Το «Άριστον» στη Βουλής φτιάχνει για πάνω από έναν αιώνα πίτες κάθε είδους, η πρασόπιτα είναι κορυφαία
Το «Άριστον»φτιάχνει πίττες από το 1910, όταν λέμε «έχει πάρει το κολάι» το υποτιμάμε πολύ, διότι ζυμώνει και ψήνει αριστοτεχνικές πίτες για όλα τα γούστα εδώ και έναν αιώνα+. Ξεκινάει με την κλασική τυρόπιτα σε σχήμα, ερμ, τυρόπιτας, δύο γωνίες και τυρί στη μέση, κι από κει και μετά, η πίτα φτάνει στον ουρανό κι ακόμα παραπέρα. Μανιταρόπιτασκέτη ή με κοτόπουλο (καταπληκτική), κοτόπιτα, σπανακόπιτα με τυρί ή άνευ, κολοκυθόπιτα, μελιτζανόπιτα, πίτα λαχανικών με πιπεριές, όλες σε χορταστικά παραλληλόγραμμα κομμάτια μέσα στα ταψάκια τους, ζεστές και τραγανές, με το ζυμαράκι-σήμα κατατεθέν του «Άριστον» που δεν είναι φύλλο παρά ψωμένιο, νόστιμο «καπάκι» για πίτες που γίνονται μικρά γεύματα από μόνες τους. Στην απέναντι προθήκη, μπαίνοντας δεξιά, περιμένουν μηλόπιτες με κανέλλα, κολοκυθόπιτες (ανάλογα με την εποχή) κι άλλες γλυκές πίτες η μία καλύτερη από την άλλη, συν τις «φωλιές» με διάφορα γλυκά ή αλμυρά πράγματα μέσα. Τα έχω δοκιμάσει όλα κατά καιρούς, επειδή δούλευα και ζούσα στο κέντρο, κι επειδή πεινούσα συχνά στο δρόμο. Ή στο πόδι, ή έξω από το σπίτι.
Τώρα όποτε περνάω από τη Βουλής τσιμπάω την αγαπημένη πρασόπιτα: είδος πίτας δυσεύρετης, μια και το πράσο είναι κέντημα, εκτός που θέλει καθάρισμα, ψιλοκόψιμο και ψήσιμο ή τσιγάρισμα, μπορεί να βγει σκληρό αν δεν ψηθεί αρκετά ή νιανιά αν παραψηθεί. Θέλει φρέσκο κρεμμυδάκι για συνοδεία, ψημένο μαζί με το πράσο, και άλλα πράγματα που δεν έχω ξεχωρίσει, χίλια χρόνια τρώω τις πρασόπιτες του «Άριστον» και παραμένουν μυστήρια. Τις παίρνω δύο-δύο, μία για να τη φάω σε εισπνοή στο Σύνταγμα ανάμεσα στους τουρίστες με τα κινητά στα κούτελα, και μία για να τη βάλω στο ψυγείο αργότερα. Γιατί αν όλες οι πίτες του κόσμου γίνονται πατσαβούρες όταν μπαίνουν στο ψυγείο, η συγκεκριμένη πρασόπιτα γίνεται… να μην πω «ακόμα καλύτερη» επειδή είναι σούπερ όταν είναι ζεστή… αλλά και στο ψυγείο μένει νοστιμότατη, τρώγεται για πρωινό μια χαρά, ειδικά αν την έχω ξεχάσει. Πράγμα σπάνιο, γιατί το τελευταίο τρόφιμο που θα ξεχάσω ποτέ είναι η πρασόπιτα του «Άριστον».
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Η μυρωδιά των φρεσκοαλεσμένων κόκκων, η πλούσια γεύση τους και η μοναδική τους δυνατότητα να εμπλουτίζουν γλυκά και επιδόρπια, καθιστούν τον καφέ αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομίας και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής
Aναρωτηθήκατε ποτέ απο πού προήλθε ο καφές, απο που ξεκίνησε αυτό το μικρό φρούτο καφεόδεντρου; Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο και τις ηπείρους.
11°
