Ο chef Vu Dinh Hung καλλιεργεί βιετναμέζικα βότανα σε μια ταράτσα στην Πανεπιστημίου

Στη μέση της Πανεπιστημίου, μεσημέρι Τετάρτης. Οι περαστικοί είναι όλοι τους πολύ βιαστικοί, τα αυτοκίνητα κορνάρουν, τα τρόλεϊ αγκομαχούν. Κοιτώ μία-μία τις πολυκατοικίες τριγύρω, καμία τους δεν φανερώνει το μυστικό, κι όμως, κάποιο από όλα αυτά τα κτίρια κρύβει στην ταράτσα του έναν φουντωτό μπαχτσέ, γεμάτο φυτά, μυρωδικά και βότανα από το… Βιετνάμ! Δημιουργός του είναι ο βιετναμέζος chef Vu Dinh Hung, ο οποίος κάθε φορά που αναδεύει τα τηγάνια του στην ανοιχτή κουζίνα του Madame Phu Man Chu, μεταφέρει τους Αθηναίους για λίγο στο Hanoi.

«Θέλεις λίγο τσάι;» τον ακούω τώρα να μου λέει από την κουζίνα του σπιτιού του. Γνέφω καταφατικά, ενώ ταυτόχρονα προσπαθώ να συνηθίσω την πανοραμική θέα της Ακαδημίας, που μπαίνει από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα. Ο Vu Dinh Hung γλιστρά έξω από το διαμέρισμα, σβέλτος ανεβαίνει τις σκάλες που οδηγούν στην ταράτσα. Επιστρέφει σε ένα λεπτό κρατώντας μια χούφτα καταπράσινα φύλλα. Τον παρακολουθώ να τα ρίχνει μέσα στο τσαγερό, στάζοντας μαζί και λίγες σταγόνες μέλι. Σε λίγο, το τσάι μου είναι έτοιμο, σερβιρισμένο πάνω σε έναν ασημένιο δίσκο. Μοσχοβολάει όλο το δωμάτιο.

Κρατώντας τον δίσκο με το τσάι, ο Vu Dinh Hung μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω. Ανεβαίνουμε έναν όροφο μέχρι την ταράτσα. Εκείνος ανοίγει την πόρτα και αμέσως σκέφτομαι ότι ευτυχώς δεν είμαι εγώ που κρατώ τον δίσκο – θα μου είχε φύγει από τα χέρια. Εντελώς σαστισμένη χαζεύω μια μικρή πράσινη όαση να απλώνεται μπροστά στα πόδια μου με φόντο την Ακρόπολη και τον λόφο του Λυκαβηττού. Όσο εγώ παραμένω με το στόμα ανοιχτό, ο Vu Dinh Hung μου δίνει ένα κωνικό, ψάθινο καπέλο… Αν δεν ήταν ο Παρθενώνας στο βάθος να δηλώνει με βεβαιότητα την τοποθεσία, θα ορκιζόμουν ότι βρίσκομαι στα ρυζοχώραφα του Βιετνάμ.

Ένας βιετναμέζικος κήπος φυτρώνει στην Πανεπιστημίου

Ο Vu Dinh Hung μου δείχνει ένα φουντωτό φυτό με πράσινο-κόκκινα φύλλα, τα ίδια που χρησιμοποίησε και για το τσάι μου. Λέγεται “Shiso” και είναι ένα βασικό συστατικό της βιετναμέζικης κουζίνας. Μπαίνει σε σαλάτες και σχεδόν σε όλες τις σούπες, χρησιμοποιείται ως φάρμακο και ρόφημα, στο Βιετνάμ λέει ο Vu Dinh Hung κάνουν με αυτό μπάνιο τα μωρά. Στην Ελλάδα, όμως, δεν μπορούσε να το ανακαλύψει πουθενά. «Βρήκα μόνο ένα πανάκριβο γλαστράκι και αυτό είχε χρόνο παράδοσης τουλάχιστον δέκα μέρες. Η ποσότητα δε, δεν επαρκούσε για τα πιάτα μου, ήταν μόλις λίγα φύλλα. Είδες πόσα φύλλα έκοψα για το τσάι; Πώς θα μαγείρευα με τόσο λίγη ποσότητα; Τι θα έφτιαχνα; Μία μερίδα; Έτσι, αποφάσισα να το καλλιεργήσω εγώ!». Και δεν έμεινε μόνο στο Shiso. Δίπλα του φύτεψε λεμονόχορτο και φρέσκο κρεμμυδάκι, ντοματίνια, σέλερι, σκόρδο, μέντα (σ.σ. που ταιριάζει εξαιρετικά με το κοτόπουλο όπως με ενημερώνει) και βασιλικό, όλα ποικιλίες του Βιετνάμ. Τα πάντα αμέσως μετά τη συγκομιδή τους, μεταφέρονται κατευθείαν στην κουζίνα της Madame Phu Man Chu. Έτσι καταφέρνει ο chef Hung να φέρνει αυτή την αυθεντική, βιετναμέζικη γεύση στα πιάτα του. «Θέλω οι πελάτες μου να γεύονται κάτι απευθείας από τον κήπο, οργανικά λαχανικά και μυρωδικά χωρίς ίχνος χημικών» λέει ο ίδιος και για του λόγου το αληθές μου φέρνει ένα σακουλάκι που πάνω του γράφει «Βιολογικό λίπασμα», έτσι ώστε να διαπιστώσω ότι πρόκειται πράγματι για οργανική καλλιέργεια.  

«Αγάπα τα φυτά σου και θα σε αγαπήσουν πίσω»

Έχω μείνει άφωνη, αλλά μία ερώτηση επιμένει στο μυαλό μου, η εξής μία: «Hung, πώς κατάφερες να καλλιεργήσεις φυτά του Βιετνάμ σε τόσο διαφορετικό κλίμα; Ήξερες να καλλιεργείς;». Εκείνος γελάει και την ίδια στιγμή χαϊδεύει τρυφερά τα φύλλα ενός βασιλικού. «Όχι, είμαι παιδί της πόλης! Νομίζω, όμως, ότι όλα γίνονται με την αγάπη. Στην αρχή, ανέβαινα κάθε μέρα εδώ πάνω, μίλαγα και τραγουδούσα στα φυτά μου. Τους έλεγα “Σας παρακαλώ, είμαι ολομόναχος σε αυτή την πόλη…  Σας παρακαλώ, μεγαλώστε για να μπορέσω να δείξω στους ανθρώπους εδώ την κουλτούρα της χώρας μου”. Κατάλαβες; Αγαπάω τα φυτά μου και αυτά με αγαπάνε πίσω».

Στο άκουσμα αυτής της φράσης αρχίζω να παρατηρώ λίγο πιο προσεκτικά τη σχέση του Hung με τον κήπο του. Για αυτόν, τα βότανα και τα μυρωδικά είναι κάτι παραπάνω από πράσινα φύλλα. Μιλάει για εκείνα σαν να είναι παιδιά του. Μου εκμυστηρεύεται πως τη μέρα που χιόνισε, πετάχτηκε τα μεσάνυχτα από το κρεβάτι του και έτρεξε στην ταράτσα για να τινάξει το χιόνι από πάνω τους. Μου λέει ακόμα ότι κάθε απόγευμα εξασκεί εδώ τις χορευτικές κινήσεις του Kung Fu και πως στο απαλό αεράκι, τα φυτά κουνούν τα φύλλα τους και νιώθει σαν να τον χειροκροτούν. Ναι, έχει απόλυτο δίκιο αυτός ο εξαιρετικά ευγενής, υπέροχος άνθρωπος όταν λέει πως «η αγάπη είναι μαγική, για αυτό και μπορεί να καταφέρει τα πάντα». Ακόμα και να κάνει το Βιετνάμ να φυτρώσει στην καρδιά της Πανεπιστημίου.