H «Souvlaki Lady», Ε. Βασιλειάδoυ ψήνει σουβλάκια που οι foodies της Νέας Υόρκης αποθεώνουν

Σηκώνεται καθημερινά το χάραμα γιατί από τις 7 το πρωί, οφείλει να ξεκινήσει τις προετοιμασίες, να προμηθευτεί τα υλικά, να κάνει τις μαρινάδες, να ψήσει τα κρέατα και να φορέσει το πιο ζεστό της χαμόγελο για να υποδεχτεί στην καντίνα της τους απανταχού πεινασμένους και λάτρεις του ελληνικού street food. Ο λόγος, για τη Souvlaki Lady ή αλλιώς Ελπίδα Βασιλειάδου, με καταγωγή από τη Δράμα και τα Γιαννιτσά, που εδώ και 30 περίπου χρόνια, ψήνει το πιο νόστιμο σουβλάκι στην περιοχή της Νέας Υόρκης. 

H ιστορία της Souvlaki Lady, Ελπίδα Βασιλειάδου

Όλα ξεκίνησαν πριν 42 περίπου χρόνια, όταν ήταν 18 χρονών, που μετανάστευσε με τον σύζυγό της και τη νεογέννητη κόρη της σις ΗΠΑ και εγκαταστάθηκαν στη διασημότερη συνοικία της ομογένειας, την Αστόρια. Έστησε ένα μικρό καρότσι απέναντι από το σπίτι της όπου έψηνε σκέτα καλαμάκια με φετούλα ψωμί και λεμόνι στο αλουμινόχαρτο και με τον καιρό αυτό εξελίχθηκε σε μια οργανωμένη καντίνα που πλέον κάνει τυλιχτά και ορισμένα πιάτα.  

«Το πόστο μου βρίσκεται σε μια από τις πιο ήσυχες γειτονιές της Αστόρια, κοντά στην ορθόδοξη εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης και δίπλα σε ένα ελληνικό δημοτικό σχολείο. Σε αντίθεση με το σήμερα, εκείνες τις εποχές τα παιδιά της γειτονιάς έπαιζαν έξω και έτσι μπορούσα, καθώς δούλευα, να επιβλέπω κατά κάποιο τρόπο τα παιδιά μου στο παιχνίδι, ενώ παράλληλα ήμουν δυο βήματα από το σπίτι μου. Στην αρχή, άνοιγα και έκλεινα την καντίνα μέσα στη μέρα ανάλογα με το πώς με εξυπηρετούσε καλύτερα. Αν και με είχε αγκαλιάσει ο κόσμος και δούλευα μόνο με σταθερή πελατεία, η δουλειά απογειώθηκε όταν δημοσιεύτηκε  ένα άρθρο για μένα στην εφημερίδα Daily News, από μια δημοσιογράφο που επισκέφτηκε την καντίνα χωρίς να γνωρίζω την ιδιότητά της, και με χαρακτήρισε ως τη "Souvlaki Lady" με το καλύτερο σουβλάκι. Τότε ήταν που καθιέρωσα συγκεκριμένο ωράριο και σταδιακά πρόσθεσα στο μενού πέρα από τα χοιρινά καλαμάκια και καλαμάκια κοτόπουλο, πίτες για να κάνω τυλιχτά, γύρο, σουτζουκάκια, γαρνιτούρες για μερίδες δηλαδή πατάτες, σαλάτα ή ρύζι με διάφορες σος και ελληνικά αναψυκτικά, καθώς οι καντίνες απαγορεύεται να πουλάνε αλκοόλ».

Όπως μου εξηγεί η κυρία Ελπίδα, την καντίνα της επισκέπονται άνθρωποι από κάθε άκρη της Νέας Υόρκης, ανάμεσά τους food bloggers, influencers και δημοσιογράφοι, ενώ άρθρα για το σουβλάκι της έχουν φιλοξενηθεί στους New York Times, στο Eater και φυσικά στα media της ομογένειας, το Greek Reporter, το Greek City Times και το The National Herald. Μάλιστα σε διαγωνισμό για τα καλύτερα food trucks της Νέας Υόρκης το κοινό ψήφισε τη Souvlaki Lady ανάμεσα στα καλύτερα. Την ρωτώ πώς εξελίσσονται η περιοχή και η πελατεία.

«Όταν ξεκίνησα με το καρότσι, το στοιχείο του ελληνισμού ήταν πιο έντονο στην περιοχή. Μέχρι τώρα είμαστε μια σχετικά δεμένη κοινότητα, ωστόσο πολλοί Έλληνες σταδιακά έφυγαν από την Αστόρια. Παρατηρώ ανθρώπους από όλες τις φυλές που μετακινούνται από περιοχές της Νέας Υόρκης όπως το Μανχάταν, καθώς τα ενοίκια εκεί πλέον  απλησίαστα και επιλέγουν να βρουν σπίτι εδώ. Στους κεντρικούς δρόμους δεν συναντάς τόσο συχνά οικογένειες με παιδιά, αλλά φοιτητόκοσμο που προτιμά το street food γιατί είναι πιο οικονομικό. Τρελαίνονται για το ελληνικό φαγητό και ιδιαίτερα για το τζατζίκι που το αποκαλούν "white sause" γιατί δεν μπορούν να το προφέρουν, ποστάρουν το σουβλάκι στo TikTok και μερικές φορές έχει γίνει viral. Προκειμένου να μπορούμε να εξυπηρετούμε περισσότερο το κοινό έχουμε εντάξει και αμερικάνικες επιλογές όπως μπέργκερς και σάντουιτς. Στο σπίτι μου βέβαια μαγειρεύω αποκλειστικά ελληνικά, παραδοσιακά φαγητά».

Η εργασία σε καντίνα στον δρόμο μπορεί να φαίνεται διασκεδαστική, αλλά στην πραγματικότητα χρειάζεται ιδιαίτερη αντοχή και ανεπτυγμένες επικοινωνιακές δεξιότητες. Στήριγμα της Souvlaki Lady είναι η βοηθός της, Βασιλική Νάστου, με την οποία συνεργάζονται για να εξυπηρετούν τις παραγγελίες.

«Είμαστε στο πόδι είτε με κρύο είτε με ζέστη για πολλές ώρες, που είναι εξαντλητικό, αλλά αγαπάμε τη δουλειά μας και προσπαθούμε να μη δείχνουμε την κούρασή μας. Μας αρέσει η επικοινωνία με τον κόσμο και πολλές φορές κάνουμε τον “ψυχολόγο” τους αφού όποιος έρχεται εδώ θα μας πει και τον πόνο του ή τη χαρά του μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό του. Αυτή την εξωστρέφεια δεν ήθελα να χάσω, γι'αυτό ακόμα κι όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να ανοίξω κανονικό μαγαζί, επέλεξα να μην κλειστώ μέσα σε μια κουζίνα. Το όνειρό μου είναι να καταφέρω να δουλεύω 6 μήνες τον χρόνο και τους υπόλοιπους να τους περνάω στην Ελλάδα».