Τα Σαββατοκύριακα του καλού καιρού, στο Αλεποχώρι γίνεται προσκύνημα. Για να παρκάρεις πρέπει να τάξεις λαμπάδα στο μπόι σου, να κάνεις δέηση και άμα δεν φτάσει, μαζί και τρισάγιο. Εκεί όπου σε μια δαντελωτή γραμμή το όρος Πατέρας ακουμπά στον Κορινθιακό, οι πολλαπλές παραλίες φαίνεται να λατρεύονται από τα δυτικά προάστια της Αττικής που έχουν χτίσει εδώ τα εξοχικά τους, το πευκόδασος της διαδρομής είναι μαγευτικό, το χωριό συνδυάζει τον σύγχρονο ρυθμό των beach bars και ατόφιο το άρωμα της δεκαετίας του '60 και όλα αυτά συμβαίνουν ούτε μια ώρα δρόμο από το τσιμέντο της πρωτεύουσας.
Μπαίνοντας λοιπόν στο χωριό, το πρώτο αξιοθέατο είναι ο φούρνος-υπερπαραγωγή Αlkionis της Βούλας Μήτσου και της κόρης της, Πέπης, και το μποτιλιάρισμα στο πάρκινγκ. Άμα ρωτήσεις τι γίνεται ρε παιδιά, μήπως ατύχημα, «ατύχημα» θα σου απαντήσουν είναι η τυρόπιτα της Βούλας, μια άλλη ομολογουμένως σπιτική σφολιάτα, με αληθινή, ευωδιαστή, χωριάτικη φέτα.
Δεν θα δεις, όμως, ούτε έναν να μένει στην τυρόπιτα -αυτή είναι για να φαγωθεί-ραπανάκι για την όρεξη, μαζί με τον φρέντο στην ξαπλώστρα. Τα πορτ-μπαγκάζ γεμίζουν ασφυκτικά από σακούλες της επιστροφής, αφού αυτός εδώ ο φούρνος δεν μοιάζει με τους άλλους. Από το 1928 τον είχε ανοίξει ο παππούς του άντρα της, μέχρι που το 1975, το νέο ζευγάρι εγκατέλειψε τις καριέρες της αισθητικού και του εργοδηγού αντιστοίχως, για να εξερευνήσει το δύσκολο επάγγελμα του φούρναρη. Χήρα πλέον η Βούλα, δυναμική, γοητευτική και κοινωνική, στέκει κέρβερος σε όλα, από το ζυμωτήριο μέχρι το ταμείο.
Ο ξυλόφουρνος δεν φτάνει πια για να ψήσει τη ζήτηση, όλοι έρχονται για το κίτρινο ψωμί της από αλεύρι του κάμπου της Θήβας, το προζυμένιο ψωμί, την τοπική λειψόπιτα, ένα είδος πεπλατυσμένης λαγάνας με ελαιόλαδο και υφή από θριφτό κουλούρι που η Βούλα πρωτοτυπεί και γεμίζει με ελιές. Με αυτές παλιά, οι ψαράδες που πήγαιναν στις απέναντι Αλκυονίδες νήσους για ψάρεμα αντικαθιστούσαν το ψωμί που αν ήταν κανονικό θα μπαγιάτευε τόσες μέρες στον πελαγίσιο αγώνα.
Στα σουξέ της το μαλακό, αφράτο αιγυπτιακό αλμυρό κουλούρι που μοιάζει με μπριος, τα μπατόν σαλέ, ο λουκουμάς χωρίς αβγό - δεν υπάρχει ούτε ένας λουόμενος που να μην τον κρατά στο χέρι. Τα κουλουράκια της είναι όλα σπιτικά, ιδιαίτερο αυτό με το αληθινό βούτυρο γάλακτος.
Και ενώ οι περισσότεροι φούρνοι αγοράζουν έτοιμα τα γλυκά τους, η Βούλα έχει τον δικό της ζαχαροπλάστη, που είναι χρυσοχέρης: αξίζει να δοκιμάσεις το διάσημο γαλακτομπούρεκο και τον μπακλαβά, το σιροπιαστό τσουρέκι γεμιστό με μήλο, καρύδι και σοκολάτα, το νηστίσιμο σάμαλι, το ραβανί, το σοκολατένιο, σιροπιαστό κρουασάν, τις τουλούμπες, τα κοκάκια και τα ροδίνια.
Τα κέικ δεν γίνονται με έτοιμα μείγματα αλλά με αληθινά υλικά που μυρίζουν μαμά και στο ψυγείο της ανακάλυψα ένα καταπληκτικό παγωτό μικρής παραγωγής με ντόπιο γάλα από την Παιανία, το Tagen Eis, παρφέ κυδώνι με αμύγδαλο και καϊμάκι με βύσσινο οι πιο λαχταριστές του γεύσεις.
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Η μυρωδιά των φρεσκοαλεσμένων κόκκων, η πλούσια γεύση τους και η μοναδική τους δυνατότητα να εμπλουτίζουν γλυκά και επιδόρπια, καθιστούν τον καφέ αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομίας και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής
Aναρωτηθήκατε ποτέ απο πού προήλθε ο καφές, απο που ξεκίνησε αυτό το μικρό φρούτο καφεόδεντρου; Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο και τις ηπείρους.
9°
