Δυο φέτες ψωμί και κάτι ανάμεσα: τοστάκι το αξεπέραστο!

Το απλό τοστ, το βασικό, αυτό που συναρμολογείς βιαστικά όταν πεθαίνεις της πείνας κι έχεις ένα πακέτο με φέτες κίτρινο τυρί λίγο μαραγγιασμένο στο ψυγείο, ή αυτό που φτιάχνεις με τρεμάμενα χεράκια όταν συνέρχεσαι από ελαφριά ασθένεια, το απλό τοστ είναι σοφή εφεύρεση: συνδυάζει ζεστό, λιωμένο τυρί με (ξερο)ψημένο ψωμί, πάνω που έχεις ανάγκη από κάτι… ζεστό, και ξεροψημένο. Είναι έτοιμο σε πέντε λεπτά, και πολλά λέω. Τρώγεται στο χέρι και στο πόδι. Σε χορταίνει τσάκα-τσάκα, χωρίς να σε βαραίνει ή να σε νυστάζει. Τέλος, σηκώνει παραλλαγές σε περίπτωση που το βαριέσαι, και έξτρα υλικά, και φανταιζί εκτελέσεις – μερικοί φτιάχνουν τοστ κι έπειτα το σκυλοτηγανίζουν, π.χ., για να γίνει «πιο γεύμα», ίσως και πιο αμερικάνικο.

Κάποιοι βάζουν στο τοστ προσούτο με μοτσαρέλα και φύλλα ρόκας ή φέτες ντομάτας, για να το φέρουν πιο κοντά στο ιταλικό tramezzino, που φτιάχνεται με πιτο-ειδές ψωμάκι ή με πίτα κανονικά, αλλά αν θέλει κανείς να το ζμπρώξει, φτιάχνεται και με άσπρο ψωμί του τοστ. Το άσπρο ψωμί πάει με όλα και είναι ιδανικό όταν έχεις περάσει βαρυστομαχιά ή τροφική δηλητηρίαση, αλλά με την ποικιλία «ψωμιών του τοστ» στην αγορά, οι επιλογές είναι ατελείωτες – μέτρησα είκοσι τέσσερα είδη ψωμιού μόνο σήμερα, που σάστισα ψάχνοντας το πιο νόστιμο ΚΑΙ οικονομικό παράλληλα, στα ράφια του σουπερμάρκετ. Εκτός από τα ολικής, σίτου, βρώμης, κριθαριού, ανάμικτα κλπ., υπάρχουν παραλλαγές με σπόρους κάθε είδους, με μπαχαρικά, με πρωτεΐνη, με ή χωρίς ζάχαρη και αλάτι, με ή χωρίς γλουτένη, με ή χωρίς συντηρητικά, φθηνά και ακριβά ψωμιά, κομμένα σε χοντρές ή λεπτές φέτες, για όλα τα γούστα. Το θέμα είναι ότι οι φέτες είναι ίδιες σα στρατιωτάκια, κι έτσι το τοστάκι σου βγαίνει ισορροπημένο, δεν γέρνει από τη μια μεριά όπως τα τοστ της παιδικής ηλικίας μου, που φτιαχνόντουσαν με ψωμί του φούρναρη κομμένο όπως-όπως, ίσα για να χωράει στην (καινούργια εφεύρεση τότε) τοστιέρα.

Στο βασικό τοστ, άλλοι βάζουν βούτυρο, βιτάμ ή φυτίνη, κι άλλοι όχι. Κάποιος βάζει λίπος χήνας επειδή έχει ζήσει στο Λονδίνο πολλά χρόνια και είναι ψωνάρα, κάποιος άλλος βάζει ελαιόλαδο επειδή είναι από την Καλαμάτα και του στέλνουν λάδι οι δικοί του με τους τενεκέδες, τι να κάνει, το βάζει μέχρι και στις πατούσες του. Η μαγιονέζα δεν είναι καλή ιδέα γιατί όταν ψήνεται παίρνει μια αηδιαστική γεύση πλαστικίλας, αλλά αν βάλεις ελάχιστη μουστάρδα, σε τοστ με γαλοπούλα ή ζαμπόν, προσέχεις αμέσως ότι κάνει διαφορά. Τοστ με φέτες κοτόπουλου είναι ωραία ιδέα όταν σου έχει ξεμείνει στήθος ψητού κοτόπουλου από χθες, που δεν το θέλει ο θεός μια και είναι στεγνό σα παντόφλα τη δεύτερη μέρα, μη σας πω και από την πρώτη – αλλά άπαξ και τοσταριστεί, με την ελάχιστη, ιδανικά πικάντικη μουστάρδα που αναφέραμε παραπάνω, ανάμεσα σε δύο φέτες ψωμί ίσως με μια λεπτή φέτα ντομάτας για να το ζουμερέψει, γίνεται γκουρμεδιά χωρίς να το θέλει (το στήθος).

Αγαπημένο μου τοστ είναι αυτό που τρώγεται ζεστό, καραψημένο, φτιαγμένο με μαυριδερό ψωμί, για να αισθάνομαι ότι τρώω επιτέλους κάτι χρήσιμο, τυρί γκούντα ή ακόμα καλύτερα κασέρι, ρίγανη, ντομάτα και αλάτι, χωρίς βούτυρο μια και το κασέρι είναι βουτυρένιο από τη μάνα του. Τα παιδιά μου το προτιμάνε με άσπρο ψωμί και φέτες γαλοπούλας μαζί με το τυρί, οπότε έχω πάντα τα υλικά στο σπίτι, σε περίπτωση που πεινάσει κανείς εκτός σειράς… αλλά και επειδή αγαπώ τα τοστ. Στην τελική μια κουζίνα χωρίς τοστιέρα και μάλιστα μονίμως ψιχουλιασμένη, δεν είναι καν κουζίνα.