11 νόστιμες ιδέες για ένα ωραίο αθηναϊκό φθινόπωρο

Μια από τις πιο αμήχανες στιγμές της χρονιάς είναι η προσγείωση στην πόλη μετά το τέλος των διακοπών. Η βαλίτσα χάσκει μισοάδεια πριν ανεβεί οριστικά στο πατάρι, το πλυντήριο ξεπλένει την τελευταία αλμύρα από τα καλοκαιρινά, η διαφορετική ζέστη της πόλης γλιστράει από τα κλειστά παντζούρια, εσύ με ένα παρεό νιώθεις ακόμα και το σκρίνιο στο σαλόνι να σε κοροϊδεύει. Μετέωρος, με το ένα πόδι στη Σίφνο και με το άλλο στα Ιλίσια, από το ένα αυτί βγαίνει ο φλοίσβος της ακρογιαλιάς και από το άλλο μπαίνουν νοσοκομειακά και άμεσες δράσες της κεντρικής λεωφόρου, ξέρω, αυτή την παράξενη στιγμή δεν θα σε ρωτήσω ποιος είσαι, γιατί δεν θα ξέρεις να μου απαντήσεις.

Η μετάβαση, για να μην υποτροπιάσει σε μελαγχολία, ζητάει αντίδραση. Ατάκα κι επιτόπου. Για να μεταμορφωθεί η αρχή του φθινοπώρου σε λαμπρή καινούργια χρονιά, που μοσχοβολά καινούργια τετράδια και φρεσκοξυσμένα μολύβια, γεμάτη αποφάσεις, σχέδια που θα γίνουν και σχέδια που θα μείνουν όνειρα, μια λευκή σελίδα γεμάτη υποσχέσεις να τη γεμίσεις με δικά σου λόγια. Για να κυλήσεις αρμονικά με το κύμα της Κηφισίας, πρέπει να κολυμπήσεις στα ανοιχτά της πόλης, που αρχίζει να ξυπνά από τον αυγουστιάτικο λήθαργο και να ανεβάζει τα ρολά της. Κι έχει πολλά να σου δείξει. Όχι αυτά που θυμίζουν νησί και χωριό, όσα ξύνουν την πληγή της επιστροφής. Όλα τα άλλα, εκείνα που μυρίζουν Αθήνα, όλα όσα είναι ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα, η αέναη ροή και το στίγμα της.

Επιστρέφοντας, έχεις την εντύπωση πως είσαι ο τελευταίος που μπήκε στο καράβι και πως στην πρωτεύουσα σε περιμένουν όλοι σε απαρτία για τη μεγάλη αντάμωση. Στο πέμπτο τηλεφώνημα διαπιστώνεις πως οι περισσότεροι έχουν ακόμη κάτι τελευταίους ανοιχτούς λογαριασμούς με την ξαπλώστρα – άλλος είπε να περάσει, γυρνώντας, από το εξοχικό των γονιών, άλλος να κάνει ένα πέρασμα από τη γιαγιά στο χωριό κι ένας τρίτος είπε να κολλήσει κι ένα ΣΚ στην Αίγινα πριν από το τελικό come back. Μάζεψε τους υπάρχοντες κι ας μην είναι οι απολύτως αυτοκόλλητοί σου. Η προσγείωση θέλει παρέα, τσίπουρα σε πλατείες και μπίρες στο πεζοδρόμιο, μαζί με πολλά χιλιόμετρα από ταξιδιωτικές διηγήσεις και αφηγήματα.

Τι να κάνεις το φθινόπωρο στην Αθήνα

*Η λαϊκή της γειτονιάς σου δεν είναι προσγείωση. Είναι ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο στη ζωή της πόλης. Εκεί που θα νιώσεις τη ζεστασιά της, θα χορτάσεις χρώμα και κόσμο, θα ψωνίσεις τα καλύτερα για το άδειο σου ψυγείο, θα πάρεις κι έναν χειμωνιάτικο βασιλικό για τις μακαρονάδες του χειμώνα, αυτόν που θα συνδέσει το περβάζι σου απευθείας με τις αυλές του νησιού, που σου λείπει. Γιατί, αν δεν βάλεις την πρώτη κατσαρόλα στη φωτιά, να μυρίσει φαγάκι, το σπίτι θα σου κρατάει μούτρα.

*Τα θερινά σινεμά μπορεί να μη μυρίζουν πια γιασεμιά, μυρίζουν όμως Αθήνα, ποπ κορν, δροσιά και νύχτες με φεγγάρι. Η Αίγλη, όσο ήταν κλειστή, ήταν σαν σκοτεινή πληγή στην καρδιά του Ζαππείου. Με ιστορία από το 1910, πλέον ολόφρεσκη, ανακαινισμένη, με σούπερ ήχο και εικόνα, αλλά και ολόφρεσκες ταινίες, έχει και έναν επιπλέον νόστιμο λόγο: στο καινούργιο κυλικείο της, που έχει όλα τα σινεφίλ κλασικά, βλέπε ποπ κορν και νάτσος, ο σεφ Δήμος Μπαλόπουλος φτιάχνει πίτσα ταψιού μαργαρίτα και πεπερόνι και ο αξιότατος bar tender Δημήτρης Ρούσσος επιμελείται τα τέσσερα κοκτέιλ μιας προβολής, όπως λέμε γρανίτα, mango, colada, και spritz με ροδάκινο.

*Τα Εξάρχεια θα σου φτιάξουν το κέφι, γιατί δεν αδειάζουν ποτέ να πάνε διακοπές, γιατί παρτάρουν από το πρωί ως το ξημέρωμα και γιατί το Walk In είναι ένας φρέσκος λόγος να επιστρέψεις στη γωνία Αραχώβης με Μαυρομιχάλη – ακόμη κι αν έχεις να πας εκεί από φοιτητής. Στο εξαρχιώτικο στιλ που χάραξε το Warehouse, με ντεκόρ βιομηχανικό, τις τεράστιες τζαμαρίες που απαιτεί το μέσα-έξω της περατζάδας και ευρύχωρα πεζοδρόμια, η ομάδα του The Clumsies φτιάχνει from scratch τα κοκτέιλ της, το κρασί της είναι κυρίως βιολογικό, κι έχει και πολλές μη αλκοολούχες επιλογές, αν το παράκανες στις διακοπές. Ο σεφ Γιώργος Πλατανιανάκης μαγειρεύει με προϊόντα από μικρές ελληνικές φάρμες, τιμώντας την εποχικότητα. Από το πρωί θα βρεις cinnamon rolls, χορτόπιτα και στραπατσάδα, αλλά και ένα comfort βραδινό μενού: καλαμάρι με φινόκιο, ρέβα, πίκλα κρεμμύδι και φιστίκι Αιγίνης, τηγανητές πίκλες μπάμιας με βίγκαν μαγιονέζα από μαύρο σκόρδο και πούδρα από παξιμάδι χαρουπιού. (Μαυρομιχάλη 56, 2103642121)

*Αν «καίγεσαι» για καλό σουβλάκι, ο Χριστόφορος Πέσκιας στην καινούργια Κάψα του (Σκουλενίου 4, 2103231366) θα σου το φτιάξει μπαρούτι, με «κερατένια» σος από πράσινες καυτερές πιπεριές, κόλιαντρο και μαϊντανό. Πίτες σπιτικές, καλαμάκι από χοιρινό λαιμό που ψήνεται στα κάρβουνα, πατάτες καθαρισμένες στο χέρι και μια σπέσιαλ ψησταριά από πυρωμένα κάρβουνα που ψήνουν αλλιώς τον γύρο. Γιατί γκουρμέ σουβλάκι δεν θα βρεις στην εξοχή.

*Ούτε και μπέργκερ από χέρια μισελενάτα. Ο Γιώργος Παπαζαχαρίας και ο Θάνος Φέσκος –δύο αστέρια Μισελέν στη σούμα του διδύμου– φτιάχνουν στο 4 hands (Athens Street Hub, Κεραμεικού 111 και Μυκάλης) ένα μπέργκερ περίπλοκο, με πολλές τεχνικές, ζυμώσεις, καμένο βούτυρο και λοιπά μυστικά, που επί της ουσίας διόλου δεν σε ενδιαφέρουν άπαξ και «λιώσεις» με την πρώτη μπουκιά του βελούδινου πατατόψωμου που κρύβει το πιο ενδιαφέρον από τα smash μπέργκερς που δοκιμάσαμε τελευταία, από black angus αποκλειστικά. Οι πατάτες φλερτάρουν με τα churros, πουρές τραγανοτηγανισμένος, και τρία μόνο μπέργκερς, εγγύηση νοστιμιάς. Ευκαιρία τώρα που γύρισες να γνωρίσεις το καινούριο food court του Κεραμεικού, σε έναν πανέμορφο κήπο με κοντέινερς που λειτουργούν σαν καντίνες.

*Αυτές τις δύσκολες μέρες της απεξάρτησης από τη φύση, τις θάλασσες και τους έναστρους ουρανούς, καλό είναι να αποφύγεις το ιστορικό κέντρο. Οι τουρίστες θα σου θυμίσουν πως εσύ δεν ανήκεις πια στον πλανήτη της χαλάρωσης, πως είσαι άλλος ένας εργαζόμενος στον πλανήτη της βιοπάλης. Καλύτερα να προτιμήσεις τις γειτονιές, εκεί όπου χτυπά αυθεντική η καρδιά μιας μεγάλης πόλης. Ξέχνα την πολυφορεμένη πλατεία Αγίου Γεωργίου, γιατί σου έχω πιο γκλαμουράτη κυψελιώτικη πιάτσα, αυτήν στην Κερκύρας.

Όμορφος, χαλαρός κόσμος και πολλές νοστιμότατες επιλογές: Ξεκινάς με καφέ και κορμό με αλατισμένο φιστικοβούτυρο στο Floru (Αιγίνης & Ύδρας) χαζεύοντας την eco friendly, πανέμορφη συλλογή ρούχων της ιδιοκτήτριας Κ. Ξάφη, συνεχίζεις με γίδα βραστή παρέα με όλους τους παλιούς Κυψελιώτες στη Μυρτιά (Κερκύρας 34), ψωνίζεις για το σπίτι την πιο ονειρεμένη τούρτα αμυγδάλου σε όλη την επικράτεια από τον κλασικό Μπόζα (Κερκύρας & Παξών), επιστρέφεις το βραδάκι για μοντέρνο μεζέ με ρακές στο πολύβουο Αλλιώς (Κερκύρας 17-19) και, τέλος, μεταφέρεσαι για παλόμες-σπεσιαλιτέ από κει που ξεκίνησες, στο Floru. Στη γειτονιά που δεν κοιμάται ποτέ θα βρεις ανοιχτά μπακάλικα και μανάβικα με του πουλιού το γάλα, ευκαιρία για ήσυχα μεταμεσονύχτια ψώνια που θα γεμίσουν το ψυγείο σου.

*Για την πιάτσα της Μεναίχμου στον Νέο Κόσμο, έχει χυθεί πολύ μελάνι και είμαι σίγουρη πως όλο και κάποιο από τα τρέντι στέκια της θα έχεις υιοθετήσει. Καιρός να σε ανηφορίσω λίγο πιο πάνω, στην άλλη πιάτσα, στον πεζόδρομο της Πυθέου, αυτή που αγαπούν οι βέροι, παλιοί Νεοκοσμιώτες. Πλάι στον λόφο Λαμπράκη, με το πράσινο και τις παιδικές χαρές που καταλήγουν στη Βουλιαγμένης, είναι ένα κομμάτι της πόλης που μοιάζει με πράσινη παρένθεση. Στέκια που σφύζουν από ζωή, μια νόστιμη απάντηση σε όλες τις ορέξεις της ημέρας. Μεζέδες και ρακές στο Τρίκυκλο (Πυθέου 34, 2109232384), σουβλάκι και γυροσαλάτα στον Παυλή (Πυθέου 20, 2109243451) και δροσερές βραδιές με νόστιμο φαγητό στην αυλή ή στον πεζόδρομο του Λοστρέ (Πυθέου 32, 210 9226600), που μαγειρεύει παπαρδέλες με μοσχαράκι ραγού και μους φέτας, ελληνική καρμπονάρα με κρητικό απάκι και ωραίο συκώτι με καραμελωμένα κρεμμύδια.

*Το καλοκαίρι πρέπει να τελειώνει όπως αρχίζει: με παγωτό φίνο και εξαιρετικό, που σαν αυτό δύσκολα θα βρεις στην περιφέρεια των διακοπών. Δεν ξέρω αν θα τα μετρήσεις, εγώ όμως μπορώ να σου καταμετρήσω τα δικά μου αγαπημένα: φιστίκι από φιστίκι της Αίγινας, μαντολάτο, πραλίνα φιστικιού, σμέουρο και ανθός αλατιού του Αντώνη Σελέκου (Εριφύλης 2 Παγκράτι), σορμπέ καρύδα με φράουλα κονφί (Dimitris Economides, Λ. Κηφισίας 340), σύκο αλλά και λουκουμάς-καϊμάκι με αληθινούς λουκουμάδες στο Epik (Δορυλαίου 2, πλ. Μαβίλη), ανθόγαλο με λεμόνι και θυμάρι στο Μαραμπού (Αρχελάου 17, Παγκράτι), άγριο, συριανό σύκο στο Django (Bεΐκου 15) –με την ευχή να το βρεις–, σορμπέ μάνγκο στο Κόκκιον (Πρωτογένους 2, Ψυρρή), καϊμάκι στον Στάμο και παρφέ Δωδώνη για τη νοσταλγία. Για να γευτείς την Αθήνα στα πιο δροσερά της.

*Να περάσεις για ένα λαϊκό προσκύνημα στο Chelsea Hotel, στο Παγκράτι. Όλη η Αθήνα που ξέρεις –και αυτή που θα γνωρίσεις απόψε– στο πιο «αβάδιστο» ραντεβού, χωρίς ούτε ένα τηλεφώνημα. Να επιστρέψεις Παρασκευή μεσημέρι, μετά την πιο κοσμική λαϊκή της Αθήνας (αυτήν της πλατείας Πλαστήρα), για μπίρες ή φρέντο στην Αρχελάου, εκεί όπου θα τσεκάρεις τι θα φορεθεί φέτος το φθινόπωρο (πλ. Πλαστήρα, Παγκράτι).

*Για να συμφιλιωθείς με την πόλη, πρέπει να εξερευνήσεις τη μακρινή της ακτίνα, αυτή που δεν περιλαμβάνει τη δική σου καθημερινότητα. Να τη δεις σαν ταξίδι, σαν απέραντο ορίζοντα, σαν μια ευκαιρία για καινούργιες εμπειρίες χωρίς εισιτήριο. Ευκαιρία να δοκιμάσεις το κεμπάπ και το σπιτικό σουτζούκι του Πολύβιου στη Δραπετσώνα (Αγ. Δημητρίου 28, 2104617563), πάνω σε βουτυρωμένη πίτα, με ψητή ντομάτα και κρεμμύδι και πατάτα τηγανητή από την Τρίπολη, σε παλιά, οικογενειακή συνταγή από το ’41, να φτάσεις ως το γήπεδο της Προοδευτικής στον Κορυδαλλό για να δοκιμάσεις το τυλιχτό μπιφτεκάκι του Παναγιώτη με τη μυστική ντοματένια σάλτσα (Γρ. Λαμπράκη 104), να πας για καβουράκια στα κάρβουνα και μπακαλιάρο στον Ζαρκαδούλα της Νίκαιας (Βιθυνίας 32), για ψαρόσουπα και μπακαλιαράκια στου Ζάχου στα Καμίνια (Κομοτηνής 37, 2104813325), αναζητώντας το αυθεντικό αττικό vintage.

*Για να μπεις βαθύτερα στην καρδιά αυτής της πρωτεύουσας, πρέπει να δοκιμάσεις στο πιάτο την ιστορία της, να γυρίσεις πίσω στη στόφα που την έπλασε, στην παλιά μπακαλοταβέρνα που στα ρολά της ακόμη διαβάζεις τις σφαίρες του πολέμου, να πας Σάββατο μεσημέρι στο Ειδικόν, στη Δραπετσώνα (Ψαρρών 38, 2104612674). Σε ένα μέρος όπου από το 1923 έχουν αλλάξει μόνο οι χαρτοπετσέτες και η γειτονιά, πηγαίνεις λίγο όπως θα πήγαινες στην εκκλησία. Σε σπρώχνει εκεί ό,τι και στη θρησκεία. Η ψευδαίσθηση μιας προσωρινής αθανασίας, όσο κρατάει μια ομελέτα με κορν μπιφ, μια καράφα παλιά ρετσίνα. Με ανοιχτά τα μάτια γυρνάς πίσω στα οικογενειακά γλέντια, ακούς τον μπαμπά σου να τραγουδάει Θεοδωράκη, νιώθεις την ασφάλεια, βλέπεις τη ζωή μπροστά σου απέραντη. Αφού ο κυρ Αποστόλης τηγανίζει ακόμη πατάτες πίσω από τον πάγκο και σκοπεύει να τις τηγανίζει και τον επόμενο μήνα, παίρνεις κι εσύ αυθόρμητα μια παράταση. Τα μέρη που επιμένουν στον χρόνο είναι ένα κομμάτι αιωνιότητας. Επιστρέφεις ξανά και ξανά για να μη χαθούν. Στην ουσία, για να μη χάσεις εσύ τον κόσμο όπως τον ήξερες. Ας μην τραγουδάνε τα αγαπημένα σου τραγούδια, είναι από μόνα τους το τραγούδι της ζωής που επιμένει.