Κατρακυλάει η ζάχαρη στα μπαγκλαντεσιανά ζαχαροπλαστεία της πόλης

Όσες φορές κι αν έχω περάσει από τις γειτονιές της Οµόνοιας, πλατεία Θεάτρου, Μενάνδρου, Σωκράτους και Γερανίου, συνήθως για τις ανάγκες κάποιου φωτορεπορτάζ, πάντα ήμουν βιαστική. Προσπαθούσα να μην κάνω eye contact με τους άλλους περαστικούς, όχι επειδή μου έχει τύχει ποτέ κάποια δυσάρεστη εμπειρία αλλά επειδή δεν είναι και λίγα αυτά που ακούγονται κατά καιρούς για την εγκληματικότητα στην περιοχή. Κάπως έτσι όμως προσπερνούσα και τα μικρά «διαμαντάκια» μέσα σε αυτό το πολυπολιτισμικό ανατολίτικο πάρτι, που θα μπορούσαν να δώσουν ένα ενδιαφέρον insight ως προς την ευρύτερη κουλτούρα της ινδοπακιστανικής κοινότητας στην Αθήνα. Ώσπου… αποφάσισα να μου δώσω την ευκαιρία και να δοκιμάσω μερικές από τις πιο παραδοσιακές, γλυκές γεύσεις της Άπω Ανατολής. Δεν αναφέρομαι στα πάμπολλα ινδικά και πακιστανικά εστιατόρια που είναι ταυτόχρονα μπακάλικα και ναργιλεδάδικα, αλλά στα μικρά πολύχρωμα ζαχαροπλαστεία τους, που αποδεικνύουν μάλιστα την παράφορη αγάπη των λαών αυτών για τη ζάχαρη.

Πρώτη στάση στο Αsian Sweet Ηοuse στη Γερανίου. Μέσα σε ένα πολύβουο σκηνικό ακόμα και μέσα σε μέρες καραντίνας, με ανθρώπους από το Πακιστάν, την Ινδία, το Μπανγκλαντές, μαζεμένους σε πηγαδάκια μπροστά στην είσοδο των επιχειρήσεών τους, εντοπίζω την –πώς λέμε μίνιμαλ, καμία σχέση- πρόσοψη του ζαχαροπλαστείου που ετοιμάζομαι να επισκεφτώ. Με το που μπαίνω μέσα, με χτυπάει μια έντονη μυρωδιά από βούτυρο γάλακτος και ανθόγαλα. Η διακόσμηση, βγαλμένη από ταινία του Βοllywood: φούξια τοίχοι, γυαλιστερές αφίσες, παραδοσιακά βάζα και γιρλάντες με πλαστικά λουλούδια πάνω από τον πάγκο με τα γλυκά κι ένα μεγάλο ψυγείο με κόκα κόλες. Ο πρωταγωνιστής στα ταψιά είναι τα Rasgulla, επιδόρπιο της Νότιας Ασίας, μικρά σφαιρικά ζυμαράκια με σιμιγδάλι, μαγειρεμένα σε σιρόπι ζάχαρης. Ακριβώς δίπλα τους με μακρόστενο σχήμα και τριμμένο ινδοκάρυδο, τα Chomchom, παραδοσιακά γλυκά της Βεγγάλης. Στον πάγκο πάνω από αυτά, σφολιάτες με πατάτα, πιατέλες με τα λίγο-πολύ γνωστά μας ινδικά samosas και nimki, αλμυρά τηγανητά πιτάκια που μοιάζουν με κράκερ. Στο ψυγείο πίσω, την τιμητική τους έχουν τα μπολάκια με το Rasmalai. Πρόκειται για τυρομπαλίτσες με γλυκιά κρέμα που κολυμπούν σε μια σούπα γάλακτος.

Όλα αυτά μου τα εξηγεί το παραπαίδι του ζαχαροπλάστη. Αν και επιφυλακτικός απέναντί μου όταν του λέω ότι είμαι δημοσιογράφος, μήπως τον προσεγγίζω με σκοπό να δημοσιεύσω κάτι κακό, δέχεται τελικά να βοηθήσει στα ονόματα και τις συνταγές των γλυκών, λίγο στα σπαστά ελληνικά, λίγο στα αγγλικά και στα μπαγκλαντεσιανά ταυτόχρονα. Όπως μου περιγράφει, τα ινδικά γλυκά είναι φτιαγμένα συνήθως από γάλα καρύδας ή σόγιας, πολλή ζάχαρη, χυμούς φρούτων και ξηρούς καρπούς. Σοκολάτα πουθενά.

Η πλειοψηφία των πελατών που μπαίνουν όση ώρα μου εξηγεί, είναι άντρες και μου φαίνεται περίεργο που και στα γύρω μαγαζιά δεν μπορώ να συναντήσω καμία γυναίκα ή κορίτσι. Το δεύτερο πράγμα που μου κάνει εντύπωση είναι ότι όσοι έρχονται δεν σκοπεύουν απαραίτητα να ψωνίσουν. Το ζαχαροπλαστείο, είναι κάτι σαν καθημερινό πέρασμα για χαιρετούρες, ένα στέκι για να περνάει η ώρα τους και να χαζεύουν τον κόσμο που έρχεται να ψωνίσει κάτι. Απ' όσα βλέπω, η ανάγκη τους για ένα σημείο αναφοράς, πέρα από τον βιοποριστικό παράγοντα, ήταν αυτό που ώθησε πολλούς Μπαγκλαντεσιανούς, Ινδούς και Σύριους, να κινηθούν προς στις επιχειρηματικές δραστηριότητες. Και απ΄ ό,τι φαίνεται όλο και περισσότεροι στρέφονται στα γλυκατζίδικα, κάτι που αν κατάλαβα καλά διευκολύνει και το γεγονός ότι Πακιστάν, Ινδία, Μπαγκλαντές τρώνε πάνω κάτω τα ίδια γλυκά.

Στα λίγα λεπτά περπάτημα από εκεί μεταφέρομαι στην έθνικ πλευρά του Κεραμεικού για να δοκιμάσω τα γλυκά του Milan. Τα κάπως κιτς γραφιστικά στους τοίχους, οι τούρτες -που εννοείται ότι δεν ακολουθούν καμία τάση των σύγχρονων pastry chefs-, και τα πολύχρωμα γλυκάκια, όλα τακτοποιημένα σε μπουκίτσες για να είναι ευκολοφάγωτα, με έκαναν να θυμηθώ αυτή τη κλισέ φράση που λέει ότι καταλαβαίνεις πολλά για έναν λαό όταν έρχεσαι σε επαφή με τα γαστριμαργικά του ήθη. Τι μπορείς λοιπόν να δοκιμάσεις στο Milan; Πολλά διαφορετικά ήδη χαλβά: με κάρδαμο, µε φιστίκι, µε καρότο, µε χουρµά, με ανανά. Gulab Jamun, που μοιάζουν με τους μπαμπάδες στην όψη, σκέτοι ή γεμιστοί με κρέμα, σαν αυτούς με το σχεδόν φωσφοριζέ ροζ χρώμα. Έπειτα θα βρεις διάφορα Burfi. Αυτό που έφαγα εγώ και το συστήνω, είναι το λευκό με ζαχαρούχο γάλα. Αρκετά γλυκό αλλά ελαφρύ, η υφή του θύμιζε κάποιο υδαρές παρασκεύασμα τύπου New York Cheesecake που όμως δεν έχει προλάβει να ψηθεί ακόμα. Σημείωσε ότι αν θες να δοκιμάσεις κάτι εκεί, η δουλειά γίνεται χωρίς μαχαιροπίρουνα και το πιατάκι είναι η χούφτα σου, παρόλο που όπως είπα τα γλυκά είναι υδαρή, στάζουν σιρόπι και τρίβονται όταν πας να τα κόψεις (…το αντιλήφθηκα όταν ήταν λίγο αργά). Στα γλυκά με το παραλληλόγραμμο σχήμα, το Mysore pak, είναι ένα ινδικό γλύκισμα φτιαγμένο από γενναιόδωρες ποσότητες βουτύρου γκι, ζάχαρης, αλευριού και κάρδαμου και μοιάζει κάπως με το δικό μας ραβανί στην όψη. Το άλλο με το φιστίκι και το αμύγδαλο για topping, είναι το Soan papdi.

O Σαμπίρ, ο υπάλληλος που φαίνεται να βαριέται οικτρά όση ώρα του ζητώ περιγραφές για το κάθε γλυκό, ξαφνικά ζωηρεύει με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, όταν τον ρωτάω ποιο είναι το αγαπημένο του γλυκό απ΄ όλα. Μου δείχνει τα Jalebi που σχηματίζουν πυργάκια πάνω στον δίσκο. Είναι μια παιδική λιχουδιά και γενικά το πιο χαρακτηριστικό street γλυκό, που καταναλώνεται από την Ινδία μέχρι την Αίγυπτο. Πορτοκαλί, γυαλιστερά και crunchy κομμάτια από τηγανητό αλεύρι εμποτισμένα με σιρόπι. «Ένα γλυκό ποτέ δεν είναι αρκετά γλυκό» μου λέει καθώς τον αποχαιρετώ.