Τι πίνουν οι μπάρμεν/μπαργούμεν όταν δουλεύουν;

Η αλήθεια είναι ότι οι μπάρμεν και μπάργουμεν πίνουν, αλλά με μέτρο, αν δε θέλουν να βρεθούν στον δρόμο, και μόνο «καθαρά» ποτά: ουίσκι, βότκα, τεκίλα ή τζιν. Δεν πίνουν κοκτέιλ, ούτε λικέρ, και πολύ σπάνια κρασί. Παρατηρούσα δύο επαγγελματίες, σπουδαγμένους μπάρμεν (εννοώ όχι δύο φοιτητές σε ΤΕΙ μηχανικών που βγάζουν χαρτζιλίκι σερβίροντας ποτά). Οι δύο σπουδαγμένοι μπάρμεν, ενώ έφτιαχναν όλη τη νύχτα κομπλικέ κοκτέιλ μετρώντας με την ωραία μεταλλική μεζούρα τις δόσεις και προσθέτοντας σιρόπια, χυμούς, σάλτσες και μπαχαρικά, ενώ στόλιζαν εντυπωσιακά ποτήρια με ζαχαρίτσες, κερασάκια, ελιές, ανανάδες και ό,τι άλλο έχει η κουζίνα του επαγγελματία μπάρ-πέρσον, οι ίδιοι δεν έπιναν τίποτα ως αργά. Έπιναν δηλαδή κάτι που έδειχνε σα βότκα, αλλά τελικά ήταν μεταλλικό νερό με πάγο και μια φέτα λεμόνι. Αργότερα, ο ένας έβαλε ένα ποτήρι που έδειχνε σαν λευκό κρασί και ο άλλος μια κοκακόλα που έδειχνε σαν κοκακόλα.

Στην ερώτηση «τι πίνετε;» απάντησαν με χαμόγελο ότι δεν πίνουν αλκοόλ, διότι όταν είσαι ντίρλα, πρώτον δεν μπορείς να ισορροπήσεις τη μεζούρα ανάμεσα στον δείκτη και το μεσαίο δάχτυλο, δεύτερον δεν ξέρεις τι σκατά σερβίρεις, τρίτον βρέχεις με αψέντι τις κάλτσες σου και τέταρτον δεν εμπνέεις καμία εμπιστοσύνη στον πελάτη. Θυμήθηκα άπειρους μπάρμεν και μερικές μπαργούμεν που έχω γνωρίσει τον τελευταίο μισό αιώνα: στα μπιτσόμπαρα και θερινά μπαρ, πίνουν κρύο καφέ με πολλά παγάκια ως αργά το βράδυ, για να μη νυστάξουν. Πολύ σπάνια, στα ίδια μπιτσόμπαρα, πίνουν μια μπίρα όταν πιάνουν οι μεγάλες ζέστες – μία μόνο, γιατί η μπίρα ζητάει συχνές επισκέψεις στην τουαλέτα, κι όταν είσαι πίσω από την μπάρα, δύσκολα την κοπανάς για να πας προς νερού σου, κρατιέσαι βασανιστικά, τουλάχιστον σε ώρες αιχμής. Στα κλασικά μπαρ, θυμάμαι φίλο μπάρμαν να πίνει καφέ ως τις δώδεκα και ουίσκι με πάγο από κει και μετά. Δεν σημαίνει πολλά αυτό γιατί άλλος φίλος μπάρμαν πίνει βότκα με πάγο, απλώς δεν υπάρχει ούτε ένας μπάρ-πέρσον στο άλμπουμ των αναμνήσεών μου που να έπινε μπακάρντι κόλα, καμπάρι πορτοκάλι, καϊπιρίνια, μοχίτο, φάιρμπολ, σεξ ιν δε μπιτς, σέξι μόξι, ή οποιοδήποτε κοκτέιλ με περίεργο όνομα και πολλά συστατικά.

«Δεν θέλεις να πνιγείς με την ελιά, να στραβοκαταπιείς, να παρα-γλυκαθείς, να μη θυμάσαι ακριβώς τι ήπιες, γενικά θέλεις να έχεις τον έλεγχο, και με ένα, άντε δύο ποτά, σκέτα, τα καταφέρνεις. Από κει και μετά πρέπει να είσαι πολύ γερό ποτήρι για να αντέξεις», λέει άλλος φίλος, πρώην μπάρμαν. Στο «καθαρό» σκέτο αλκοόλ προσθέτεις και τα σφηνάκια, κεράσματα προς πελάτες στα οποία συμμετέχει και το προσωπικό, όταν το μαγαζί είναι σωστό. Δηλαδή δύο ποτά, συν δύο ή τέσσερα σφηνάκια, φέρνουν έναν μπάρμαν στα όριά του και μια μπαργούμαν στα δικά της όρια.

Γιατί οι μπάρμεν/γουμεν δεν πίνουν κρασί; Επειδή «δεν το ξέρουν», σαν είδος, αλλά κάτι έχει πάρει το αυτί τους ότι πρέπει να συνοδεύεται από φαγητό, έστω τυράκια. Κι όταν δουλεύεις στη μπάρα δεν μασουλάς τυράκια, δεν είναι ωραίο. Αρκετοί μπάρμεν/γουμεν δεν έχουνε σε εκτίμηση τα κρασιά, τα θεωρούν συνοδευτικά του φαγητού και δεν καταλαβαίνουν τον πελάτη που παραγγέλνει «ένα ποτήρι κρασί». Δεν πίνουν επίσης ποτέ σανγκρία, ποντς ή κοκτέιλ με βάση το κρασί, επειδή «συνήθως φτιάχνονται με το φθηνότερο κρασί που συνήθως είναι νέφτι, ξετινάζει ελέφαντα», και δεν το ρισκάρουν. Δεν πίνουν λικέρ επειδή η πολλή ζάχαρη στο αλκοόλ το κάνει να χτυπάει στο κεφάλι αμέσως, και δεν συμφέρει – το μέσο άτομο που εργάζεται πίσω από μπάρα θα χρειαστεί να είναι όρθιο, αποτελεσματικό και εντελώς ξύπνιο από τις 6.00 μ.μ. ως τις 2.00 τα χαράματα, ή από τις 8.00 ως τις 4.00, οκτώ με δέκα ώρες ανάλογα με το ωράριό του.

Το μυστήριο με αυτά που πίνουν οι μπάρμεν/γουμεν λύθηκε, γιατί προσπαθούν να μην πίνουν πολλά πράγματα, ούτε καν νερό. Ο παραδοσιακός, παλιομοδίτης μπάρμαν-σπόγγος, που στράγγιζε όλη την κάβα παρέα με τον αγαπημένο του πελάτη, ντέντεκτιβ ή αλκοολικό ντέντεκτιβ, είναι κυρίως καρικατούρα σε Αμερικάνικες σειρές – κι αν υπάρχει ακόμα, οι σύγχρονοι σπουδαγμένοι μπάρμεν/γουμεν τον θεωρούν ντροπή του επαγγέλματος…