Το Γιορτινό τραπέζι στηρίζεται πάνω στις φαρδιές πλάτες της γαλοπούλας
Μια Δευτέρα πριν από ένα-δύο μήνες ο μικρότερος γιος με ενημέρωσε ότι το Λιντλ είχε κατεψυγμένες γαλοπούλες με έκπτωση, ειδικά εκείνη τη Δευτέρα: η γαλοπούλα με το θερμόμετρο στον πισινό, που γίνεται τόσο πετυχημένη τα τελευταία χρόνια, που αποψύχεται, μπανιάρεται με μυρωδικά, γεμίζεται με ρύζι και συγγενείς του και ψήνεται εκατό ώρες, ορίστε που ήταν εκπτωτική, σίγουρα για λιγότερες ώρες από όσες (θα) ψήνεται. Πήγα άρον-άρον στο κατάστημα και βρήκα τρεις τέσσερεις στρουμπουλές γαλοπούλες, που κανένας δεν τους έδινε σημασία γιατί έξω είχε 25 βαθμούς Κελσίου κι ήταν ακόμα Οκτώβριος. Την κουβάλησα στο σπίτι, την έχωσα με χίλια ζόρια στην κατάψυξη αποψύχοντας ένα σκασμό μπιζέλια για να τη χωρέσω, που είναι ανοικονόμητη…και έμεινε εκεί το θέμα.
Δεν πήγε παραπέρα το θέμα επειδή (1) οι συνταγές είναι εκατομμύρια, μια και ο καθένας έχει βρει ένα κόλπο να φτιάχνει τη γαλοπούλα «ζουμερή, τρυφερή και νόστιμη», όλα όσα ΔΕΝ είναι μια γαλοπούλα δηλαδή, με κάποια «εύκολα και γρήγορα τρυκ», τα οποία ούτε εύκολα είναι ούτε γρήγορα, τα έχουμε δοκιμάσει – μόνο για να την κουμαντάρεις τη γαλοπούλα, θέλεις βίντσι. Μάλλον για αυτό ήταν σε έκπτωση, επειδή τους έπιανε χώρο οκτώ κοτόπουλων και δύο βοδιών – «αμάν» είπανε μέχρι να την ξεφορτωθούν. Επίσης (2) η γαλοπούλα κάνει παρέα σε ξεχασμένα τυροπιτάκια και μισο-λιωμένα παγάκια στην κατάψυξη μέχρι να έρθει η ώρα της να αποψυχθεί, τρείς μέρες πριν από το Χριστουγεννιάτικο γεύμα. Ή δείπνο.
Φωτογραφία: RODNAE Productions/ Pexels
Για χρόνια, ή μάλλον για τα χρόνια που βγαίναμε ως το πρωί, το Χριστουγεννιάτικο γεύμα στο σπίτι των γονιών μας τραβούσε όλο και πιο αργά: αντί για τις 3.00μμ, πήγαινε στις 5.00, και κάποτε στις 6.00μμ – στο μεταξύ οι γηραιότεροι τσιμπούσαν κάτι κι έπαιρναν έναν υπνάκο μέχρι να ξυπνήσουμε για πρωί εμείς, να πλυθούμε, να συνέλθουμε από το χανγκόβερ και να φτάσουμε στο τραπέζι με το μάτι στο γόνατο. Τώρα, και επειδή όλα εδώ πληρώνονται, γίνονται οι ίδιες συζητήσεις με τον μεγάλο γιο και την κοπέλα του: «Τι ώρα λέτε να φάμε;» «Ε, κατά τις 3.00;», «…Μήπως το κάνουμε 4.00-5.00;»…. είναι σαν να ακούω τον εαυτό μου πριν τριάντα χρόνια, με το 4.00-5.00 να σημαίνει 6.00-7.00…
Από την άλλη, οι συνθήκες φέτος έχουν αλλάξει για την οικογένεια, και επειδή στα μικρότερα παιδιά η ασφάλεια κρύβεται στους αριθμούς, όπως έχει πει σοφά ο Νικ Χόρνμπι, δεν είναι δυνατόν στο Χριστουγεννιάτικο γεύμα/δείπνο να είμαστε «εμείς κι εμείς», πρέπει να είμαστε εμείς και άλλοι τόσοι τουλάχιστον, ώστε να θεωρηθεί επίσημο Χριστουγεννιάτικο Γεύμα και όχι συσσίτιο, πικ-νικ ή καθημερινό τραπέζι χωρίς ενδιαφέρον. Το ΧΓ με Ενδιαφέρον προϋποθέτει εκτός από τη γαλοπούλα, τη σάλτσα γκρέηβυ, άλλη σάλτσα κράνμπερι, τη γέμιση με κουκουνάρι (αλλά χωρίς σταφίδες, που τα παιδιά τις λένε ελιές και δεν τις τρώνε)… προϋποθέτει και καλεσμένους. Τουλάχιστον δύο, εκτός από τον μεγάλο αδερφό με κοπέλα του.
Φωτογραφία: cottonbro/ Pexels
Οι δύο καλεσμένοι όμως έχουν το ντεφό ότι είναι στην ηλικία μου, άρα μεγαλούτσικοι, άρα δεν έχουνε πέσει για ύπνο στις 7.00 το πρωί επειδή έπαιζαν πόκα/μονόπολι/κουτσό/τσιριμπόμ όλη νύχτα. Άρα, θέλουν να φάνε πραγματικά γύρω στις 3.00 και όχι γύρω στις 6.00 μμ. Από τις 3.00μμ ως τις 6.00μμ, μπορούν να πάρουν έναν υπνάκο αλλά όχι νηστικοί εντελώς, κάτι θα τσιμπήσουν. Άρα θα έρθουν στις 6.00μμ φαγωμένοι. Άρα, ακόμα και αν έρθουν τα μεγαλύτερα παιδιά στις 6.00 μμ (πράγμα που δείχνει όλο και πιο χλωμό), θα έχουνε ήδη φάει τοστ από το σπίτι τους οι μεγαλύτεροι και ξανά άραθα περισσέψει η γαλοπούλα, που όσο περνάνε οι μέρες τόσο εκτοπίζει ακόμα και τα ράφια στην κατάψυξη, λες και μακραίνουν τα ποδάρια της.
Όλα αυτά με κρατάνε ξύπνια τις νύχτες πριν τα Χριστούγεννα. Επίσης, οι διάφορες εκδοχές της ψητής γαλοπούλας, την οποία κανείς δεν συμφωνεί με κανέναν πώς πρέπει να πασαλείψεις, μαρινάρεις, μαλάξεις, γεμίσεις και ψήσεις. Η γέμιση μπαίνει από την αρχή; Ας απαντήσει κάποιος πατριώτης γιατί αν η γαλοπούλα θέλει 2 ½ ώρες ψήσιμο κι αν την γεμίσω με ρύζι και τζίτζιρι-μίτζιρι από την αρχή, δεν θα γίνει στόκος το ρύζι; Τι έκανα τις άλλες χρονιές; Και γιατί να θυμάμαι τι έκανα τις άλλες χρονιές, ενώ στήνω μια ολόκληρη πλοκή μυθιστορήματος αυτή τη στιγμή και οι περιπετειώδεις ηρωίδες μου διασχίζουν το πυκνό δάσος του Νέστου καβάλα στα άλογα; Πώς θα περάσουν το ποτάμι τα κορίτσια; Θα σκυλοπνιγούνε, ειδικά αν εγώ κολλήσω λίγο παραπάνω με τη γαλοπούλα-Δη-Ροκ και το πότε γεμίζει. Το ρύζι θα είναι χωρίς κιμά, εννοείται, ένα ζώο είναι αρκετό για Χριστουγεννιάτικο γεύμα, ρυζο-γέμιση, πατάτες, σαλάτα κι είμαστε κομπλέ. Οι μουστάρδες πιάνουν κάμποσο χώρο στο τραπέζι (έχω πολλές) κι επειδή οι καλεσμένοι/η οικογένεια θα τρώει κατά κύματα, δέχομαι τις δύο χωριστές σαλάτες, για να μην σερβίρουμε τη μαραμένη στο δεύτερο κύμα.
Από το περσινό λοκντάουν άλλαξαν οι συμπεριφορές μας ως προς τα εορταστικά γεύματα – λόγω κλεισίματος, αποκτήσαμε καινούργια χόμπι, όλα σχετικά με το φαγητό. Φίλη καλλιτέχνης που καθόλου δεν ΑργυρωΜπαρμπαρηγου-ρίζει, από πέρσι άρχισε να φτιάχνει τσάτνεϋ και συνεχίζει μέχρι φέτος: καθαρίζει μήλα με τις ώρες, δεν θέλω να ξέρω ποια είναι η διαδικασία συνολικά, πάντως παράγει τσάτνεϋ – καμία μας δεν την πιστεύει, ίσως επειδή καμία μας δεν έχει δοκιμάσει το προϊόν, μόνο η φήμη του μας αρκεί. Βέβαια αν φτιάχνεις γαλοπούλα γεμιστή, γιατί όχι και τσάτνεϋ; Πού θα τραβήξεις τη γραμμή; Ως πού θα φτάσεις; Μόνον δοκιμάζοντας πετυχαίνεις, και λοιπά άσχετα σλόγκαν που δεν με ενδιαφέρουν, μια και το ζητούμενο δεν είναι να βγω από το Χριστουγεννιάτικο γεύμα ως άλλος Μαμαλάκης, Σκαρμούτσος και Πετρετζίκης μαζί: το ζητούμενο είναι να περάσουμε ωραία, κυρίως τα παιδιά μου που δεν είναι εντελώς παιδιά πια αλλά ακροβατούν για λίγο καιρό ακόμα (ανάμεσα στην παιδική και την εφηβική ηλικία οι μεν, ανάμεσα στη νεότητα και την παροδική έστω ωριμότητα οι δε).
Φωτογραφία: RODNAE Productions/ Pexels
Καλό είναι να φάμε και κάτι, μέρες που είναι. Ακόμα πιο καλό, το κάτι να είναι η τεράστια, υπέρβαρη γαλοπούλα που αλωνίζει στην κατάψυξη. Θα είναι η τελευταία χρονιά που θα σερβίρω (παιδική) σαμπάνια χωρίς αλκοόλ στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, κι έτσι και πετύχει η γαλοπούλα-Σουγκλάκος, το τελευταίο πράγμα που θα μας απασχολήσει είναι που δεν θα έχουμε τσάτνεϋ… ή πολύ κόσμο, όπως παλιά…
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Η μυρωδιά των φρεσκοαλεσμένων κόκκων, η πλούσια γεύση τους και η μοναδική τους δυνατότητα να εμπλουτίζουν γλυκά και επιδόρπια, καθιστούν τον καφέ αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομίας και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής
Aναρωτηθήκατε ποτέ απο πού προήλθε ο καφές, απο που ξεκίνησε αυτό το μικρό φρούτο καφεόδεντρου; Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο και τις ηπείρους.
17°
