Ο Δημήτρης Ξανθούλης μας δίνει τη συνταγή για ψωμί με αλεύρι ολικής άλεσης με κύμινο
Ο νους όλων μας -διατί να το κρύψωμεν άλλωστε- είναι στο να πάρουμε τους δρόμους με το που θα ανοίξουν μπαρ και εστιατόρια!
Φτάνει πια ο εγκλεισμός!
Μέσα στη μαυρίλα, όμως, και την παραζάλη των ημερών προέκυψε μία συνταγή ψωμιού που έχει ήδη γίνει ανάρπαστη (εάν κρίνω από τις παραγγελίες των φίλων που το έχουν δοκιμάσει) και που θα πρέπει να σας τη δώσω…
H έμπνευση μου ήρθε μετά από τηλεφωνική συνδιάλεξη με τη μούσα του baking και παλιά μου φίλη, Margo Fournara, που ενόσω ανταλλάσαμε συνταγές, ξύπνησε μέσα μου μία παλιά ανάμνηση: πριν πολλά χρόνια με φιλοξενούσαν κάτι φίλοι στην πόλη Nijmegen στην Ολλανδία. Δεν θυμάμαι τίποτα από τις μέρες αυτές, παρά μονάχα τη μυρωδιά ενός μαύρου ψωμιού (θα πρέπει να ήταν από σίκαλη), αρωματισμένου με κύμινο, που τρώγαμε στο πρωινό (συνοδεία πολλών αλλαντικών φυσικά)… Ιδού λοιπόν:
Θρυμματίζουμε με το χέρι τη μαγιά και την αναμιγνύουμε με το χλιαρό νερό και τη ζάχαρη σε ένα μικρό μπολ και τα αφήνουμε να σταθούν για μισή ώρα περίπου, για να ενεργοποιηθεί.
Ανακατεύουμε τα αλεύρια με τα υπόλοιπα υλικά, το μείγμα της μαγιάς σε ένα μεγάλο μπολ και προσθέτουμε σιγά σιγά το νερό ζυμώνοντας μέχρι να σχηματιστεί μια μαλακή και ελαστική ζύμη που να ξεκολλάει από τα τοιχώματα του μπολ.
Τη σκεπάζουμε με μία μεμβράνη και την αφήνουμε να φουσκώσει περίπου 5 ώρες, ή, αν μας βολεύει όλο το βράδυ (με τη ζέστη που κάνει αυτό τον καιρό θα φουσκώσει πολύ γρήγορα).
Αλευρώνουμε μία καθαρή επιφάνεια με σκληρό αλεύρι - η μητέρα μου ορκίζονταν ότι τα τραπέζια από φορμάικα είναι τα πιο κατάλληλα - αλλά μια και τα καλά τραπέζια έχουν εξαφανιστεί από την αγορά, δοκιμάστε όπως εγώ, να δουλέψετε στην καλά καθαρισμένη επιφάνεια των κεραμικών εστιών της κουζίνας σας. Είναι η αμέσως επόμενη καλή λύση. Αλευρώνουμε λοιπόν, βάζουμε το ζυμάρι και ξαναζυμώνουμε, πασπαλίζοντας με αλεύρι έως ότου η ζύμη γίνει ελαστική και δεν κολλάει στα χέρια.
Το χωρίζουμε σε τρία μέρη, που τους δίνουμε ένα μακρόστενο σχήμα, σαν μικρά φραντζολάκια και τα βάζουμε σε τρεις μακρόστενες λαδωμένες φόρμες του κέικ. Οι καλύτερες, εγώ αυτές μεταχειρίζομαι, είναι αυτές από σιλικόνη που δεν χρειάζονται λάδωμα και ξεφορμάρεται το ψωμί πολύ εύκολα.
Καλύπτουμε τις φόρμες με μεμβράνη και τις αφήνουμε κανένα 2ωρο να ξαναφουσκώσει το ψωμί, που μετά το δεύτερο ζύμωμα η ζύμη έχει κάπως κάτσει.
Ζεσταίνουμε τον φούρνο στους 200°C.
Αφαιρούμε τη μεμβράνη από τις φόρμες και με ένα κοφτερό μαχαίρι, κάνουμε 2-3 διαγώνιες χαρακιές στο ψωμί που στο μεταξύ έχει ξαναφουσκώσει.
Εάν θέλουμε, μπορούμε με ένα πινέλο να αλείψουμε την επιφάνεια του ψωμιού με λίγο ελαιόλαδο και να το πασπαλίσουμε με σπόρους κύμινου.
Ψήνουμε για 30 με 35 λεπτά.
Στα 30 λεπτά, χτυπάμε την κόρα του ψωμιού που έχει σχηματιστεί με την λαβή ενός μαχαιριού. Εάν ο ήχος είναι «κούφιος» σημαίνει ότι το ψωμί έχει ψηθεί.
Ξεφορμάρουμε και τα αφήνουμε να κρυώσουν ακουμπισμένα σε μία σχάρα κουζίνας για περίπου μισή ώρα
Η μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού με τη μαγιά και το κύμινο είναι κάτι θεσπέσιο…
ΥΓ1: όποιος λέει ότι εξακολουθεί να προτιμάει τη γιόγκα, από το να πάρει τους δρόμους, θα πρέπει να πάει στον πλησιέστερο ψυχίατρο…
ΥΓ2: ονειρεύτηκα την ώρα που έπεφτε μια ζεστή νύχτα καλοκαιριάτικη νύχτα, καθόμουν με φίλους , σε λαϊκό ταβερνάκι χαμένο στα Αθηναϊκά προάστια και σιωπηλοί ακούγαμε το τραγούδι των τζιτζικιών… Stay Safe!
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Η μυρωδιά των φρεσκοαλεσμένων κόκκων, η πλούσια γεύση τους και η μοναδική τους δυνατότητα να εμπλουτίζουν γλυκά και επιδόρπια, καθιστούν τον καφέ αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομίας και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής
Aναρωτηθήκατε ποτέ απο πού προήλθε ο καφές, απο που ξεκίνησε αυτό το μικρό φρούτο καφεόδεντρου; Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο και τις ηπείρους.
15°
