Ο Χρόνης Σπανός συμμετέχει σε μια ομαδική έκθεση στο Μανχάταν με θέμα το φαγητό και τίτλο «Foodie Fever».
Μια ομαδική έκθεση στο Μανχάταν με θέμα το φαγητό: Foodie Fever, ως και την 1η Νοεμβρίου, με κιουρέιτορ τη Θάλεια Βλαχοπούλου και τον Ντι. Ντομινίκ Λομπάρντι. Κι ένας φωτογράφος από το ρόστερ της, ο Χρόνης Σπανός, που προσεγγίζει την εικόνα της τροφής στο πιάτο με έναν αρχιτεκτονικό τρόπο. Λογικό, μιας και ο Σπανός τα τελευταία χρόνια έχει ειδικευτεί σε εικόνες τραβηγμένες μέσα από όγκους τεράστιων κτιρίων, όπου, απομονώνοντας μια λεπτομέρεια του χαρακτήρα τους, δημιουργεί -αναδημιουργεί ένα αυτόνομο έργο που μοιάζει να ξεπήδησε περισσότερο μέσα από το σκηνικό μια ταινίας παρά από τη μακέτα ενός αρχιτέκτονα.
Παίζοντας με το φως και τη σκιά, ακόμα κι εδώ, που από τα κτίρια περνά στη φωτογραφική αρχιτεκτονική του πιάτου, ο Χρόνης Σπανός, όπως γράφεται και στον κατάλογο της έκθεσης για τις εικόνες του, «addresses formal and ideological issues such as light and texture within the theme of food». Του ζητήσαμε να εμβαθύνει περισσότερο στις δυο εικόνες της έκθεσής του, αλλά και τι ακριβώς πάει να πει food photographer, ειδικά στον καιρό του ίνσταγκραμ, όπου καθημερινά εκατομμύρια εικόνες με «τροφή» ανεβαίνουν ποσταριστά...
Escargot Shells, δημιουργία του σεφ Ανδρέα Κλαυδιανού της Uma. Το πιάτο είναι άδεια κέλυφη σαλιγκαριών, με γέμιση κρέμα καβουριού με μυρωδικά και βρώσιμα λουλούδια, που πατάνε πάνω σε μαύρη φακή Belunga.
Από τα κτίρια και τις μεγάλες κλίμακες της αρχιτεκτονικής, στη συμπύκνωση: μικρές κλίμακες της γαστρονομίας. Πώς κι έτσι, Χρόνη;
Η απάντηση στην ερώτησή σου, Στέφανε, κρύβεται ακριβώς στη λέξη που χρησιμοποίησες. Κλίμακα. Από τα μεγάλα μεγέθη της μοντέρνας αρχιτεκτονικής στα μικρά των πιάτων. Μου κινούσε πάντα το ενδιαφέρον η συνολική κουλτούρα γύρω από το φαγητό, η διαφοροποίηση των υλικών και των τεχνικών μαγειρικής ανά τον κόσμο. Κάποια στιγμή αποφάσισα να ασχοληθώ ενεργά με το είδος, εικονοποιώντας το με τη δική μου οπτική. Όπως και με την αρχιτεκτονική, έτσι και με τη φωτογραφία φαγητού, αναζητώ τη φόρμα, το φως, τη σκίαση, τον όγκο, το χρώμα, όλα αυτά σε μικρότερη κλίμακα. Ένα συστατικό που είναι πολύ ενδιαφέρον για εμένα είναι ότι οι σεφ ανήκουν στους δημιουργικούς ανθρώπους, οπότε μιλάμε, αν θέλεις, μια κοινή γλώσσα, έχουμε κοντινά πάθη και οράματα. O κόσμος της γαστρονομίας είναι μαγικός, γεμάτος προκλήσεις, φαντασία, χρώματα, σχήματα, γεύσεις και υφές. Η αρχική ενασχόλησή μου μετατράπηκε σταδιακά σε μια μόνιμη μελέτη του συγκεκριμένου αντικειμένου και σε επαγγελματικές συνεργασίες κάποια χρόνια τώρα. Έχω την τύχη και τιμή να συνεργάζομαι με σεφ που μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος για το φαγητό, ο καθένας από τη δική του πλευρά φυσικά. Η σχέση με τους σεφ είναι αρμονική, καθώς η δουλειά του ενός έρχεται να συμπληρώσει και να αναδείξει τη δουλειά του άλλου, με κοινό στόχο μια εικόνα που ο θεατής θα μαγευτεί από το αποτέλεσμα, θα θελήσει να γευτεί τη συνταγή. Συνοδοιπόροι είμαστε, όμορφες οι στιγμές που περνάμε παρέα, αρχικά στην προετοιμασία του εκάστοτε πιάτου και έπειτα στη φωτογραφική του απεικόνιση.
Sashimi σολομού με πέρλες σόγιας, σάλτσα σόγιας με μέλι, πίκλα αγγουριού, flakes σπιρουλίνας και καπνιστό αλάτι. Δημιουργία του σεφ Αντώνη Μουστάκη του Extravaganza.
Ποια είναι η σχέση σου με το φαγητό; Πέρα από το να το καταναλώνεις ή να το φωτογραφίζεις, μαγειρεύεις κι εσύ ο ίδιος, πειραματίζεσαι, ψάχνεις;
Η σχέση μου με το φαγητό είναι πλέον πολυδιάστατη. Έχει περάσει από τη δοκιμή και τη γεύση, στην περιέργεια για τα υλικά, τον τρόπο μαγειρέματος, τις διάφορες τεχνικές, τις ποικιλίες προϊόντων ώστε να επέρχεται η ολοκληρωμένη αποτύπωσή τους στο φωτογραφικό μου καρέ. Αποκτώ σταδιακά μια εκπαίδευση πάνω στη γαστρονομία, στα ταιριάσματα των γεύσεων. Δεν θα σου κρύψω ότι σχεδόν σε κάθε φωτογράφιση θα γίνει και μια γευσιγνωσία του συνόλου της συνταγής μαζί με τον σεφ αλλά ίσως και ακόμα πιο ενδιαφέρον, των πρώτων υλών ξεχωριστά, που αποτελούν το σύνολο. Μέσα από τις συνεργασίες μου, έχω την τύχη να δοκιμάζω και υλικά που δεν θα φτάσουν στον τελικό αποδέκτη μεμονωμένα, αλλά έχουν φοβερό ενδιαφέρον από μόνα τους και προκαλούν τους γευστικούς κάλυκες μοναδικά. Προσωπικά δεν μαγειρεύω, προτιμώ να το αφήνω στους ειδικούς που έχουν βαθιά γνώση υλικών και τεχνικών και το αποτέλεσμα θα είναι ένα εγγυημένο ταξίδι σε αυτήν την υπέροχη αίσθηση ευδαιμονίας που σου αφήνει μια πετυχημένη συνταγή. Το φαγητό σε μεταφέρει σε διάφορα μέρη του κόσμου, σου δημιουργεί συναισθήματα, σε παρηγορεί, σε γαληνεύει, σου φέρνει αναμνήσεις και σου δημιουργεί νέες για το μέλλον. Είμαι τυχερός που δουλεύω στο συγκεκριμένο είδος φωτογραφίας, κάθε μέρα είναι μια νέα εμπειρία, μια συνέχεια στις υπάρχουσες φιλίες που έχω με πολλούς σεφ καθώς και μια καινούργια γνωριμία με νέους ανθρώπους και ιδέες.
O Χρόνης Σπανός σε ρόλο food photographer. Για πες μας για αυτό.
Ως food photographer συνεργάζομαι με σεφ, με εστιατόρια, με εταιρείες τροφίμων και πρώτων υλών και οι εικόνες μου ξεκινούν από το πρώτο στάδιο ενός προϊόντος μέχρι το τελικό πιάτο και τον δημιουργό του. Η βάση μου βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, μια πόλη με έντονη κουλτούρα γύρω από τη γαστρονομία, αλλά η δουλειά μου με ταξιδεύει στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, στη νησιώτικη Ελλάδα, καθώς και στο εξωτερικό. Επόμενος σταθμός μου, για παράδειγμα, είναι η Δανία, όπου θα φωτογραφίσω διάφορα πιάτα για εστιατόρια σε Κοπεγχάγη και Οντένσε. Είναι και αυτό ένα όμορφο κομμάτι του επαγγέλματός μου, τα ταξίδια πάντα ανανεώνουν, δημιουργούν σχέσεις, γίνεται ανταλλαγή απόψεων, φρεσκάρουν μυαλό και διευρύνουν ορίζοντες και ψυχές. Η δύναμη της τεχνολογίας και η έρευνα γύρω από πρώτες ύλες και τεχνικές μαγειρέματος έχουν καταργήσει σύνορα και τόπους, από τη μια πλευρά. Από την άλλη, το κάθε υλικό έχει τελείως διαφορετική προσέγγιση ανάλογα με τον τόπο, τις γευστικές συνήθειες των λαών, τις καιρικές συνθήκες και άλλους παράγοντες που επηρεάζουν το τελικό αποτέλεσμα. Τα ταξίδια μου μου προσφέρουν μια επιπλέον μελέτη πάνω στο γαστρονομικό κόσμο, ξεκινώντας από το διαφορετικό φως του κάθε τόπου και καταλήγοντας στην οπτική διαχείριση υλικών και συνταγών.
Foodie Fever, Anya and Andrew Shiva Gallery, Νέα Υόρκη. Έως την 1η Νοεμβρίου. Επιμελητές: Dr. Thalia Vrachopoulos και τον D. Dominick Lombardi.
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Η μυρωδιά των φρεσκοαλεσμένων κόκκων, η πλούσια γεύση τους και η μοναδική τους δυνατότητα να εμπλουτίζουν γλυκά και επιδόρπια, καθιστούν τον καφέ αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομίας και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής
Aναρωτηθήκατε ποτέ απο πού προήλθε ο καφές, απο που ξεκίνησε αυτό το μικρό φρούτο καφεόδεντρου; Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο και τις ηπείρους.
19°
