Στην Αργαλαστή και καρδιά του Νότιου Πηλίου, ένα παλιό μπακάλικο-μνημείο, κρύβει την top ντόπια παραγωγή
Η Αργαλαστή είναι το σταυροδρόμι, εκεί όπου οδηγούν όλοι οι δρόμοι του Νότιου Πηλίου, η πρωτεύουσα, το κέντρο της ζωής. Εδώ θα έρθεις για να πληρώσεις το νερό, να λύσεις το πρόβλημα με τη ΔΕΗ, το κινητό, τον Δήμο και ό,τι αφορά τις αρχές, εδώ μαζεύονται κάθε Σάββατο χιλιάδες μόνιμοι και διαβατάρικοι ξένοι κάτοικοι από τα τριγύρω χωριά, στο ολοζώντανο παζάρι με τα αγνά λαχανικά, τα ψάρια, τις χειροτεχνίες, τις κινεζιές και τα μοναδικά χειροποίητα κεραμικά, τις ξυλόγλυπτες κουτάλες, τις αντίκες, τα μεταχειρισμένα βιβλία και τα πλαστικά λουλουδιασμένα τραπεζομάντιλα, εδώ θα έρθεις για να ψωνίσεις εργαλεία, λάστιχα για τον κήπο και μπογιές να βάψεις το εξοχικό, εδώ θα έρθεις και άμα -χτύπα ξύλο- σου προκύψει θέμα ιατρικό.
Η Αργαλαστή είναι η επαφή με τον πολιτισμένο κόσμο, είναι μια ωραιότατη, παραδοσιακή κωμόπολη που αξίζει να ασχοληθείς μαζί της, έχει και μια μούρλια πλατεία-καρτ ποστάλ, όπως τη φαντάζεσαι, με τον αιωνόβιο πλάτανο, το χάζι της, τον πλανόδιο που πουλάει χαλβά και καλαμπόκια, τα καφενεία, το σουβλατζίδικο και νόστιμο φαγάκι στο κοινοτικό ταβερνείο. Πάνω στην πλατεία και το μπακάλικο του κυρίου Γιώργου Κουτσιφέλη. Παλιό, όσο ο περασμένος αιώνας. Παραδοτέο από τον παππού στον εγγονό, μνημείο του φτερωτού Ερμή και προστάτη του εμπορίου. Την παλαιότητά του διαλαλεί η πρόσοψη, άχαστο μουσείο μιας άλλης εποχής, με το παλιό ψυγείο-βιτρίνα, τις διαφημίσεις της Agfa που θα σε επιστρέψουν στους καιρούς που αγοράζαμε ακόμη φιλμ για τις πόζες των διακοπών, την ταμπέλα «εδώ τσιγάρα και παραδοσιακά προϊόντα».
Το μπακάλικο του κύριου Γιώργου στην Αργαλαστή
Στα ενδότερα, το εμπόρευμα ασφυκτιά ως το ταβάνι σε ράφια που από το χρόνο έχουν πιτσικάρει σε σχήμα-χαμόγελο, χρώμα μέχρι να δακρύσουν τα μάτια σου και να χαθεί ο λογισμός σου, στον πάγκο του ταμείου, αξία σταθερή και ανεκτίμητη, η ευγενική, ολογέλαστη παρουσία του κυρίου Γιώργου. Εδώ, θα βρεις ό,τι αγνότερο και νοστιμότερο από την τοπική παραγωγή, τα κρασιά των δύο οινοποιείων της Αργαλαστής (Καρυπίδης-Πατιστής), τις απαστερίωτες βολιώτικες μπίρες της Πλάστιγγας σε όλη τους τη γκάμα, τα γλυκά κουταλιού, τα τουρσιά και τις μαρμελάδες της Αχιλλείας -να δοκιμάσεις σαμπούκο γλυκό-, το ντόπιο μέλι σε όλες τις ποικιλίες του δάσους, λουκούμια, γλυκάκια, ελιές, βραστερά όσπρια και άπαιχτους ξηρούς καρπούς του Βελεστίνου, βιολογικό ελαιόλαδο, χειροποίητα ζυμαρικά, βότανα και βοτάνια, φυτικά καλλυντικά και σαπούνια, τσιτσίραβλα, κρίταμα και φτέρες της πηλιορίτικης τσιπουροποσίας.
Από το ψυγείο θα σου κόψει φέτα βουτυράτη από την Ελασσόνα και να το έτοιμο και ολοκληρωμένο το πεσκέσι το πηλιορίτικο στην πιο πλήρη και νόστιμη εκδοχή του. Πίσω από τη σύγχρονη χρηστικότητα, όμως, στου κυρίου Γιώργου, αξίζει να ψωνίσεις τη νοσταλγία. Tide για πλύσιμο στο χέρι -έτσι, για τη συσκευασία-, κονσέρβες κορν-μπιφ, λεμόνι ξινό στο κίτρινο μπουκαλάκι, καφέ ελληνικό και μοσχοβολιστό που θα σου κόψει στη μηχανή-αντίκα, σαπούνι Καραβάκι Παπουτσάνης, σπρέι αεροζόλ για τα κουνούπια, την πράσινη χλωρίνη Κλινέξ και χίλια μύρια που φέρνουν δάκρυα στα μάτια σε όσους έζησαν τα ελληνικά 70ς, αυτά που φαντάζουν άγνωστες λέξεις για τους νεότερους. Με καμάρι ο κύριος Γιώργος μου δείχνει το τσάι Κανάρι στην έργο τέχνης της γραφιστικής των 50'ς συσκευασία, το χύμα τσάι που μας αγόραζε η γιαγιά μου τη νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας αλλά και τα καλαμαράκια Portola, των οποίων έχει φυλάξει και την αυθεντική συσκευασία της δεκαετίας του '60, για να πιστοποιήσω ότι όλα αλλάζουν αλλά και δεν αλλάζουν μαζί, στο βιογραφικό του καταστήματός του, για το οποίο εκείνος θυσίασε τις σπουδές και μια καλύτερη, ίσως, ζωή.
Τα πήρα τα καλαμαράκια, γιατί αίφνης πρόβαλλαν μπροστά μου παιδικές Καθαρές Δευτέρες, με πικ-νικ πάνω σε κουβέρτες και ανθισμένα λιβάδια, κονσέρβα καλαμαράκι και αμπελοντολμαδάκι -μέχρι που ξανάκουσα τα κλαρίνα της χαράς. Τα παλιά μπακάλικα είναι ο παλιός μας χρόνος, είναι το άλμπουμ των αναμνήσεών μας, είναι και ένας άλλος τρόπος να ψωνίζεις. Βλέπω τα πλήθη της τουριστικής επιδρομής να προτιμούν το σούπερ μάρκετ και τους λυπάμαι για τη γεύση που χάνουν, για το πλαστικό προϊόν που δεν προδίδει τίποτα από την εντοπιότητα, την ψυχή της πραμάτειας του παλιού μπακάλη, λυπάμαι πιο πολύ που θα χάσουν την κουβεντούλα με τον κύριο Γιώργο, αυτή που σου ανοίγει την καρδιά, ακόμη και αν αφορά την ποιότητα μιας ελιάς ή μιας φέτας -κατόπιν δοκιμής.
Όταν ο κόσμος φεύγει και οι κρύες μέρες έρχονται, τότε που το χωριό ερημώνει και σκοτεινιάζει, τότε που στην πλατεία ακούς μόνο το σφύριγμα του αέρα και το αλύχτισμα των σκυλιών, το παλιό μπακάλικο γίνεται ο φάρος, η επαφή με τη ζωή που έφυγε και σε άφησε μόνο στην ερημωμένη επαρχία, είναι η απαντοχή. Για ένα αλάτι, ένα Άβα για τα πιάτα-αντίτιμο της χαμένης κοινωνικότητας, θα περάσεις από δω οπωσδήποτε. Να σχολιάσεις τα νέα, τα κουτσομπολιά, κουβέντες που σκοτώνουν τη μοναξιά και τη σιγή. Ενίοτε και μια καλημέρα είναι αρκετή. Στα κρύα, το παλιό μπακάλικο στριμώχνει κι ένα τραπεζάκι, ψήνει κι έναν καφέ, κατεβάζει και κανένα μπισκοτάκι από το ράφι, ανάβει και μια σόμπα που θολώνει τα τζάμια και ζεσταίνει τις καρδιές. Και τότε ο μπακάλης γίνεται ο κοινωνικός λειτουργός, ο καρδιολόγος που κρατά το ρελαντί καρδιογράφημα της ζωής του χωριού ζωντανό, μέχρι να ξαναβγεί ο ήλιος και να ξανάρθουν οι παραθεριστές.
30°
