Ο Δημήτρης Ξανθούλης μένει σπίτι και συνέχεια μαγειρεύει

Τώρα δεν το λες και ωραίο… Μένω στο κέντρο της φωτορύπανσης απέναντι από ένα ξενοδοχείο στο Σύνταγμα, που μόλις πέσει η νύχτα, φωτίζεται, υποτίθεται καλλιτεχνικά, σαν μια γιγάντια τούρτα. Τώρα που έχει σταματήσει η καθησυχαστική βουή της πόλης – μουσικό χαλί της καθημερινότητας - και η κίνηση, έχει μένει αυτό να εμφανίζεται απειλητικά σε κάθε μπαλκονόπορτα κάνοντας τη νύχτα μέρα.

Πάνε πια πάνω από δύο βδομάδες που είμαι κλεισμένος στο σπίτι. Βγαίνω ελάχιστα, για προμήθειες βασικά, ακολουθώντας πιστά της οδηγίες του Κου Τσιόδρα, (αλλά και να ήθελα να βγω περισσότερο, πού να πάει κανείς; Το κέντρο τελείως έρημο, οι μόνιμοι κάτοικοι λίγοι πια, φαντάζει χωρίς κόσμο τρομακτικό).

Δεν είμαι ιδιαίτερα θρήσκος, αλλά όταν πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ, και περνάω έξω από τις μικρές βυζαντινές εκκλησίες του κέντρου, τον Άγιο Ελευθέριο, την Καπνικαρέα, την Αγία Δύναμη, κοντοστέκομαι χωρίς να μπαίνω μέσα και  αυτό μου δίνει μια ανάταση και δύναμη για τα περαιτέρω.

Ά, μία φορά περπάτησα, πριν εκδοθεί η οδηγία για την καθολική απαγόρευση της κυκλοφορίας, μέχρι την αρχαία αγορά. Η άνοιξη είχε μπει για τα καλά, τα αγριολούλουδα ήταν όλα ανθισμένα, ήταν ένα αριστούργημα. Ονειρεύτηκα ότι ήμουν σε μια άλλη διάσταση και ο περίπατος αυτός θα μπορούσε να ιάνει τον Κορωνοϊό...

Με έχει πιάσει άγχος με τη συλλογή μου με τα κεραμικά, που έχουν καταλάβει όλους τους χώρους του σπιτιού και αυτές τις δυο εβδομάδες, ασχολούμαι με την αποκαθήλωσή τους. Τα τακτοποιώ προσεκτικά σε κλούβες, σαν αυτές που χρησιμοποιούν οι μανάβηδες για να βάζουν τα φρούτα. Τώρα που έχει αδειάσει κάπως το σπίτι από τα πολλά αντικείμενα και μπορώ κάπως να κινηθώ πιο ελεύθερα, κατάλαβα το πόσο πολύ με βάραιναν όλα αυτά τα χρόνια.

Άσε που καθώς είμαι ξεκούραστος δεν μου κολλάει ο ύπνος... Ενώ πέφτω να κοιμηθώ κανονικά, όλα καλά, γύρω στις τρεις, τρεισήμισι ξυπνάω σαν τον βρυκόλακα και άντε να με ξαναπάρει. Κάνω όλα τα γνωστά: μπαίνω στο facebook με μαζοχιστική μανία, παρόλο που το έχω σιχαθεί και δεν το θέλω ούτε ζωγραφιστό να το βλέπω και στις 3 τα ξημερώματα μπαίνω και βλέπω βίντεο με συνταγές για να με ξαναπάρει κάπως ο ύπνος. Τι γαλλικά σουφλέ, τι συνταγές για πίτσες και μακαρονάδες, εξωτικές συνταγές, ό,τι θες. Λειτουργεί κάπως σαν υπνοπαιδεία, γιατί αφού με ξαναπάρει ο ύπνος, ξυπνώ το πρωί ορεξάτος και τρέχω να επιθεωρήσω την κατάψυξη και τα γεμάτα από ληγμένες συσκευασίες τροφίμων ράφια της κουζίνας. Αποφάσισα πριν αγοράσω νέες προμήθειες να τις καταναλώσω οπότε σκέφτομαι τι νέους συνδυασμούς θα κάνω.

Δεν μπορώ να σας το αποκρύψω. Ναι, το μυαλό είναι συνέχεια στο τι φαγητό θα μαγειρέψω. Γι αυτό, και αφού έχω κόψει τις εξόδους, αποφάσισα να σας γράφω τι βάζω καθημερινά στην κατσαρόλα μου και να σας δίνω και τη συνταγή.  Το τι σούπες, μακαρόνια, εντράδες, σαλάτες κλπ έχω κάνει τελευταία, είναι απερίγραπτο. Μέχρι και πατσά μαγείρεψα, που με περιμένει βρασμένος στο ψυγείο, για να ολοκληρώσω τη συνταγή. Με δύο, όπως έχω σκεφτεί τρόπους: κινέζικο, με ginger, σκόρδο και φρέσκο κόλιαντρο τον μισό και το άλλο μισό αλλά Φιορεντίνα. Λέμε τώρα, γιατί μπορεί και να βαρεθώ και να τον τελειώσω με την επίσημη ελληνική εκδοχή. Με σκορδοστούμπι δηλαδή.

Μιλώντας για σκορδοστούμπι, θα πρέπει να σας πω ότι μια και δεν έχω πια κοινωνικά, έχω ταράξει τα σκόρδα. Ευτυχώς που η ιέρεια της κουζίνας και φίλη μου Μίνα Κακανιά μου χάρισε μια πλεξούδα σκόρδα - από τη Νέα Βύσσα φυσικά, που ήδη, την έχω φτάσει στο μισό.

Αλλά κακά τα ψέματα. Η ευχαρίστηση είναι μισή εάν δεν μπορείς να μοιραστείς το φαγητό που ετοιμάζεις με τους φίλους σου...

Κατά τα άλλα, στο υπνοδωμάτιο με περιμένει μια στοίβα από καινούργια βιβλία, που με περιμένουν αδιάβαστα, δεν τα έχω καταφέρει να τα αρχίσω, γιατί αδυνατώ απολύτως να αποστασιοποιηθώ από την καθημερινή επικαιρότητα και να συγκεντρωθώ στο διάβασμα.

Έχω μέλλον ακόμα, μια και μας περιμένουν πολλές μέρες αποκλεισμού: να τακτοποιήσω τα αρχεία μου και τις στοίβες χαρτιών που με περιμένουν στο γραφείο μου, τα συρτάρια, να καταγράψω τη συλλογή από ελληνικές δαντέλες, τα κεραμικά και να ανοίξω κούτες που με περιμένουν κλειστές από την τελευταία μετακόμιση πριν 7 χρόνια, κλπ κλπ.

Από τη μια πλευρά όλα μου φαίνονται βουνό, και από την άλλη για κάποιο περίεργο λόγο αυτοσυντήρησης, δεν με ενοχλεί ο εγκλεισμός... Περίεργοι καιροί.

Το βράδυ, μόλις πέσω, παίρνω το κινητό στο κρεβάτι, μπαίνω στο youtube και ακούω μουσική μέχρι να με πάρει ο ύπνος.

Δεν σας κρύβω ότι φοβάμαι λίγο για μένα και για τους φίλους μου!

Να είμαστε όλοι καλά!