Θυμάμαι πως όταν ήμουν σε ηλικία όχι αρκετά μεγάλη για να φοράω παπούτσια με κορδόνια, η μαμά μου όταν κατέβαινε κέντρο, μου έφερνε ένα κουτί λουκουμάδες «Κτιστάκης». Στρουμπουλένιοι και πεντανόστιμοι, πασπαλισμένοι με κανέλα και σουσάμι.
«Λου-λου-μάς», αναφωνούσα με μάτια γουρλωμένα και το δείχτη του δεξιού χεριού μου απαιτητικά σηκωμένο προς τη στρογγυλή λιχουδιά.
Αργότερα, όταν είχα μεγαλώσει αρκετά για να δένω τα κορδόνια των παπουτσιών μόνη μου, ξαφνικά χάσαμε το λουκουμά… Μεταφέρθηκε από την Αγίου Κωνσταντίνου που τον ξέραμε, και πάθαμε λιγοθυμιά.
Ώσπου ένα καταπληκτικό βράδυ πριν λίγα χρόνια, η μαμά μου αποφάσισε να πάει θέατρο. Κατηφορίζοντας για το Εθνικό την πήρε η μυρωδιά και έστριψε σε ένα στενό. Οι θεϊκοί λουκουμάδες ήταν εκεί. Το άλλο πρωί, ένα τεράστιο κουτί περίμενε στο τραπέζι της κουζίνας.
«Ρε μαμά, τι πάει να πει δεν θυμάσαι τη διεύθυνση;»
«Βρε παιδάκι μου, βιαζόμουν, θα έχανα την παράσταση!». Μία εβδομάδα έκανα να της μιλήσω. Μετά, το ξέχασα. Όχι όμως και τους λουκουμάδες.
Πριν μια εβδομάδα, πέρναγα τυχαία από τη Σωκράτους. Και εκεί, στον αριθμό 59, με λυπήθηκε ο θεός των απανταχού λουκουμαδοφάγων. Η ταμπέλα «Λουκουμάδες Χανίων Θ. Κτιστάκη» μου έφτιαξε τη μέρα. Μπήκα μέσα και ζήτησα με λαχτάρα μια μερίδα.
Θα μου πείτε, τέτοιος χαμός για ένα λουκουμά; Το θέμα όμως είναι, ότι δεν πρόκειται για συνηθισμένο λουκουμά. Βλέπετε, τούτοι εδώ, δεν είναι περιχυμένοι με μέλι όπως όλοι οι άλλοι. Αντίθετα, έχουν σιρόπι που αναβλύζει από το εσωτερικό τους!
Ο Θοδωρής, που ανήκει στην τρίτη γενιά που κρατάει το μαγαζί, μου είπε ότι ο παππούς του πήρε τη συνταγή από ένα ελληνικό ζαχαροπλαστείο στην Αλεξάνδρεια. Μετά άνοιξε το πρώτο μαγαζί στα Χανιά το 1912 και μέχρι το 1953, που ήρθαν στην Αγίου Κωνσταντίνου, οι Αθηναίοι δεν είχαν φάει τέτοιο λουκουμά. Στη Σωκράτους μετακόμισαν το ’97.
Όλα αυτά τα χρόνια, σερβίρει αποκλειστικά τους στρογγυλούς, σιροπιαστούς, χειροποίητους, ανεπανάληπτους λουκουμάδες του. Μόνο λουκουμάδες. Τους αυθεντικούς, που είναι αρκετά μικροί ώστε να τους κάνεις μια χαψιά. Γιατί όπως μου λέει ο Θοδωρής, στην Αίγυπτο «λουκουμάς», σημαίνει «μια μπουκιά».
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Η μυρωδιά των φρεσκοαλεσμένων κόκκων, η πλούσια γεύση τους και η μοναδική τους δυνατότητα να εμπλουτίζουν γλυκά και επιδόρπια, καθιστούν τον καφέ αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομίας και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής
Aναρωτηθήκατε ποτέ απο πού προήλθε ο καφές, απο που ξεκίνησε αυτό το μικρό φρούτο καφεόδεντρου; Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο και τις ηπείρους.
5°
