Σόλο Κουζίνα: Τι τρως όταν είσαι μόνη/ος στο σπίτι

Μέχρι πρόσφατα, συγκατοικούσαμε τριάντα άνθρωποι – για την ακρίβεια, έξι άνθρωποι στο ίδιο σπίτι. Φαινότανε σαν τριάντα σε εμένα, που ήμουν και είμαι υπεύθυνη σίτισης, τίτλο τον οποίον δεν ζήτησα πλην όμως μου ανατέθηκε, ως ευθύνη και ως τίτλος… Μάλιστα, με κάμποσες αρνητικές κριτικές από το κοινό, δηλαδή από τα άλλα πέντε άτομα, μια και δεν έχω καμία εξειδίκευση στον κλάδο (της μαγειρικής).

Και ούτε θέλω, εδώ που τα λέμε. Μαγειρεύω επειδή κάποιος πρέπει να το κάνει κι αυτό, επειδή κάτι πρέπει να φάμε, τριάντα νοματαίοι, κι επειδή δεν έχω συνηθίσει το τέηκ-αγουέη, δεν υπήρχε όσο μεγάλωνα, ούτε καν όσο μεγάλωνα τον πρώτο γιο μου. Υπήρχε δηλαδή τέηκ-αγουέη στα 90s, και το αγνοούσα επιδεικτικά – ήμασταν δύο άτομα, όχι πολύ φαγανά, με αγάπη στα τοστ, στα μπισκότα, τον τραχανά και άλλα εύκολα πράγματα. Ζήτημα είναι να είχαμε παραγγείλει δυο φορές «απέξω» πριν το 2008.

Τέλος πάντων, μαγειρεύω (μέτρια, όπως επεσήμανε χαριτωμένα πρώην μου), με κάμποσα λαδερά στο μενού, επειδή μου αρέσουν, και ψάρι, για τον ίδιο λόγο. Το μαγείρεμα για τέσσερα-έως-έξι άτομα παίρνει χρόνο, προετοιμασία, προϋποθέτει κουβάλημα (υλικών), ψιλοκόψιμο ατελείωτο, πλύσιμο, στέγνωμα, σοτάρισμα, βράσιμο, ψήσιμο, τσιγάρισμα, αλάτισμα, μαρινάρισμα, καβούρντισμα, πανάρισμα και πάει λέγοντας. Συχνά όλα αυτά γίνονται με το μαχαίρι στον λαιμό (=σχόλασμα μαθητών), με πεινασμένα  πελατάκια, και αρκετές φορές τα μεγαλύτερα άτομα «έχουνε τσιμπήσει κάτι έξω», που σημαίνει ότι δεν θέλουνε μπάμιες. Οι δύο από τις έξι μερίδες ψάρι που δεν καταναλώνεται αυθημερόν, γίνονται σνακ την επόμενη μέρα, αλλά οι τρεις από τις έξι μερίδες φακή, φασόλια, μπριάμι, μπάμιες, φασολάκια, δυστυχώς πετιούνται την τρίτη μέρα, με επιπλέον κουβάλημα (σκουπιδιών).

Όλα αυτά, όσο ο κόσμος είναι στο σπίτι και πεινάει.

Τις τελευταίες μέρες είμαι μόνη στο σπίτι. Τα μεγάλα παιδιά είναι αλλού, τα μικρά επίσης, μαζί με τον μπαμπά τους. Την πρώτη μέρα έφαγα τρία τοστ, για πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό, με πολλά τσιπς συνοδεία, που επιτέλους δεν χρειαζόταν να τα μοιραστώ με κανέναν. Τη δεύτερη μέρα αγόρασα σάντουιτς από το φούρνο, ταρτάκια λεμόνι (το βραδινό μου) και παγωτό με ακόμα περισσότερα τσιπς. Την τρίτη μέρα… άρχισα να σκέφτομαι ότι θα πάθω σκορβούτο και ότι ναι μεν είναι ανακούφιση να μην αναρωτιέσαι ποιος τρώει ή δεν τρώει το τάδε φαΐ, από την άλλη, κάτι πρέπει να τρως κι εσύ, ο/η μάγειρας/μαγείρισσα. Αλλά βέβαια δεν φτιάχνεις ένα ολόκληρο ταψί ιμάμ, για ένα άτομο, ούτε μια κατσαρόλα κοτόσουπα… Αν και η κοτόσουπα μπαίνει σε μερίδες στην κατάψυξη και αντέχει μήνες, μέχρι το επόμενο κρύωμα.

Μια που φτάσαμε κατάψυξη: έβγαλα δύο φέτες σολομό (από την κατάψυξη) και τις έψησα στο τηγάνι με τζίντζερ, κρεμμύδι, κόλιανδρο κι ένα ξεχασμένο δαμάσκηνο που βρήκα σε γωνία του ψυγείου – αριστούργημα, εκτός που το έφαγα από το τηγάνι το ίδιο, για να μη λερώσω πιάτο, που βαριέμαι. Την τέταρτη μέρα έψησα στο φούρνο τρία κομμάτια μπακαλιάρο με ντομάτα, κρεμμύδι και κόλιανδρο, που μου είχε ξεμείνει. Για δύο μέρες έτρωγα μπακαλιάρο, αμέσως μετά τον σολομό, που βγάζεις και λέπια αλλά το φχαριστιέσαι. Οι φέτες ψαριού είναι εύκολες να τις σκαρώσεις για ένα άτομο, και βάζοντας τα ζαρζαβατικά, γλιτώνω τη σαλάτα, που επίσης βαριέμαι… Αν και μια άλλη μέρα έφαγα ωραιότατη έτοιμη σαλάτα Σήζαρ του σουπερμάρκετ, με κομματάκια ψητό κοτόπουλο και παρμεζάνα, έστω κι αν είχε μόνο δύο ντοματάκια – σου λέει «μόνη σου θα τη φας, μαντάμ, πόσα ντοματάκια ήθελες, δεκαπέντε; Τα δεκαπέντε τα βάζεις στη σαλάτα για τα τριάντα άτομα!»

Βράζω πολλά αυγά επίσης, για τη δύσκολη ώρα/μέρα που έχω ξεχάσει εντελώς το θέμα «φαΐ», έχει φτάσει 4.00 μεσημέρι και λυσσάω της πείνας. Κάθε φορά που πάω σουπερμάρκετ λέω «Δεν θα αγοράσω τσιπς» και αγοράζω τσιπς – διαφορετικά όμως, με πιπέρι, ολικής (!), χειροποίητα, μπάρμπεκιου, καυτερά, νάτσος, τα άλλα που είναι σαν χωνάκια, οτιδήποτε κάνει κράτσα-κράτσα ενώ παράλληλα έχει μηδέν θρεπτική αξία, πάρα πολύ αλάτι, παλιόλαδο, κοκοφοίνικες, σκατολοΐδια, συντηρητικά, και είναι γενικότερη καταστροφή. Μια περίοδο της ζωής μου γύρω στα 25-26, έμενα απέναντι από ένα ζαχαροπλαστείο και αγόραζα συνέχεια τούρτες τις οποίες έτρωγα αντί για φαγητό – μέχρι που τις σιχάθηκα και τις έκοψα μαχαίρι. Είχα μια ελπίδα ότι το ίδιο θα συμβεί με τα τσιπς, αλλά δεν τα έχω ξεπεράσει ακόμα. Τα βήματά μου στα σουπερμάρκετ πάντα με φέρνουν στα ράφια με τα χρωματιστά φακελάκια τους χωρίς να το καταλάβω. Πρόκειται για μαγεία.

Υπάρχουν μπερεκέτια στο να φροντίζεις μόνον τον εαυτό σου ως προς το φαγητό: αγοράζεις μια μερίδα μοτσαρέλα και την τρως με μία ντομάτα και ΠΟΛΥ πέστο, όπως δεν την τρώνε οι Ιταλοί, κι έπειτα τελειώνεις το βαζάκι με το πέστο, να μη μείνει, γιαζίκ (=κρίμα). Παίρνεις ένα πανάκριβο παγωτό αρτιζανάλ και το απολαμβάνεις με την ησυχία σου, χωρίς την απογοήτευση κάποιου άλλου, που τρώει το μισό, πετάει το κουτάλι μέσα και σου λέει «δεν είναι και τίποτε σπουδαίο, τελικά».  Δεν υπάρχει κανένας (άλλος) να τσακίσει με ενθουσιασμό ή μπλαζεδιλίκι το σπάνιο παγωτό σου, όσο εσύ βγάζεις τα φρύδια σου ή σκέφτεσαι διάφορα φιλοσοφικά. Δεν υπάρχει άλλος γενικά – κάτι το οποίο οι φίλοι και φίλες που ζούνε μόνοι το έχουνε συνηθίσει αλλά για μένα είναι σαρπράιζ πάρτι.

Φυσικά τα παιδιά επιστρέφουν, και μπαίνω πάλι στο λούκι της προετοιμασίας υγιεινών γευμάτων… Αλλά στο μεταξύ έσκισα κάτι «μπισκοτάκια τύχης», κινέζικα Fortune cookies, τα οποία τρώγονται πολύ εύκολα το ένα μετά το άλλο κι ενώ διαβάζεις τα σοφά ρητά που έχει βάλει ο σοφός εργοστασιάρχης μέσα τους. Τρία υπέροχα ρητά: «Μπράβο, θα προχωρήσεις στο στόχο σου χωρίς δισταγμούς», «Απόλυτη ενέργεια και σπουδαίες προοπτικές. Με επιμονή θα τα καταφέρεις», και «Τα πάντα πάνε απλά τέλεια. Επιτυχία».

Είναι λίγο ύποπτο που όλο το πακέτο είχε αυτά μόνον τα ρητά, σε επανάληψη, δηλαδή και τα τριάντα μπισκοτάκια – το ξέρω γιατί τα έφαγα όλα, τσούκου-τσούκου, αντί για τσιπς. Δεν θα το ήξερα αν τα είχαμε φάει δΛια του έξι, θα πίστευα ακόμα πως το ρητό που έτυχε στο μπισκοτάκι μου έχει γραφτεί ειδικά για μένα και για κανέναν άλλον…