Το Chomolungma είναι το πρώτο street food joint της Αθήνας με θιβετιανή κουζίνα! Το δοκιμάσαμε και έχουμε να προτείνουμε
Ήξερα ότι θα συμπαθήσω τον Γιάννη Δημητρίου από τη στιγμή που μου συστήθηκε ως ο «μπαμπάς» του Chomolungma και οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν στο πρώτο δίλεπτο της συνάντησής μας. Πλατύ χαμόγελο, ευγενή χαρακτηριστικά, γενναιόδωρος στις φιλοφρονήσεις και εγκρατής στις περιγραφές του εαυτού του. Μας καλωσόρισε με γλυκό τσάι Ιμαλαΐων, δροσερότατο, και αμέσως πιάσαμε μία ευχάριστη κουβέντα για το τι κάναμε στις καλοκαιρινές διακοπές. Εκείνος και η γυναίκα του δεν μπόρεσαν να φύγουν για μεγάλο χρονικό διάστημα εξαιτίας του μαγαζιού και έτσι προτίμησαν κάποιον κοντινό προορισμό για να ξεσκάσουν.
Φυσικά, όταν έχεις περάσει τρεις μήνες σε μοναστήρι του Θιβέτ, μαγειρεύοντας μαζί με τους μοναχούς της περιοχής Νταραμσάλα (όπου ζει και ο Δαλάι Λάμα) και τελικά ανοίγεις στριτφουντάδικο στο κέντρο της Αθήνας, ίσως το Ελευθέριος Βενιζέλος- Ιράν να μην σου φαίνεται τόσο μακρινή απόσταση.
Δασκαλεμένος από την κοινότητα των μοναχών και τις θιβετιανές νοικοκυρές, έχοντας κάνει την απαραίτητη έρευνα στους τοπικούς μεζέδες και αφού συμφώνησε στο business plan της συζύγου μια μέρα που είχε 38 πυρετό, ο Γιάννης άνοιξε το Chomolungma. Μαζί και την όρεξή μας.
Το πρώτο μαγαζί στην Αθήνα με αποκλειστικά θιβετιανή κουζίνα λοιπόν, έχει ένα προσεγμένο μενού με κύριο χαρακτηριστικό τα καρυκεύματα και πρωταγωνιστή τα momos.Τί είναι τα momos; Χειροποίητες ζυμαρένιες μπουκιές ευτυχίας, με διάφορες λαχταριστές γεμίσεις λαχανικών και κρέατος. Μπορείς να τα βρεις σε τρεις εκδοχές, στον ατμό, τηγανητά ή σοτέ, και όλες τους είναι εξίσου λαχταριστές και υπέροχες.
Εμείς δοκιμάσαμε το μοσχάρι με chutney γλυκού τσίλι (καταναλώθηκε σε περίπου 39 δευτερόλεπτα), το κοτόπουλο με dressing από κάρυ (24 δευτερόλεπτα) και το χοιρινό με chutney μάνγκο (απλά εξαφανίστηκε), πριν αναρωτηθούμε τι άλλο καλό υπάρχει να καρδαμώσουμε.
O Γιάννης μας εξήγησε τη φιλοσοφία των θιβετιανών συνταγών, με τις φτωχές πρώτες ύλες και την πληθώρα από καρυκεύματα, και κατέληξε στο σοφό συμπέρασμα ότι μπορούμε να εντοπίσουμε πολλά κοινά με την ελληνική κουζίνα. Είναι και η δικιά μας φτωχή και ευφάνταστη άλλωστε. Έτσι οι γεύσεις που έχει να μας προσφέρει το Chomolungma μας φαίνονται εξωτικές αλλά ταυτόχρονα και περίεργα οικείες. Προσωπικά δεν άκουσα ολόκληρη την λογική του, διότι κάπου στη μέση μας σέρβιρε την πίτα του μοναχού οπότε είχα μία άλλου είδους θρησκευτική εμπειρία.
Τηγανισμένες μπουκιές τυριών (tofu, mozzarella και άλλα) τυλιγμένες μαζί με πολύχρωμα λαχανικά, σπανάκι, φρέσκο κρεμμύδι και άνηθο και ένα dressing που δένει το πιάτο με άριστο τρόπο. Και στη συνέχεια ένας μεζές με όνομα Sha Phaley, τον οποίο δεν πετυχαίνεις εύκολα στην Ευρώπη και ουσιαστικά πρόκειται για ψωμάκι στο τηγάνι, γεμιστό με μοσχάρι και λαχανικά που συνοδεύεται από σαλάτα tangtse.
Διαμαντάκια του καταλόγου είναι και τα τσιπς από ρίζα λωτού με σος από τσάι matcha και μία σαλάτα-μπόμπα με καρυκευμένες πατάτες, αλεσμένο σουσάμι και γιαούρτι. Για τους γλυκατζήδες υπάρχουν και τα momos με γέμιση σοκολάτας και σπασμένο μπισκότο. Διότι προφανώς το επιδόρπιο είναι πάντα απαραίτητο.
Όλα αυτά μπορείς να τα συνοδέψεις με τσάι, ρόφημα kombuchα, ελληνικές και θιβετιανές μπίρες και φυσικά το μεγάλο χαμόγελο, που πάντα σχηματίζεται στα χείλη των καλοφαγάδων όταν ανακαλύπτουν νέα στέκια.
Οι τιμές είναι πολύ λογικές (με το combo των momos για δύο άτομα να φτάνει στα 9,50 ευρώ και να είναι η πιο ακριβή επιλογή), ενώ μπορείς να απολαύσεις ολόκληρο το μενού και σε ντελίβερι στο σπίτι. Αν και έτσι θα χάσεις την αξιοπρόσεχτη διακόσμηση του χώρου, γεμάτος με χρώματα που συναντάει κανείς στις σημαίες προσευχής, δηλαδή το κίτρινο, το πράσινο, το κροκί και το βυσσινί. Και το μυστικό εικονοστάσιο υπάρχει στο υπόγειο. Προτείνουμε λοιπόν να κάτσεις σε έναν από τους πάγκους, να πιάσεις κουβέντα με τον Γιάννη και να απολαύσεις το φαγητό σου σε λίγο πιο αργούς ρυθμούς.
Πριν φύγουμε έπρεπε να ρωτήσω τι ακριβώς σημαίνει το όνομα Chomolungma.«Κορυφή του Έβερεστ», αλλά και «θεά μητέρα της γης». Και όπως με πληροφόρησε ο Γιάννης, είμαι η μόνη που το είπα με τη σωστή προφορά αμέσως.
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Η μυρωδιά των φρεσκοαλεσμένων κόκκων, η πλούσια γεύση τους και η μοναδική τους δυνατότητα να εμπλουτίζουν γλυκά και επιδόρπια, καθιστούν τον καφέ αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομίας και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής
Aναρωτηθήκατε ποτέ απο πού προήλθε ο καφές, απο που ξεκίνησε αυτό το μικρό φρούτο καφεόδεντρου; Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο και τις ηπείρους.
20°
