Το Dinner in the sky ξεκίνησε από το Βέλγιο, έχει κάνει στάση σε 45 μεγάλες πόλεις του κόσμου και τώρα ήρθε για δύο μήνες στην Αθήνα στην Τεχνόπολη, με προοπτική να φιλοξενηθεί και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Είναι ένα... ιπτάμενο τραπέζι με τέντα για τη βροχή, θερμάστρες που ζεσταίνουν και διαθέτει όλες τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές ασφαλείας. Είναι ιδανικό για product launches, events (κάποιοι έχουν παίξει… πινγκ πονγκ, κάποιοι άλλοι έχουν παντρευτεί) και φυσικά για να ζήσεις το απόλυτο ρομάντζο. «Θα σε πάω στ’ αστέρια» υπόσχεται. Και το εννοεί, στο λέμε από πρώτο χέρι!
Όλη την προηγούμενη εβδομάδα στο γραφείο μιλάμε γι’ αυτό. Περνάμε από το «ουάου» στο «Χριστός και Παναγία» με όλα τα ενδιάμεσα steps. Είναι μια αλλιώτικη εμπειρία που θέλουμε σαν τρελές να ζήσουμε, από την άλλη, στη σκέψη και μόνο, τα χέρια μας ιδρώνουν. Λίγες μέρες πριν ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ αποφασίζουμε να πάμε δύο. Αν η μία… κιοτέψει, θα ανέβει η άλλη. «Θα ανεβάσω την Κατερίνα, είναι πιο μικρή και θαρραλέα» λέει η μία. «Θα ανεβάσω τη Νενέλα, είναι πιο μεγάλη και σίγουρη» λέει η άλλη.
Παρασκευή και 13 (!), 17.30 ακριβώς, το ταξί μάς αφήνει στην Τεχνόπολη. Προχωράμε με βήμα τρεμουλιαστό στο πλακόστρωτο, το βλέμμα και των δυο μας ψάχνει τον ουρανό. Εντοπίζουμε το σημείο ενδιαφέροντος. Κάνουμε την ίδια σκέψη: «Βοήθεια!». Πολύ σύντομα όμως είμαστε έτοιμοι για απογείωση. Από τους «συνταξιδιώτες» άλλοι το παίζουν άνετοι, μερικοί κάνουν αστειάκια τύπου «πλάκα θα είχε να πέσουμε!» (ναι, πεθάναμε στο γέλιο). Κοιταζόμαστε όλοι μεταξύ μας, μιλάμε με τα βλέμματα, χαμογελάμε αμήχανα, ξαφνικά 22 άγνωστοι συνδεόμαστε με την έξαψη αυτών που ξέρουν ότι σε λίγο θα μοιραστούν μια αξέχαστη εμπειρία.
Τελευταίες οδηγίες: «Δεν καπνίζετε, δεν βγάζετε τη ζώνη, δεν προσπαθείτε να σηκωθείτε όρθιοι, δεν φιλάτε τον διπλανό σας (!)». Ψηλά, στα 50 μέτρα πάνω από το έδαφος, στο «τραπέζι» πέφτει απόλυτη σιγή. Ο Παρθενώνας μάς κοιτάει τυλιγμένος στο φωτισμένο μανδύα της αίγλης του, ακριβώς μπροστά μας. Η πόλη ξεδιπλώνει όλη τη σαγήνη της κάτω από τα πόδια μας, τα σπιτάκια της Τεχνόπολης μοιάζουν με μακέτες, είναι αδύνατον να μη χαζέψεις όλη αυτή την ομορφιά. Νιώθεις ότι πετάς, ότι είσαι ελεύθερος, είσαι σίγουρος ότι το έχεις ξαναζήσει όλο αυτό, μια νύχτα που ονειρευόσουν.
Δειλά-δειλά, αρχίζουμε να κουνιόμαστε και να συνειδητοποιούμε ότι το κάθισμα μπορεί να στρίψει 90 μοίρες δεξιά και αριστερά. Οι φόβοι μας πολλοί: θα μου πέσει η φωτογραφική μηχανή, θα μου φύγει το παπούτσι, θα μου γλιστρήσει κανένα μαχαιροπίρουνο και θα γίνει μακελειό...
Πάνω στην ώρα έρχεται το κοσμοπολίτικο Label 5 να μας ζεστάνει και να πετάξει κάτω από το τραπέζι και τους τελευταίους φόβους. Χρυσαφί χρώμα, ωραίο άρωμα, αφήνει μια γλυκιά ευχαρίστηση στο στόμα και μας ταξιδεύει νοερά σε ένα γευστικό γύρο του κόσμου με μενού 5 ηπείρων. Μπέργκερ από τη Νέα Υόρκη, γαρίδες provençal από τη Γαλλία, maki rolls από το Τόκιο, ρνάκι από το Σίδνεϊ , τηγανητές μπανάνες από το Cape Town. Μπροστά μας η Μαρία και ο Νικόλας, οι σερβιτόροι-ξεφτέρια που στέκονται στη μέση του τραπεζιού δεμένοι με τροχαλία! Δίπλα τους ο mixologist Άρης είναι ο άνθρωπός μας για απόψε. Η αλήθεια είναι ότι περισσότερο πίνουμε παρά τρώμε και κάπου εκεί, μετά τα 2-3 ποτηράκια Label 5, παίρνουμε το θάρρος και κοιτάμε κάτω. Μάλιστα… «Άρη, άλλο ένα Label 5, γρήγοραααα!»
Στο-δεν-ξέρω-ποιο-νούμερο ουίσκι αντιλαμβανόμαστε την κάθοδο. «Πώς πέρασε έτσι 1.30 ώρα;» ρωτάμε με χαρακτηριστική άνεση τον Άρη. «Βάλε μου άλλο ένα και ξανανεβαίνω» κάνουμε πλάκα και με ύφος θριαμβευτικό πατάμε στη γη. Κοιταζόμαστε... Άντε και σε ελεύθερη πτώση, κολλάμε τα χέρια κα-τα-ε-νθου-σι-α-σμέ-νες!
13°
