Το Lost Athens και το τέλειο φαγητό του

«Enjoy your fucking dinner». Τέσσερις λέξεις βαμμένες με κόκκινο σπρέι πάνω στον τοίχο, είναι το πρώτο πράγμα που προσέχεις στο Lost Athens. Οι πιο σοβαροί σοκάρονται, οι influencers τραβούν βουλιμικά φωτογραφίες, κάποιοι απλά χαμογελούν προσπερνώντας. Για εμένα αυτή η φράση δίνει την καλύτερη οδηγία. Λέει, ότι όλη σου η προσοχή πρέπει να στραφεί στο φαγητό. Κλείσε το κινητό, παράτα τις φωτογραφίες, κοίτα το πιάτο σου. Το αξίζει.

Πριν έρθω, πολλά είχα ακούσει για το Lost Athens και κάποια μου είχαν ήδη κάνει εντύπωση. Όπως τα έργα του έλληνα καλλιτέχνη Μποέμ ή οι 55 συνολικά μπίρες (ανάμεσά τους και αρκετές δυσεύρετες) σχεδόν από κάθε μικροζυθοποιείο της χώρας. Από τη μυστήρια ατμόσφαιρα, μέχρι το μενού (που εδώ δεν χωρίζεται σε ορεκτικά, σαλάτες, κυρίως και επιδόρπια, αλλά σε τρόπους που μπορείς να φας τα πιάτα, δηλαδή «με το χέρι», «με πιρούνι & κουτάλι», «με πιρούνι», «με πιρούνι & μαχαίρι» και «με κουτάλι), όλα υπονοούσαν ότι το Lost Athens είναι -ή προσπαθεί να είναι- ένα διαφορετικό εστιατόριο. Το πόσο καλά το καταφέρνει όμως, ούτε που το φανταζόμουν.

«Για εμένα είναι όλα θέμα ιστορίας» θα μου πει αργότερα ο Βασίλης Στεφανάκης που μαζί με τον Γιώργο Τσούμα άνοιξαν το Lost Athens. «Πώς ένας σκηνοθέτης κάνει μια ταινία; Εμείς κάναμε ένα εστιατόριο. Και το ίδιο σενάριο να πάρουμε όλοι, δεν σημαίνει ότι θα πούμε όλοι την ίδια ιστορία. Εξαρτάται από τον τρόπο που θα την αφηγηθείς, από ποια οπτική γωνία τη βλέπεις. Κι ακόμα, θέλαμε ένα χώρο που να «μυρίζει» τέχνη όπου θα μπορείς να έρθεις να φας όπως και αν είσαι, είτε φοράς τζιν, είτε κουστούμι. Φυσικά, θέλαμε, πρωταγωνιστής να είναι το φαγητό».

Το καταφέρανε; Φυσικά και το καταφέρανε. Τα εύσημα, όμως, μάλλον πρέπει να πάνε και στις μικρές διάνοιες της κουζίνας: στον σεφ Κώστα Νασιόπουλο και την ομάδα του, τον Γιώργο Ζαχείλα, τον Στράτο Βλασσόπουλο, τον Σπύρο Καπάτο και τη Μαρία Τσάκα που τους φαντάζομαι να δουλεύουν σαν ένα άτομο για να βγάζουν ένα τόσο καλό αποτέλεσμα.

Δηλαδή πόσο καλό; Λοιπόν, κάθε πιάτο που βγαίνει από αυτή την κουζίνα είναι δημιουργικό (όπως το πληθωρικό καπνιστό χέλι με σελινόριζα, κρέμα αυγό και πραλίνα φουντούκι), πρωτότυπο (όπως το bao με μπιφτέκι black angus, chutney μπανάνας και πίκλα παπάγια), εφευρετικό (όπως τα tacos με κοτόπουλο, σάλτσα σοκολάτας, sour cream, μάνγκο και τηγανιτό δέρμα κοτόπουλου στη θέση της καλαμποκένιας πίτας), γεμάτο γευστικές μνήμες (όπως τα λαζάνια με ραγού μανιταριών, σάλτσα τρούφας και ονειρεμένη μπεσαμέλ από αγκινάρα Ιερουσαλήμ, που θυμίζουν κάποιο τέλειο παστίτσιο που κάποτε έφαγες). Κυρίως, όμως, όλα είναι ασύγκριτα νόστιμα. Όχι όμως και απρόσιτα. Υπολογίστε περίπου €35-40/άτομο μαζί με ποτό, ποσό που στέλνει κατευθείαν το Lost Athens στην κορυφή της λίστας με τα πιο value for money εστιατόρια της πόλης.

Την πρώτη φορά στο Lost Athens κάθε πιάτο που δοκίμαζα περιέργως μου άρεσε ακόμη περισσότερο από το προηγούμενο. Όσο καλό κι αν είναι ένα εστιατόριο, με όσους ταλαντούχους μάγειρες κι αν είναι εξοπλισμένη η κουζίνα του, για πολλούς λόγους (προσωπικών προτιμήσεων, διαθέσεων, απροόπτων κ.λπ.) είναι σχεδόν ακατόρθωτο να σου αρέσει κάθε πιάτο που θα σερβίρει. Έτσι, την ώρα του επιδόρπιου, ψιθύρισα συνωμοτικά στην παρέα μου: «Είμαι σίγουρη ότι το γλυκό δεν θα είναι τόσο πετυχημένο». Κι όμως, το ίδιο το γλυκό (στην προκείμενη το μήλο με namelaka dulcey, crumble ginger και παγωτό καραμέλα) με διέψευσε πανηγυρικά. 

Σε μια κολόνα στον εξωτερικό χώρο του εστιατορίου κάποιος έχει γράψει «Στεφανάκης + Τσούμας = L. A. F. E.» (Lost Athens For Ever). «Δεν ξέρουμε ποιος το έγραψε», λέει ο Γιώργος. Το είδαμε τη δεύτερη μέρα». Όποιος κι αν είναι ο συντάκτης, είμαι σίγουρη ότι πολλοί συνυπογράφουν.

Υ.Γ. Μην ψάξετε για φωτογραφίες πιάτων στο Instagram, ο Βασίλης τις αποφεύγει. «Είναι σαν να βλέπεις το τέλος της ταινίας!» λέει. Αυτός είναι ο λόγος που τις παραλείψαμε και στο παρόν άρθρο.

Info: Αρχελάου 7, Παγκράτι, 2107230832, www.lostathens.gr