδελφούς Μήτσα, ξυρίζομαι στο μπαρμπέρικο του Θέμη, αγοράζω βιβλία από το «Κεντρί», διαλέγω πάντα το βουβαλίσιο μπιφτέκι Κερκίνης όταν δειπνώ στο «Μπακάλικον» του Νίκου και τα πρωινά με τον καφέ, που σαν του “Todaylicius” on the go εσπρέσσο τέτοιος δυνατός δεν υπάρχει, απαραιτήτως τσιμπώ και το πιο αφράτο ελιόψωμο με τυρί και ντομάτα του κόσμου από τον «Φούρνο».

Είναι αυτάρκης και ελευθεριακή, εδώ στους τοίχους της μπορείς να κάθεσαι και να διαβάζεις με τις ώρες κολλημένες μπροσούρες για συναυλίες, απεργίες, διαμαρτυρίες, θεατρικά έργα και στένσιλ περί της μοναξιάς και της επανάστασης. Την αγαπώ την πλατεία, ειδικά όταν πιάνει η άνοιξη, καλή ώρα όπως τώρα, και τα γρασίδια μεγαλώνουν, τα δένδρα χλωροφυλλάρουν πράσινα τέρμα, τη βλέπω πάντα με μια στοργή. Η Θεσσαλονίκη αλλάζει αλλά εδώ θαρρείς κι ο χρόνος έπαθε όλικο κάταγμα και αρνείται, αδυνατεί να συνεχίσει τη μεγάλη πορεία προς το άπειρο. Όλα ίδια και απαράλλαχτα. Η κουλτούρα, ο χαρακτήρας, η μυθολογία, η εικόνα της, η ασφαλής πεποίθηση πως μπορεί κάποτε στην πλατεία Αριστοτέλους να φιλοτεχνήσει ο Βαρώτσος έναν βόρειο «Δρομέα», αλλά εδώ πάντα το αγαλματάκι θα είναι ίδιο, ο «κατουρλής» τσογλανάκος ρέπλικα του Βρυξελιώτη Manneken Piss, αιώνιος φρουρός του σιντριβανιού και παρατηρητής των πάντων.

Το μόνο αρνητικό που της καταλόγιζα μέχρι πρόσφατα, ήταν πως σε όλη αυτή την urban κοσμογονία, το αγέρωχο τσίρκο της νεότητας και τις δεκάδες επιλογές της, δεν είχε να μου προσφέρει ένα καλό μπαρ, ένα ποτάδικο με χαρακτήρα, ένα στέκι για να αράζω στην μπάρα του, ό,τι ώρα μου την καρφώσει, για απογευματινά απεριτίφ ή για σκληρά ποτά τις νύχτες. Τρομερή έλλειψη. Γιατί από καφετέριες και ταβλερί το Ναβαρίνο σκίζει, ποτάδικο όμως καλό, «χοπερίσιο» να το πω, από αυτά δηλαδή που οι θαμώνες, τα φώτα, η ατμόσφαιρα και το feeling παραπέμπουν στους ήρωες του Hopper, τσου. Ανύπαρκτο.

Μέχρι που άνοιξε το “Bau's”. Μια νύχτα, έτσι στα ξαφνικά, με μια τεράστια κόκκινη μπάρα, ψηλά σκαμπό και κουλ τζαζ να ξεχύνεται από τα ηχεία. Κάθε μέρα και μια αφίσα, για μια θεατρική παράσταση, ένα βιβλίο, ένα σεμινάριο, μια ζωγραφική και μέσα φάτσες που τις ήξερα. Που ανταμώνουμε στα “events”, ηθοποιοί, μουσικοί, καλλιτέχνες, του «χώρου» με λίγα λόγια. Καταχάρηκα και πέρασα την πόρτα του. Στον επάνω όροφο λειτουργεί σαν μικρή γκαλερί, αυτές τις μέρες εκθέτει η Ιωάννα Κυριακού τις αυθεντικές εικόνες που εικονογράφησαν το βιβλίο “Who Stole Your Joy” της αμερικανίδας ψυχοθεραπεύτριας Kari Joys. Γνωριστήκαμε και με τα δυο παιδιά-ιδιοκτήτες, τον Βαγγέλη Μπόλλα και τον Φίλιππο Ρουμελιώτη, είπα «συγχαρητήρια, επιτέλους ένα μπαρ θεόσταλτο, ένα καταφύγιο για τις αδέσποτες ώρες που, όχι να σας κολακέψω, αλλά με το καλημέρα - καλησπέρα μπήκατε στη λίστα μου: ευγενές, ανοιχτόκαρδο, στιλάτο και ευρύχωρο. Σας υιοθετώ»!

Και μαζί με μένα μάλλον την ίδια σκέψη έκαναν και άλλοι με την ίδια ανάγκη, μέσα σε λίγον καιρό το “Bau's” έγινε στέκι της Καλών Τεχνών και των θεατρόφιλων, των αρχιτεκτόνων και των μουσικών, εγώ διαλέγω να καθίσω πάντα με πλάτη στην πλατεία, χόρτασα τη θέα της, άσε να τη χαρεί και κανένας άλλος. Και απέναντι το Ναβαρίνο συνεχίζει να με αγαπά, θέλω να πιστεύω, όπως το αγαπώ κι εγώ, καμιά φορά, συνήθως στο τρίτο ρούμι, όπως προχθές που από την τζαζ το γύρισαν σε Μπράιαν Ίνο, νομίζω πως τα δυο μας έχουμε μια ιδιαίτερη γλώσσα για να επικοινωνούμε και να ανταλλάσσουμε φιλοφρονήσεις, με το “Bau's” να συμπυκνώνει το λεξικό της: τέχνη, ελευθερία, αισθητική, αλκοόλη, όνειρα.

Πλατεία Ναυαρίνου 5 & Βύρωνος, 2310226407