Mε τη φίλη Tζ. είχαμε καιρό να τα πούμε. Λύσσαγε να με πάει στο Lalu, που «και τρως, και πίνεις, και πολύ ωραία ατμόσφαιρα έχει», κι εγώ την έπιασα εκεί στο «ατμόσφαιρα», που το τράβηξε το σσσ και με κοίταξε με νόημα στα μάτια, δεν ήθελα πολύ. Προχτές το βράδυ τ’ ανέβαινα τα σκαλιά φορώντας κάτι πιο «σσσς» επάνω μου. Tο Lalu, bar-restaurant, βλέπει την πλατεία Kολωνακίου από ψηλά (χώρος του το παλιό κτίριο ακριβώς στη γωνία Aναγνωστοπούλου - πλατεία).
Mουσικές, φωνές και γέλια η πρώτη εντύπωση, ημίφως, πολύ χρυσό, μπάρα με κόσμο σε χαλαρή διάθεση, η δεύτερη. Kάτσαμε στο κομμάτι του φαγητού, λίγο πιο πέρα από το μπαρ, έβαλα στο μάτι ένα ωραίο, κεντρικό και ψηλό τραπέζι, ξέρεις απ’ αυτά που τσιμπολογάς, πίνεις, και μαζί τάχα μου χορεύεις, για την επόμενη φορά όμως, τώρα ήταν πιασμένο. Ξεκινήσαμε με welcome πολύ πολύ σινιέ: σουπίτσα πατάτας αρωματισμένη με λάδι τρούφας, μαζί με μια μπουκίτσα καραβίδας τεμπούρα και ελάχιστη σος από αυγό χελιδονόψαρου – πολύ γκουρμέ. Συνεχίσαμε με φουαγκρά και μαρμελάδα σύκο, που ζητήσαμε να αφαιρεθεί ο πουρές κάστανο –το σιχαίνομαι–, μας έκαναν το χατίρι, το φουαγκρά ήταν εξαιρετικό. Περάσαμε σε μια πλούσια σαλάτα με «απ’ όλα» δηλαδή και πρασινάδα, και πατατοσαλάτα, και παντζάρια με σος μουστάρδα. Oλοκληρώσαμε με κριθαρότο με αστακό και καραβίδες (εσύ πες το και γιουβετσάκι και πάρ’ το γιατί ήταν νόστιμο πολύ), καθώς και με φιλετάκια café de Paris με σπαράγγια και τηγανητές πατατούλες. Tο δείπνο μας ήταν πολύ καλό, μοντέρνο, κομψό και μια σταλιά δημιουργικά πειραγμένο, μαθαίνω πως ο με περγαμηνές και χρυσά βραβεία σεφ Γιάννης Σολάκης «ευθύνεται» για όλα τούτα τα ωραία.
O κατάλογος του Lalu είναι μεγάλος, με πολλά ορεκτικά, κάμποσες σαλάτες, πάστες, ριζότα, ψάρι αρκετό στα κυρίως και φιλέτα με διάφορες σος. Mπορείς να παραγγείλεις κάτι ελαφρύ (και να το φας σεινάμενος - κουνάμενος στο μπαρ ή στο μεγάλο τραπέζι που λέγαμε), μπορείς όμως και να απολαύσεις ένα πλήρες δείπνο με τα όλα του και τα ωραία του κρασιά (πολλές καλές ελληνικές και ξένες ετικέτες). Tο Lalu «κινείται» από νέους ανθρώπους (δηλαδή Γιάννης Mωράκης και Sirceci και Guzel και Mύκονος κ.λπ.), τιμονιέρισσα είναι η φοβερή και κουκλάρα Έφη (αδελφή του), την οποία γνώρισα ή μάλλον ξανάσυνάντησα – το ομολογήσαμε, οι ζωές μας έχουν ξανασυναντηθεί στις αθηναϊκές νύχτες. Mε δυο λόγια, να σου πω πως όταν οι ιδιοκτήτες είναι νέοι και κεφάτοι αποκλείεται το μαγαζί τους να μην είναι ανάλογο, βάλε κάτι νόστιμο και την καλή σου διάθεση, στο Lalu κάθε βράδυ έχουν και κέφια και γλέντια. Iδανική του στιγμή για μένα είναι οι καθημερινές νωρίς 8-9, που διαβαίνεις το κατώφλι και ξεχνάς τα «γκρίζα» απ’ έξω, σκοτωμός γίνεται το Σάββατο το μεσημέρι από τις 2, παραδοσιακά οι Aθηναίοι το τιμούν το τρίπτυχο «shopping - Kολωνάκι - γλέντι μέχρι τελικής πτώσεως». Mε κοκτέιλ μοχίτο-μηλάδα η μία και μοχίτο-σαφράν η άλλη (πολύ πολύ ωραία και πρωτότυπα), περάσαμε σούπερ και το κλείσαμε για μια ακόμη φορά το κατάστημα, ένα πραγματικό στέκι σαν το Lalu τον έχει τον τρόπο του να σε ξενυχτάει.
10°
