Πριν από μερικές μέρες ο Mark Bittman έγραψε στους NY Times ένα κύριο άρθρο με τίτλο «Το πραγματικό κόστος του Burger», στο οποίο προσπαθούσε να υπολογίσει -πέρα από την τιμή που εμείς πληρώνουμε- το πραγματικό κόστος ενός burger εστιατορίου για την κοινωνία. Δηλαδή, να βρει την έμμεση «υποστήριξη» της τιμής από ένα τεράστιο σύστημα ιδιωτικών και δημοσίων συμφερόντων. Για παράδειγμα, η παραγωγή ενός κιλού μοσχαρίσιου κρέατος προϋποθέτει την παραγωγή 50 περίπου κιλών CO2, το κόστος του οποίου πληρώνεται από δημόσιο χρήμα. Έτσι υπολόγισε ότι ένα burger στην Αμερική πωλείται στα 4,49 δολάρια κατά μέσο όρο ενώ το επιπρόσθετο κοινωνικό κόστος αγγίζει σχεδόν το 50% της τιμής πώλησης.
Για να έρθουμε και στα δικά μας, η πραγματική τιμή του σουβλακίου, αν κάποιος υπολογίσει κόστος υγείας, νερού, τροφών κλπ είναι πολύ μεγαλύτερη από τα 2 ευρώ που πληρώνουμε. Αν μάλιστα αναλογιστεί κανείς το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια το σουβλάκι έχει γίνει η εθνική μας δραστηριότητα τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Πρόσφατα έδινα οδηγίες σε ένα φίλο για το σπίτι μου και κάθε στροφή, πριν και μετά περιείχε τη λέξη σουβλατζίδικο. Ένας χάρτης της Αθήνας και της επαρχίας φτιαγμένος από την διασπορά των σουβλατζίδικων. Δεν πρόκειται για τραβηγμένη αντίληψη. Μάλιστα το γνωστό site e-Food.gr σε μια σύνοψη των στατιστικών του έστησε ένα χάρτη της Ελλάδας βασισμένο στο delivery, ο οποίος απεικονίζει ακριβώς αυτή την αναζήτηση της «αυθεντικότητας» μέσα από το σουβλάκι στον σύγχρονο ελληνικό κόσμο.
Το σουβλάκι, αλλά και το burger του οποίου η προβολή σε όλο τον κόσμο είναι τεράστια, είναι σημάδια ενός συστήματος παραγωγής τροφίμων το οποίο έχει ξεφύγει από κάθε κοινωνικό έλεγχο και ευθύνη. Μιας βιομηχανίας παραγωγής, μεταποίησης και τυποποίησης τροφίμων η οποία με το πρόσχημα του φτηνού κερδοφορεί με την σιγουριά ότι η ίδια η κοινωνία θα αναλάβει το κόστος αυτής της φτήνιας.
Το burger μπήκε στην καθημερινότητα του άντρα σαν συνέχεια μιας παράδοσης που δεν τον ξένιζε καθόλου. Αυτή της διαπίστωσης και αποδοχής ότι ζωή χωρίς θάνατο δεν υπάρχει. Ζώα σε αυτό τον πλανήτη, σκοτώνουν άλλα ζώα, για να επιζήσουν. Όταν μάλιστα μιλάμε και για προηγμένο καπιταλισμό, τότε ένα ζώο μπορεί να σκοτώνει όλα τα υπόλοιπα ζώα, -Κρεατικός Ηρωισμός-, όχι μόνο για να ζήσει αλλά και να το «ευχαριστηθεί», όσο και όποτε θέλει, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις και τα αποτελέσματα αυτής της πρακτικής. Είτε μας αρέσει , είτε όχι , σε εμάς τους burgerοφάγους, αλλά και τους «σουβλακολάτρες», η εκτροφή των ζώων για κατανάλωση είναι μια από τις δραστηριότητες με την μεγαλύτερη αρνητική επίπτωση στο περιβάλλον.
Κανένας δεν έχει πολλή όρεξη να φάει την γαλοπούλα που περίσσεψε, και ποτέ δεν περισσεύει κάτι το οποίο έχει πολλή όρεξη να φάει κανένας, άλλος ή ο ίδιος
