Στο Κίτρινο Ποδήλατο, στη Σίφνο, ο Γιώργος Ψαραύτης φτιάχνει τα πιο γαλλικά γλυκά και κολασμένους λουκουμάδες!
Όποιος ξέρει το πρωινό καλοκαιριάτικο ξύπνημα στον Αρτεμώνα της Σίφνου, το ταυτίζει με την αυλή του Γιώργου. Από αυτές τις ολόλευκες, τις αστραφτερά ασβεστωμένες, με τα τραπεζάκια κάτω από τον παχύ ίσκιο της φούξια βουκαμβίλιας.
Στα ενδότερα του μαγικού γλυκατζίδικου, η ίδια παιχνιδιάρα αρχιτεκτονική, οι εσοχές, τα λίγα σκαλάκια που σε οδηγούν σε άλλη μια κρυψώνα-φωλίτσα, να ξεκινήσεις τη μέρα πιο ιδιωτικά δεν γίνεται με μια μελόπιτα, μια καρυδόπιτα, ένα μελωμένο εκμέκ με παγωτό και σιρόπι βύσινο ή ίσως και μια μερίδα μικροσκοπικούς, ολοστρόγγυλους τραγανούς λουκουμάδες με θυμαρίσιο, ντόπιο μέλι.
Αυτά είναι και τα μόνα ελληνικά γλυκά που φτιάχνει ο πιο fit, ποδηλατομανής πατισιέ της επικράτειας. Τον καλό ζαχαροπλάστη έχω μάθει πια να τον ξεχωρίζω από τα κιλά του. Όσο πιο λίγα, τόσο πιο καλός. Μέσα από ένα παράδοξο, οι άριστοι τεχνίτες της ζάχαρης, δεν την βάζουν στο στόμα τους ούτε γι' αστείο. Τέτοιος είναι και ο Γιώργος, ο πιο άγιος Ονούφριος άνθρωπος που έχω ποτέ συναντήσει. Απορώ πώς δεν τον παίρνει το μελτέμι, όταν με το γιο του σεριανά περιπαθώς το νησί, με το αγαπημένο του ποδήλατο, το οποίο αναγκάζεται να παρκάρει τους μήνες του καλοκαιριού που η μέρα του ξεκινά νωρίς, αφού στις 10, η βιτρίνα του έχει κιόλας γεμίσει λαχταριστές κρεμ-μπριλέ, εξαιρετικό παρί-μπρεστ με τραγανά σου, προφιτερόλ, τσιζ-κέικ με φρούτα του νησιού, κρεμ μπριλέ, μπανόφι και αιθέριο μιλ-φέιγ.
Η οικογένεια Ψαραύτη, την καλή ζωή την έχει στο αίμα της. Ο μπαμπάς, μορφή του νησιού, ιερέας, δεινός βιολιστής και ταγμένος πανηγυρτζής, η Σίφνος κάθε μέρα πανηγυρίζει και κάποιο ξωκλήσι, ο γιος από μικρός, ερωτευμένος με τη ζάχαρη. Στα 12 του άφησε πίσω το νησί, έμαθε στην Αθήνα την τέχνη της ζύμης σε φούρνους και εργαστήρια πριν ξεκινήσει τις σπουδές του.
Ωστόσο, το θεωρητικό κομμάτι δεν ήταν το φόρτε του. Αυτός προτιμούσε τη δράση στην πράξη, στο εργαστήρι. Ταξίδεψε μακριά, στην Κούβα και τον Άγιο Δομήνικο εξερευνώντας τα μυστικά της σοκολάτας και κάπως έτσι, το 2002 σάλπαρε οριστικά για τη γενέτειρα, ανοίγοντας το δικό του μαγαζί. Το τόσο παράδοξο. Η σιφνιά παράδοση ντύνει αρχιτεκτονικά το πιο άρτια καμωμένο, το πιο κομψό, το πιο αιθέριο κομμάτι της γαλλικής πατισερί. Η επιτυχία του θαρρώ, είναι πώς διάλεξε στο ρεπερτόριό του γλυκά κοσμαγάπητα και κλασικά, αυτά που όλοι ξέρουμε και λαχταράμε. Με το χρόνο, τα τελειοποίησε, βρήκε τα μυστικά και την ιδανική τους νοστιμιά!
Κανένας δεν έχει πολλή όρεξη να φάει την γαλοπούλα που περίσσεψε, και ποτέ δεν περισσεύει κάτι το οποίο έχει πολλή όρεξη να φάει κανένας, άλλος ή ο ίδιος
10°
