Ιδού η απορία: Στη Θεσσαλονίκη ή στην Αθήνα τρως καλύτερα;

Κάθε φορά που δίναμε ραντεβού για καφέ στο Θησείο, ερχόταν φορτωμένη με κουλούρια. Πολλά κουλούρια. Απλά στρογγυλά με σουσάμι, γεμιστά με γαλοπούλα και τυρί Φιλαδέλφεια, άλλα περιχυμένα με κασέρι, με μια σακούλα κουλούρια έσκαγε στο σουαρέ μας. Δεν άντεξα μια μέρα και ζήτησα να λύσω το μυστήριο: «Είσαι κουλουρομανιακή; Ταλαιπωρείσαι από κουλουροφρένεια;» Η απάντηση με άφησε άφωνο, γελώ ακόμα: «Μα, υποτίθεται ότι εσείς από τη Θεσσαλονίκη που ξενιτευτήκατε στην Αθήνα υποφέρετε από νόστο. Έχουμε όμως και εδώ κουλούρια Θεσσαλονίκης, όπως βλέπεις». Απάντησε πενταβέβαιη πως μπουκώνοντάς με (θεωρούσα υποχρέωση να τα φάω όλα για να μην την κακοκαρδίσω) ο νόστος μου μαλάκωνε και τα ψυχικά μου απαρηγόρητα μαλάκωναν.

Πάλι στην Αθήνα, άλλος καλός φίλος, Πάσχα ήταν όταν μου πρόσφερε τσουρέκι πλεξούδα, μαστιχωτό από το (εξαιρετικό) Μαξίμ της Νέας Σμύρνης, θεωρώντας υποχρέωσή του να δηλώσει: «Ξέρω ότι εσείς οι Θεσσαλονικείς, αν δεν είναι από του Τερκενλή, τα περιγελάτε, αλλά και αυτό νομίζω ότι είναι καλό…». Το αυτό και με τα (θεϊκά σερμπέτια) γαλακτομπούρεκα του Κούτρα στη Νέα Σμύρνη. «Δεν είναι γαλακτομπούρεκα σαν του Γαλυφιανάκη» έσπευσε να δηλώσει η εορτάζουσα που κερνούσε για την ονομαστική της, «αλλά τρώγονται ευχάριστα».

Και έτσι κυλούσαν τα χρόνια στην Αθήνα, με τους φίλους και τις φίλες να ζητούν προκαταβολικά συγνώμη για την πρωτοβουλία, την ευγένεια, τη γαλαντομία να προσφέρουν κάτι σε εμάς τους «δύσκολους» Θεσσαλονικείς, θεωρώντας πως, επειδή γευστικά κατεβήκαμε από άλλο πλανήτη, κινδύνευαν ανά πάσα στιγμή με χλευασμό, εξού και η προκαταβολική συγνώμη που κατέθεταν.

Ήταν κομπλαρισμένοι από τον θεσσαλονικιώτικο μυθολογικό γευστικό εξαιρετισμό, κατέληξα όταν, μετά την πενταετία της Αθήνας, επέστρεψα στα πάτρια με τους Τερκενλήδες, τους Γαλυφιανάκηδες, τα κουλούρια τα τραγανά από τον φούρνο του Μπακόλα και τον γύρο στο ΓΡΝ, που η αλήθεια είναι πως, αν τον βάλεις στο ζύγι με ένα αντίστοιχο αθηναϊκό τυλιχτό, το ματς θα λήξει 3-1 υπέρ του βορρά.

Με το «θεσσαλονικιώτικος μυθολογικός γευστικός εξαιρετισμός» εννοώ τη φήμη για τις επιδόσεις της πόλης στο πεδίο του φαγητού. Την καλλιεργήσαμε συνειδητά και εμείς, αλλά (κυριολεκτικά!) την κατάπιε αμάσητη η Αθήνα! Ιστορία από τα ημερολόγια της γευστικής περιήγησής μου στις δυο πόλεις: Όλα τα παραπάνω γκουρμέ σινιέ ονόματα που παρέθεσα με πρόσημο SKG είναι γευστικές πατέντες φίνες και μπράντες γαστριμαργικά αξεπέραστες. Όμως από πού κι ως πού οι Αθηναίοι, οι συνήθως και απολύτως βέβαιοι Αθηναίοι πως σαν την Αθήνα δεν έχει, Αθήνα διαμαντόπετρα της γης το δαχτυλίδι και τέτοια, όταν η συζήτηση γυρίσει στα περί κάλυκα νιώθουν «κάπως» και προσκυνούν τον Τσαρουχά (πατσάς) τον θεό, ενώ αντίστοιχο πατσά μεγκλαλειώδη (μέγκλα και μεγαλειώδη) σερβίρει και η Ήπειρος στην Βαρβάκειο;

Λίγες περισσότερες γευστικές αναμνήσεις από τα χρόνια της Αθήνας: Μου λείπουν τα μπενεντίκτ με ολαντέζ αυγά του Paul της Πανεπιστημίου, νοσταλγώ τα ιταλικά πιάτα του Maltagliati στο Φάληρο, τις φοβερές πίτες του Starata της Τρικούπη (δίπλα ακριβώς και αυτές από την A.V). Ποτέ στα «κάτω χρόνια» δεν ένιωσα πως τρέφομαι υποδέεστερα, σε αντίθεση με τους Αθηναίους φίλους μου που ανεβαίνουν στον βορρά για γαστριμαργικό τουρισμό, ή υπόκεινται σε λίστες αναμονής ή σε δείπνα με το ρολόι, επειδή ο σεφ κατέβηκε από Θεσσαλονίκη. Ωραίος ο Χατζής μας, τα σουτζουκάκια στη Διαγώνιο και η ψαρική της Ηλιόπετρας, αλλά τέρμα ηδονή ήταν (είναι και θα είναι) η Χαρά στην Κυψέλη, το Παλιό Κουτούκι στον Ασύρματο και τα θαλασσινά κόλπα του Υπερωκεάνειου στον Πειραιά.

Επιμύθιο: και στις δυο πόλεις όρεξη να έχεις. Επιμύθιο 2: η πεποίθηση πως η γεύση της Θεσσαλονίκης αποτελεί μοναδική περίπτωση και φαινόμενο ισχύει μεν αλλά και όχι. Στη θητεία της Αθήνας διαπίστωσα πως (και) σαν την κουζίνα της πρωτεύουσας δεν έχει. Μιλάω ειλικρινά, χι το ντερμπάκι.