Από τα all day μαγαζιά του Μικρολίμανου στα εστιατόρια της Ύδρας: Istioploikos, Εντευκτήριο και Caprice Ristorante Enoteca
Χρόνια είχα να πάω στο Μικρολίμανο, παρόλο που είναι ένα από τα ομορφότερα σημεία της Αττικής − κάπως το ξέχασα και μαζί ξέχασα πόσο όμορφο είναι: Από τα λίγα μέρη στα οποία, όταν πηγαίνεις μετά από μια δεκαετία ας πούμε, ξαφνιάζεσαι που είναι περίπου όπως ήταν ή και καλύτερο. Έχω μια θολή εικόνα (μου), να τρώω με πολλή όρεξη ένα σούπερ κλαμπ σάντουιτς στον «Ιστιοπλοϊκό», έγκυος πάρα πολύ στον πρώτο μου γιο, δηλαδή πριν είκοσι έξη χρόνια – οπότε φαντάζεται κανείς πόσο σούπερ ήταν το κλαμπ σάντουιτς. Τόσο που παίζει να μην ξανα-ζήτησα κλαμπ σάντουιτς πουθενά αλλού έκτοτε για να μην κλονιστεί από τη θέση του το μυθικό κλαμπ, του «Ιστιοπλοϊκού».
Istioploikos all-day café bar restaurant
Ο οποίος σήμερα λέγεται «Istioploikos», και ως καφέ-μπαρ-all-day-restaurant, είναι πάααααρα πολύ βελτιωμένος, έκαναν ολική ανακαίνιση μέσα και έξω, νομίζεις ότι είσαι σε ελληνικό νησί ΚΑΙ στις Κάννες μαζί, η αόριστη σεβεντίλα έχει παραμείνει στο βάθος αλλά με πολυτελή διάσταση, με αυτοκρατορική μεγαλοπρέπεια, με... τεράστιες τζαμαρίες κυρίως. Η θέα δεν παίζεται, τόσο στον «Ιστιοπλοϊκό» όσο και στο «Εντευκτήριο», τέρμα Ακτή Κουμουνδούρου, στον Ναυτικό Όμιλο.
Istioploikos all-day café bar restaurant
Στο «Εντευκτήριο café bar restaurant» βρέθηκα χάρη στην (θεά) Άβα Γαλανοπούλου, που είναι φίλη με τον ιδιοκτήτη, τον Βασίλη Κόκκο, της Ύδρας, στην οποία θα περάσουμε μέχρι να πείτε «κύμινο». Το «Εντευκτήριο» βρίσκεται στο τέρμα της Ακτής Κουμουνδούρου, που πήρε το όνομά της από την εντυπωσιακή Έπαυλη Κουμουνδούρου. Πιο πριν, λεγόταν Τουρκολίμανο, ως κατάλοιπο της Τουρκοκρατίας, και ακόμα πιο πριν, στην Αρχαιότητα, επί Θεμιστοκλή, λεγόταν Λιμάνι Μουνιχίας. Έγινε μια προσπάθεια να λανσαριστεί το Αρχαίο όνομα αλλά επειδή κλωτσάει στα Νέο-Ελληνικά, ξεχάστηκε. Η Έπαυλη Κουμουνδούρου κατεδαφίστηκε κάποτε, και ο Δήμαρχος Σκυλίτσης το 1967 σκέφτηκε το «Μικρολίμανο» − όνομα που ταιριάζει ταμάμ στο μικρό όντως, και γραφικό λιμανάκι του Πειραιά.
Εντευκτήριο café bar restaurant
Ο Ιστιοπλοϊκός Όμιλος Πειραιά ιδρύθηκε το 1937 και ο Ναυτικός Όμιλος το 1933 – μάλιστα στο ίδιο σημείο, στην Αρχαιότητα και πάλι, υπήρχε μεγάλος ναός της Αρτέμιδος, για κάμποσους αιώνες.
Εντευκτήριο café bar restaurant
Τέλος πάντων φάγαμε ένα βράδυ ωραιότατα στο «Εντευκτήριο», τέλειο κριθαρότο με γαρίδες, έξτρα σπαρταριστές ψητές γαρίδες (ήμασταν στο θέμα «γαρίδες»), δροσερές σαλάτες και ένα σπέσιαλ πιάτο με μελιτζάνες. Τα θαλασσινά είναι σπεσιαλιτέ του «Εντευκτηρίου», και ταιριάζουν απόλυτα με το χώρο, όπως και με τη θέα: όλος ο Πειραιάς, από θάλασσα μεριά, απλώνεται στα πόδια σου. Αν πας νωρίς το απόγευμα για καφέ, ποτό ή παγωτό, με καλό καιρό βλέπεις το μισό Αιγαίο, τα βράδια με ήρεμη θάλασσα χαζεύεις τα ιστιοπλοϊκά, σκάφη, βαρκάκια, καΐκια και πλοία να γυαλίζουν πάνω στο νερό και αισθάνεσαι σαν να έχεις φύγει για διακοπές σε Ελληνικό νησί. Όταν κάθεσαι στο «Εντευκτήριο» είσαι ΜΕΣΑ σε καρτ-ποστάλ, κανονικά, ή/και μέσα (σόρι, ΜΕΣΑ) σε ταινία της Φίνος με παραθαλάσσιες σκηνές. Το σέρβις είναι φιλικό, τα παιδιά που δουλεύουν στο μαγαζί είναι πολύ ευγενικά, οι τιμές είναι πολύ λογικές (15-25 ευ), όλα είναι σωστά, και Η ΘΕΑ, λέμε, δε βιου, δεν ξεπερνιέται με τίποτα...
Caprice Ristorante Enoteca
Ο Βασίλης λοιπόν, που τρέχει το «Εντευκτήριο», είναι ο άνθρωπος πίσω από το «Caprice» της Ύδρας. Το μπλε-άσπρο, νησιώτικο, παραδοσιακό πλέον εστιατόριο-μπαρ, που κλείνει φέτος εικοσιπέντε χρόνια λειτουργίας, ένα από τα ομορφότερα νησιώτικα μαγαζιά, ήταν κάποτε η αποθήκη σφουγγαριών του (σφουγγαρά) παππού του Βασίλη. Άνοιξε το 1994, με καλλιτεχνική ιταλική πίτσα και καλοκαιρινά πιάτα Ιταλικής προέλευσης, με τον «καλό κόσμο» της Ύδρας να περιμένει για τραπέζι, με την οικογενειακή μαγειρική και περιποίηση να μην σπάει ποτέ, ούτε τον Αύγουστο, που γίνεται σκοτωμός στην Ύδρα. Στην οποία Ύδρα έχω χρόνια να πάω αλλά ο «καλός κόσμος» πηγαίνει πάντα, επειδή το νησί τον σηκώνει, και περνάει πάντα από το «Caprice» για ένα ελαφρύ Ιταλικό πιάτο. Σερβίρει ακόμα τα υδραίικα αμυγδαλωτά, που φτιάχνονται με την παραδοσιακή συνταγή της γιαγιάς του Βασίλη. Και είναι ακόμα τέλεια – σχεδόν καλύτερα κι από την πίτσα του «Caprice».
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Η μυρωδιά των φρεσκοαλεσμένων κόκκων, η πλούσια γεύση τους και η μοναδική τους δυνατότητα να εμπλουτίζουν γλυκά και επιδόρπια, καθιστούν τον καφέ αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομίας και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής
Aναρωτηθήκατε ποτέ απο πού προήλθε ο καφές, απο που ξεκίνησε αυτό το μικρό φρούτο καφεόδεντρου; Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο και τις ηπείρους.
5°
