Τα αγαπημένα street food του Βασίλη Καλλίδη απ’ όλο τον κόσμο

Ιταλία
Στο food market που οργανώνει μια ομάδα αναρχικών λίγο έξω από τη Ρώμη στην Città dell’Altra Economia δοκίμασα λεπτά φιλετάκια από αγελάδα ράτσας Chianina della Valdichiana, (η μεγαλύτερη αγελάδα του κόσμου, με το μυθικά νόστιμο κρέας), ψημένα σε καυτό μαντέμι για λίγα δευτερόλεπτα και έπειτα τυλιγμένα σε ένα fondue από λιωμένα τυριά του βορρά, πλούσια και λιπαρά. Έκλαιγα από τη νοστιμιά και νομίζω η εξάδα που πήραμε για δύο άτομα, βεβαίως και ήταν κακή ιδέα αφού καταλήξαμε να φάμε από 6 «γλειφιτζούρια» ο καθένας.

Largo Dino Frisullo, snc, 00153 Roma RM, Italy
Τιμή: 6,5€ το τεμάχιο

Νότια Κορέα 1

Τους πιο μυρωδάτους λουκουμάδες του κόσμου, τους έφαγα στο Kwangjang food market της Σεούλ. Μπροστά στα μάτια μας ένα βουνό από ζύμη αφράτη σαν του τσουρεκιού, που πλάθεται, κόβεται, στρίβεται στον αέρα σε αέρινες πλεξούδες που μετά τσιτσιρίζουν μέσα στα καυτά λάδια. Έπειτα ζαχάρωμα με απλή λευκή ζάχαρη. Σερβίρονται σε χωνάκι, γιατί είναι τόσο καυτοί που απλά δεν μπορείς να τους ακουμπήσεις. Μυρωδιά από βούτυρο. Έσκασα να καταλάβω τι τους κάνει τόσο νόστιμους. Δεν έμαθα ποτέ. Έφαγα τρείς. Χάριν έρευνας.

170-1 Jongno 1.2.3.4, Jongno-gu, Seoul, inside Gwangjang market
Τιμή: 1,5€ το τεμάχιο

Η. Π. Α

Οδηγήσαμε στο Silverlake, 10 λεπτά από το Hollywood για να βρούμε την καντίνα Taco Zone με τα καλύτερα tacos του Los Angeles. Σα να σας λέω πως πήγαμε από Εκάλη στο Μαρούσι. Μέσα στη νύχτα, πίσω –νομίζω- από ένα Ikea, μιλιούνια αμάξια και κόσμος όρθιος να τρώει τάκος. Έκανα τα κονέ, μίλησα στον ιδιοκτήτη τον κύριο Tito και μου έκανε εκτός μενού, τα αγαπημένα του. Με μάγουλα αγελάδας και μυαλό, με πατσά ψιλοκομμένο αλλά και με σιγομαγειρεμενο χοιρινό. Τα έλουσα με σάλτσες τίγκα στον κόλιανδρο και τα λάιμ και εκείνο το βράδυ άργησα να κοιμηθώ γιατί αναρωτιόμουν πώς μπορεί ένα τόσο δα καλαμποκένιο πιταράκι με γέμιση να είναι τόσο νόστιμο. Έφαγα 7.

2064 Montana St, Los Angeles, CA 90026, United States
1,5$ το ένα

Αυστραλία

Λατρεύω τα bao τόσο πολύ που η ιδέα και μόνο πως θα δοκίμαζα από τα καλύτερα του κόσμου έκανε τους γευστικούς μου κάλυκες να ουρλιάζουν, όσο περπατούσαμε στην πεζοδρομημένη China Town του Sydney. Ο David Chang ορκίζεται γι’ αυτό το μαγαζί που είναι το αγαπημένο του και γω δε θα μπορούσα να μη πάω. Αφράτα σαν σύννεφα, με μπόλικη ξεροψημένη πάπια, hoisin sauce και αγουροκρέμμυδο, τα έτρωγα με μικρές δαγκωνιές για να μη τελειώσει η απόλαυση γρήγορα, όσο εξερευνούσα τη μοριακή τους δομή για να καταλάβω πώς τα φτιάχνουν. Καταλήξαμε να ακυρώσουμε άλλα πιάτα για να πάρουμε ακόμα τρεις μερίδες. Από τα καλυτέρα bao που έχω δοκιμάσει ποτέ. Για να φτάσουμε μέχρι εδώ πετάξαμε με Emirates μέχρι το Brisbane και από εκεί συνεχίσαμε για Sydney για να δούμε φίλους, κυρίως όμως και για να δοκιμάσουμε αυτό το θεικό ασιατικό φαγητό! Ήταν ένα αξέχαστο ταξίδι...

Old Town, 10 Dixon St, Sydney NSW 2000, Australia

Χονολούλου
Το poke το έμαθα από το αγαπημένο μου stylish street food εστιατόριο στην οδό Πετράκη κοντά στη Μητρόπολη. Θεϊκό! Το λατρεύω! Στην εφτάωρη πτήση από το LA μέχρι τη Honolulu αναρωτιόμουν αν το αθηναϊκό μου χαβανέζικο poke θα έχει καμία σχέση με το original Χαβανέζικο! Από το αεροδρόμιο κατευθείαν στο γιγάντιο super market τύπου Σκλαβενίτης όπου οι πληροφοριοδότες μου ορκιστήκανε πως θα βρω το γνήσιο, λαϊκό poke και όχι τίποτις δημιουργικά τέρατα... Ολόφρεσκος τόνος, μαριναρισμένος σε 1000 σάλτσες και μυριστικά, εγώ όμως πήρα το γνήσιο με σόγια, σησαμέλαιο, κρεμμυδάκι και σουσάμι. Δάκρυα χαράς τρέξανε πάνω στη χορτάρινή μου φούστα (ναι, έτσι γυρνούσα δυο εβδομάδες. Με χορτάρινη φούστα και σαγιονάρες) και η κλασική μου ατάκα «μετακομίζω εδώ» νομίζω πως είχε κυριολεκτική σημασία. Τρία γεύματα τη μέρα poke, δεν ήθελα να δοκιμάσω τίποτα άλλο. Το τέλειο φαγητό. Αδυνατιστικό, ωμό και νόστιμο- βρήκα τον παράδεισο… «δε γυρνάω Los Angeles», θα μείνω εδώ! Μου έλειψε τόσο πολύ που όταν πάω στο αθηναϊκό ποκατζίδικο, νομίζω τρομάζουν οι άνθρωποι, σκιάζονται που με βλέπουν, πεινασμένο να ζητάω poke. Τελικά το αθηναϊκό χαβανέζικο poke δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αυτά που δοκιμάσαμε στα τρία νησιά της Χαβάης.

1772 S King St, Honolulu, HI 96826, United States
6.49$ το μικρό μπολ με ρύζι και 10,49$ το μεγάλο ή 12$/500 gr το σκέτο poke

Χονγκ Κονγκ

Μέσα στο μεγαλύτερο τεϊοποτείο του κόσμου, το Lin Heung Tea, όπου οι κάτοικοι του Hong Kong πίνουν τσάι και τρώνε αχνιστά dim sum. Εκεί μέσα θα μπορούσε να είχε γυριστεί η τελευταία σκηνή του «The cook, the thief, his wife and her lover», όπου η Georgina Duckles με το θεϊκό στράπλες Gaultier, υποχρεώνει τον τύραννο σύζυγο της Albert να φάει ένα κομμάτι από τον ψημένο (κυριολεκτικά) εραστή της υπό την απειλή όπλου. Αχανείς σάλες γεμάτες κόσμο, ατμοί, χάος από απορημένους τουρίστες να ρωτάνε τι έχουν μέσα τα ζυμαράκια τις μουρλές, γριές σερβιτόρες που δεν απαντάνε σε κανέναν παρά μόνο τρέχουν να προλάβουν τους δύο, τρείς χιλιάδες και βάλε πεινασμένους ανθρώπους. Και όλα αυτά με τα πόδια σου μέσα στις σαγιονάρες να κολυμπούν σε λίμνες αχνιστού τσαγιού, αφού οι άντρες σερβιτόροι πετάνε στο πάτωμα τα υπολείμματα της κανάτας τσαγιού, μαζεύοντας τα πιάτα των προηγούμενων. Δε θα σας πω τι έφαγα. Μπείτε στο YouTube να τα δείτε. Το μόνο που θα σας πω είναι πως έβαλα τα κλάματα από χαρά, τέταρτη φορά στη ζωή μου, από μυθικά νόστιμο φαγητό.

162號 Wellington Street, Sheung Wan, Hong Kong Island, Hong Kong
4,99-13,99 HK$

Νότια Κορέα 2

Τη μέρα που γυρίζαμε το επεισόδιο Σεούλ για το Street Food του Ant1, πήγαμε το μεσημέρι στην αγορά. Είχαμε πληροφορίες. Αφού δοκίμασα ωμό χταπόδι και spoon worms -ένα είδος θαλάσσιου σκουληκιού-, το μάτι μου πήρε μια σούπα με noodles. Κάθισα να παραγγείλω και για λίγο αφαιρέθηκα κοιτώντας την κυρία Cho Yonsoon, με τα μωβ- λιλά ρούχα, το τσιτωμένο της δέρμα και το γιγάντιο χαμόγελο, να ανοίγει φύλλα ζύμης στο πιτς φιτίλι και να τα ψιλοκόβει για να φτιάξει τα noodles της. Κατάλαβα επίσης πως η κυρία Cho τα πάει καλά με τους τουρίστες και τα μίντια αφού είχε τριγύρω της δυο τηλεοπτικά συνεργεία να καταγράφουν την κάθε της κίνηση. Δοκίμασα την πεντανόστιμη σούπα με τα λαχανικά και τα φύκια και της έπιασα την κουβέντα. Πιο πολύ με νοήματα. Ανέβασα τα insta posts μου και κοιμήθηκα σαν το πουλάκι. Το επόμενο πρωί τα μηνύματα μου ήταν τίγκα στα συγχαρητήρια για «το επεισόδιο Σεούλ που παρουσιάζω στο Netflix». Απορημένος, άρχισα να διαβάζω ξανά τα μηνύματα για να καταλάβω τι δουλειά είχε το Netflix με τη δική μας παραγωγή του Ant1. Μετά από ώρα κατάλαβα τι είχε γίνει. Τη μέρα που ανέβασα εγώ την κυρία Yonsoon στο insta, ακριβώς την ίδια μέρα ήταν το επεισόδιο Street Food, Seoul, παραγωγής του Netflix, προτεινόμενο στην πλατφόρμα. Πολλοί είδαν τη μαγείρισσα με την ίδια στολή εργασίας τα ίδια μωβ-λιλά ρούχα να την έχω αγκαλιά και πίστεψαν πως εγώ παρουσιάζω την εκπομπή του γνωστού καναλιού. Γελούσα όλη μέρα με την παρανόηση που είχε γίνει. Τουλάχιστον τα noodles ήταν πολύ ωραία και η κυρία ευγενέστατη.

Gohyang Kalgusu Noodle stand
Jongno 1.2.3.4, Jongno-gu, Seoul, inside Gwangjang market

Βερολίνο

Το Βερολίνο δεν κέρδισε την καρδιά μου αλλά ούτε και το στομάχι μου. Δοκίμασα τα πάντα. Από βελουτέ αρακά με αφυδατωμένα έντομα σε εναλλακτικό street food φεστιβάλ (μαγειρεμένα από μια Indy punk με piercing σε όλο της το πρόσωπο) και αχνιστά λουκάνικα, μέχρι πανάκριβο ντελικάτο sushi και το μενού ενός διάστερου -πιο άνοστο πεθαίνεις... Απογοητευμένος και αρκετά τσαντισμένος, τελευταία μέρα στην πόλη, πήγα στο Μauer Μarkt, ένα γιγάντιο flea market όπου περπατώντας μέσα στη λάσπη τον Δεκέμβρη (γαλότσες οπωσδήποτε εσείς) μπορείς να βρεις από το how to do zat του Jean Paul Gaultier σε συλλεκτικό βινύλιο, μέχρι vintage κατσαρολικά από σπίτια του ανατολικού Βερολίνου, και από βαλσαμωμένα πουλιά μέχρι ερωτικά φίλτρα φτιαγμένα από τσιγγάνα μάγισσα. Εκεί, λοιπόν, περιφερόμενος ανακάλυψα ένα food stand, το μόνο που είχε ουρά. Δοκίμασα το burger τους με τηγανιτό κοτόπουλο, το μοναδικό item του menu. Αφράτο brioche σαν αφρός ξυρίσματος που λέω και ‘γω, να μυρίζει βουτυρίλα ένα τετράγωνο πιο πέρα, φιλεταρισμένο και παναρισμένο μπούτι κοτόπουλου, kimchi slow, πίκλες και μια ροζ spicy μαγιονέζα. Δεν πίστευα πως υπάρχει κάτι τόσο νόστιμο στον κόσμο...! Ήθελα να πάρω και δεύτερο αλλά ο κολλητός μού θύμισε πως 25 λεπτά κωπηλασία στο κροσφιτάδικο ισοδυναμεί με μόνο 400 χαμένες θερμίδες, όποτε άλλαξα γνώμη. Έμεινα με την ανάμνηση. Παίζει να είναι στο top 10 των καλύτερων που έχω δοκιμάσει ποτέ. Αν πάτε Βερολίνο σας παρακαλώ μη το χάσετε! Είναι αλήθεια στη κατηγορία «epic».

Κινητή καντίνα.
Κάθε Κυριακή στο Mauer Markt
Tel: 01577 1341282

Τελ Αβίβ

Το χούμους δε το έφτιαχνε ποτέ η μητέρα μου και έτσι το δοκίμασα πρώτη φορά στο σπίτι του κολλητού μου αρχές των 90s. Σε κακή βερσιόν. Μέσα σε ταπεράκι πλαστικό από το supermarket, δε μου άφησε καθόλου καλή εντύπωση, σαν ξινή… κόλα μου φάνηκε. Όταν βρέθηκα στο Tel Aviv και είδα πόσο πολύ επιμένουν όλοι να δοκιμάσω αυτό το μαγαζί, πήγα μόνο και μόνο από περιέργεια. Ο χώρος σαν αρχαίο τυροπιτάδικο στον Πειραιά, - από αυτά που λατρεύω-, κόσμος να κρέμεται από τα μπαλκόνια και ουρές ατέλειωτες σαν να μοιράζανε κατοστάευρα. Μόλις κάθησα προσγειώθηκε μπροστά μου ένα μπολ με αχνιστό πουρέ από ρεβύθια δουλεμένο με λεμόνι και ταχίνι. Το ξέρω, ακούγεται χάλια, αλλά ειλικρινά δε πίστευα τη γεύση! Βούτηξα το αφράτο ψωμί μέσα σε μια λιμνούλα από ελαιόλαδο και παρέσυρα μια γερή δόση χούμους στο στόμα μου! Η τέλεια μπουκιά. Ζεστό, βελούδινο, αρωματικό, ξινό σαν φάβα φτιαγμένη από μερακλού σαντορινιά! Το έπηξα στο καυτερό πιπέρι και παρέα με ένα βραστό αυγό, έκλαψα. Σίγουρα μέσα στα top 10 όλου του κόσμου.

Abu Hassan
Ha-Dolfin St 1, Tel Aviv-Yafo, Israel

Μόναχο

Χοιρινό κότσι δεν είχα φάει ποτέ στη ζωή μου παρά μια φορά σε μια θλιβερή «γερμανική μπιραρία» στην Αθήνα. Το δέρμα ήταν τόσο μαλακό που αντί για χρατς ακούστηκε κλατς και γέμισε το στόμα μου μισοψημένο γουρουνίσιο λίπος. Όταν βρέθηκα στο Μόναχο και όλοι οι φίλοι πέσανε στα πόδια μου με παρακάλια να πάμε στο γερμανικό εστιατόριο, πείσμωσα σαν μουλάρι. Φτάσαμε έξω από το Haxnbauer και το πρώτο πράγμα που είδα ήταν οι σειρές με τις σούβλες στη βιτρίνα, να γυρνάνε αργά και να στάζουν από τα κότσια λιπαροί χυμοί. Δε σας κρύβω πως έτρεξε το σαλάκι μου, αλλά το μόνο που ξεστόμισα είναι «φρικτό, για τουρίστες!».
Το κότσι προσγειώθηκε μπροστά μου και χωρίς δεύτερη σκέψη βύθισα το μαχαίρι στη ροδαλή πέτσα του. Το κρακ το άκουσα θαρρείς στερεοφωνικά και νόμιζα πως η δόνηση διαπέρασε όλο μου το χέρι για να φτάσει στον εγκέφαλο που έδωσε σήμα: «Γαμάτο, όρμα παίχτη!».
Τραγανό δέρμα, μαλακιά σάρκα που έλιωνε στο στόμα, τύφλα να ‘χει η γουρουνόπουλα του πατέρα μου, σκέφτηκα. Στο πλάι πατάτες θεϊκές και ξινολάχανο. Μετά φράουλες με παγωτό και σαντιγί και μια μηλόπιτα να κλαις. Να πως ανεβαίνεις ένα νούμερο στο τζιν μέσα σ’ ένα βράδυ. Κοιμήθηκα με χαμόγελο.

Sparkassenstraße 6, 80331 München, Germany
3,70€/100gr κότσι σούβλας
ή 15,90 η μερίδα
ή 1/2 κότσι 17,80 όλα μαζί με γαρνιτούρα
 

Σύδνεϋ

Ένα ζεστό βράδυ του Ιανουαρίου, παραμονή της κινεζικής πρωτοχρονιάς, πέρασα το κατώφλι του πιο καλού, -έλεγε ο Bourdain-, κινέζικου εστιατορίου στον κόσμο. Γιγάντιο και πολυώροφο, με δωδεκάρες και δεκαεξάρες ροτόντες, με κιτς πολυελαίους και ενυδρεία γεμάτα ψάρια σε μέγεθος βάρκας και 10κιλα τερατώδη καβούρια που κοστίζανε 1700€ το ένα, να βουλιάζει από κόσμο στις δύο μετά τα μεσάνυχτα,.

Καβούρι δεν πήρα γιατί το ίδιο πρωί είχα πάρει κάτι sneakers Balenciaga, αλλά πήρα γαρίδες με σκόρδο, dim sums και bao με pork belly, βατραχοπόδαρα με ginger, σούπα με αυγό και καλαμπόκι και άλλα πολλά. Υπέροχο, πεντανόστιμο, φρέσκο και αρωματικό φαγητό όπως είναι πραγματικά στην Κίνα, μια κουζίνα που αποθεώνει την πρώτη ύλη με το γρήγορο μαγείρεμα. Όχι όπως τη γνωρίζουμε εμείς στη Δύση, όπου όλα μυρίζουν κονσερβίλα. Οι δίπλα μου ντεμέκ λουσάτοι, άντρες-γυναίκες με τσάντες Gucci από την Taiwan, έχουν μεθύσει. Είμαι έτοιμος να τους πάρω το καβούρι των 1700€ που το έχουν αφήσει αφάγωτο. Τους πιάνω κουβέντα. «Μεγάλο όνειρο να έρθω εδώ, έβλεπα τον Bourdain να καταπίνει τα noodles και να βογκάει και μου τρέχανε τα σάλια. Αλλά ξενέρωσα. Πήγε και αυτοκτόνησε, ο μαλάκας. Οι ήρωες μου δε θέλω να αυτοκτονούν....»

393-399 Sussex St, Sydney NSW 2000, Australia

Άγιος Δομήνικος
Όταν πήγα στο πρώτο Survivor στον Άγιο Δομίνικο για να μαγειρέψω burger ως έπαθλο για τους νικητές της τελικής δοκιμασίας πριν γυρίσουν στην Ελλάδα, πέταξα μέσω De Gaulle για το διεθνές αεροδρόμιο της Punta Cana. Στο θέρετρο Las Terrenas όπου γυριζότανε το reality, η παραγωγή μου προσέφερε μια μυθική βίλα για τις μέρες που θα έμενα εκεί. Μου είπανε «φάε, πιες ό, τι θες, πήγαινε παραλία, κάτσε στην πισίνα, κάνε ό, τι γουστάρεις, μόνο μη πας στην πόλη». Εγώ, βέβαια, φαντάζεστε τι έκανα… Σε 10 λεπτά περπατούσα κάτω από τους μεγαλύτερους κοκοφοίνικες που έχω ποτέ δει, με προορισμό την εξερεύνηση της αγοράς. To make the long story short, όχι μόνο δε με πείραξε κανείς, ίσα-ίσα άγνωστοι με βάλανε στα σπίτια τους, γυναίκες μου στρώσανε τραπέζι να δοκιμάσω τα δικά τους φαγιά, και γενικά μόνο χαμόγελα και τραταρίσματα δέχτηκα. Σε κάθε γωνία έβλεπες καλύβες που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά καντίνες που πουλούσανε το τοπικό street food: δροσερα κομμάτια ανανά. Η πρώτη δαγκωνιά άλλαξε τη ζωή μου, οι γευστικοί μου κάλυκες πήρανε φωτιά από την αψάδα και τα γλυκά ζουμιά, ήταν κυριολεκτικά σαν μέλι! Αγροτικά φορτηγάκια με βουνά από θεόρατους τρίκιλους ανανάδες γυρνούσαν στους δρόμους και όπως στην Ελλάδα με τους καρπουζάδες που ξυπνάνε τις γειτονιές από τη μεσημεριανή siesta, έτσι και κει, τα μεγάφωνα φώναζανε στα Ισπανικά κάτι τύπου «εδώ ο γλυκός ανανάς, πάρε-πάρε-πάρε». Περιττό να σας πως πως μια βδομάδα έτρωγα μόνο ανανά. Η γεύση, το άρωμα και η γλύκα θα μου μείνουν αξέχαστα, ίσως το καλυτερο φρούτο που έχω δοκίμασει ποτέ!

Πολλές καντίνες κατά μήκος της Avenida Juan Pablo Duarte, Samaná, Las Terrenas, Dominican Republic και επίσης στο Supermercado Lindo, Calle del Hospital, Samaná, Las Terrenas, Dominican Republic

Τόκιο

Στην Ιαπωνία ακούς τη λέξη «ramen» τόσο συχνά, όσο ακούς τη λέξη «σουβλάκι» στο Μοναστηράκι ένα καλοκαίρι του Ιουλίου, όταν οι τουρίστες κατακλύζουν την πλατεία και τα πεζούλια. Δε πα’ να ’χει 42 βαθμούς και 92% υγρασία στην ατμόσφαιρα, οι Ιάπωνες τρώνε 365 μέρες το χρόνο ramen. Οι παραλλαγές από τον παγωμένο βοριά του νησιού Hokaido, μέχρι νότια, στην τροπική Okinawa, είναι τόσες πολλές όσες και οι παραγγελιές που δίνουν οι Έλληνες για τον φρέντο τους. Ποτέ δεν ήμουν φαν του ramen γιατί είχα δοκιμάσει δυο-τρεις φορές πολύ κακό ράμεν με αποτέλεσμα να έχω πάθει τρομερή άρνηση. Περπατώντας στο Τόκιο, δυο βήματα από τον κεντρικό σταθμό μετρό της μητρόπολης,  βρήκα στη Shinjuku, ένα μαγαζάκι τόσο μικρό και τόσο παλιό, σαν την παράγκα του Καραγκιόζη, σφηνωμένο ανάμεσα σε δυο θεόρατα κτίρια γραφείων. Το μαγαζάκι με φώναζε κάθε μέρα να μπώ μέσα και στο τέλος κάθησα στα μοναδικά 10-12 σκαμπώ να δοκιμάσω το ramen. Δίπλα ένας γιάπης αποκαμωμένος. Μέσα στην ανοιχτή κουζίνα δυο πιτσιρίκια σβέλτα και ένας μεγαλύτερος κύριος, γρι αγγλικά… δεν κατάφερα να μάθω τίποτα. Σούπα πηχτή, γαλακτερός ζωμός- δείγμα σωστής υπερσυμπύκνωσης. Τα noodles, μαστιχωτά, όπως με τρελαίνουν, καμία σχέση με το ιταλικό al dente. Λίγα φετάκια από ψητό χοιρινό λαιμό, μερικά κομματάκια από αφυδατωμένα nori και μισό αυγό. Δε θα ξεχάσω ποτέ το πόσο μεστή ήταν η γεύση και πόσο γλυκόπιοτος ο ζωμός. Το πάθος μου για καλό ιαπωνικό ramen είχε μόλις ξεκινήσει.

HAKATATENGIN
6-2, Shinjuku 2-Chōme, Shinjuku-Ku, Tokyo
Japan 160-0022