Εστιατόριο, εστιατοριάκι μου... πού είσαι;

Εδώ που ο κόσμος  καίγεται, κι ενώ έχουμε μάθει πια να σοτάρουμε/μαρινάρουμε/μπλανσάρουμε (ε; ε;) τα πάντα στις κουζίνες των σπιτιών μας, από μανιτάρια αλα-κρεμ μέχρι μπανόφι κι από χοιρινές τηγανιές μέχρι ραβανί, ΚΑΙ ΝΑΙ, ΤΑ ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ… ΚΑΙ ΝΑΙ, ΧΑΝΕΤΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ, αλλά (...με μικρούτσικα γραμματάκια): πολύ το σκεφτόμαστε το εστιατόριο. Όχι σπουδαίο εστιατόριο, όχι αναγκαστικά με αστέρια Μισελέν ή με διάσημο σεφ, όχι απαραίτητα ένα σπέσιαλ εστιατόριο με μακροσκελές μενού, ούτε με «ψαγμένα πιάτα» και «γαστρονομικές εκπλήξεις» (που συμβαίνει και να μη τρώγονται, αν παρα-είναι εκπλήξεις), αυτό που σκεφτόμαστε δεν είναι απαραίτητα ένα εστιατόριο σούπερ-ντούπερ.

Μας έχει λείψει ένα εστιατόριο μεσαίου βεληνεκούς. Να ντυθούμε έστω πρόχειρα, ένα τζιν, να χτενίσουμε μαλλί, να πάμε κάπου και να φάμε κάτι το οποίο δεν έχουμε μαγειρέψει με τα χεράκια μας, να το απολαύσουμε σε τραπέζι στρωμένο από επαγγελματίες, με μεζεδάκια, ή πρώτο-πιάτο, κυρίως-πιάτο και επιδόρπιο ακόμα-ακόμα. Ή και μόνο με μεζεδάκια, μια και κανένας στο σπίτι του δεν φτιάχνει μελιτζανοσάλατα, τζατζίκι, χούμους, ρώσικη, Πολίτικη και πατατοσαλάτα την ίδια μέρα (ή και καμία μέρα).

Η επιλογή ανάμεσα στο Α προτεινόμενο πιάτο και στο Β, Γ, Δ, Ε, ως το Ω επίσης προτεινόμενο πιάτο, είναι η πιο ευχάριστη στιγμή σε ένα εστιατόριο – ενώ στο σπίτι σου έχεις ένα φαγητό και δεν υπάρχει έκπληξη επειδή το έφτιαξες λέμε εσύ που δεν είσαι σεφ, ούτε μάγειρας, ούτε καν χομπίστας, ενώ λοιπόν στην κουζίνα σου το μενού είναι ένα ξερό φαί, συν σαλάτα, και αν έχεις αξιωθεί να φτιάξεις επιδόρπιο, συν το επιδόρπιο το οποίο όμως να μην είναι φρουί ζελέ, που δεν μετράει… ενώ λοιπόν στην κουζίνα σου οι επιλογές είναι δεδομένες, χωρίς εκπλήξεις και με απλό, σπιτικό εξπερτίζ… στο εστιατόριο, δεν είναι. Σκέφτεσαι και λες, «Μμμμ, θα πάρουμε τσιροσαλάτα στην αρχή, ντολμαδάκια γιαλαντζί, τα κεφτεδάκια λένε; Ή μήπως να μείνουμε στο ψάρι-μενού; Πατατοσαλάτα σίγουρα, ταραμοσαλάτα θέλει κανένας; Σφακιανές πίτες, σπανακόπιτα, μπουρεκάκια, κανείς; Γεμιστά; Λούτσος ψητός; Κοτόπουλο χυλοπίτες; Κοκκινιστό;» και πάει λέγοντας, οι επιλογές είναι ατελείωτες, ανάλογα με το εστιατόριο που έχουμε στο μυαλό μας. Έτσι κι αλλιώς μόνο στο μυαλό μας το έχουμε το εστιατόριο, προς το παρόν…

Οι επιλογές έχουν να κάνουν με το είδος του φαγάδικου, που μπορεί να είναι ταβέρνα, κουτούκι, ρακάδικο, τσιπουράδικο, ουζάδικο, κινέζικο, ινδικό, τσέχικο, ρώσικο, γαλλικό, ιταλικό, ταϊλανδέζικο, μπιστρό, σουβλατζίδικο, κρεπερί, πιτσαρία και πάει λέγοντας. Έχουν να κάνουν και με την παρέα οι επιλογές: αυτά που νοστιμεύονται οι συγγενείς και φίλοι μας, τα οποία μπορεί μεν να μην τα τρώμε εμείς προσωπικά (ίσα που δοκιμάζουμε…) αλλά μας φτιάχνουν τη διάθεση, αραδιασμένα στο τραπέζι. Με το ωραίο, στρωμένο τραπεζομάντηλο. Που δεν μας κόφτει αν λεκιάσει με κρασί, μια και δεν θα το πλύνουμε εμείς παρά οι άλλοι άνθρωποι, αυτοί με το εστιατόριο/ταβερνείο κλπ.

Επίσης… αυτός/ή που μαγειρεύει στο εστιατόριο, σίγουρα ψιλοκόβει τον κόλιαντρο καλύτερα από εμάς στα σπίτια μας, που αργήσαμε να πάρουμε το κολάι. Δεν μπερδεύει δύο άσχετες συνταγές στο ίντερνετ, δεν αναρωτιέται γιατί του/της κόλλησε η κατσαρόλα ή γιατί βγήκε λύσσα το μπρόκολο – ξέρει. ΚΙ ΑΝ έχει φτιάξει τέτοια, και αλλιώτικα, μάλιστα τα έχει φτιάξει και ξαναφτιάξει με φιόγκους και κορδέλες, για λεφτά, αν αυτή είναι η δουλειά του/της. Για καλά λεφτά, αν είναι αστέρι στη δουλειά του/της και την αγαπάει ή αν είναι καρα-δικτυωμένος ή αν το εστιατόριο είναι του μπάρμπα/γκόμενού του/της.

Τέλος πάντων, μιλάγαμε με φίλους/ες (στα τηλέφωνα) και καταλήξαμε στο συλλογικό συμπέρασμα: «αααααχ, πόσο μας έχουνε λείψει τα εστιατόρια!» Μετά πιάσαμε τα ταβερνάκια, ψαροταβέρνες, τσιπουράδικα κλπ. και την αγαπημένη κουβέντα του Έλληνα λοκνταουνιασμένου, «ποιο είναι το καλύτερο μέρος να φας Χ πράγμα». Το μέρος, είναι φαγάδικο και όχι παγκάκι ή σπίτι μας. Στο οποίο σπίτι μας μπορούμε να παραγγείλουμε απέξω, βέβαια, και να φάμε ένα επαγγελματικών προδιαγραφών φαγητό που δεν φιλοτεχνήθηκε από τα χεράκια μας… αλλά το προτιμάμε με παρέα το φαγητό, σε εστιατόριο, με ποικιλία επιλογών, με συμπαθητικά άτομα που αραδιάζουν μπροστά μας πιάτα που μας αρέσουν, με άλλα άτομα που λένε μπούρδες όπως κι εμείς και ακόμα πιο πολλά άτομα σε διπλανά τραπέζια, που κοιτάμε τι τρώνε κι αναρωτιόμαστε αν θα έπρεπε να το είχαμε παραγγείλει και αυτό, κακώς μας ξέφυγε.

Εννοείται ξέρουμε από υπομονή, εννοείται πάλι με χρόνους με καιρούς, εδώ είμαστε κι εδώ είσαστε, γεροί να είμαστε και να είσαστε. Άλλωστε το άλλο που μας έχει καρα-λείψει είναι ο ΚΑΦΕΣ, σε καφετέρια καθιστός, όχι στο χέρι, με συσκευασμένο πλαστικουάρ μπισκοτάκι ή τσάι ή σοκολάτα ή μήπως ένα ουίσκι με σόδα που αλλιώς το φτιάχνει ο μάστορας όσο να΄ναι, ίσως και χωρίς σόδα, πάντως/κυρίως να συνοδεύεται από χύμα ψιλοκουβέντα με φίλες/ους μας…