Πώς μπορείς να κάνεις περισσότερα (κάνοντας λιγότερα) - Έκτο μέρος

Όταν ήμουν μικρός και καθόμασταν να φάμε στην κουζίνα, η μαμά μου έπεφτε βαριά στην καρέκλα της ξεφυσώντας και, πριν βάλουμε μια μπουκιά φαΐ στο στόμα μας εμείς οι υπόλοιποι, έλεγε με κάτι ανάμεσα σε οργίλη θλίψη και πικρή αγανάκτηση: «Αχ, Χριστέ μου, τι μαγειρεύουμε πάλι αύριο;…»

Δεν το άντεχα αυτό, κανείς μας δεν το άντεχε, αλλά τέλος πάντων κάναμε ότι δεν το ακούγαμε για να πάμε παρακάτω με τη ζωή μας — αν και φυσικά εκείνη συνέχιζε τον μονόλογο: «Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα πια, όλα τα ’χω κάνει χίλιες φορές, και δεν βοηθάει και κανείς από σας, δεν αντέχω άλλο, γιατί να το τραβάω αυτό;» Ο πατέρας μου επιχειρούσε να τη βοηθήσει καμιά φορά («Και γιατί δεν κάνεις φασολάκια, Τζενιώ;» «Ό,τι και να κάνεις, καλό θα είναι»), αλλά η μαμά μου του ’βαζε πάγο: «Σώπα, Χρήστο, εσύ δεν ξέρεις».

Εν πάση περιπτώσει, έτσι θυμάμαι να τρώμε στο σπίτι μου: αντί να λέμε, «Ω, τι ωραίο φαγητό, πόσο δεμένη είναι η σάλτσα, τρο-με-ρό το παστίτσιο ογκρατέν, μαμά», εμείς σκεφτόμασταν τι στο καλό θα φάμε ΑΥΡΙΟ.

Και αύριο όλο αυτό ξεκινούσε πάλι από την αρχή, την ίδια πάντα ώρα.

Βέβαια, εδώ που τα λέμε είχε δίκιο η μάνα μου, της το δίνω: τρώμε πολύ χρόνο με το φαγητό και με τα γύρω-τριγύρω του — και ο χρόνος δεν μας περισσεύει, το ρολόι του σύμπαντος που μετράει ανάστροφα τις ώρες μας κάνει το πιο δυνατό τικ-τακ που μπορεί να ακούσει η ψυχή του ανθρώπου. Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν για εμάς που, στα μικρά αυτά σημειώματα, προσπαθούμε να βρούμε τρόπους που ίσως μάς βοηθήσουν να ελευθερώσουμε λίγο χρόνο, να ξανακερδίσουμε μια στάλα από όλη αυτή την αδικοχαμένη μας περιουσία — χρόνο που θα αξιοποιήσουμε αλλιώς, χρόνο που θα αξιοποιήσουμε επωφελέστερα.

Θα πει βέβαια κάποιος πως η ενασχόληση με το φαγητό και ό,τι το αφορά ΕΙΝΑΙ επωφελής καθαυτήν. Χμμ… Δεν το ξέρω, μπορεί να ισχύει για κάποιους, αν και δεν σχετίζομαι με τέτοια άτομα. Προσωπικά, βλέπω σαν επωφελή ενασχόληση με το φαγητό μόνο τη βρώση του, την κατανάλωσή του· όλα τα άλλα μακάρι να μην υπήρχαν. Όνειρό μου πάντα ήταν εκείνα τα μηχανήματα στο Star Trek —έμοιαζαν κάπως με εντοιχισμένους ψύκτες νερού— που τους πάταγες ένα κουμπί και σου έβγαζαν σε δύο δευτερόλεπτα ό,τι ήθελες ετοιμάζοντάς το αυτοστιγμεί, από μοσχαράκι κοκκινιστό με μακαρόνια χοντρά, του παστίτσιου, μέχρι το τάδε σούπερ κρασί, και μάλιστα ΣΤΟ ΣΩΣΤΟ ΠΟΤΗΡΙ. Αλλά τίποτε από αυτά δεν έγινε, η επιστήμη τού Star Trek αποδείχτηκε μια απάτη — ούτε και φαίνεται να γίνεται τώρα στα κοντά. Οπότε, όλα τα μπόλικα χρόνια έκτοτε έχω σπαταλήσει άπειρες ώρες στο σούπερ και στην κουζίνα.

Υπάρχει βέβαια κάτι σημαντικό εδώ που αξίζει μάλλον να το πούμε: άλλο το να μαγειρεύεις μόνο για σένα, άλλο για την οικογένειά σου (τον σύντροφό σου, τα παιδιά σου, τα κατοικίδιά σου), άλλο για το αίσθημα και άλλο για φίλους. Γενικά, το πρώτο —και πιο εύκολο— είναι και το πιο κουραστικό και σίγουρα το λιγότερο ευχάριστο, ενώ το τελευταίο —και πιο σύνθετο— είναι αυτό που αγαπούν περισσότερο όσοι νιώθουν να μαγειρεύουν.

Ο ίδιος δεν έχω άποψη (αν και το ακούω), καθώς δεν μαγειρεύω ποτέ μόνο για μένα (προτιμώ να φάω τσουκνίδες από το παρτέρι του Δήμου απέναντι παρά να ετοιμάσω ακόμη και βραστά αυγά για να προσφαΐσω), ενώ, γνωστός και μη εξαιρετέος φίλος της παρέας, του κεφιού και του know us better, δεν προσκαλώ ποτέ κανέναν και δεν μαγειρεύω για τρίτους, για όνομα του καλού Θεού. Μπορούμε πάντα να πάμε για μεζέδες στο καφενείο.

Παρά ταύτα, μαγειρεύω κάθε μέρα. (Εκτός από τις μέρες που πάμε για μεζέδες στο καφενείο). Και, με το πέρασμα του χρόνου, αυτού του ιταμού εχθρού, έχω μάθει δυο-τρία πράγματα για το θέμα.

Κάποια στιγμή μπορεί να παρουσιάσω εδώ και μερικές από τις συνταγές μου —ο κορμός, a.k.a. μωσαϊκό, που φτιάχνω είναι πιθανότατα ο καλύτερος εκεί έξω, δεν με πειράζει που το λέω από μόνος μου, ενώ η παέλια μου είναι κανονική παέλια, όχι μυδοπίλαφο ανακατεμένο με χοιρινή τηγανιά—, αλλά το θέμα μας είναι ο χρόνος, οπότε σήμερα θα μείνουμε εδώ.

Το πρόβλημα με το φαγητό είναι: (i) η επιλογή αυτού που θα φάμε, (ii) η προμήθεια των υλικών και (iii) η παρασκευή του.

Για το τρίτο δεν έχω βρει λύση. Μέχρι να γίνει πράξη η επιστήμη τού Star Trek, απλώς θα μαγειρεύουμε σαν δούλοι. Δεν το γλιτώνεις αυτό, είναι κληρονομιά του Κάιν. Αλλά με τα άλλα δύο προτείνω να κάνετε τα εξής: (i) να τρώτε με πρόγραμμα, και πάντα τα ίδια και (ii) να ψωνίζετε από το e-shop τού σούπερ-μάρκετ σας. Έχω υπολογίσει πως έτσι γλιτώνετε τουλάχιστον ένα οχτάωρο την εβδομάδα. Ένα οχτάωρο που μπορείτε να εκμεταλλευτείτε όπως εσείς θέλετε, ας πούμε μαθαίνοντας Κλίνγκον. Επιπροσθέτως δε, με τον τρόπο αυτό εξοικονομείτε και πολλά χρήματα.

* * * 

Αναφορικά με το πρώτο. Ναι, είναι ωραία η ποικιλία στο τραπέζι, όλοι το ξέρουν αυτό. Αλλά, μεταξύ μας, η γαστριμαργική ποικιλία, σε αντίθεση με την παραδοσιακή κουζίνα, έχει την τάση να καταντά γρήγορα βαρετή. Εν πάση περιπτώσει, κανείς δεν θέλει ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ να φάει κολοκυθόρυζο στον φούρνο, ας πούμε, ή ρατατούι με λαχανικά στο γουόκ. Δηλαδή, ας μπει κάπου ένα όριο. Υπάρχουν περισσότερες συνταγές απ’ όσα άστρα σ’ αυτές τις creepy φωτογραφίες τού James Webb, αλλά δεν χρειάζεται να τις φάμε όλες. ΠΟΣΟ ΔΕ ΜΑΛΛΟΝ ΝΑ ΤΙΣ ΜΑΓΕΙΡΕΨΟΥΜΕ. Υπάρχουν κουλτούρες που τρώνε ωμά συκώτια φώκιας με το ζουμί τους, αλλά κανείς δεν θα βάλει ένα συκώτι φώκιας στον καταψύκτη του για να θυμηθεί να το βγάλει την άλλη Τετάρτη το πρωί ή όποτε το λαχταρίσει. Δεν τρώμε φώκιες. Δεν τρώμε τα περισσότερα πράγματα στον πλανήτη, αν και γενικά όλα τρώγονται από άλλα ζώα. Είδαμε τα χαΐρια μας και με τον παντέρμο τον παγκολίνο γιαχνί.

Όχι. Βασικά θέλουμε να τρώμε —και κυρίως μάς εξυπηρετεί, και θέλουμε, να μαγειρεύουμε— πέντε-δέκα πράγματα όλα κι όλα. Και, νά και το μεγάλο μυστικό: ποτέ δεν τα βαριόμαστε αυτά τα πέντε-δέκα πράγματα. Είναι έτσι φτιαγμένα που ποτέ δεν θα τα βαρεθεί κανείς. Γι’ αυτό και τη λέμε «τοπική κουζίνα», αλλιώς θα τη λέγαμε Τσελεμεντέ τής Βαβέλ.

Ποιο πρόγραμμα όμως είναι το καλύτερο; Λοιπόν, είναι το πρόγραμμα που θα καταρτίσει μαζί μας ένας διατροφολόγος. Θα βρούμε έναν εμπιστοσύνης (δηλαδή αυτόν που θα μας συστήσει ένας φίλος), θα πάμε από κει, θα μας κάνει μία λιπομετρησούλα —γιατί θα ήταν ανόητο να πάμε ώς εκεί χωρίς να βγάλουμε τις κάλτσες μας—, θα κοιτάξει τους δείκτες μας, θα κοιτάξει μετά κι εμάς, θα ξαναδεί τους δείκτες, θα αναστενάξει — και θα κάτσει να μας βγάλει ένα πρόγραμμα διατροφής. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση, εκτός κι αν είστε δεκαοχτώ χρονών influencer, να μη χρειάζεστε επειγόντως ένα τέτοιο πρόγραμμα.

Όμως δεν είναι απαραίτητο να είναι μία «δίαιτα» αυτό το πρόγραμμα. Ίσως δεν θέλετε να χάσετε κιλά. Ίσως δεν πρέπει κιόλας να χάσετε κιλά. Ίσως ακόμη-ακόμη να πρέπει να ΒΑΛΕΤΕ. Ίσως πρέπει να προσθέσετε στη διατροφή σας πράγματα που μέχρι τώρα αγνοούσατε, όπως ας πούμε η πράσινη σγουρή σαλάτα, ή το άπαχο τυρί, ή ο ανανάς, ή το αβοκάντο και το τόφου — δεν έχει σημασία τι. Ή μπορεί να πρέπει να ΑΦΑΙΡΕΣΕΤΕ από τη διατροφή σας κάτι. Ενδεχομένως το μπέικον, τα σαλιγκάρια με κρέμα γάλακτος, ή την προβατίνα. Και πάλι δεν έχει σημασία τι. Θα τα βρείτε αυτά με τον ειδικό.

Γενικά, βρείτε τα εξ ολοκλήρου μαζί του. Πείτε του τι σας αρέσει, τι απεχθάνεστε (το αβοκάντο και το τόφου, π.χ.), τι δεν βαριέστε να τρώτε ποτέ και τι μάλλον δεν θα θέλατε να βάλετε με τίποτε στον οργανισμό σας. Έτσι, θα φτιάξετε μαζί ένα ωραίο πινακάκι, μια σελίδα Α4 landscape, με ωραίες, ξεκάθαρες στήλες που θα έχουν όλο το πρόγραμμα της εβδομάδας: πρωινό, δεκατιανό, μεσημεριανό, απογευματινό, βραδινό — συν μία cheat-day.

Αυτό το πινακάκι θα αλλάξει τη ζωή σας, θα σας εξοικονομήσει χρόνο και χρήμα, και θα γίνει το εγκόλπιό σας. Κολλήστε το με σελοτέιπ στο πορτάκι του ντουλαπιού με τα μακαρόνια, τα ρύζια, το κονκασέ και το λάδι (από τη μέσα μεριά) ή κάντε το, όπως εγώ, κεντρικό θέμα στην οθόνη του υπολογιστή σας: ταπετσαρία.

* * *

Αναφορικά με το δεύτερο, τώρα. Καταρχάς, να πω εδώ ότι εγώ αγαπώ τα ψώνια — όχι τα ψώνια γενικώς, αλλά τα ψώνια στο σούπερ. (Τα άλλα δεν τα ξέρω καν, δεν έχω αγοράσει ποτέ μου παντελόνι, δεν το ’χω αυτό). Και είμαι και πολύ ειδικός, ξέρω πού είναι τι, ακόμη και σε ένα μαγαζί που δεν έχω ξαναεπισκεφτεί. Μου αρέσει να τριγυρνάω στους διαδρόμους του, είμαι στο στοιχείο μου. Μάλιστα, είμαι από αυτούς που μιλάνε με όλους εκεί μέσα, από εκείνους τους φορτικούς τύπους που συνήθως ο κόσμος αποφεύγει. Για να το πω ακόμη καλύτερα: τα σούπερ-μάρκετ μού αρέσουν πιο πολύ από τα βιβλιοπωλεία.

Είναι ωραία εκεί, ναι. Αλλά είναι και μέρη που σου καταναλώνουν τρομερά πολύ χρόνο. Ουσιαστικά, όσο χρόνο θέλεις για να ετοιμάσεις ένα φαΐ και ν’ αρχίσει να παίρνει βράση, ΑΛΛΟ τόσο χρειάστηκες προηγουμένως για να αγοράσεις τα υλικά του. Κι αυτό είναι πρόβλημα. Που όμως λύνεται.

Η λύση, που τη θεωρώ απολύτως ποιητική παρά τη φαινομενική της πεζότητα, είναι το e-shop.

Όμως το ΚΑΝΟΝΙΚΟ e-shop, όχι το τηλεφώνημα στο κατάστημα, όπως γίνεται ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ στο σούπερ-μάρκετ της γειτονιάς μας, όπου ξαφνικά βλέπεις τον υπεύθυνο του μανάβικου να μιλά στο σταθερό με τον υπέργηρο γείτονα και να του λέει, «Ναι, κύριε Ξενοφών, κανονική καυτερή πιπεριά, όχι κέρατο για τηγάνι», ενώ κάποια στιγμή θα δεις και το παιδί που κανονικά φέρνει τα πράγματα από την αποθήκη και γεμίζει τα ράφια να ζαλώνεται δέκα σακούλες και να τις πηγαίνει με το μηχανάκι τρία τετράγωνα μακριά, βλαστημώντας — και με το δίκιο του.

Όχι, οι μεγάλες αλυσίδες, αλλά και άλλες εταιρίες, έχουν κανονικό e-shop. Και υπαλλήλους επιφορτισμένους αποκλειστικά και μόνο μ’ αυτή τη δουλειά. Επιλέξτε το μαγαζί που θα δείτε ότι είναι καλύτερο — ή απλώς μείνετε στο σούπερ-μάρκετ που εμπιστεύεστε. Ανοίξτε λογαριασμό.

Και αφιερώστε μία ώρα εκεί — μία ωρίτσα: δεν θέλει παραπάνω. Δείτε τα προϊόντα, μάθετε πώς παρουσιάζονται, αποστηθίστε την οργάνωση του σάιτ, τον τρόπο ζύγισης και παραγγελίας, καταρτίστε τις λίστες σας (τι σωτήριο εργαλείο!), βάλτε αστεράκι στα Αγαπημένα σας, δείτε τα προϊόντα ετικέτας, εγγραφείτε στο newsletter για τις εβδομαδιαίες προσφορές — με μια λέξη, γίνετε ειδικός. Ξαναλέμε, δεν θα σας πάρει πάνω από μία ώρα για να τα κάνετε όλα αυτά. Και πλέον θα είστε έτοιμοι.

Να ξέρετε ένα πράγμα: ψωνίζοντας από το e-shop, εξασφαλίζετε ότι, αναφορικά με τα φρέσκα τρόφιμα (κρέας, φρούτα, λαχανικά κ.ο.κ.), θα σας φέρνουν πάντα τον αφρό — δεν θέλουν να βγει κάποιος παλαβός και να πει ότι έμεινε δυσαρεστημένος από κάτι, ότι του έστειλαν χτυπημένα νεκταρίνια, ή ότι το μαρούλι Κορινθίας που παρήγγειλε ήταν μαραμένο. Όχι, δεν θα συμβεί ποτέ αυτό, οι εξ αποστάσεως πελάτες είναι για τους επαγγελματίες του χώρου ιεροί.

Και δεν είναι μόνο αυτά. είναι πολλά ακόμη. Μπορείτε, αίφνης, να κάνετε λίγη-λίγη την παραγγελία σας, ανάλογα με το τι θυμάστε και πότε το θυμάστε. Έχω μπει στον λογαριασμό μου ένα βράδυ πριν τα μεσάνυχτα γιατί είδα πως ξεμέναμε επικίνδυνα από ταχίνι ολικής. Και το προσέθεσα, κάνοντας και yesss μόλις το είδα να προσγειώνεται στο εικονικό καλάθι μου. Γεμίζετε, λοιπόν, είτε μονομιάς είτε λίγο-λίγο το καλάθι σας, πληρώνετε (με απόλυτη ασφάλεια, προφανώς) και λέτε να σας στείλουν την παραγγελία σας όποτε σας βολεύει. Τα πράγματα θα έρθουν έξω από την πόρτα σας, άριστα συσκευασμένα και, όσα είναι ψυγείου ή καταψύξεως, μέσα σε ειδική θήκη μεταφοράς. (Μην ξεχάσετε να δώσετε 2 ευρώ στο παιδί). Προηγουμένως, μάλιστα, θα σας έχει πάρει η κοπέλα από το μαγαζί για να σας πει αν συμφωνείτε με μια μικροαλλαγή της τελευταίας στιγμής: «Κύριε Αθανασιάδη, δεν έχουμε Χοντρές Φέτες Ολικής, να σας βάλω…;» «Ναι». Από τα λίγα τηλεφωνήματα που μπορεί να δεχτεί κανείς με πραγματική απόλαυση. Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε εδώ ότι μπορείτε να παραγγέλνετε ό,τι ποσότητες θέλετε. Π.χ., δέκα κιλά πατάτες αλλά ένα (1) λεμόνι — όχι ένα κιλό: ένα ΛΕΜΟΝΙ. Στο μαγαζί θα ντρεπόσασταν, και θα καταλήγατε να πάρετε μια ντουζίνα. Ενώ θέλατε ένα fucking λεμόνι.

Κάντε το, θα σωθείτε.

* * *

Ναι, ψωνίζοντας μέσω ίντερνετ και μαγειρεύοντας με πρόγραμμα, κάνουμε μεγάλο καλό σε εμάς, στον οικογενειακό μας προϋπολογισμό, στην υγεία μας, στον πλανήτη, στα πάντα — και εξοικονομούμε χρόνο. Τα ντουλάπια μας είναι πάντα γεμάτα με λίγα και συγκεκριμένα πράγματα. Μπαίνουμε επιτέλους σε μια σειρά. Ενώ, από την άλλη, με το πρόγραμμα διατροφής θα ανακαλύψουμε τις αρετές του καλού πρωινού, θα μοιράσουμε ορθολογικά τα ποσοστά υδατανθράκων, πρωτεϊνών, λίπους, φυτικών ινών κλπ. κλπ. μέσα στην ημέρα και μέσα στην εβδομάδα μας, και θα μάθουμε — με το στανιό, αλλά και πώς αλλιώς; έτσι πάνε αυτά…— τις σαλάτες και τα φρούτα.

Βέβαια, δεν είναι απαραίτητο να τρώμε τόφου και αβοκάντο. Όχι ότι με πειράζουν οι άνθρωποι που τα τρώνε.

Αρκεί να μην προκαλούν.

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

Στην ίδια σειρά άρθρων, διαβάστε ακόμη:

1. Ύπνος, ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου (πρώτο μέρος)
2. Ύπνος, ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου (δεύτερο μέρος)
3. Social media: Κόβοντάς τα λίγο-λίγο
4. Smartphones, αυτή η μάστιγα
5. Τηλεόραση, αυτή η κυρίαρχη