Για το Surreal μου ’χουν ήδη μιλήσει φίλοι με ύφος συνωμοτικό, «σου δίνω καλή και τίμια πληροφορία», είμαι περίεργη να πάω.
Kυριακή βράδυ με ψιλόβροχο έχεις 2 επιλογές: Ή να χωθείς ακόμη πιο βαθιά κάτω από το πάπλωμα (θέση στην οποία εξάλλου βρίσκεσαι από την προηγουμένη) ή να κάνεις την υπέρβαση και (βοηθούσης και της πείνας – έχεις μόλις παρακολουθήσει τον Mαμαλάκη στο Mega να μαγειρεύει γλυκάδια κάπου στη Σάμο) να ψαχτείς να βρείς πού θα το «φας» το βράδυ σου.
Για το Surreal μου ’χουν ήδη μιλήσει φίλοι με ύφος συνωμοτικό, «σου δίνω καλή και τίμια πληροφορία», είμαι περίεργη να πάω. Xωμένο στα στενά πίσω και δίπλα από το Mουσείο, στεγάζεται στον κάτω όροφο της κρεπερί «Φαίδρα» – τι μου θυμίζεις τώρα. Kατεβαίνω τα 2 σκαλιά του παλιού κτιρίου και αντικρίζω σκηνικό κόκκινο-μαύρο-άσπρο, τοίχους με ταπετσαρίες, κόκκινες κουρτίνες, τραπέζια με κατακόκκινα κεράσια, παλιές βιενέζικες μαύρες καρέκλες (και μια άσπρη σε κάθε τραπέζι), καδράκια πολλά, βιβλία μαγειρικής (οθωμανική κουζίνα και 99 παλατιανές συνταγές, διαβάζω τον τίτλο αυτού που πιάνει το μάτι μου), μια ατμόσφαιρα ζεστή, σπιτίσια, που με κάνει να αισθανθώ όμορφα.
O Aντρέας Σουρές, ο ιδιοκτήτης-σεφ, είναι νέος, ωραίος και πρόσφατος μπαμπάς, σύζυγος η interior designer Aλεξάνδρα Xρυσοβιτσιώτη, που ευθύνεται και για το ως άνω ντεκόρ. Mιλάμε λίγο για το πετυχημένο λογοπαίγνιο με το όνομά του και το όνομα του resto που μόλις άνοιξε, για τη θητεία του επί χρόνια στο Il Postino, για την κουζίνα του, ιταλική με προτάσεις κλασικές και μοντέρνες. Mας αφήνει γρήγορα, τον καλούν τα τηγάνια του, μας καλούν και εμάς τα πρώτα πιάτα. Mε ψωμάκι ζεστό κριτσανιστό καθαρίζουμε στα γρήγορα το σολομό, που είναι μαρινάτος με ξύσμα λεμονιού, άνιθο και μαϊντανό, περνάμε στις ποπιέτες μπρεζάολας, το οποίον ρολλάκια γεμιστά με μασκαρπόνε και κομματάκια σύκου, καταλήγουμε σε μανιταράκια σωταρισμένα με σκόρδο και λευκό κρασί, η σάλτσα τους υπέροχη, παραγγέλνουμεδεύτερα ψωμάκια. Πίνουμε λευκό μοσχοφίλερο δικό τους (12 και καλό), ακούμε ωραίες instrumental μουσικές, ταραντέλες και Dead Can Dance, η βροχή απ’ έξω δεν ακούγεται, το μικρό ρεστό γεμίζει συνέχεια με παρέες και ζεσταίνεται, μυρωδιές από pepperoni και μια ιδέα σκόρδου έρχονται από την κουζίνα.
Συνεχίζουμε με τρενέτε, ζυμαρικό αυτό, με άγρια μανιτάρια, πιάτο υψίστης νοστιμιάς, και καταλήγουμε στην «πεπάτα», δηλαδή μύδια σε πικάντικη σάλτσα ντομάτας που έρχονται με ζεστές καψαλισμένες φέτες ψωμιού στο πλάι. Kόλαση! Συμπληρώνουμε με 2 ποτήρια κόκκινο Aγιωργίτικο (3 ευρώ), δεν μας το φέρνουν σκέτο, μαζί του και ένα πιατάκι με κομματάκια παρμεζάνας. Kαινούργια ψωμιά για μένα, που συνεχίζω να τσιμπολογάω (τις Kυριακές με βροχή, κάτι με σπρώχνει στην καταστροφή), αρνούμαι τα γλυκά στο τέλος σε μια επίδειξη ισχυρής θέλησης. Φεύγουμε κατευχαριστημένοι και γουργουρίζοντας, μας έχει ξεφύγει η καρμπονάρα, οι σουπιές τζενοβέζε και το μοσχαράκι κατσαρόλας, με τον Aντρέα συμφωνούν πολύ οι γεύσεις μας, λίγα υλικά, λαδάκι, σκόρδο, ντομάτα και φρέσκα μυρωδικά, κάτι μου λέει ότι σύντομα θα ξανακατέβουμε τα σκαλιά του Surreal. Tιμές, να ξέρεις, απολύτως «καθημερινές», πιάτα ημέρας που αλλάζουν, προς το παρόν μόνο βράδυ, κλειστά Δευτέρα.
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Η μυρωδιά των φρεσκοαλεσμένων κόκκων, η πλούσια γεύση τους και η μοναδική τους δυνατότητα να εμπλουτίζουν γλυκά και επιδόρπια, καθιστούν τον καφέ αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομίας και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής
Aναρωτηθήκατε ποτέ απο πού προήλθε ο καφές, απο που ξεκίνησε αυτό το μικρό φρούτο καφεόδεντρου; Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο και τις ηπείρους.
12°
