Έφυγε από τη ζωή στις 24 Δεκεμβρίου 2018, σε ηλικία 78 ετών, ο Ανέστης Μπαμπατζιμόπουλος, ιδιοκτήτης της εταιρείας Μπαμπατζίμ, που παράγει τα διάσημα ούζα και τσίπουρα. Υπήρξε η εμβληματική μορφή της αποσταγματοποιίας της Μακεδονίας, περίφημος οινοποιός, φιλοσοφημένος άνθρωπος και σπουδαία προσωπικότητα.
Τελευταία φορά που τον συνάντησα ήταν τον Γενάρη του 2018 αρκετά καταπονημένο, αλλά όλο ζωή, ενέργεια και πολλά όνειρα. Νομίζω ότι ο φακός μου είχε απαθανατίσει την αισιοδοξία του για τη ζωή αλλά και μια θλίψη και κούραση.
Ο Ανέστης Μπαμπατζιμόπουλος ήταν ένας μύθος της Μακεδονίας, ένας τολμηρός αμπελουργός, εξαίρετος οινοποιός, ανεπανάληπτος αποσταγματοποιός, δεινός μάγειρας – για φίλους του μόνο – και φυσικά ένας συνομιλητής γητευτής.
Τον είχαμε συναντήσαμε στον παράδεισό του, στο κτήμα Μπαμπατζιμόπουλου, στις πλαγιές του όρους Βερτίσκου, ένα κτήμα 550 στρεμμάτων, με έναν αμπελώνα που περιτριγυρίζεται από βελανιδιές, οξιές και καστανιές, κοντά στον Λαγκαδά, 30 χιλιόμετρα από την Θεσσαλονίκη.
Δεν υπήρχε μεγαλύτερη απόλαυση από το ν’ ακούς τον κυρ-Ανέστη να αφηγείταιιστορίες. Ιστορίες της οικογένειάς του -που από τη Σηλυβρία της Κωνσταντινούπολης, όπου έφτιαχνε φημισμένη ρακή, βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη-, για τα παιδικά του χρόνια μέσα στο ποτοποιείο της μάνας του (έχασε τον πατέρα του σε ηλικία 7 ετών), για την εφηβεία του, αλλά και τη δική του προσωπική διαδρομή, τα πάθη του, τις χαρές του και τη φιλοσοφία του.
Κάποιος θα έπρεπε να αναλάβει την κινηματογραφική βιογραφία του, που έχει εικόνες που σίγουρα θα ζήλευαν σημαντικοί σκηνοθέτες. Παραθέτουμε χαρακτηριστικά σημεία της περιγραφής της ζωής του:
«Στη Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του ’50 υπήρχαν 167 εγγεγραμμένοι ποτοποιοί. Κάθε ποτοποιείο ήταν κι ένα μικρό μεζεδοπωλείο, με τον μεζετζή να τηγανίζει σαρδέλες, πιπεριές και να προσφέρει τα ούζα με ελιές, τομάτες, αγγούρια. Εγώ από μικρός στον κόσμο των μεγάλων, πουλούσα ούζο ποτήρι-ποτήρι, γύρω στα 70 κιλά την ημέρα! Κι όταν μεγάλωσα λίγο, με το ποδήλατο έκανα διανομή νταμιτζάνες στα σπίτια των πελατών! Κείνη την εποχή, λίγο μετά τον πόλεμο, φτώχεια μεγάλη και το χύμα ούζο ήταν η μοναδική χαρά του κοσμάκη.
Διαβάστε περισσότερα για το Κτήμα Μπαμπατζιμόπουλου εδώ κι εδώ.
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Η μυρωδιά των φρεσκοαλεσμένων κόκκων, η πλούσια γεύση τους και η μοναδική τους δυνατότητα να εμπλουτίζουν γλυκά και επιδόρπια, καθιστούν τον καφέ αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομίας και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής
Aναρωτηθήκατε ποτέ απο πού προήλθε ο καφές, απο που ξεκίνησε αυτό το μικρό φρούτο καφεόδεντρου; Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο και τις ηπείρους.
15°
