Ο Βασίλης Καλλίδης τα βράδια της καραντίνας φτιάχνει κοτόσουπα

Ένα πρωί μετά από επικό μεθύσι στη Μύκονο, πριν από 25 χρόνια, έτρωγα κοτόσουπα αυγολέμονο με τον άγγλο κολλητό μου τον Edward, μόνιμο κάτοικο του νησιού σ’ ένα σνακ μπαρ για ξενύχτηδες.

«Εσείς οι Έλληνες κάνετε κοτόσουπα με κάθε ευκαιρία.... Ανεβάζετε πυρετό.....κοτόσουπα, σπάτε πόδι... κοτόσουπα.... βρέχει.... κοτόσουπα.....χωρίζετε.... κοτόσουπα..... είναι το greek medicine!».

Με τα λόγια του Edward στο μυαλό έκανα κι εγώ κοτόσουπα το πρώτο βράδυ της καραντίνας. Δεν ήξερα τι θα γίνει, αν θα μπορώ να βγαίνω, τι θα γίνει με τις δουλειές, άκουγα φίλους που ζούνε με το μεροκάματο σε απόγνωση, έχοντας μόνο 10 ή 20 ευρώ στο σπίτι, καθώς και διάφορα αλλά αγριευτικά, που δε τα είχαμε ξαναζήσει. Καβγάδες σε σούπερ μάρκετ για το τίποτα, περιπολικά να γυρίζουν στις γειτονιές και τρομαχτικά ρεπορτάζ με μουσική επένδυση «Ο πόλεμος των κόσμων» (την ταινία που κατεβαίνουν εξωγήινοι και πίνουν το αίμα του κόσμου και στο τέλος τους σώζει ο Τομ Κρουζ).

 Η αλήθεια είναι, -ολόκληρο γαϊδούρι-, πως μου πέρασε από το μυαλό να ήμουν για λίγο στην αγκαλιά της μητέρας μου, να μου χαϊδέψει τα μαλλιά και ενώ άλλες φορές θα ντρεπόμουν, αυτή τη φορά θα μου άρεσε. Νομίζω θα της έλεγα πως φοβάμαι αλλά μετά χύθηκε το ζουμί από την κότα που έβραζα και ξέχασα και τον φόβο και το χάδι της μητέρας μου σκουπίζοντας τα κεραμικά μάτια με το βετέξ.

Τις τρεις πρώτες μέρες εγκλεισμού όλοι το είδαμε παιδική χαρά, τα memes στα social media πήρανε φωτιά, με τη Βίρνα Δράκου να λέει πως είναι «πολύ πλούσια για να αρρωστήσει» και τους celebrities να λυσσάνε με τα λάιβ τους, να μας δείχνουν διατάσεις για τον τρικέφαλο και να τραγουδάνε.

Η μισή Ελλάδα έφτιαξε τα doughnuts της Βανδή (τρομερή συνταγή!!) και κατάπιε τη στενοχώρια με μπόλικο υδατάνθρακα, και η άλλη μισή έψαχνε στα ντουλάπια να βρει παιδικές φωτογραφίες να πάρει μέρος στο #babychalenge.

Εγώ το είδα κάπως και είπα να μην αφήσω το κοινό μου χωρίς διασκέδαση οπότε άρχισα να ανεβάζω γλυκά, ψωμιά και σταφιδόψωμα, σούπες και μακαρονάδες, τα ηρεμιστικά δηλαδή, αυτά που σε ναρκώνουν κάτω από το κουβερτάκι του ΙΚΕΑ και χάνεσαι ανάμεσα σε δυο κόσμους, από τη μια το Pose στο Netflix να χορεύουν οι βόγκερς με παγιέτες και φτερά να παίζει στις 55 ίντσες και από την άλλη να σκέφτεσαι πως πρέπει να φορτίσεις το κινητό για να μη ξεμείνεις από Ίνστα, να σηκωθείς να κάνεις λίγο κρόσφιτ στο μπαλκόνι και να χάνεσαι όλο και πιο βαθιά στα μαξιλάρια και πιο βαθιά και πιο βαθιά σε ένα όνειρο χωρίς ιούς, σα να μη συνέβη ποτέ τίποτα, να κάνουμε όλοι σχέδια για Πάσχα, Αγίου Πνεύματος και Δεκαπενταύγουστο.

Δε ξέρω εσείς τι κάνετε και πώς τα βγάζετε πέρα, εμένα όμως το μαγείρεμα με βοήθησε πολύ. Έφτιαξα αυτά που μου λείπανε τόσο καιρό, μια σπανακοτυρόπιτα, λαχανοντολμάδες, γεμιστά και τραχανά. Όλα τα κλασικά της μητέρας μου, τα φαγητά που με μεγάλωσε, που με έκανε να αισθάνομαι χορτάτος και ασφαλής. Και ειδικά τη λεμονάτη κοτόσουπα. Αυτή που την τρως ζεστή και νομίζεις πως κολυμπάς μέσα στο πιάτο. Αισθάνεσαι πως κολυμπάς στο πιο ασφαλές ζεστό μέρος που έχεις υπάρξει ποτέ. Χωρίς, ιούς, καβγάδες και περιπολικά, χωρίς εξωγήινους και Τομ Κρουζ.