20 πράγματα που με χαλάνε στα «δήθεν» χάι εστιατόρια

Το φαί είναι σούπερ, τα πετσετάκια υφασμάτινα, ο φωτισμός σωστός ώστε να δείχνεις μαυρισμένη ανεξαρτήτως σεζόν: γιατί όμως όλο και κάτι σε χαλάει σε κάποια, μετρημένα ευτυχώς στα δάχτυλα, δήθεν κυριλέ εστιατόρια; Τη μία φορά στα εκατό χρόνια που τα επισκέπτεσαι;

Ένα δήθεν, και όχι πραγματικά κυριλέ εστιατόριο που έχει τα θέματά του, σε κάνει να νοιώσεις λίγο δευτεράντζα πριν σου πετάξει καν το ορ-ντέβρ στα μούτρα – και δεν το κάνει τυχαία: πώς αλλιώς θα εκτιμήσεις την υπέροχη ατμόσφαιρα, τα πολλά λεφτά που έπεσαν στη διακόσμηση, τα επίσης πολλά λεφτά που έπεσαν στον σεφ, και τα ξανα-επίσης πολλά λεφτά που θα πληρώσεις με το μπουγιουρντί; Αν δεν σου δείξουν οι εργαζόμενοι στο υποτιθέμενο «καλό» εστιατόριο ότι σου κάνουν χάρη που ασχολούνται μαζί σου, πώς θα βάλεις το χέρι στα τιμαλφή σου;

Διάφορα πράγματα που σου τη σπάνε σε κάποια δήθεν κυριλέ εστιατόρια:
 
1.Το να σε κοιτάζει ο σερβιτόρος λες και αυτός μεγάλωσε στο Παρίσι με creme brulee, ενώ εσύ μεγάλωσες ξυπόλητη μασουλώντας τηγανιτές παντόφλες. Σε αντιμετωπίζει με αυτό το τουπέ έστω κι αν ντύθηκες, βάφτηκες και σενιαρίστηκες του σκοτωμού και είσαι με τη βλεφαρίδα-κάγκελο. Αυτός πάλι ήρθε προχθές από το Αγρίνιο, για αυτό τα τρέχει τα Γαλλικά.

2.Το να σου προσφέρουν ένα μενού με σεβασμό λες κι είναι η Βίβλος. Το να το διαβάζεις με τη βεβαιότητα ότι είναι η Βίβλος – στην Αραμαϊκή, μια και δεν καταλαβαίνεις Χριστό.

3. Το να σου εξηγούν με αδιόρατη περιφρόνηση τι είναι το clafoutis, κάτι δηλαδή που είναι αυτονόητο εκεί στο μακρινό Αγρίνιο αλλά όχι στο κοτέτσι όπου μεγάλωσες. Πάνω που είσαι έτοιμη να πεις «κλαφουτίστηκα», το γκαρσόνι σου λέει ότι τέλειωσε το έδεσμα, άρα τζάμπα η εξήγηση τόσες ώρες.

4. Ενώ συνήθως κάνεις κάποια προετοιμασία για να βγείς το βράδυ, θα τύχει να σε προσκαλέσουν στο δήθεν κυριλέ εστιατόριο ακριβώς την ημέρα που (α) δεν πρόλαβες να λουστείς, (β) σου ήρθε περίοδος/ή/και ντουβρουτζάς στο γραφείο, (γ) φοράς ένα τζιν που έχει δει καλύτερες μέρες στη δεκαετία του ’00, ίσως και του ’90. Κανένας δεν ξέρει πώς διάολο συμβαίνει αυτό. Αλλά συμβαίνει. Όταν είσαι λουσμένη, ντυμένη και τσίλικη, σε τρέχουν για σουτζουκάκια στο πόδι.

5. Οι μερίδες είναι κουλές – όταν κάτι είναι νόστιμο, έρχεται σε μερίδες-δακτυλικό αποτύπωμα, τύπου «εδώ έφτυσα την μπουκίτσα μου». Όταν το κάτι είναι σάχλα, έρχεται με τις οκάδες - ίσως επειδή δεν το τρώει κανείς από το προσωπικό και τους περισσεύει.

6. Δεν υπάρχει εγγύηση για το τι είναι καλό και τι είναι σάχλα: διαβάζεις π.χ. «σπαράγγια αργοψημένα στη χόβολη με λευκή ιταλική τρούφα κεντημένη με πορτογαλικές αντζούγιες» και αισθάνεσαι μια ψιλή καχυποψία αλλά σκέφτεσαι ότι η τρούφα είναι ωραίο πράγμα. Όταν έρχεται το πιάτο, είναι τόσο συγκλονισμένο από το σύνολο των υλικών του, που αναρωτιέσαι γιατί το λούστηκες.

7. Υπάρχουν λέξεις που δεν καταλαβαίνεις στο μενού, και αυτό εξάπτει την ψιλή λέμε καχυποψία σου. Ό,τι δεν καταλαβαίνεις μπορεί να είναι αριστούργημα (η ελπίδα πεθαίνει τελευταία), μπορεί όμως να είναι και ξεράσογλου.

8. Τα ψάρια στο δήθεν κυριλέ μαγαζί μαγειρεύονται με βούτυρο α-λα γαλλικά. Κι είναι πάντα μάπα. Το υποψιάζεσαι, αλλά δίνεις κι άλλη ελπίδα. Τι να κάνεις; Να την καταπιείς; Μα δεν κατεβαίνει με τόσο βούτυρο…

9. Τα κρέατα εξωγήινης προέλευσης είναι μαγειρεμένα με τόσο κρασί που μεθάνε ακόμα κι οι εξωγήινοι.

10. Τα κυνήγια είναι μαυριδερά κι έχουν μέσα σκάγια – όσο πιο δήθεν χάι είναι το εστιατόριο, τόσο περισσότερα σκάγια έχει το φαΐ του. Εκτός κι αν πάρεις ψάρι με βούτυρο, και κάποιος άλλος σπάσει τραπεζίτη με τα σκάγια.

11. Το ψωμάκι είναι υπέροχο αλλά τελειώνει γρήγορα. Πριν προλάβεις να φας τη γωνίτσα σου, κάποιος έρχεται και τη μαζεύει στα μουλωχτά από το τραπέζι.

12. Κάποιος άλλος έρχεται με ένα φαρασάκι και μαζεύει τα ψίχουλα από το τραπεζομάντηλο, και σου στερεί το χούι να μασουλάς σουσαμάκια. Ασε που είναι λίγο υστερία, να σου κυνηγάνε τα ψίχουλα...

13. Κάποιοι καπνίζουν πούρα και θέλεις να κάνεις εμετό, με τις αηδίες που έφαγες.

14. Τα κεριά στο τραπέζι σε κάνουν να δείχνεις σαν τον Νταρθ Βάντερ.

15. Ενώ φόρεσες εξώπλατο, από κάπου μπάζει κι έχεις γίνει κασσάτη.

16. Ενώ κάθεστε έξω για να καπνίζετε, εσύ ή οι φίλες σου, δεν σας φέρνουν ποτέ τασάκι. Κι έχεις γίνει κασσάτη επίσης.

17. Όταν έρχεται ο λογαριασμός, το τέεεεεελειο θα ήταν αν ο μαιτρ τον εξαφάνιζε αριστοτεχνικά και έλεγε, «Το γεύμα δικό μας, μην ανησυχείτε για τιμές και ανοησίες!».

18. Αλλά δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.

19. Αντίθετα, πληρώνεις με τη μισή σου προίκα και ενώ ευχαρίστως θα άφηνες ενέχυρο το γκομενάκι, που διαμαρτύρεται ότι η τρούφα του ήρθε βαριά, είναι χαμηλού κόστους άτομο και δεν το δέχονται.

20. Με τούτα και με κείνα, καταλήγεις να μην πηγαίνεις σε κάποια συγκεκριμένα, πολύ δήθεν λέμε κυριλέ εστιατόρια. Κι αυτά που σε ενοχλούν δηλαδή από μνήμης τα καταγράφεις, μακάρι να έχουνε αλλάξει τα πράγματα και να έχουνε γίνει συγκλονιστικά οπότε δεν θα σου τη σπάει απολύτως τίποτα…