Τις μοντέρνες ταβέρνες των τελευταίων ετών όλοι τις αγαπήσαμε και αναλόγως τις τιμήσαμε. Δεν έρχεται όμως μια στιγμή που θες την «άλλη» εικόνα, την παλιά, που ζητάει η ψυχή σου μια βραδιά τυχαία και χωρίς πολλά πολλά, όπου όλα να μοιάζουν ήρεμα, απλά κι ανεπιτήδευτα, από το φαγητό στα πιάτα μέχρι το ντεκόρ – πόσα φωτιστικά-τρίφτες μπορεί να αντέξει το μάτι σου το μήνα;
Ο «Χριστόφορος» είναι ακριβώς αυτή η περίπτωση και είναι μια ταβέρνα 25ετίας κάπου χωμένη στα ήσυχα στενά της Νέας Φιλοθέης. Πήγα τέλος εβδομάδας, με αγαπημένη φίλη που ομοίως κι αυτή ζήταγε το απλό κι ανεπιτήδευτο, καθώς και μια μπουκιά να βάλει στο στόμα της και να τα πούμε. Η μικρή ταβέρνα έχει στο εσωτερικό της ξύλινη 70s επένδυση και κάποιες φωτογραφίες του ελληνικού κινηματογράφου της ίδιας εποχής. Έξω η αυλή σού κλέβει την καρδιά. Με παχύ φύλλωμα από καλοζωισμένους και φουντωτούς κισσούς γύρω γύρω, με τραπεζάκια απλά και ξύλινες καρέκλες. Δύο καλοστεκούμενα ζευγάρια στη μια γωνιά, ένα καρότσι με το τροφαντό ποδαράκι του μωρού να προεξέχει σε μία πιο νέας ηλικίας παρέα, στο βάθος το «μόνο» του ζευγάρι να λέει τα δικά του. Το κατάστημα φημίζεται για τα ψαράκια του και το καλό του τηγάνι, ο κύριος Χριστόφορος αυτοπροσώπως όμως στο τραπέζι απαριθμεί –εμένα, της καινούργιας που θέλω να τα ακούσω όλα– και τα κρεατικά. Μπιφτέκια, μπριζόλες, παϊδάκια, κεφτέδες. Ξαναγυρνάμε στα ψαρικά, υπάρχει μπαρμπουνάκι και γαύρος για τηγάνι, σαρδέλα στη σχάρα, έχουν μείνει και δύο φαγκριά – άρα υπάρχει και μεγαλύτερο γι’ αυτούς που το ζητούν. Παραπαίουμε μεταξύ τηγανητής πατάτας και κολοκυθοκεφτέ, ή το ένα ή το άλλο, λέμε οι κομψές, νικάει το δεύτερο. Έρχεται πρώτο το κρασί, χύμα, πολύ καλό και παγωμένο σωστά, μαζί και το ψωμάκι. Σε 2 λεπτά και τα υπόλοιπα: κολοκυθάκια-λουκούμι και τέλεια βρασμένα, βλίτα και κολοκυθοκεφτέδες μικρούτσικοι, μοσχοβολάνε δυόσμο κι έχουν και ντομάτα, μου μοιάζουν σαντορινιοί, ρωτάω τις καταγωγές – αγαπημένη συνήθεια. Ο κύριος Χριστόφορος, λοιπόν, όχι, δεν είναι νησιώτης, είναι απ’ την Πρέβεζα, παίρνει τα ψαράκια του από ένα φίλο ψαρά στη Νέα Ιωνία, τον εμπιστεύεται χρόνια τώρα. Και καλά κάνει, τα μπαρμπουνάκια είναι πεντανόστιμα και μεγέθους baby, δεν αφήνουν στην πιατέλα σταγόνα λάδι, καταβροχθίζονται εν ριπή οφθαλμού μ’ άλλο ένα μισόκιλο καλά παγωμένο κρασί. Στο τέλος μάς κερνάνε πιατέλα με ποτ-πουρί, επίσης 70s. Χαλβά από μήλα και γλυκό του κουταλιού σταφύλι. Σας τον συστήνω τον Χριστόφορο, όχι γιατί θα σας μείνει αξέχαστος, ούτε γιατί μαγειρεύει συ-γκλο-νι-στι-κά. Για μένα το καλύτερό του ήταν η απλότητα, η απίστευτη ησυχία της γειτονιάς και της αυλής του, το κρασί που ήταν τέλειο, τα πιάτα του που τα μαγειρεύει ίδια κι απαράλλαχτα όλη αυτή την 25ετία. Πληρώσαμε € 25 το άτομο, είναι ανοιχτά κάθε βράδυ, Κυριακή μόνο μεσημέρι.
Κανένας δεν έχει πολλή όρεξη να φάει την γαλοπούλα που περίσσεψε, και ποτέ δεν περισσεύει κάτι το οποίο έχει πολλή όρεξη να φάει κανένας, άλλος ή ο ίδιος
8°
