Προς τέλος καλοκαιριού, ευκαιρία να φάμε ό,τι παγωτό δεν φάγαμε ως τώρα. Προλαβαίνουμε, σκάει ο τζίτζικας ακόμα. Το παγωτό καραμέλα, συσκευασμένο ή χύμα, έχει ένα πρόβλημα: δεν βάζουν μέσα αρκετή καραμέλα, με αποτέλεσμα να τρως παγωτό κρέμα με ελαφριά ή έντονη γεύση καραμέλας... που δεν είναι το ζητούμενο, το ζητούμενο είναι κρεμ-καραμελέ με ΠΟΛΥ καραμέλα, σε παγωτό.
Κόκκιον
Ποιoς είναι τόσο τρίχας; Όποιος έγλειφε τα μπολάκια της κρεμ καραμελέ ως παιδί (και το κάνει ακόμα, αλλά στη ζούλα) και όποιος να ’ναι, το παγωτό καραμέλα είναι δημοκρατικό, ανοιχτό σε όλο τον κόσμο, όπως και σε νέες τάσεις... ή όχι. Υπάρχουν εκεί έξω απογοητευτικά παγωτά-καραμέλα, με καραμελέ χρώμα και πολλή ζάχαρη, χωρίς γεύση καμένης ζάχαρης όμως, που θα τα προβίβαζε σε γκουρμεδιές. Εννοείται ότι σαν άνθρωπος θέλεις να φας κάτι ΥΠΕΡΟΧΟ, στο χέρι, με 2-3 ευρώ. Αν ήθελες να φας κάτι έτσι-κι-έτσι, δεν θα το έκανες ζήτημα.
Κόκκιον
Τέλος πάντων, ανακάλυψα συγκλονιστικό παγωτό καραμέλα σε δύο διαφορετικά σημεία της Αθήνας. Το ένα, είναι «Αλμυρή Καραμέλα» και το φιλοτεχνεί το «ΚΟΚΚΙΟΝ», στο οποίο μας πήγε ένα καλοκαιρινό απόγευμα ο δημοσιογράφος-ποιητής Γιώργος Ευσταθίου και μείναμε πολύ εντυπωσιασμένοι. Το «ΚΟΚΚΙΟΝ» βρίσκεται στη μαγική εικόνα/οδό Πρωτογένους, στο Μοναστηράκι, και είναι όμορφο, κολλάει το μάτι σου στο στιλ… το οποίο δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς, είναι κάτι ανάμεσα σε γραφικό, κομψό παγωτατζίδικο από τα 50s και σε φουτουριστικό μίνιμαλ μπουτικο-ειδές από το μέλλον. Έχει μια λιγουρευτική βιτρίνα δεξιά μπαίνοντας με συσκευασμένα παγωτά, φρέσκα δηλαδή αλλά σε βαζάκια, συσκευασίες για το σπίτι – όλα τα παγωτά εδώ είναι «φρέσκα» μια και παρασκευάζονται συνέχεια, με γάλα που έρχεται δυο φορές την εβδομάδα από τον Βόλο. Οι γεύσεις είναι πρωτότυπες: Μανταρίνι με Τζίντζερ, Σύκο με Πετιμέζι και Σπιτικό Μασκαρπόνε (αριστούργημα, κι ας ακούγεται μπερδεψουάρ), Αμύγδαλο με Φασόλι Τόνκα, που δεν το δοκίμασα... και το γκανιάν, Αλμυρή Καραμέλα. Σίγουρα είχε και κάτι άλλο μέσα, που δεν το θυμάμαι, αλλά η καραμέλα ήτανε τόσο μπόλικη, τόσο έπιανε μισό δάχτυλο στον πάτο του κομψού βάζου «για το σπίτι», που τη χτύπησα επιτόπου με πλαστικό κουταλάκι πριν μπω καν στο σπίτι.
Τούλα
Για τους λάτρεις της ελαφρώς καμένης, γιαγιαδέξ κρέμας καραμελέ και του αξιοπρεπούς παγωτού καραμέλα, αυτό είναι από τα καλύτερα παγωτά καραμέλα, έβερ, στην υφήλιο. Το κάτω-από-μισό-κιλό επίσης κομψό βαζάκι κάνει 13.60 ευρώ, καθόλου οικονομικό, αλλά τόσο γκουρμέ που ξεχνάς τον πόνο σου και θέλεις να φας τη βιτρίνα. Οι ζαχαροπλάστες που φιλοτεχνούν τα παγωτά είναι δύο φίλοι, ο Βασίλης Παπαματθαίου και ο Ανδρέας Τόλιας – με 24 γεύσεις που δεν τις έχετε ξανα-φάει ποτέ σας, και θα τις ξανα-τρώτε από δω και πέρα μέχρι το βαθύ καραχείμωνο, όποτε κατεβαίνετε στο κέντρο.
Τούλα
Άλλη μεγάλη επιτυχία στον ίδιο τομέα (είπαμε: παγωτό καραμέλα, να μη ξεχνιόμαστε) με διαχρονικό σουξέ είναι η παραδοσιακή «Τούλα» στο Παγκράτι. Την οποία «Τούλα» ήξερα για το Εκμέκ και τα πολίτικα τσουρέκια της, αρωματικά και αφράτα, φτιαγμένα με παραδοσιακή πολίτικη συνταγή, μια και η κυρία Τούλα αυτοπροσώπως ήρθε στην Αθήνα από την Κωνσταντινούπολη το 1964 κι άνοιξε το γαλακτοπωλείο. Τα εγγόνια της τρέχουνε τώρα την επιχείρηση, που φτιάχνει καταπληκτικά πολίτικα γλυκά, παγωτό Ντοντουρμά (καϊμάκι-σαλέπι) και φρουτένια σορμπέ από φρέσκα φρούτα. Κάποιος μου είπε πρόσφατα για το Παγωτό Μουστάρδα, ενώ επέμενα χοντροκέφαλα «Όχι, μα θέλω παγωτό καραμέλα». Και… το παγωτό μουστάρδα της «Τούλας» είναι στην πραγματικότητα μια άλλη εκδοχή της καραμέλας, κρέμα με καβουρντισμένα αμύγδαλα και μεγάλα, καραμελέ κομμάτια ξανθής καραμέλας. Το χρώμα του παγωτού είναι ελαφρώς μουσταρδί, γι’ αυτό και βαφτίστηκε «παγωτό μουστάρδα», ίσως και για επικοινωνιακούς λόγους. Είναι καταπληκτικό παγωτό, οικονομικό και μοναδικό. Λέω «οικονομικό» γιατί δεν θυμάμαι τιμή μπάλας, πλην όμως φάγαμε τέσσερις άνθρωποι από ένα τεράστιο παγωτό (οι μερίδες είναι πολίτικες = γενναιόδωρες) και δώσαμε λίγα χρήματα.
Τούλα
Άλλη μέρα, καθίσαμε για παγωτό στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη, στο καφέ της «Δωδώνης», που είναι εκεί από το 1967. Τελευταία έβαλε τρεις κρητικές γεύσεις – τις λανσάρισε ο σεφ Γιάννης Αποστολάκης: Κρητικό cheesecake*, Παρφέ Φουντούκι και το πολύ δροσερό Καλοκαιρινά Φρούτα. Όλα είναι ωραία αλλά το τελευταίο μοσχοβολάει καλοκαίρι, και Κρήτη. Μας κέρασε ο φίλος σκηνοθέτης Νίκος Σούλης και ίσως ήταν η πρώτη φορά που σνόμπαρα το παγωτό καραμέλα – το Καλοκαιρινά Φρούτα άξιζε τελάρα ολόκληρα με, ερμ, καλοκαιρινά φρούτα.
* Σόρι αλλά το «τσιζκέικ» είναι από τις λίγες λέξεις που δείχνει ζαβό, όταν γράφεται με ελληνικά γράμματα, θυμίζει «τζιζ», γι’ αυτό το γράφω στα αγγλικά, που φαντάζει καλύτερο.
Κανένας δεν έχει πολλή όρεξη να φάει την γαλοπούλα που περίσσεψε, και ποτέ δεν περισσεύει κάτι το οποίο έχει πολλή όρεξη να φάει κανένας, άλλος ή ο ίδιος
