Η Αθήνα τέτοια εποχή (χειμώνα, καλπάζοντας προς γιορτές) είναι σχεδόν, ή λίγο, όπως ήταν παλιά: φασαριόζα, φουριόζα, γεμάτη κόσμο που πάει κι έρχεται μιλώντας σε υπερσύγχρονα κινητά, με φωτάκια να ξεχειλίζουν και μαγαζιά στα οποία μπαινοβγαίνει ο κόσμος, πάντα με τα κινητά γκρο-πλαν, μη τυχόν και χαθεί καμιά πληροφορία τόσο άμεση που είναι ήδη χθεσινή. Οι μουσικές μπλέκονται μεταξύ τους, από μαγαζί σε μαγαζί, όπως και τα αποσμητικά χώρου, ή ακόμα και οι ατμόσφαιρες...
Ωραία όλα αυτά τα ρομαντικά, το θέμα είναι το μαγαζί-στέκι στο οποίο πας με την παρέα σου για να τσιμπήσετε κάτι, να κόψετε κίνηση, να πιείτε κάτι ακόμα, να πείτε πέντε κουβέντες, να ξανα-κόψετε κίνηση μια και αλλάζει η κίνηση από κάποια ώρα και μετά. Υπάρχουν πολλά τέτοια στέκια στην Αθήνα, μακάρι να τα γύριζα όλα και να έγραφα μετά, αλλά δεν προλαβαίνω επειδή κοιμάμαι πότε πότε... κι επειδή, βασικά έχεις στέκια στα οποία πηγαίνεις με την συχνότητα που χρειάζεται για να τα αποκαλείς «στέκια», όσο είσαι πιο νέος και όχι πάρα πολύ νέος: από 25-50, ίσως, με χαλαρά όρια προς τα κάτω αλλά όχι πολύ χαλαρά προς πάνω. Με την έννοια ότι πηγαίνεις (κάπου: στο στέκι σου) τουλάχιστον μια φορά το δεκαπενθήμερο, τρως, πίνεις και χαίρεσαι πολύ που τα έκανες όλα αυτά, και μπράβο σου, που είσαι στα μέσα-έξω.
Izakaya
Στο εξωτικό «Izakaya» είναι μετρ ο Γιώργος Μακρυγιάννης, σαράντα χρόνια φούρναρης, φίλος από άλλα μαγαζιά/στέκια, τέλειος στις δημόσιες σχέσεις και ο ιδανικός άνθρωπος να σου πει «δυστυχώς δεν υπάρχει τραπέζι σήμερα...» με τόσο θλιμμένο ύφος που στο τσακ είσαι να τον παρηγορήσεις. Η στεκι-οποίηση του «Izakaya» μάλλον χρωστάει πολλά στον Μακρυγιάννη, ο κόσμος τον αγαπάει εκεί, και αλλού υποθέτω, απλώς εκεί πήγα. Ο χώρος είναι γιαπωνέζικος αλλά με χιούμορ, όπως και το ίδιο το μαγαζί, ποπ, ατμοσφαιρικός και φιλόξενος μαζί (ο χώρος - προσπαθώ να μην βάζω ξένες λέξεις μια και το «Izakaya» είναι στην κατηγορία «fun, fusion ethnic restaurant lounge bar», ήδη με κάμποσες ξένες λέξεις, αλλά αυτά έχει η ζωή).
Izakaya
Το φαγητό είναι γιαπωνέζικο, όχι μόνον σούσι, εξωτικό-άπω-ανατολίτικο, με τη διαφορετικότητα του σεφ Χρόνη Δαμαλά – ό,τι δοκιμάσαμε ήταν εξωτικό μεν, χαριτωμένο δε, και νόστιμο επιπλέον. Όσο περνούσε η ώρα, το μαγαζί γέμιζε με παρέες νέων, ή νεώτερων, μια και οι μεγαλύτεροι αποχωρούσαν σιγά σιγά, η μουσική δυνάμωνε, τα φώτα χαμήλωναν… και η ατμόσφαιρα γινόταν όλο και πιο ατμοσφαιρική.
Izakaya
Ατμόσφαιρα έχει και το πολύ όμορφο «48 Urban Garden» , το οποίο διαθέτει πραγματικά έναν κήπο (garden λέμε) στη μέση, κλεισμένο με τζαμαρίες – τα καλοκαίρια είναι ανοιχτός, και δίνει μια νησιώτικη αίσθηση στο μαγαζί… το οποίο βρίσκεται στον ψηλοτάβανο, αεράτο χώρο της παλιάς, μυθικής γκαλερί στο 48 της Αρματολών & Κλεφτών, απλώς είναι αλλιώτικο, «μαγαζί μεγάλης πόλης», διακοσμημένο με Νέο-Υορκέζικη διάθεση. Ακόμα και τώρα δηλαδή, τα εστιατόρια της Νέας Υόρκης που βλέπουμε σε ταινίες, είναι κάπως έτσι. Στο βάθος έχει ένα γυαλιστερό «βανάκι», από το οποίο σερβίρεται street food, που δεν είναι απλό street food, μια και το υπογράφει ο νεαρός, εμπνευσμένος σεφ Γιάννης Αραπακόπουλος.
Ο κήπος του «48 Urban Garden» εκτός από διακοσμητικός είναι και πρακτικός - καλλιεργούνται εκεί μυρωδικά και ζαρζαβατικά τα οποία χρησιμοποιούνται στο μαγείρεμα, στις σαλάτες, παντού. Οι σαλάτες είναι αριστουργηματικές, γενικά ό,τι δοκιμάσαμε ήτανε πάαααααρα πολύ καλό – τα περίεργα ρολλάκια με φύλλο ρυζιού και κοτόπουλο πανέ μέσα, ήτανε καλλιτεχνία κανονική, όπως και το ζουμερό, ελαφρώς μουσταρδάτο στήθος κοτόπουλου με κόκκινα φασόλια. Πήγαμε ένα βράδυ από νωρίς με την Άβα Γαλανοπούλου, ήπιαμε ένα μυρωδάτο άσπρο κρασί («Μικρή Αρκούδα», κτήμα Ζαφειράκη), καθίσαμε στο μπαρ, συζητήσαμε επί παντός και περάσαμε τέλεια.
48 Urban Garden
Τα παιδιά που σερβίρουν, αγόρια και κορίτσια, είναι κουκλιά, ευγενικά και άψογα από όλες τις απόψεις. Κι εδώ όσο περνούσε η ώρα, η μουσική δυνάμωνε, οι παρέες γινόντουσαν πιο παρείστικες, κάποιοι χορεύανε στην άκρη του μπαρ… ο κόσμος φλέρταρε, εκτός πλάκας, κορίτσια και αγόρια πολύ ευχαριστημένα που ντύθηκαν, βάφτηκαν και βγήκανε σε μια Αθήνα που από ορισμένες, σωστά φωτισμένες οπτικές γωνίες, είναι ακόμα μεγαλούπολη, και λαμπερή, και όμορφη, τόπους-τόπους...
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Η μυρωδιά των φρεσκοαλεσμένων κόκκων, η πλούσια γεύση τους και η μοναδική τους δυνατότητα να εμπλουτίζουν γλυκά και επιδόρπια, καθιστούν τον καφέ αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομίας και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής
Aναρωτηθήκατε ποτέ απο πού προήλθε ο καφές, απο που ξεκίνησε αυτό το μικρό φρούτο καφεόδεντρου; Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο και τις ηπείρους.
9°
48 Urban Garden
