Η θεά - κατάψυξη (του ψυγείου) και όσα νόστιμα κρύβει μέσα της

Κάποιος κάποτε με κατηγόρησε ότι «ψήνω κατεψυγμένα για να γίνεται πιο ζεστό το σπίτι» και… είναι (λίγο) αλήθεια: τις σκοτεινές κρύες μέρες, του χειμώνα αλλά και της πρώιμης άνοιξης, ένα ταψί με αχνιστά τυρο/σπανακο/λουκανικοπιτάκια αλλάζει εντελώς την ατμόσφαιρα του σπιτιού. Όπως την αλλάζει το ίδιο ταψί όταν έχει ζεστά κρουασανάκια, ντοματοκεφτεδάκια, κολοκυθοκεφτεδάκια, σπρινγκ-ρολς, κεφτεδάκια μόσχου ή κοτοπούλου,  μπιφτεκάκια ή ψαροκροκέτες. Οτιδήποτε βγαίνει από την κατάψυξη, ραντίζεται με λίγο λάδι και ψήνεται από μόνο του σε μισή με μία ώρα, είναι καταπληκτική εφεύρεση. Αλλά και οτιδήποτε βγαίνει από την κατάψυξη ανύποπτο πλην όμως έτοιμο να μαγειρευτεί στο τηγάνι ή την κατσαρόλα, είναι εξίσου καταπληκτικό.

Τελευταία αγοράζω κατεψυγμένα χόρτα – δεν τα τρώνε τα παιδιά μου, οπότε το να αγοράσω φρέσκα χόρτα, να τα πλένω οκτώ  ώρες και να τα τρώω επί τρεις μέρες, δεν με γεμίζει σαν άνθρωπο. Το πακέτο με τα κατεψυγμένα χόρτα κοστίζει κάτι παραπάνω από τα φρέσκα χόρτα, όμως είναι δύο μεγάλες μερίδες, το χωρίζω και βράζω μία-μία, όποτε μου έρθει η διάθεση και χωρίς να έχω κάνει πλάνο γευμάτων… το οποίο πλάνο γευμάτων είναι ο θάνατος της οικογένειας ή έστω του ατόμου που επιφορτίζεται με τα γεύματα της οικογένειας. Από την άλλη, χωρίς πλάνο γευμάτων, σου ξεμένουν διάφορα φαγητά που δεν φαγώθηκαν επειδή δεν ήταν σωστός ο προγραμματισμός των γευμάτων, επειδή έφτιαξες π.χ. πολύ κοκκινιστό με κριθαράκι, μαζί με βραστή σαλάτα, που έμεινε, γιατί όταν έχει κάποιος μπροστά του κοκκινιστό, το περιφρονεί βαθιά το χλωμό κουνουπιδάκι. Μόνο που υπάρχει κατεψυγμένη, έτοιμη Σαλάτα Βραστών Λαχανικών, και τη βράζεις σε δόσεις, για να φας εσύ ένα τόσο δα λουλουδάκι κουνουπιδιού, χωρίς να πετάξεις το υπόλοιπο. Το βάζεις στην κατάψυξη για άλλη μέρα – κάτι που μπορείς να κάνεις και με το βρασμένο κουνουπίδι… απλώς κανένας δεν θέλει να γεμίζει την κατάψυξή του με βρασμένα κουνουπίδια, τη στιγμή που μπορεί να την τιγκάρει με Γύρο κοτόπουλου, Κροκέτες τυριού, Φιλέτα σολομού, Σνίτσελ μπακαλιάρου, Πατάτες φούρνου, Γλυκοπατάτες φούρνου, Αγκινάρες, Αρακά, Κόκκινα φασόλια, Κοτοκροκέτες, Κοτόπουλο, Κιμά βήγκαν και μη, Κόκκινα φρούτα (για φρουτοσαλάτες), Βάση Πίτσας ή και Ολόκληρη πίτσα, Πιτσάκια, Πεινιρλάκια, Ντονατσάκια κλπ. Εκτός που ο μέσος άνθρωπος έχει στην κατάψυξη ζωμό κοτόπουλου, κρέατος, σούπες, σουπιές μαγειρεμένες, μαϊντανό-άνηθο-σέλινο, μισό καρβέλι ψωμί, δύο κομμάτια παστίτσιο από τότε που είχε κάνει τεράστια ταψάρα και του έμεινε, όπως και περισσευάμενη γαλοπούλα, με γέμιση, από τα Χριστούγεννα, που σκοπεύει να τη φάει πριν τα επόμενα Χριστούγεννα.

Καταλαβαίνω ότι τα βαθιά νοικοκυρεμένα άτομα ξεφυσάνε τώρα αγανακτισμένα, γιατί φυσικά το φρέσκο είναι καλύτερο από το κατεψυγμένο… αλλά είναι; Τα ψάρια και θαλασσινά, αν δεν τα φας στο νησί πλάι στη θάλασσα από την οποία πήδησαν πριν μερικές ώρες, είναι πολύ καλύτερα κατεψυγμένα παρά «φρέσκα» που ποτέ στην Αθήνα δεν μου γεμίζουν το μάτι. Ο χρόνος που ξοδεύεις να καθαρίσεις αρακά και αγκινάρες, τσούκου-τσούκου και με τη φριχτή υποψία ότι τα παιδιά σου θα ξινίσουν τα μούτρα τους, ο χρόνος που είναι χρήμα ή δεν είναι, όταν τον έχεις ελεύθερο (χρόνο) επειδή τα βγάζεις όλα από την κατάψυξη, σου λύνει τα χέρια. Ακόμα κι όταν δεν έχεις δουλειά ή κάτι χρήσιμο να κάνεις (με το χρόνο σου λέμε), αν προτιμάς να ξαπλαρωθείς και να κοιτάς το ωραίο ταβάνι από το να καθαρίζεις αρακά, είμαι μαζί σου.

Η ευκολία του κατεψυγμένου είναι μεγάλη υπόθεση. Η ιδέα ήρθε σε έναν γουναρά το 1917, όταν βρέθηκε στο (κατεψυγμένο) Λαμπραντόρ του Ανατολικού Καναδά και πρόσεξε ότι οι Εσκιμώοι έχωναν τα φρεσκο-ψαρεμένα ψάρια τους στο χιόνι αμέσως μόλις τα έβγαζαν από το νερό, δηλαδή από την τρύπα που άνοιγαν στον πάγο για να ψαρέψουν. Πρόσεξε ότι τα ψάρια μαγειρευόντουσαν μια χαρά όταν ξεπαγώνανε, και το 1927 κατέθεσε μια πατέντα για κατάψυξη τροφίμων. Ο επιχειρηματίας λεγόταν Clarence Birdseye, και η εταιρεία του, που έγινε κολοσσός στα κατεψυγμένα τρόφιμα, λέγεται μέχρι σήμερα«Birdseye». Εννοείται οι πρώτοι που είχαν ανακαλύψει την κατάψυξη ήταν οι Κινέζοι, το 3.000 π.Χ. – πακετάριζαν με σφιχτό χιόνι τα κρέατα και ψάρια και τα έχωναν σε ανήλιαγα κελάρια να διατηρηθούν… κάτι που έκαναν και οι Ρωμαίοι, οι οποίοι είχαν τσιμπήσει την τεχνική από τους αρχαίους ‘Έλληνες.

Οπότε, όσο είναι κρύος ακόμα ο καιρός, ψήνω διάφορα, πιτο-ειδή, ψωμο-ειδή ή κροκετο-ειδή, κατευθείαν από την κατάψυξη, για να γίνει το σπίτι κόζι. Αλλά κυρίως για να τα φάμε με όρεξη σε μοσχοβολιστό σπίτι.