Τι γεύση έχει το αθηναϊκό καλοκαίρι;

«Άδειασε η Αθήνα» και η «Αθήνα δεν αδειάζει ποτέ». Δύο εκδοχές που ισχύουν ισόποσα περιγράφοντας ακριβώς αυτό που είναι η καλοκαιρινή πρωτεύουσα: το πιο καυτό πανηγύρι με άπλετο χώρο για πάρκινγκ και νόστιμες δροσιές που σε περιμένουν για τις πιο λαχταριστές διακοπές στην πόλη.

To καλοκαίρι έχει μπει στην Αθήνα όταν σε διώχνει ο καναπές, όταν σε πιάνεις μετά το γραφείο να αναζητάς παρέα για κάπου αλλού και ως εκ θαύματος κανείς να μη σου κάνει τσιριμόνιες του τύπου «έχω μια σειρά να τελειώσω και πού να τρέχω τώρα...» Το καλοκαίρι έχει μπει όταν σε ξυπνάει από το ανοιχτό παράθυρο η ευωδιά από τα φασολάκια που μαγειρεύει η διπλανή και το πρώτο καρπούζι που δεν σου βγήκε μάπα. Το καλοκαίρι είναι πιο δυνατό από την πόλη. Αυτή την πόλη που χρησιμεύει για να δουλεύουμε, να έχουμε υποχρεώσεις, στρες και λογαριασμούς. Η θερινή διάθεση δεν κρατάει λογαριασμό, σε θέλει το πρωί να αποφασίζεις δίαιτα και το βράδυ να δοκιμάζεις τη βέρα ναπολετάνα –έστω και σε εκδοχή μαρινάρα άνευ τυρί– ή να τους μαζεύεις όλους στη βεράντα για μπιρίμπα και πίτσα αμερικάνα, αυτή την γκρικ με απ’ όλα, και γκούντα και φέτα και κρεμμύδι και ελιά, που είναι πασέ και μαζί αξεπέραστα νοσταλγική.

Το αθηναϊκό καλοκαίρι σού ζητά επίμονα την παλιά ταβέρνα με την αυλή και τις μουριές και τις γλάστρες-ντενεκέ, σαν καρτ ποστάλ στην Πανδρόσου, δροσιά νοσταλγική σαν παϊδάκι με αληθινή πατάτα και βούτες στη χωριάτικη, σουβλάκι στην πλατεία, μπριάμ, γεμιστά και κοκκινιστό με χοντρό μακαρόνι και ναυμαχίες παπάρας στον Πλάτανο στην Πλάκα. Να μπλεχτείς με τους τουρίστες, να κάνεις πως είσαι διακοπές όσο κρατά ένας κατρούτσος ρετσίνα, και αυτή η πόλη η φωτισμένη στα πόδια σου είναι το ταξίδι που ονειρεύτηκες.

Με αμάνικο στον καύσωνα να δοκιμάζεις παγωτό σύκο και ιταλικό μηχανής, να κάνεις crash test στις τζελατερίες και να ξέρεις ότι στο σπίτι σε περιμένει ταπεράκι στο ψυγείο με το ιμάμ της μαμάς. Είναι να παίρνεις σούσι και bans σε σκαφάκι και να τα τρως έξω από το Ηρώδειο ακούγοντας λάθρα τη συναυλία, είναι τα ντορίτος και η μυρωδιά από ποπ-κορν στα θερινά σινεμά, με παγωμένες μαργαρίτες μηχανής. Καλοκαίρι στην Αθήνα είναι τα καφενεία, τα νιου και τα ολντ, να οργανώνεις τις διακοπές στο πεζοδρόμιο με ρακές και κεφτέδες και φελάφελ και ντάκους και λουκάνικα, ψάχνοντας τα Airbnb στην Αμοργό, και αίφνης να και τα ζωντανά σουίνγκ και Αττίκ και Μπέμπα Μπλανς και κάπως έτσι παίρνει η νύχτα φωτιά, και ξέχασες κιόλας πως αύριο ακόμα δουλεύεις. Είναι να αποδομείς τη δημιουργικότητα και να τη φέρνεις στα μέτρα του πιο χαλαρού καλοκαιριού, σκουμπρί πάνω σε φάβα και ντοματόρυζο με λαβράκι, εκεί όπου η νέα ελληνική γεύση μαγειρεύεται αγνοώντας τις Master Chef ορολογίες, στις γειτονιές της πόλης, στα οφ Μπρόντγουεϊ, στις πίσω πιάτσες του Κεραμεικού, του Νέου Κόσμου, του Μεταξουργείου και της γειτονιάς σου.

Καλοκαίρι είναι να καίει τις σόλες από τα σανδάλια σου η κεντρική λεωφόρος και συ να της ξεφεύγεις σε απρόσμενες δροσιές από πλατάνια, πλατεΐτσες και πάρκα παρενθέσεις, στο παγκάκι με ένα σάντουιτς και μια κουρού στο χέρι και τα περιστέρια να γουργουρίζουν για τα ψίχουλα στα πόδια σου. Είναι η μποτιλιαρισμένη κατάβαση στις παραλίες, κρύο καπουτσίνο και κλαμπ σάντουιτς στην ξαπλώστρα, είναι τραγανά καλαμαράκια στο Ζούμπερι, γάβρος τηγανητός και γόπα στα κάρβουνα στο Λαύριο και μαρίδα στην Κερατέα. Είναι το καρό άσπρο-μπλε, λίγα χιλιόμετρα από την Ομόνοια, με μυρωδιά από ούζο, χταπόδι στα κάρβουνα, γαλέο σκορδαλιά και ρεφρέν από Καζαντζίδη.

Μετά να επιστρέφεις από το νησί και η πρωτεύουσα να σε περιμένει ορεξάτη, χόρτασες κουλέρ λοκάλ, τώρα λαχταράς να κατηφορίσεις νύχτα την παραλιακή, ντυμένος αμπιγιέ πάνω στο μαύρισμα, να νιώσεις εκείνο το παλιό, αυθεντικό κυριλέ, το βισκοντικό, να ξυπνάει μέσα σου απέναντι από τα φώτα του Αστέρα και της Βουλιαγμένης. Μπορεί να τη βγάλεις και με ένα σικάγο στην Άκουα Μαρίνα, αλλά μπορεί και να ψηφίσεις ρουφ γκάρντεν ξενοδοχειακό και καλό μαγαζί, να σου γεμίζουν το ποτήρι παγωμένο κρασί και τα μάτια με θέα. Τώρα είναι η καλύτερη ώρα να εξερευνήσεις τη δημιουργικότητα και τους σεφ που έχεις εντοπίσει στις δημοσιεύσεις, να δεις τι χρώμα έχει τo fine dining, το μαγιάτικο με γιούζου και το καβούρι με χαμομήλι.

Το καλοκαίρι στην πόλη κοιμάται αργά, «ανεβαίνει ψηλά» με κοκτέιλς σε ταράτσες και την Ακρόπολη πιάτο σε κάθε δυνατό ινστραγκαμικό προφίλ. Συνδυάζει μαργαρίτες με pinsas στην Αρχελάου, aperol με χωνάκια στα Εξάρχεια, νεγκρόνι με κροστίνι προσούτο στο Σύνταγμα και μπίρες από το περίπτερο στη Μαβίλη. Νανουρίζεται μετά με χοτ-ντογκ από τη Μαβίλη και κοτομπουκιές στην καντίνα του Χίλτον. Και ξυπνάει νωρίς, με παγωμένο φρέντο από τη γωνία και πύραυλο από το περίπτερο, γιατί καλοκαίρι σημαίνει να μη μετράς παγωτά ούτε βουτιές, ούτε χαμόγελα, στη μόνη εποχή της πόλης που τη χαρά της ζωής τη θέλει απροσμέτρητη και χορτάτη, σε γεύση με «απ’ όλα».