Τα γλυκά των γιορτών (που δεν φτιάχνω)

Πολύ θα μου άρεσε να είχα ένα ωραίο σετ αναμνήσεων με πατρικό σπίτι που μοσχοβολούσε κουραμπιέδες τις Γιορτές και γιαγιάδες που έφτιαχναν χριστουγεννιάτικα γλυκά…αλλά δυστυχώς, παρόλο που ήτανε όσο χρειαζότανε προκομμένες οι γιαγιάδες μας, δεν έδειχναν τρελό ταλέντο στην κουζίνα. Η μία είχε εξπερτίζ στα τυροπιτάκια κουρού, η άλλη έφτιαχνε έναν κορμό, τάχα μου buche de Noel αλλά καμία σχέση (όπως ανακάλυψα πολλά χρόνια αργότερα) – ο κορμός της ήταν κίτρινο παντεσπάνι ρολό, γεμισμένο με μαρμελάδα και άχνη ζάχαρη, τέλειο γλυκό, το πετύχαινε πολύ και η μαμά μας, ωστόσο δεν ήταν «Χριστουγεννιάτικο» με την έννοια του κουραμπιέ, ή του μελομακάρονου. Κουραμπιέδες έψηνε με επιτυχία ΟΛΗ η Καβάλα, και ψήνει ακόμα, ως κατοχυρωμένη πατρίδα του κουραμπιέ: οι φούρνοι, τα ζαχαροπλαστεία, οι βιοτεχνίες και οι γιαγιάδες φιλοτεχνούν κουραμπιέδες κάθε είδους, από απλούς με αμύγδαλο μέχρι σοκολατένιους με κομμάτια ή επικάλυψη σοκολάτας, άσπρης, μαύρης ή γάλακτος, κι από τόσο-δα μικρούτσικους μέχρι θεόρατους, πιατάκι-του-καφέ.

Ο κουραμπιές δεν μας έλειψε όσο μεγαλώναμε απλώς δεν ασχολήθηκα ποτέ να τον πλάσω με τα χεράκια μου. Έδειχνε πάντα δουλίτσα, ή δεν είχα όλα τα υλικά, ή είχε πετρώσει η άχνη, ή κάποιος ερχότανε ξαφνικά. Η αδερφή μας φτιάχνει ωραιότατη βασιλόπιτα, αφράτη, με γέμιση καρύδι, ζάχαρη και σταφίδα. Αγαπημένη φίλη και γειτόνισσα ψήνει κουραμπιέδες, μελομακάρονα ΚΑΙ μια σπέσιαλ βασιλόπιτα σαν κέικ, με συνταγή γιαουρτόπιτας. Τα γλυκά των Γιορτών δεν λείπουν ποτέ από το σπίτι, τα τρώμε όλα, μαλώνουμε για το τελευταίο μελομακάρονο. Κάθε χρόνο βάζω μερικές φέτες βασιλόπιτα στην κατάψυξη για τον μεγάλο γιο που δεν προλαβαίνει να τη φάει φρέσκια, την παίρνει κατεψυγμένη, και την αποψύχει (ελπίζω) πριν πιάσουν οι ζέστες.

Μια χρονιά, με τα μικρότερα παιδιά για «βοήθεια», απέτυχα παταγωδώς στα μελομακάρονα -  στην αρχή δεν ήταν αρκετό το σιρόπι, έπειτα κολυμπούσαν στο σιρόπι, αλλά όχι σαν μελομακάρονα παρά σαν σκληρά καφετιά βαποράκια. Για μερικές μέρες τρώγαμε το σιρόπι με το κουτάλι από την πιατελίτσα με τα παξιμαδωτά - δήθεν μελομακάρονα, έπειτα σκλήρυναν κι άλλο, και τα πέταξα θλιμμένη. Όχι βαθιά θλιμμένη, τώρα που το σκέφτομαι: ήταν μια προσπάθεια που απέτυχε, και η ζωή είναι γεμάτη προσπάθειες που αποτυχαίνουν. Απλώς στον συγκεκριμένο τομέα δεν υπήρξε άλλη προσπάθεια, γιατί μένω κοντά σε ζαχαροπλαστείο.

Πάντα μένω κοντά σε ζαχαροπλαστεία, δεν ξέρω πώς συμβαίνει. Οι ζαχαροπλάστες έχουνε πάρει το κολάι με τα γλυκά των Γιορτών και τα φτιάχνουν τέλεια, ομοιόμορφα, ελκυστικά στην όψη, τη μυρωδιά και τη γεύση, κάνουνε χρόνια αυτή τη δουλειά, τις αποτυχημένες προσπάθειές τους (αν υπάρχουν) τις τρώνε μόνοι τους στην κουζίνα κλαίγοντας πάνω από σιρόπια που δεν πήζουν ή άχνες που δεν αχνίζουν. Όταν τελειώνουν τα σπιτικά γλυκά των Γιορτών, συνήθως ανάμεσα στα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, αγοράζω μερικά και τα στολίζω με σπιτικό τρόπο. Στο ίδιο διάστημα παίρνω πανετόνε, τα οποία έμαθα όχι από παιδικές αναμνήσεις γιατί δεν υπήρχανε πανετόνε στην ελληνική επαρχία του ΄60 και ΄70, παρά στα ΄90ς, από το μεγάλο Carrefour στη γωνία Αλεξάνδρας και Κηφισίας, που έφερνε πανετόνε με διάφορες γεύσεις από την Ιταλία την ίδια. Τα παιδιά μου προτιμάνε αυτά με τα κομματάκια σοκολάτας, εμένα μου αρέσουν τα παραδοσιακά, με τα ζαχαρωμένα φρουτάκια που κολλάνε στα δόντια και τη ζύμη-αφρό, που βγαίνει σε λωρίδες όταν την τραβάς και τρώγεται σε μια μπουκιά η κάθε λωρίδα, σαν μαλλί της γριάς.

Πανετόνε φτιάχνουν όλα τα ζαχαροπλαστεία, ίσως και κάποια σπίτια πολύ εκπαιδευμένα στο εορταστικό γλυκό. Γιατί αν οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα έχουνε τεχνικές που δεν θα μάθω ποτέ, τα πανετόνε χρειάζονται λέει και ειδικό εργαλείο για να χτυπήσεις τη ζύμη μέχρι απελπισίας. Όπως και να ΄ναι, το σπίτι μοσχοβολάει εορταστικά γλυκά τις Γιορτές επειδή το κλέβω, ψήνω από κανένα κέικ με σοκολάτα (την απλή συνταγή, με 4 αυγά) και στολίζω κουραμπιέδες, μελομακάρονα και βασιλόπιτες σε σημεία που δεν τα φτάνει το σκυλί. Αλλά τα φτάνουν τα παιδιά, και οι φίλοι/ες, που δεν ρωτάνε αν τα έφτιαξα με τα χεράκια μου όλα αυτά τα υπέροχα, γιατί η εορταστική ατμόσφαιρα είναι που μετράει, και η διαθεσιμότητα των γλυκών.

Με τούτα και με κείνα, δικαιολογούμαστε απόλυτα και εσείς και εγώ, αν π.χ. δεν στρώνεστε στην κουζίνα, μέρες που είναι, να πλάσετε κουραμπιέδες, μελομακάρονα, βασιλόπιτες, πανετόνε και ό,τι άλλο εορταστικό υπάρχει. Κάπως πρέπει να ζήσουν και οι ζαχαροπλάστες (αδύναμο επιχείρημα πλην όμως επίκαιρο, μέρες που είναι.).