Τι τρόφιμα κουβαλάμε στις τσάντες μας

Για πολλά χρόνια, ετοίμαζα προσεγμένα σάντουιτς για τα παιδιά μου όσο ήτανε στο Δημοτικό – γαλοπούλα, τυρί και ψωμί ολικής άλεσης, με φέτες ντομάτας. Μερικές φορές έβρισκα τα σάντουιτς-παντοφλέ πια, στον πάτο της εκάστοτε τσάντας, ζουληγμένα σα χαλκομανίες, με τα ντοματόζουμα να ποτίζουν κάτι παρατημένα τετράδια. Αυτό συνέβαινε όσο μεγάλωναν τα παιδιά και ξεχνούσαν να φάνε το υγιεινό μαμαδο-σνακ, ή αγόραζαν φριχτά ξένα σνακ από κυλικεία και περίπτερα. Μερικές φορές κι εγώ ξεχνούσα να βγάλω τα ψόφια σάντουιτς από τις τσάντες, με αποτέλεσμα να γίνονται μούμιες, ειδικά αν ξεμένανε για Σαββατοκύριακα ή διακοπές… εντάξει, όχι καλοκαιρινές, ένα Πάσχα μόνο, κι αυτό ακραίο…

Αλλά πέρα από τις σχολικές τσάντες με τα περιφρονημένα σπιτικά σάντουιτς: οι τσάντες μου έχουνε πάντοτε τρόφιμα μέσα. Σχεδόν πάντοτε, γιατί τις προάλλες που έπεσε η πίεση μιας φίλης, δεν είχα μαζί μου τίποτα, έψαξα το σακίδιο καλά-καλά, ούτε μισό πατατάκι, ούτε μια μπάρα δημητριακών για δείγμα (την είχα φάει στο δρόμο). «Μα πως έγινε αυτό;» αναρωτηθήκαμε, η φίλη και εγώ, η κάθε μία για δικούς τους λόγους. Εγώ, επειδή γενικά δεν κυκλοφορώ χωρίς τρόφιμα σε τσάντες, τσαντάκια, σακίδια και τσάντες θαλάσσης. Η φίλη, επειδή της είχε πέσει η πίεση κι είχε εναποθέσει τις ελπίδες της σε τυχόν πατατάκια-τσάντας, που δυστυχώς δεν υπήρχαν.

Όσο τα παιδιά μου ήταν μικρά-μικρά, ένα πακετάκι με μπισκότα στην τσάντα μου γινόταν σανίδα σωτηρίας σε ώρες κρίσης, όταν πχ τα παιδιά μαλώνανε μεταξύ τους και πιανόντουσαν μαλλί με μαλλί, όταν βαριόντουσαν σε αμάξι, τραίνο ή αεροπλάνο, όταν τα έπιανε πείνα «τρο-με-ρή» και ήταν κλειστή η καντίνα του πλοίου. Κρακεράκια ή μπισκότα, ξηρά τροφή συσκευασμένη σε ζελατίνα, βολτάριζε στάνταρ μέσα στις τσάντες μου – υπάρχει συσκευασία μπισκοτακίων στην οποία κάθε μπισκοτάκι του πακέτου είναι σόλο στη ζελατίνα του, σαν αυτά που σερβίρουν πλάι στον καφέ μερικές σοφές καφετέριες: ακόμα πιο σπουδαία εφεύρεση το μπισκοτάκι-γραμματόσημο, γιατί το παιδί παιδεύεται λίγη ώρα μέχρι να ανοίξει το μπισκοτάκι και κερδίζεις χρόνο, αν είσαι στο δρόμο και τον χρειάζεσαι (το χρόνο).

Οι μπάρες δημητριακών υπήρξαν άλλη μια σπουδαία εφεύρεση, εκτόπισαν τις γκοφρέτες και τα γκοφρετάκια από τις τσάντες μου – έχουν λιγότερη ζάχαρη, υψηλότερη διατροφική αξία και είναι πιο χορταστικές, επιπλέον είναι υγιεινές από όποια μεριά κι αν τις κοιτάξεις. Μέχρι και μίνι χαλβαδάκια σε ατομικές συσκευασίες κουβαλάω κατά καιρούς, παρόλο που τα απλά μπισκότα και κράκερ είναι γκανιάν, δεν λεκιάζουν, δεν αφήνουν ούτε ψίχουλο. Τα πατατάκια και νάτσος είναι πιο αποτελεσματικά για την ξαφνική υπόταση, απλώς δεν βολεύουν, γιατί τσαλακώνονται μέσα στις τσάντες και γίνονται τραχανάς, λίγο να ξεχαστείς και να καθίσεις πάνω στην τσάντα σου το χάνεις το πατατάκι, είναι για πέταμα. Οι ριζογκοφρέτες είναι τελευταία ανακάλυψη, οι μικρές και στρόγγυλες βγαίνουν και σε μίνι συσκευασίες, με διάφορες γεύσεις και κάμποσο αλάτι.

Θυμάμαι μια μαμά να κουβαλάει στο πάρκο καρότα σε ταπεράκι, αλλά τα φοβόμουν τα καρότα για παιδάκια που χοροπηδάνε, προτιμούσα πιο μαλακά πράγματα που δεν υπήρχε περίπτωση να σου σταθούν στο λαιμό… και τα προτιμάω ακόμα, δε θέλεις να μασάς ένα τέταρτο όταν είσαι σε δημόσιο χώρο, πόσο μάλλον στην έρημο. Στην οποία μπορεί να βρεθείς, άμα παίξεις σε ταινία περιπέτειας, γιατί όχι.

Το χούι με τα τρόφιμα στην τσάντα μου έμεινε από τραυματική εμπειρία της δεκαετίας του ΄80, ίσως και περισσότερες εμπειρίες, μια και δεν υπήρχαν παντού καντίνες τότε ούτε αυτόματα μηχανήματα που πετάνε κρουασάν: βρέθηκα νύχτα στο αεροδρόμιο του Σικάγο(υ) με την επόμενη πτήση να αναβάλλεται λόγω καιρού για το άλλο πρωί. Τα πάντα ήταν κλειστά, θα άνοιγαν τα χαράματα, δεν είχα φάει από το πρωί, έβλεπα αστράκια… και ευτυχώς είχε χυθεί μέσα στην τσάντα μου ένα πακετάκι σταφίδες, μέρες πριν. Σκόπευα να αδειάσω την τσάντα και να την καθαρίσω αλλά το είχα ξεχάσει, οπότε πέρασα κάμποσες ώρες ψαρεύοντας σταφίδες από τη φόδρα, τα τσεπάκια και τις γωνίες της τσάντας. Από κει κι ύστερα φρόντιζα να κουβαλάω τρόφιμα στα τσαντικά, τάχαμου τυχαία, για μια ώρα δύσκολη… και να εκνευρίζω πολύ διάφορους γκόμενους, που δεν εκτιμούσαν την σημασία ενός σνακ όταν το χρειάζεσαι, ή που δεν είχαν/ήθελαν/ήξεραν από παιδιά.

Τα μικρά παιδάκια, όταν μένουν νηστικά πολλές ώρες έχουν κρίσεις νεύρων, υστερίες και εκρήξεις θυμού, ή τα πιάνει στεναχώρια… κάτι που ισχύει και για τους μεγάλους μερικές φορές. Για αυτό χρειάζεται ένα σνακ στην τσάντα, μερικές φορές. Ή όλες τις φορές. Ακόμα κι όταν μεγαλώνουν πολύ τα παιδιά σου (αλλά όχι εσύ, που παρηγοριέσαι με μια γκοφρετίτσα στην ατέλειωτη διαδρομή του τραίνου/αυτοκινήτου/λεωφορείου/πλοίου, είτε είναι ανοιχτή είτε κλειστή η καντίνα, της οποίας δεν έχεις την ανάγκη μια και κουβαλάς μισό μπακάλικο στην τσάντα σου…)