Taste Voice: Πού τρώει η ATHENS VOICE;

Βγήκαμε, φάγαμε, σκάσαμε (με την καλή έννοια) και μοιραζόμαστε μαζί σας στέκια, συνήθειες και γεύσεις που αγαπάμε.

Νενέλα Γεωργελέ

Μπορεί να είμαι γευσιγνώστρια με… δίπλωμα και κάθε βράδυ να γυρνάω όλες τις γειτονιές για να ανακαλύψω τα καινούργια, αλλά άνθρωπος είμαι και λυγάω, έχω κι εγώ τις αδυναμίες μου… Όταν θέλω ψάρι πάω με κλειστά μάτια στον Θαλασσινό που έχει και υπέροχη αυλίτσα – κάθομαι πάντα στην καβάτζα, στο πλάι, για ρομάντζα και κυρίως για να με προμηθεύουν ο Γιώργος και η Ντίνα μεζεδάκια της στιγμής από το παράθυρο. Η Enoteca είναι από τα πιο αγαπημένα μου, υπέροχα τα κρασιά, υπέροχα και τα φαγητά. Στην Ταλίτα και τη Ναόμι, που είναι νόστιμες και αφράτες σαν τις καλτσόνε που κάνουνε και στο Peccati di Gola τους, πηγαίνω γιατί είναι από τα πιο αυθεντικά και τίμια ιταλικά της Αθήνας. Το Αλάτσι του φίλου μου του Σταύρου είναι πολύ κοντά στο σπίτι μου και έχει εξακριβωμένα το καλύτερο γαμοπίλαφο, το Άνετον του Καλλίδη έχει από τις λίγες «δημιουργικές» που κάνουν τα σάλια μου να τρέχουν, ενώ πάντα περιμένω το καλοκαίρι για να φάω κοκκινιστό με μελιτζάνες στο δρόμο που βγάζει τα τραπέζια του ο Οικονόμου στα Πετράλωνα. Καημό έχω να με πάει η παρέα μου κάπου που να μη το ξέρω, όλοι με θεωρούν φωστήρα στο θέμα και σχεδόν πάντα αποφασίζω εγώ για το πού θα πάμε…

Γιώργος Θ. Παυριανός

Μήπως πεινάς; Και τι να φας; Η αγαπημένη μου ταβέρνα είναι ο Ηλίας στο Παγκράτι. Πηγαίνω εκεί πολύ συχνά με τον Σταύρο Κούλα και τον Γιώργο Σαρηγιάννη. Είναι μια «τίμια» ταβέρνα, το φαγητό είναι απλό και νόστιμο: σαλάτα, φέτα, πατάτες, ψητά της ώρας και οι τιμές του προ Χριστού. Δίπλα είναι ο Μαγεμένος Αυλός. Είναι το παλιό, καλό, αθηναϊκό εστιατόριο, που όταν μπαίνεις μέσα νιώθεις την αύρα του Μάνου Χατζιδάκι να διαχέεται στο χώρο. Στον Μαγεμένο Αυλό υπάρχει μια ασφάλεια, μια σιγουριά ότι η Γη θα συνεχίσει να γυρνάει, ο κόσμος δεν θα καταστραφεί ποτέ. Τι θα φάω; Μα φυσικά σουτζουκάκια με πουρέ. Απέναντι, το Αερόστατο ευθύνεται για την κοιλάρα που έχω αποκτήσει από τις μπίρες. Προσφέρει κρύα και ζεστά πιάτα, ποικιλίες (οι γνωστές «προικοιλιές»), ποτά και καφέδες. Εδώ συναντιέμαι με τη θεά Τζέλλα Παυλάκου και κάθε φορά της ορκίζομαι ότι αυτή η μπίρα που θα πιω θα είναι και η τελευταία. Πίσω από το Καλλιμάρμαρο υπάρχει η ταβέρνα του Βυρίνη. Στη μεγάλη αυλή, παρέα με τον Δημήτρη Γαλάνη και τον Σωκράτη Καλκάνη απολαμβάνουμε το υπέροχο χοιρινό λεμονάτο, το νόστιμο ιμάμ, τα τηγανητά κεφτεδάκια που μας προσφέρουν οι δύο νέοι και ευγενικοί σερβιτόροι.

Πηγαίνω στο Αττικό για το καταπληκτικό φαγητό της Μίνας, αλλά περισσότερο για να δω τον αγαπημένο μου Λευτέρη Παπαδόπουλο. Τα φαγητά είναι τέλεια, η ταράτσα το καλοκαίρι με τη φωτισμένη Ακρόπολη δεν παίζεται και όταν έρχεται ο λογαριασμός ο πρόεδρος μου λέει: «Άσε, ρε μαλάκα, τι πας να πληρώσεις, αφού είσαι μπατίρης» και με κερνάει, ο Θεός να τον έχει καλά.

Τρώω καταπληκτική στραπατσάδα στο Top’s στην πλατεία Κολωνακίου, όταν συναντιέμαι με το φίλο μου Άρη Δαβαράκη. Ο Άρης τρώει συνήθως σνίτσελ ή κολοκυθάκια γεμιστά. Καθόμαστε με τις ώρες και σχολιάζουμε αυτούς που πάνε κι έρχονται, σαν τους δύο γέρους στο Muppet Show.

Με τον Στάμο Σέμση έχουμε ανακαλύψει εδώ και χρόνια τον Ανταίο στο Νέο Ψυχικό. Πάντα βρίσκω εκεί τον αγαπημένο μου γαύρο τηγανητό, τον κόκορα κρασάτο, τις δροσερές σαλάτες. Το καλοκαίρι έξω στην πλατεία, κάτω από τις τέντες, είναι απόλαυση να τρως και να μιλάς για τραγούδια, έρωτες, μίση, αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα. Όταν βγαίνουμε οικογενειακώς πηγαίνουμε είτε στον Τσούτσουρα, που έχει ψητό, κοντοσούβλια, γαρδουμπάκια, γενικά φεστιβάλ χοληστερίνης, είτε στον Πασπαράκη, που είναι δίπλα και έχει ψαρικά και κρητικές λιχουδιές μαζί με τσικουδιές. Ο Γιώργος Κιντής με παρασύρει πότε-πότε σε διάφορα κινέζικα, ινδικά, τσέχικα εστιατόρια. Εκτός από τον Τσέχο πίσω από τις παλιές φυλακές Αβέρωφ, όλα τα άλλα με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Δεν το πάω το τεριγιάκι, έχω μάθει στο σουβλάκι. Τον τελευταίο καιρό (φτου, φτου!) κατορθώσαμε να μαζευτούμε μερικοί καλοί φίλοι, η Σταυρούλα Παναγιωτάκη, ο Γιάννης Νένες, η Μανίνα Ζουμπουλάκη, ο Γιώργος Πανόπουλος, η Σοφία Κιντή, στο Ιντεάλ στην Πανεπιστημίου. Έχει την ίδια ατμόσφαιρα με τον Μαγεμένο Αυλό: παλιό, καλό, αθηναϊκό εστιατόριο. Ακόμα υπάρχει στο μενού η περίφημη σφυρίδα με μαγιονέζα που έτρωγαν παλιά κάθε Κυριακή οι Αθηναίοι αστοί. Το ιδανικό μέρος που συνδυάζει φαγητό υψηλού επιπέδου, μεγάλη ποικιλία κόσμου και αισθητική επιπέδου είναι η Ράτκα. Κάθε φορά που περνάω την πόρτα του μαγαζιού νιώθω σαν να επιστρέφω σπίτι μου. Η Ράτκα είναι πάντα εκεί με το αινιγματικό χαμόγελο της Τζοκόντας. Την αγκαλιάζω και νιώθω την προστατευτική της αύρα να με τυλίγει, όπως και όλους τους πελάτες. Γιατί εδώ μέσα είναι ζεστά και είναι τα ξώφυλλα κλειστά κι είναι τα φώτα λιγοστά, μισοσβηστά. Αν κάποια μέρα φτάσει το τέλος του κόσμου, θα ήθελα να με βρει εδώ μέσα, να πίνω frozen margarita και να ακούω Εντίθ Πιαφ…

Γιώργος Πανόπουλος

Scala vinoteca (Σίνα 50 & Αναγνωστοπούλου, 210 3610.041) Όσες φορές μου έχει έρθει η ξαφνική επιθυμία να πάω για φαγητό και βρίσκομαι μεταξύ Κολωνακίου και Εξαρχείων, κοντά στο Γαλλικό Ινστιτούτο, ανεβαίνω τα σκαλιά για τη Vitoteca χωρίς να έχω κλείσει τραπέζι. Και πάντα μα πάντα είναι τόσο εξυπηρετικοί που μου βρίσκουν ένα τραπέζι είτε στο μπαρ είτε στο μοναστηριακό τραπέζι είτε έξω – την τρίτη ή τέταρτη φορά μου έδωσαν την κάρτα του μαγαζιού να την έχω μαζί μου. Ζεστό περιβάλλον με ξύλο σε πάτωμα, τοίχους και ταβάνι, οι άνθρωποι που εργάζονται είναι ευγενικοί και οικείοι χωρίς να είναι φορτικοί, βλέπεις πολιτισμένο κόσμο, μπορείς να φας ή να τσιμπήσεις στο μπαρ και να διαλέξεις να πεις στο ποτήρι από μία γκάμα 80 σούπερ κρασιών. Το μενού με μικρότερα και μεγαλύτερα πιάτα κινείται μεταξύ Ελλάδας, Ισπανίας, Ιταλίας – Μεσόγειος δηλαδή. Τορτίγιας, σπαγγέτι, ταραμοσαλάτα και… σουφλέ σοκολάτας που σε κάνουν σαν καρτούν – γουρλώνεις μάτια, ανοίγεις στόμα και περιμένεις την πρώτη κουταλιά…

Ανδρέας Παππάς

Ως ερασιτέχνης μάγειρας, προτιμώ να μαγειρεύω για φίλους και φίλες, όπως και να μαγειρεύουν εκείνοι/ες για μένα. Κατά τα άλλα, ίσως και από συνήθεια, προτιμώ: Για φαγητό, την Brasserie (Βαλαωρίτου 15, 210 3641.530), τόσο για την ενδιαφέρουσα κουζίνα της, όσο και για τη φιλόξενη ατμόσφαιρα που ξέρει να δημιουργεί η Σοφία. Για ποτό, το Galaxy (Σταδίου 10, 210 3227.733), στη στοά που συνδέει την Ομήρου με τη Σταδίου, το πιο «μπαρένιο» μπαρ της Αθήνας, χωρίς μουσική που να σου γανώνει τα αυτιά και με τον Γιάννη να δίνει μαθήματα για το πώς πρέπει να είναι ο σωστός μπάρμαν.

Αφροδίτη Αλ Σάλεχ

Τ' αγαπημένα μου (πάντα στα Εξάρχεια και πουθενά αλλού): Ψαρο-κόκαλο (Σόλωνος 119, 210 3846.596)  Ένα πολύ καλό restaurant σε τιμές ταβέρνας. Εξαιρετικά πιάτα και άψογο σέρβις. Salero (Βαλτετσίου 51, 210 3813.358)  Ενδιαφέροντα πιάτα, καλές τιμές και χαλαρό περιβάλλον. Ενδείκνυται για φαγητό αλλά και για ποτό. Και το προσωπικό, πάντα φιλικό. Πειναλέοντας (Μαυρομιχάλη 152)  Κλασική εξαρχειώτικη ταβέρνα. Καθαρό φαγητό. Πάμφθηνο. Και πάντα με την παρέα του αγαπημένου σε όλους μας Μακάριου. Σαν να τρως σε σπίτι στενών φίλων!

Κώστας Γιαννακίδης

Στο Αλάτσι (Βρασίδα 13, 210 7210.501) ξεκίνησα να τρώω για επαγγελματικούς λόγους. Μετά άρχισα να πηγαίνω και με παρέα. Ίσως ενοχλεί κάπως ο συνδυασμός celebrity-πολιτικά ορθών στα διπλανά τραπέζια, αλλά τελικά το μείγμα προκύπτει ευχάριστο. Ο σεφ Σκαρμούτσος σού στέλνει πιάτα από τα οποία δεν έκλεψε τη γεύση και την αγνότητα των υλικών για να αναδείξει την τέχνη του. Και ο λογαριασμός είναι τίμιος.

Chez Lucien (Τρώων 32, Άνω Πετράλωνα, 210 3464.236) Γαλλική κουζίνα που δεν λέει ψέματα. Δεν θα μπορούσε να πει, αφού όλες κι όλες 2-3 παρέες βρίσκονται στα τραπέζια. Σερβίρει το μαγικό συνδυασμό καλών γεύσεων με ακόμα καλύτερες τιμές. Η κουζίνα είναι δημιουργική αλλά δεν υπερβάλλει, μπορείς πάντα να φανταστείς τι θα φας πριν δεις το πιάτο. Καλύτερα το καλοκαίρι, που βγάζει τραπέζια έξω και ανθίζει περισσότερο το χαμόγελο του ζεύγους των ιδιοκτητών.

Δημήτρης Καραθάνος

Κατάφυτη και σε απόσταση βολής από την πλατεία Εξαρχείων, η Ροζαλία (Βαλτετσίου 58, 210 3302.933) διαθέτει όλα όσα πρέπει να προσφέρει μια κλασική ταβέρνα, σε συνδυασμό με πάμπολλες παραλλαγές που την τοποθετούν στη “nouvelle” πλευρά της ελληνικής κουζίνας. Πικάντικο κοτόπουλο με σος μουστάρδας και ψητό χαλούμι, γαρίδες σαγανάκι, τηγανιά με σάλτσα ροκφόρ, ορισμένες από τις σπεσιαλιτέ που δεν απογοητεύουν ποτέ. Κουτιά, πολλά κουτιά και μια διάχυτη θαλπωρή στην ατμόσφαιρα, ικανή να σκλαβώσει τους περιστασιακούς διαβάτες του Μοναστηρακίου σαν εμάς. Στο Κουτί (Αδριανού 23, 210 3113.229) η σεφ κατάγεται από τη Θεσσαλονίκη, κάτι που αποτυπώνεται στον κατάλογο, με πιάτα σαν το χουνκιάρ μπεγιεντί. Χωρίς να απευθύνεται αποκλειστικά στους λάτρες των οστρακοειδών, το Avalon (Λεωκορίου 20, Ψυρρή, 210 3310.572) διαθέτει την πλουσιότερη ποικιλία πιάτων με βάση τα μύδια στην επικράτεια. Δοκιμάστε τα αχνιστά με κρασί και θυμάρι, με κρέμα σαφράν ή μουστάρδα Dijon, συνοδεύοντας με λευκό κρασί, ασφαλώς.

Γιάννης Κωνσταντινίδης

Μενού που συνδυάζει κλασικά μαγειρευτά (για ρέμπελους-μεν-πλην-όμως-παραδοσιακούς-στις-γεύσεις-εξαρχειώτες), με διάφορα πρωτότυπα –και όχι εξυπνακίστικα– «νέα ελληνικά» πιάτα. Μια οικολογικο-βιολογική ευσυνειδησία διατρέχει διακριτικά ολόκληρο τον κατάλογο του Ριφιφί (Εμμ. Μπενάκη 6 & Βαλτετσίου, 210 3300.237), χωρίς να ηθικολογεί εις βάρος των νεύρων του πελάτη. Δυνατό σημείο τα τηγανητά – δηλαδή, ο πιο δύσκολος στίβος για να διαπρέψει κανείς σήμερα. Σέρβις γρήγορο, μπρούτο, αποτελεσματικό και επί της ουσίας ευγενικό (χωρίς τις συνήθεις γλυκανάλατες φιοριτούρες). Μεγάλο ατού το ότι μπορείς να πας επειδή έχεις όρεξη «να βγεις», αλλά και επειδή απλά πεινάς και θέλεις να φας ένα πιάτο φαΐ. Και στις δύο περιπτώσεις θα πάρεις αυτό που επιθυμείς χωρίς εκνευρισμούς. Τιμές λογικές.

Από τις λίγες εναπομείνασες νησίδες του cool στο πολύβουο Κολωνάκι, τo ατάραχο «νεοϋορκέζικο chic» του My sushi (Πλουτάρχου & Καρνεάδου, 210 7299.300) είναι ευπρόσδεκτα υποβλητικό και σε παροτρύνει να καταναλώσεις το φρεσκότατο sushi σου, ως πολίτης του κόσμου και όχι ως νεόπλουτος του εξωτισμού. Θα του άξιζε μετάλλιο στην κατηγορία “best value for your money”.

Τα πάντα (βλ. κουζίνα, σέρβις, σκηνογραφία) πλέουν στην πιο εύγευστη και φίνα σος καλλιτεχνικής κοσμικότητας στην πόλη. Επειδή η ατμόσφαιρα στα Prosopa (Κωνσταντινουπόλεως 4 & Μεγ. Βασιλείου 52, Ρουφ, 210 3413.433) είναι τόσο chic, μποέμ και ανάλαφρη, μπορεί να αφεθείς στη γλύκα της και να μην συνειδητοποιήσεις διαμιάς ότι υποστηρίζεται από ένα αξιοθαύμαστο εστιατορικό σθένος που χρόνια τώρα ανταποκρίνεται σε μια ιδιαιτέρως απαιτητική πελατεία. Ο νέος χώρος στον οποίο μεταφέρθηκε τελευταία είναι σαφώς πιο άνετος και, χάρη στην ανισόπεδο της Πέτρου Ράλλη και τις ράγες του τρένου, αναδεικνύεται σε συγκινητικά αστικό (με την έννοια urban).

Πολύ ευχάριστη τσαγερία, το Τσάι (Αλεξάνδρου Σούτσου 19, Κολωνάκι, 210 3388.941) αγαπά ιδιαιτέρως τους ποδηλάτες, τους προσφέρει έκπτωση στον τιμοκατάλογο και επιπλέον δέστρα για τα ποδήλατά τους. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι και ένα κανονικότατο μπιστρό, όπου μπορείς να φας σαλάτες, τάρτες, σάντουιτς, σούπα και πιάτο ημέρας, όλα εντυπωσιακής ποιότητας και από τα χεράκια εμπειρότατου Γάλλου σεφ. Σπουδαίο κλου τα γλυκά!

Μιχάλης Λεάνης

5 στέκια για φαγητό (όσο ακόμα μας επιτρέπει το ΔΝΤ)

Μήπως (25ης Μαρτίου 134, Δραπετσώνα) Μεζεδοπωλείο. Γιατί ο Λεωνίδας είναι μάγος και επειδή το ανοίξαμε μαζί για να τρώμε με τα φιλαράκια μας. Αν είστε τυχεροί θα τύχετε και τους Active Member.

Ο Ηλίας, παϊδάκια να γλείφεις τα δάχτυλά σου, στο Θησείο κοντά στις γραμμές. Ζητήστε το «σύντροφο» Χρόνη, πείτε του ότι σας στέλνω εγώ και φάτε μέχρι και τα κόκαλα.

De witte balloon, μπιραρία στον περιφερειακό της Καστέλας πάνω από τα Βοτσαλάκια. Μπίρες να θες, μπίρες πολλές. Από όλο τον πλανήτη. Κάθεσαι, πίνεις, τρως καλά και χαλαρώνεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην κολλήσεις.

Το Αγκυροβόλι του Σωτήρη, στην Πειραϊκή, στα βραχάκια. Φάτε χέλι και παραγγείλτε πραγματικό φρέσκο ψάρι. Γιατί τρία είναι τα μεγάλα ψέματα τη σήμερον ημέρα! 1. Το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία. 2. Φρέσκο ψάρι. 3. Θα στην ακουμπήσω μόνο!

Ο Κεφαλονίτης, ένα όνομα-ιστορία. Στο λοφάκι της Καστέλας που λάμπει σαν το Βόρειο Σέλας. Ζητήστε τον Κώστα, πείτε του ένα σίγουρο στο στοίχημα και αφήστε τον να σας φέρει ό,τι κρεατικό γουστάρει.

Βαγγέλης Ραπτόπουλος

Είναι μια παραθαλάσσια ταβέρνα στον Μαραθώνα, σ’ ένα σημείο μάλλον άσχημο. Η θέα κόβεται από έναν τεχνητό λιμενοβραχίονα, φτιαγμένο με κοκκινωπά αγκωνάρια. Τραπέζια και καρέκλες μισοξεχαρβαλωμένα, το ψάρι όμως είναι νοστιμότατο κι οι πατάτες καθαρισμένες στο χέρι. Όταν φυσάει το θαλασσινό αεράκι, νιώθεις τέλεια. Κι αν τύχει να ψάξεις την τουαλέτα, περνάς μέσα από την κουζίνα και βγαίνεις πίσω, σ’ ένα σκηνικό που μόνο οι κότες λείπουν για να σου θυμίζει χωριάτικη αυλή. Εν ολίγοις, το αγαπημένο μου μαγαζί διαθέτει δύο προσόντα, και τα δύο υπό εξαφάνιση: χύμα περιβάλλον κι άριστο φαΐ.

Μανίνα Ζουμπουλάκη

Η Cucina Povera (Ευφορίωνος 13, 210 7566.008) σερβίρει όχι ακριβό φαγητό και με φαντασία – τέλεια χορτόπιτα, εποχικά πιάτα, υπέροχα γλυκά και μοναδικά port στο τέλος. Το Pecora Nera (Σεβαστουπόλεως 158, 210 6914.183) είναι εντελώς ιταλικό και λίγο πιο φασιαριόζο.

Μαργαρίτα Μιχελάκου

Πηγαίνω στο Canteen 9 (Ιάκχου 8 & Ευμολπιδών, 210 3451.508) στο Γκάζι, γιατί το έχουν φίλοι μου. Κάθομαι στο τραπέζι 1, περισσότερο καπνίζω έξω στo τραπεζάκι-καβάτζα του 1, πίνουμε κρασί με το ποτήρι, τσιμπάμε ελιές με πορτοκάλι, γράφουμε καμιά βλακεία στο μαυροπίνακα, γύρω μας κόσμος του σινεμά, στο βάθος μπαρ, πάνω κλαμπ, κάθε Τετάρτη κάνει η τάξη μου του ταγκό μιλόνγκα, αλλά εγώ βράχος, κάτω. Το μενού είναι και σουβέρ, μπορείς να κάνεις ότι ισιώνεις τα πιρούνια σου και να κάνεις προσθέσεις – και βγαίνουν, δεν σου έρχεται μετά 50 ευρώ το κεφάλι είτε έχεις πάρει σαλάτα είτε αστακό. Ψάχνω για μια ταβέρνα με χαλίκι κάτω, θέλω να πάω στην Μπούκα στη Σολωμού, που τη βλέπω πάντα φίσκα, δεν θέλω να ξαναπληρώσω χρυσό κάτι μέτριο απλώς επειδή έχει ροζ πιπέρι, θέλω να ανοίξει ένα εστιατόριο Πορ Κίλο από αυτά που έχουν στη Βραζιλία, θέλω να μείνω στην ηλικία πριν τα Simeco, θέλω μέσα στην κρίση να συνεχίσουμε να βγαίνουμε, έστω κι αν καθόμαστε στο παγκάκι της Μαρασλή με τάπερ ροζμπίφ από τη μαμά.

Ευτύχης Παλλήκαρης

Μυστικά και... αλήθειες για την πίτσα! Στο Mystic Pizza (Σαρανταπόρου 1 & Μεσογείων, Χολαργός, 210 6545.000) το μυστικό κρύβεται στη χειροποίητη ζύμη, που περιέχει μείγμα από φυτικές ίνες και πρωτεϊνούχο αλεύρι από... νόμιμα επιδοτούμενη από την Ευρωπαϊκή Ένωσηκάνναβη sativa. Φοβερό ψήσιμο, ασυνήθιστες γεύσεις, με τη συνοδεία βιολογικής μπίρας και κρασιού. Για επιδόρπιο σοκολατάκια με κανναβόσπορο.

Ά, έχετε φάει... κάστανα στιφάδο; Υπάρχει τρόπος! Στην Κρήτη, στην ταβέρνα του Σήφη Μαρκετάκη, στα Τεμένια Σελίνου, μια ώρα μακριά από την πόλη των Χανίων. Οι Μαρκετάκηδες έχουν δικά τους ξαμολημένα κατσίκια και περιβόλι. Αν φέτος πάτε διακοπές προς Χανιά, θα με θυμηθείτε... 28230 51590

Τζένη Σταυροπούλου

Άνοιξε ο Χριστόφορος Πέσκιας το μαγικό κουτί του και από μέσα βγήκαν: Τόνος με μελιτζανοσαλάτα και σάλτσα τεριγιάκι, σαγανάκι με μαρμελάδα λεμόνι, πατατοσαλάτα με τρούφα, και για σκληρούς παίκτες το Βρόμικο των Β.Π. Τα πρώτα στη λίστα των αγαπημένων μου πιάτων του χειμώνα. Όλα αυτά στο Π.Box (Λεβιδου 11, Κηφισιά, 210 8088.818). Για απεξάρτηση από τον Πέσκια ένα quick ταξίδι στην Ιταλία με ζεστή σαλάτα αγκινάρας, λιγκουίνι με κεφτεδάκια τόνου και την καλύτερη κάβα της Αθήνας στο Sale & Pepe (Αριστίππου 34, Kολωνάκι, 210 7234.102). Για την ώρα της θείας; Πραγματική καρμπονάρα στο Modi (Κασσαβέτη & Κυριαζή, Κηφισιά, 210 8017.635), γιατί αρέσει στον Γιώργο και έχει δίκιο.

Θανάσης Μήνας

Il Postino (Γριβαίων 3, Κολωνάκι, 210 3641.414) Αν σου ήρθε η όρεξη για ναπολιτάνικες μελιτζάνες με ντομάτα, βασιλικό, σκορδάκι και μοτσαρέλα, και δεν μπορείς να αντισταθείς σ’ ένα σπιτικό αυθεντικό ιταλικό σπαγγέτι με μελάνι σουπιάς, κατευθύνσου προς το μικρό και νοστιμότατο ιταλικό «οινομαγειρείο» που βγάζει τραπεζάκια στον πεζόδρομο της Γριβαίων (απέναντι από το βιβλιοπωλείο ATHENS VOICE/KOAN). Dolce vita σε αυθεντικές ιταλικές γεύσεις που θα σε μεταφέρουν τουλάχιστον στο Campo dei Fiori.

Kαπετάν Μιχάλης (Φειδίου 3, 210 3820.073) «Στον αψηλό σοφρά άχνιζαν οι μεζέδες, κοκκινόμαυρο σαν αίμα σπίθιζε το κρασί μέσα σε χοντρές κούπες… Ο Καπετάν Μιχάλης στράφηκε, τον κοίταξε, μα δεν μίλησε, ξαναγέμισε το ποτήρι ρακή». Κρητικός παραδοσιακός καφενές με λογοτεχνικές καζαντζακικές αναφορές. Τηγανητοί κεφτέδες, αχνιστοί γίγαντες, ξιδάτο χταπόδι, ψητή μαρίδα, χόρτα, κρασί και ρακές. Το ιδανικό σκηνικό μεσημέρι καθημερινής στο κέντρο της πόλης.

Γιώργος Κρασσακόπουλος

Aglio Olio & Peperoncino (Πορινού 13 & Καλαίσχρου, Μακρυγιάννη, 210 9211.801) Πολύ απλά οι καλύτερες μακαρονάδες που θα φάτε στην Αθήνα (όπως πρέπει και καθόλου «ελληνοποιημένες»), καλόγουστο αλλά καθόλου «στημένο» και σέρβις με... προσωπικότητα. Δυο βήματα από το μουσείο της Ακρόπολης, αλλά μίλια μακριά από τη νοοτροπία που συχνά κάνει αφόρητα τα εστιατόρια κοντά σε τουριστικά αξιοθέατα, ένα αυθεντικό ιταλικό με πιστούς θαμώνες, που κάνουν την κράτηση απλά απαραίτητη.

Λένα Χουρμούζη

Είναι μέσα σε στοά. Μη μπερδευτείς εάν δεις από μακριά τα ρολά κατεβασμένα – υπάρχει άνοιγμα. Στο Μεζεδοπωλείο Κρήτη (Βερανζέρου 5, 210 382.6998) θα φας κρητική κουζίνα με πιάτα της ώρας και μαγειρευτά και θα πιεις καλή και ελαφριά ρακή για να μπορείς να έχεις διάρκεια.

Στη Θεμιστοκλέους 11 είναι αδύνατο να δεις τραπεζάκια έξω στα πεζοδρόμια. Γι’ αυτό και ο Καφενές Ουζερί εκμεταλλεύτηκε το διάδρομο που οδηγεί στην είσοδο μιας πολυκατοικίας γεμάτης με γραφεία. Αγαπημένο στέκι των δικηγόρων, αλλά και στάση μετά από βόλτα στην αγορά. Οι τιμές είναι φθηνές, το ψάρι είναι φρέσκο και ο ταραμάς ξεχωρίζει, όπως επίσης και ο ψητός μπακαλιάρος.

Το Μπρίκι (Κλεισόβης 2-4, 210 3304.380) Ήσυχος πεζόδρομος κατεβαίνοντας τη Θεμιστοκλέους. «Το Μπρίκι δεν έχει καταχωριστεί κάπου ως επίσημη ονομασία. Έτσι το λέω εγώ» λέει ο σερβιτόρος-ιδιοκτήτης. Πολύ καλό βαρελίσιο λευκό κρασί και την καλύτερη ομελέτα με πατάτες (καγιανά) στην Αθήνα.

Στο χαλαρό, μοντέρνο, καθόλου δήθεν, με γλυκύτατο ιδιοκτήτη και προσωπικό 25αράκι (Μ. Μπότσαρη 8, Γλυφάδα, 210 8944.112) αγαπημένο παιχνίδι είναι ο διαγωνισμός μεζέ: στα 3 μπουκαλάκια τσίπουρο παίρνεις δώρο ένα μεζέ και όσο πίνεις ο μεζές αναβαθμίζεται. Πολλές επιλογές, όλες προσεγμένες και εξαιρετικά νόστιμες. Από την πατατοσαλάτα και το τηγανητό γαριδάκι, μέχρι τους πετροσωλήνες και το ψητό γεμιστό καλαμάρι. 

Λίγο μαγειρείο, λίγο καφενείο, λίγο κυλικείο, το Dhaka Palace (Γερανίου 26, 210 5228.604) άνοιξε το 2004 μαζί με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο ιδιοκτήτης είναι από το Μπαγκλαντές και ήρθε στην Αθήνα με όλη την οικογένεια. Η σπεσιαλιτέ του μαγαζιού: κοτόπουλο Τίκα Μασάλα και μπίρα Cobra. Όσοι δεν τρώνε πίνουν καφέ και παρακολουθούν ινδικό δελτίο ειδήσεων ή κινηματογράφο στη μικρή τηλεόραση που κρέμεται σε μία από τις γωνίες του εστιατορίου. Εδώ και καιρό ο ιδιοκτήτης θέλει να μετακομίσει στο πιο ήσυχο Μεταξουργείο.

Δύο πολύ συμπαθητικές κοπέλες σερβίρουν τον πιο αρωματικό φρεσκοψημένο αιθιοπικό καφέ στο  Lalibela (Νάξου 26-28, 210 8652.495). Πικάντικα πιάτα από γνώριμα συστατικά σε εξωτικούς συνδυασμούς, θα χρησιμοποιήσεις ως κουταλοπίρουνο το μαλακό ψωμί injera. Αν είσαι τυχερός, θα πετύχεις μουσικό δρώμενο, χορευτική βραδιά ή ακόμα και μπαζάρ αφρικανικής μόδας.

Βάγια Ματζάρογλου

Ρακουμέλ (Εμ. Μπενάκη 71) Με «τσιμπημένες» τιμές για το κάπως «χύμα» περιβάλλον του, αλλά με προσωπικό φιλικό που δείχνει να νοιάζεται πραγματικά για σένα και γεύσεις που αγγίζουν επίπεδο φαγητού Θεσσαλονίκης. Σερβίρει νοστιμιές, μεζέδες, προϊόντα και αλκοόλ Κρήτης. Όλα τα λεφτά η στραπατσάδα και η στάκα του. Συνδυάζοντάς τα, έχεις αποθηκεύσει χοληστερίνη για ένα μήνα. Evergreen (Κοραή 4, 210 3311.660) Πάνω στην Κοραή και «ανοιχτόκαρδο», είναι ό,τι πρέπει για χαζολόγημα και χάζεμα. Πίνεις τον καφέ σου και βλέπεις τους τουρίστες ή τους αγχωμένους ρεπόρτερ να προσπαθούν να πείσουν όσους βγαίνουν από το μετρό να μιλήσουν στην κάμερά τους. Οι τιμές είναι πολύ λογικές, ο φρέντο καπουτσίνο όπως πρέπει, οι κρέπες τεράστιες (τρώγονται μόνο με μαχαιροπίρουνο) και οι σαλάτες τέλειες. Επίσης νομίζω πως διανυκτερεύει.

Λύο Καλοβυρνάς

Νόστιμο φαΐ, καλές τιμές, χαλαρό περιβάλλον: αυτά είναι τα κριτήριά μου στο μιαμ-μιαμ. Για υπέροχο, σπιτικό φαΐ σε μαμαδίστικες μερίδες και χωρίς ανάγκη να βγάλω δάνειο για να πληρώσω το λογαριασμό, πηγαίνω στο Πέταλο (Λέλας Καραγιάννη & Ξάνθης, Κυψέλη, 210 8622.000). Για άκρως ενδιαφέρουσες γεύσεις, όμορφη περατζάδα και ασυναγώνιστες τιμές τραβάω στο Food Company (Εμ. Μπενάκη 63-65, Εξάρχεια).

Ιωάννα Μπλάτσου

Στην Αθήνα τρώω το σούπερ εύγεστο κι ελαφρύ πιάτο σολομού με λαχανικά και μπασμάτι ρύζι, καθώς και τις μαμαδίσιες λεπτότατες τηγανητές πατάτες που σερβίρουν όλα τα πιάτα, άμα θες, στο πετρόχτιστο, ατμοσφαιρικό Αεριόφως (Ιάκχου 29 & Ορφέως, Γκάζι, 210 3457.334). Εκτός Αθηνών, για τα ωραιότερα και φρεσκότερα θαλασσινά στη Ν. Λάμψακο στον Μπάτη.

Νίκος Γεωργιάδης

Κάτι παιδιά που έζησαν στη Γαλλία, με άποψη για την κάθε πραγματική σάλτσα, προσφέρουν πιάτα σε τιμές έντιμες και κατά συνέπεια φθηνές, σ’ ένα μικρό, καλοσυνάτο και όχι δήθεν χώρο. Το Polly Maggoo (Λεωνίδου 80 & Σαλαμίνος, 210 5241.120) στο Μεταξουργείο, ανάμεσα σε γκρέμια, προσφέρει φρέσκο μπακαλιάρο με απλή, εύγεστη και χωρίς υπερβολές σάλτσα, ένα συκώτι φρέσκο, πάντα με άριστη συντροφιά στο πιάτο, σαλάτα από φακές και μυρώνια, κι αυτό αριστούργημα, σαλάτα με ολίγο ψημένο κατσικίσιο τυρί και παστράμι. Τα πιάτα του δεν είναι πολλά και αυτό είναι το μυστικό. Τα παιδιά χαμογελούν και δεν σε κοιτούν στην τσέπη. Η κάβα του μικρή, αλλά ικανή, με ένα καλό καταλάνικο κόκκινο και ένα κιάντι επίσης καλό, και τρεις τέσσερις ελληνικές μπουκάλες έντιμου κόκκινου. Είναι φτηνό μαγαζί, σε μία ρημαγμένη συνοικία με άρωμα καλής παρέας και εκτός των λίγων τραπεζιών, μία μικρή τάβλα λειτουργεί ως δυνατότητα ανταλλαγής βλεμμάτων και κατάποσης αλκοολούχων. Προσοχή, ο χώρος είναι περιορισμένος.

Ζωή Παπαφωτίου

Στις Λεύκες (Λεωφ. Γαλατσίου 100, 210 2924.458), έναν αγαπησιάρικο χώρο, βρίσκω ελληνικές παραδοσιακές γεύσεις σε μοντέρνες παραλλαγές. Τα γλυκά «υπερπαραγωγές» –αγαπημένο μου το brownie με κρέμα cheesecake και καραμέλα γάλακτος–, το σέρβις άψογο. Αξίζει τα λεφτά του (€ 25 το άτομο) κατά 1.000%.

Μπίρες από όλο τον κόσμο, αλλά και μεσογειακή κουζίνα κλέβουν τις εντυπώσεις στη Μέθεξη (Νεότητος 2, Ν. Ηράκλειο, 210 2849.267, € 25 το άτομο). Κανταϊφάκια με σπανάκι και ανθότυρο, φλογέρες με μετσοβόνε και λιαστή ντομάτα.

Στέφανος Τσιτσόπουλος

Jackson Hall (Μηλιώνη 4, Κολωνάκι, 210 3616.098)  Για έναν Θεσσαλονικιό χορτασμένο και καλοταϊσμένο, όπως η αφεντιά μου, αποτελεί τεράστια έκπληξη, κάθε φορά που δοκιμάζω το burger με mushrooms του κολωνακιώτικου στεκιού, να αναφωνώ: τέτοιας σπάνιας γευστικής ηδονής burger δεν έχουμε εκεί πάνω. Ό,τι καλύτερο για να τη δεις Αμερικανάκι στο κέντρο της Αθήνας. Ερώτηση: Πότε θα ανοίξετε στη Θεσσαλονίκη;

Δημόκριτος (Δημοκρίτου 23, Κολωνάκι, 210 3613.588)  Μου αρέσει γιατί δίπλα μου τρώνε παλιοκαιρίσιοι Αθηναίοι που, εκτός από εδώ, διασώζονται μόνο σε ταινίες του ’60. Με ενθουσιάζουν τα μαγειρευτά του, ειδικά τα κεφτεδάκια με σάλτσα, η ταχύτητα στο σέρβις, το ψηλοτάβανο οίκημα και η αίσθηση πως ο χρόνος έξω από την πόρτα του σπινιάρει διεστραμμένα, αλλά εντός του έχει σταματήσει.

Barbara’s Food Company (Εμ. Μπενάκη 63-65, Εξάρχεια, 210 3805 004/ Delivery: 210 3301.777)  Γεια στα χέρια της κυρίας Barbara ή όποιου μαγειρεύει! Ένα ζντρόοο για τη σαλάτα φακή, το μπρόκολο, το κοτόπουλο με νουντλς, τα βραστά και φουρνιστά πιάτα, αλλά και το φρέσκο σολομό. Μαριναρισμένος σε dry Martini και lemon grass και σερβιρισμένος με κινέζικα μανιτάρια φιτάκε, είναι ίσως το καλύτερο κοινό μυστικό των Εξαρχείων.

Τζούλια Διαμαντόπουλου

Κίτσουλας (Φιλικής Εταιρείας 25, Χαλάνδρι, 210 6814.798) Γιατί σου θυμίζει μεσημερινο-κυριακάτικους οικογενειακούς καβγάδες, που λύθηκαν επιτόπου μόλις εμφανίστηκαν οι λαχανοντολμάδες.

Τέλης (Ευριπίδου 86, πλ. Κουμουνδούρου, 210 3242.775) Για το ετερόκλητο πλήθος των «πιστών» του, τα ζουμερά μπριζολάκια και... «Το Καλό» – να πας, να φας και να μάθεις.

Το μαγέρικο της Νάγιας (Ευαγγελιστρίας & Γαλατείας 1, Καλλιθέα, 210 9517.230) Για την ατμόσφαιρα. Τα μαμαδο-γκουρμέ πιάτα. Την ίδια τη Νάγια. Αλλά κυρίως γιατί είναι από τα μέρη που δε θες να βάλεις σε καμία λίστα για να το κρατήσεις μυστικό.

Δημήτρης Μαστρογιαννίτης

Κάθε φορά που βγαίνω βράδυ για φαγητό υποτίθεται πως παίρνω όρκο για εγκράτεια, πως θα μασάω κάθε μπουκιά 40 φορές, πως…, πως…, αλλά άνθρωπος είμαι, κύριοι δικαστές, των κιλών (εξάλλου 4 κιλά θέλω να χάσω μόνο!) και παρασύρομαι. Πώς να αντισταθώ στο ψαρονέφρι στη γάστρα με γάλα καρύδας, ρύζι και φιδέ, στη σαλάτα φατούς και κυρίως στο γλυκό Ομ Άλι (κρέμα γάλακτος, ξηροί καρποί και ξερά φρούτα) της Αλεξάνδρειας (Μετσόβου 13, Μουσείο, 210 8210.004); 10 χρόνια τα τρώω και δεν λέω να τα χορτάσω. Αν πρέπει να μπω σε κλινική αποτοξίνωσης βάλτε με! Τις άλλες 2 εμμονές μην τις υπολογίσετε, γιατί τρώω κυρίως μεσημέρια. Hells Kitchen (Κλεισθένους 13, πλατεία Κοτζιά, 210 5241.535) – οτιδήποτε αρκεί να συνοδεύει το χιλιάνικο κρασί. Ριγάνι (Παπανικολάου 5, απέναντι από το Casino, Λουτράκι, 27440 66744). Εντάξει, ομολογώ πως το τελευταίο είναι επικίνδυνο. Γιατί μπορώ να κάνω Αθήνα-Λουτράκι σε 20 λεπτά προκειμένου να φάω γρηγορότερα τα συκωτάκια του, την τηγανητή φέτα με λευκό σουσάμι και σταφύλι ή δεν ξέρω πόσα άλλα πιάτα στη θεϊκή αυλή του.

Στελλίνα Καρρά

Παπαδάκης (Φωκυλίδου 15, Κολωνάκι, 210 360.8621) Chef: Αργυρώ Μπαρμπαρήγου. Γιατί αν σου αρέσουν τα θαλασσινά και το ψάρι, θα έρθεις εδώ. Και θα παραγγείλεις οπωσδήποτε τις γαρίδες με τσίλι (ακόμα και αν δεν τρως τα καυτερά), ψητό καλαμάρι, συμιακό γαριδάκι… δυσκολεύομαι να βάλω τελεία, η συνέχεια με τον Σταμάτη. Και βέβαια για επιδόρπιο, δοκίμασε τη θεϊκή μπουγάτσα.

Karakoy Gulluoglu (Νίκης 10, Σύνταγμα, 210 3213.959) Δεν χρειάζεται να ταξιδέψεις ως την Κωνσταντινούπολη για να γευτείς το εξαιρετικό καζάν-ντιπί του Karakoy Gulluoglu (μακράν προτιμώ αυτό με την καμένη καραμέλα).

Δημήτρης Φύσσας

Νέο Δίπορτο (Σωκράτους & Θεάτρου) Υπόγειο, απέναντι από το πάρκινγκ της Βαρβακείου Αγοράς. Ταβερνάκι, άδεια οινοπωλείου, Μήτσος ιδιοκτήτης, Ανέστης γκαρσόνι. Το έχω βρει στον «Οδηγό» της Αθήνας του 1911, ίδιο μέρος, ίδιο όνομα. Τσίκνα. Θέσεις ελάχιστες, κάθεσαι με αγνώστους. Μενού περιορισμένο: ένα όσπριο, σαλάτα, ψαράκια, φάβα, δύο φαγητά κατσαρόλας, κρασί. Απλά, το αυθεντικότερο λαϊκό μαγαζί της πόλης. Δουλεύει 11 π.μ. - 6 μ.μ.

«Η γωνιά» της Γιάννας (χωριό Κουβαράς, κοντά στο Μαρκόπουλο Μεσογείων, 693 4894118). Η μία από τις δύο καλύτερες χασαποταβέρνες που ξέρω στην Αττική. Άριστη προβατίνα (και όλων των ειδών τα κρεατικά, από κοκορέτσι μέχρι χοιρινή), τεράστιες μερίδες στα βοηθητικά (πατάτες, σαλάτες, τζατζίκια κ.λπ.),  χαμηλές τιμές. Τζάκι το χειμώνα, λαμπρή ταράτσα το καλοκαίρι. Μισή ώρα σκάρτη από την Αθήνα, μέσω Αττικής Οδού.

Αχιλλέας Πεκλάρης

Μπάρμπα Τζορτζ - Ινδικό & Σουβλάκι (Μεσολογγίου 4, Εξάρχεια) Μικρό, φτηνό και compact, σαν νεοϋορκέζικο takeaway, με τέσσερα τραπέζια. Πάνω στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου, από τις πιο καυτές πιάτσες των Εξαρχείων. Πιο καυτό από την τοποθεσία είναι μόνο το κάρι του Μπάρμπα Τζορτζ, που βαρέθηκε «τα παστίτσια και τους μουσακάδες τόσα χρόνια» και είπε να φτιάξει ένα ινδικό εστιατόριο. Θεσπέσια πιάτα από τα χεράκια ενός «συμπαθητικού Πακιστανού» (όπως αναφέρει στο μενού) και μοναδικό ινδικό τζατζίκι και ινδικό σουβλάκι. Το εστιατόριο αυτό είναι εμπειρία.

Ναταλία Δούκα

Κέντρο, μετά το γραφείο πάω στο Salero στα Εξάρχεια. Είναι δίπλα μας, έχει ωραία μεξικάνικη αυλή, happy hour κάθε απόγευμα για να πίνουμε κάνα mojito παραπάνω και πολύ πολύ νόστιμα tapas. Τα σαββατοκύριακα το μεσημέρι πάω συχνά στην all time classic Σμαράγδα στην Πεύκη για ψάρι ή μετά από βόλτα στην παραλία στον Μπάμπη, στην Αμφιθέας – πανδιάσημος για τα μπιφτέκια του και τις φιλικές τιμές. Παρασκευή και Σάββατο βράδυ στο James Joyce στο Μοναστηράκι, ιρλανδέζικη pub, με live rock μουσική, τέλεια burgerς, πολλή μπίρα, ειδικά Guinness, και τεράστιες οθόνες που παίζουν πάντα ποδόσφαιρο (για να βλέπουν και τ’ αγόρια). Το καλύτερό μου το άφησα για το τέλος, είναι η Enoteca στο Χαλάνδρι. Πάω με τους οινο-φίλους για καλά κρασιά κι ακόμη καλύτερα φαγητά – ταλιάτα for ever!

Σάντρα-Οντέτ Κυπριωτάκη

Το βάζω πάνω απ’ όλα. Το φαγητό. Το λατρεύω. Θέλω να τα δοκιμάζω πάντα όλα και δεν έχει σχέση η πείνα. Όταν δεν τρώγω έχω νεύρα και γίνομαι κακιά. Όταν έχω πολλή δουλειά επιβραβεύω τον εαυτό μου με gourmet λιχουδιές, που τσιμπάω στο γραφείο: πατατάκια Kettler’s με μαύρο πιπέρι· μικρά, ατομικά sushi (αν βρεθεί να με κεράσει κανείς και στο Furin Kazan, είμαι πολύ χαρούμενη), λίγο τυρί Σαν Μιχάλης. Συχνά τρώω από ταπεράκια καθισμένη στο πάρκο ή σε παγκάκια. Λατρεύω τοαυθεντικό φαλάφελ στη Σωκράτους, γιατί μου θυμίζει τη μαμά μου και χαίρομαι που τρώω παρέα με Κινέζους και άλλους. Και για απλά, γρήγορα, casual, αστικά γευματάκια πάω αρκετά και στο Φασόλι (τα ρολάκια σολομού με Φιλαδέλφεια έχουν πλάκα). Α! Και εννοείται τα πιο ωραία «ξενυχτισμένα» καλαμάκια στη Γωνία, στην Ομόνοια.

Αγγελική Μπιρμπίλη

Πού τρώω και γιατί: Κέντρο: Αντόνιο (Il Postino), απλά, φθηνά, νόστιμα. Παπαδάκης, η Αργυρώ ζωγραφίζει στην κουζίνα και ο Σταμάτης ζωγραφίζει στ’ αλήθεια. Cucina Povera, ο Γιαννης Καϋμενάκης προτείνει ψαγμένα κρασιά από άγνωστους παραγωγούς. Balthazar, ο κήπος, η κουζίνα, η ατμόσφαιρα… ο Γιώργος και ο Αντρέας. Χρύσα, Μαράκι, κρατά μου ένα έξτρα τσιζ κέικ...

Β.Π.: Piazza Mela, Δώρα, η καλύτερη οικοδέσποινα της Κηφισιάς. Enoteca (Χαλάνδρι), χρόνια τώρα κάθε εβδομάδα τρώω εκεί.

Νότια-θάλασσα: Mezza Luna στη Βουλιαγμένη, η λεπτότερη pizza της πόλης. Σάββατο, λίγο πριν πέσει ο ήλιος, στον Μίλτο στην Πέρδικα (Αίγινα).   

Μιχάλης Πιτένης

Βλάσης Σταθερή αξία, σταθερό κοινό, σταθερός χαμός. Νέα άφιξη τα τραπέζια στο απέναντι μικρό πάρκο στη Μιχαλακοπούλου.

Jima’s ginger Ο ναός της house-electronica επί εποχής του μυθικού Faz Club. Ο ναός των μαύρων σκυλιών επί εποχής εμφανίσεων του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Και σήμερα ο ναός του μπακαλιάρου.

Τάκης Σκριβάνος

Σε πείραζα που ήθελες πάλι για τη μέση χωριάτικη, τζατζίκι και πατάτες τηγανητές – κι έκανες ότι θυμώνεις. Κάτω από τον ίσκιο του δέντρου, από τη μία η περατζάδα της Αδριανού, από την άλλη αρχαία και πράσινο, διάλειμμα για ένα τσιγάρο και μετά κι άλλο τσιγάρο. Και πάνω στη γλυκιά ζάλη να ξανάρχεται η μόνιμη διαπίστωση ότι τελικά την ακούς και με το φαγητό. Στοά Αττάλου (Αδριανού 9, Μοναστηράκι)

Δήμητρα Τριανταφύλλου

Παναθήναια (Ζωναρά 20, 210 6429.111) Είναι ένα ταπεινό σουβλατζίδικο με προνομιακή θέση δίπλα στο ομώνυμο πάρκο, όπου παίζουν τα πιτσιρίκια των μεταναστών, έτσι που να νομίζεις ότι η Αλεξάνδρας είναι ένας καταπράσινος παράδεισος και όχι επί της γης κολαστήριο. Η χωριάτικη σαλάτα είναι ένα βουνό από αληθινές ντομάτες και η πίτα στα σουβλάκια έχει την ιδανική ποσότητα λαδιού. Τίμια κρέατα και το καλοκαίρι μπίρες στα τραπεζάκια στον πεζόδρομο σαν 1960, όπως το έχεις δει στις ασπρόμαυρες ταινίες του ελληνικού σινεμά.

Αργυρώ Μποζώνη

Σταθερά το καλύτερο κεμπάπ της Αθήνας, στη Μικρά Ασία (Μοσχονησίων 20, πλ. Αμερικής, 210 8644.698) του Σινάν και της Τσιτσέκ. Τιμές της γειτονιάς, δοκιμάστε κεμπάπ με φιστίκι ή μελιτζάνα, ό,τι πρέπει για συγκεντρώσεις φίλων στο σπίτι, σας τα στέλνουν! Μαζί με τα κεμπάπ, κοτόπουλο με ρύζι, και όλες οι ανατολίτικες χειροποίητες σαλάτες.

Γιώργος Δημητρακόπουλος

Με ψήνει τελευταία το Launderette στη Βουκουρεστίου για κριθαρότο με φρέσκο καλαμάρι, ωραίες σαλάτες, εμμονές με σάλτσες, ποτήρια κρασί και οικείο περιβάλλον σαν να σου έχουν μαγειρέψει και να σε περιμένουν. Τώρα που είπα οικείο θυμήθηκα και τα μαγειρευτά του Οικείο στην Πλουτάρχου, σαν το σπίτι σου δηλαδή, με τα λαδερά στο πιάτο, ρεβύθια, γεμιστά, κεφτεδάκια, ντολμάδες, γιάμι, αλλά μια στο τόσο έρχεται η ώρα της pasta οπότε χτυπάω δύο φορές την πόρτα του Il Postino στη Γριβαίων και όσες θέλω το δίσκο με τα χαρτογραφημένα ορεκτικά. Όταν έρθει η ώρα της θέας ανεβαίνω στην ταράτσα του Μataroa στην Κεραμεικού για ισορροπημένα μεσογειακά πιάτα με θέα πιάτο την Ακρόπολη. Το θράψαλο στο Ριφιφί το είπα;

Στάθης Στασινός

Το φαΐ στην Αθήνα είναι μία ζόρικη και υπερτιμημένη υπόθεση. Και σίγουρα δεν μπορεί να ισχύσει το μια δοκιμή θα σας πείσει. Περισσότερο, μάλλον, το μια δοκιμή θα σας γδύσει. Συνήθως, λοιπόν, το παρακάμπτω μαγειρεύοντας στο σπίτι, αλλά, διάολε, όταν θέλεις να βγεις για να φας πού πηγαίνεις:

Ανεπιτήδευτη κλασική γαλλική κουζίνα στο Chez Lucien στα Πετράλωνα, που δεν ντρέπεται να σερβίρει κρασί από το Lidl, που δεν κλείνει τραπέζια, που προσφέρει μενού 3 πιάτων με 22 ευρώ.

Στο αριστερό σας χέρι, όπως κατεβαίνετε τη Σοφοκλέους, λίγο πριν τη Γερανίου, το Razza Jee. Για τα φαλάφελ και τον τέλειο γύρο κοτόπουλο σε αραβική πίτα. Η τηλεόραση με τις δορυφορικές σαπουνόπερες μπήκε, υποτίθεται, για να προσθέσει κάτι στο μαγαζί. Δεν πρόσθεσε, αλλά εάν θέλεις ατμόσφαιρα, μεγάλε, να πας στο Galaxy του Χίλτον.

Εντάξει, είναι στο Περιστέρι το Base Grill (Κωσταντινουπόλεως 64), αλλά αξίζει να τραβηχτείς μέχρι εκεί για το νόστιμο, ζουμερό και προσεγμένο κρέας του. Το οποίο δεν έχει καμία σχέση με ό,τι τρώτε συνήθως. Τόσο στην ποιότητα, όσο και στην προετοιμασία. Οι τιμές του είναι συμπαθείς, γύρω στα 20-25 ευρώ, φτάνει να μην πάρετε τις Weihenstephan των 8 ευρώ. Είχα τόσο σοκαριστεί από την τιμή που δεν κατάφερα να γκρινιάξω στους συμπαθείς κατά τ’ άλλα ιδιοκτήτες πως στο Makro κοστίζει μόλις 2ευρ ώ. Καράμπα.

Μάκης Μηλάτος

Όπου γη και πατρίς, που σημαίνει ότι ανάλογα με τους τόπους δουλειάς και τις περιοχές μετακινήσεων η λίστα αλλάζει. Υπάρχουν, άλλωστε, τόσες επιλογές πια...Κάτι στο χέρι (+ ψωμί): Φούρνος Βενέτης στου Ψυρρή (Αγ. Αναργύρων & Σαρρή).

Κάτι για το σπίτι: Νάρκισσος (Λ. Θησέως, Εκάλη), μαγειρευτά όπως της μαμάς.

Downtown: Ιντεάλ (Πανεπιστημίου), αστικό φαγητό αξιοπρεπούς επιπέδου και γρήγορου σέρβις, άσε που όλο και κάποιον γνωστό πετυχαίνω.

Νοσταλγία: L’ Abreuvoir (Ξενοκράτους), βατραχοπόδαρα, πατάτες τηγανητές και ωραίες αναμνήσεις κάτω από τις μουριές.

Ταβέρνα: Θέμης (Δροσιά), όλα super.

Ψαρικά: Στις ταβέρνες του Κερατσινίου. Δεν είναι πάντα τα καλύτερα, αλλά αυτή η αίσθηση super market έχει φάση.

Παναγιώτης Μένεγος

Για πρωινό γαλλική τυρόπιτα και μικρά τραγανά κρουασανάκια από το Απολλώνιον (Νίκης 10 ή Δραγατσανίου 4 τα πιο κεντρικά καταστήματα). Επίσης ένα κέικ σοκολάτα, πακέτο για τον απογευματινό καφέ. Διαφορετικά, στην ουρά του Paul’s (Πανεπιστημίου 10) για φρεσκοψημένες μπαγκέτες και ψωμί flan. Μεσημέρι στο γραφείο, προσεκτική μέλετη του mail που πια στέλνει αποβραδίς η Δέσποινα με το μενού του Μελίλωτου (Ξενοφώντος 15, 210 3222.458). Τo μεγαλύτερο delivery success story του τελευταίου χρόνου με 4-5 λαχταριστά πιάτα ημέρας βασισμένα σε α΄ ύλες που τους στέλνουν οι φίλοι τους από όλη την Ελλάδα. Από γκουρμεδιές τύπου «χοιρινό με κρούστα μέλι και σάλτσα πορτοκάλι» σε παραδοσιακές «ρεβιθάδες με μελιτζάνες στο φούρνο» και ωραίο ζυμωτό ψωμί – πάρε νωρίς να κλείσεις τη μερίδα σου. Αλλιώς, περπατώντας στο κέντρο, στοπ σε νεομαγειρεία όπως η Μινιατούρα (Ρόμβης 21), που αυτοπροσδιορίζεται ως «μικρό εστιατόριο πόλης» και σερβίρει 6-7 μαγειρευτά καθημερινά – αν πετύχεις σοφρίτο, γεμιστό καλαμάρι ή μακαρόνια με θαλασσινά, προχώρα αβάδιστα. Προς Πλάκα, τα δύο καταστήματα του Παραδοσιακού Οινομαγειρείου (Απόλλωνος 10 & Βουλής 30) έχουν ωραία σπιτικά μαγειρευτά σε καλές μερίδες (η μεγάλη πληγή των νεομαγειρείων) και φρέσκα θαλασσινά – καλύτερα να κάτσεις στη Βουλής, ανάμεσα σε τουρίστες, και να φας κεφτέδες ψημένους στο μαντέμι με πατάτες φούρνου. Πίσω στα Εξάρχεια, κοντά στην Athens Voice βρίσκεται ο Κυματοθραύστης (Βαλτετσίου & Χαρ. Τρικούπη), επίσης talk of the town τελευταία. Στέκεσαι μπροστά στη βιτρίνα-μπουφέ, διαλέγεις μικρό (€3,5) ή μεγάλο (€ 6) πιάτο και το γεμίζεις όσο μπορείς και τις σαλάτες που ανανεώνονται συνεχώς. Φοτητικοκαλλιτεχνικό low budget στέκι, ασφαλώς, εξεγερσιακή επαγρύπνιση και αίσθηση κοινότητας. Για πιο γρήγορα, ο θρυλικός Τέλης (Ευρυπίδου 86) – μεγάλη στιγμή όταν περιμένεις να πληρώσεις κι ο ψήστης σού δίνει το μπριζολάκι στο στόμα. Σουβλάκια στους δύο Κώστηδες, ο μικρός στην οδό Πεντέλης και ο μεγάλος στην πλατεία Αγίας Ειρήνης, σημείωσε και τον Λευτέρη με τα πικάντικα στη Σατωβριάνδου κάτω από την Ομόνοια, καθώς και τα «μυστικά μπιφτεκάκια» στον 6ο όροφο της στοάς που βρίσκεται στην κορυφή της Καραγιώργη-Σερβίας. Πιο θεσμικά, απολαυστικό Κεμπάπ Άδανα και λοιπά αυθεντικά ανατολίτικα στο Πολίτικο (Μητροπόλεως 3). Επίσης, η Κατερίνα στο νο. 7 της πλατείας Καρύτση προτείνεται ως αναπάντεχο hipster στέκι. Έχει πλάκα να βλέπεις μεσημέρια Σαββάτου τις φάτσες που μεθάνε τα βράδια στα μπαράκια της πλατείας ή τρέχουνε στα Bios, να τρώνε τηγανητό συκώτι σιγοντάροντας το μέγιστο ιδιοκτήτη Ηρακλή και τους φίλους του που παίζουν μπουζουκομπαγλαμάδες. Αποκέντρωση με το Δράμι (Μεγ. Αλέξανδρου 124, Αγία Βαρβάρα) –ντεκόρ παντοπωλείου, μεγάλος κατάλογος και οπωσδήποτε μανιτάρια στη σχάρα– και την ικαριώτικη Στροφή με εξαιρετικά ψάρια-θαλασσινά στο Πέραμα (Λεωφ. Ειρήνης 33). Για το hangover του Σαββατοκύριακου (και όχι μόνο) θηριώδες english breakfast στην ιρλανδέζικη pub James Joyce (Άστιγγος 12, Μοναστηράκι – έχει και «πραγματικό» fish & chips, συν το pub food που γούσταρες στα φοιητικά λονδρέζικα χρόνια). Στο μέτωπο του «βρόμικου» η καντίνα έξω από το Πάντειο συζητιέται πολύ, πού αλλού θα φας λευκό bratwurst στην Αθήνα; Και δύο delivery για τους αγώνες ή τα κυριακάτικα βράδια: Pizza Colibri, η πιο ωραία (και φθηνή) πίτσα στην Αθήνα, plus ζουμερό –όχι πλαστικό– μπέργκερ (210 9214.277) καθώς και η Αμβροσία στο Κουκάκι (210 8220.281) για «έμπειρο» χοιρινό καλαμάκι…

Ζιζή Σφυρή

Επιθυμίες, κακό πράγμα κατά τον Βούδα, η κατανίκηση των επιθυμιών το υπέρτατο αγαθό. Για μένα πάλι όχι, το να υποκύπτω στις επιθυμίες μου είναι το χαρακτηριστικό μου. Υποκύπτω λοιπόν στα φρέσκα ψαράκια της Καλής Παρέας (Ν. Ερυθραία) και του Χριστόφορου (Ν. Φιλοθέη). Γονατίζω στην κατσικομακαρονάδα του Αντώνη στο Καλωσόρισμά του (Ν. Κηφισιά). Ταξιδεύω στις ιταλικές πόλεις με τα πιάτα του Claudio στην Osteria του (Χαλάνδρι). Τρώω πάντα τα πρώτα φρέσκα κουκιά μαγειρεμένα από τον Κίτσουλα (Χαλάνδρι), είναι από το χωράφι του. Συγκινούμαι με τη θέα τρώγοντας στην Kuzina του Άρη (Θησείο) και παραδίνομαι σε δυο πράγματα: το ένα είναι τα won ton του Great Wall (Μαρούσι) και το άλλο είναι το Oreo cookies cheese cake της Κυβέλης (Λεωφ. Πεντέλης). Για να φάμε αρνάκι πάμε στη μαμά μου ή στης Εύης το σπίτι – κρίμα που δεν μπορείτε να έρθετε.

Εικονογράφηση: Jeff Martin