Πώς τόλμησες να ανοίξεις το CTC, Αλέξανδρε Τσιοτίνη;

» Το CTC φέτος κλείνει τα 3 του χρόνια, και για να είμαι ειλικρινής είναι η πρώτη φορά που με προκαλούν να εκθέσω όχι το βιογραφικό μου –το έχω κάνει τόσες φορές άλλωστε που έχω κατασταλάξει πως τα βιογραφικά δεν είναι για να επιδεικνύονται στα χαρτιά αλλά για να αποδεικνύονται στην πράξη–, να περιγράψω όμως τι κρύβεται πίσω από τα φώτα, πίσω από τα βραβεία, πίσω απ’ όλα όσα προκαλούν ζήλια και φθόνο.

» Γιατί, ναι, το CTC μπορεί να το έχει αγκαλιάσει ο κόσμος, μπορεί να είμαι τρισευτυχισμένος που ζω το όνειρό μου, δεν ήταν και είναι όμως τόσο ρόδινη η καθημερινότητα. Δεν ήταν λίγα τα κύματα που πέρασα μέχρι να φτάσω εδώ που είμαι…

» Αρχικά, θέλω να εκθέσω (ανεπανόρθωτα) δύο ανθρώπους που είναι δίπλα μου σε αυτό το εγχείρημα από την 1η μέρα, τους συνέταιρούς μου, τον Πάνο και τον Κωστή, που χωρίς την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν, ούτε εγώ θα είχα εστιατόριο ούτε αυτοί έναν “πειραγμένο” μάγειρα να τους βασανίζει καθημερινά!

» Ας ξεκινήσουμε όμως με ένα μικρό ταξίδι στο χρόνο. Γυρίζουμε στο 2014  Οκτώβριο, όπου έχω μόλις ολοκληρώσει την τρίτη και τελευταία μου, όπως αποδείχτηκε, χρονιά στο ξενοδοχείο Elounda Peninsula ως executive chef, βραβευμένος, χρυσοσκουφάτος και με  ένα κάρο περγαμηνές αλλά και πείσμα πως αν συνεχίσω την καριέρα μου στο ξενοδοχείο αργά ή γρήγορα θα χάσω τον ενθουσιασμό το μεράκι και την αφοσίωση στη μεγάλη μου αγάπη, τη μαγειρική.

» Ειλικρινά, εκείνη την περίοδο δεν ήξερα τι πρέπει - τι θέλω να κάνω, το σωσιβιάκι ήταν το να συνεχίσω να δουλεύω, να ταξιδεύω, το μικρόβιο όμως ήταν μέσα μου από πριν καλά καλά βάλω για πρώτη φορά μαγειρική μπλούζα. Ονειρευόμουν  να κάνω κάτι δικό μου, ένα μικρό χώρο που θα μπορώ να μαγειρεύω και να προσφέρω την κουζίνα που αγαπώ.   

» Θα μου πεις, όνειρα έχουν πολλοί, για να τα πραγματοποιήσει όμως θες κάτι παραπάνω από το να γυρίσεις πλευρό. Με τον Πάνο και τον Κωστή, το είχαμε συζητήσει κάμποσες φορές, τότε όμως ήταν που κι εμένα μ’ έσπρωχνε πολύ το «τώρα ή ποτέ». Θυμάμαι να ξαγρυπνάω και να σκέφτομαι ότι παίζει να χάσω ό,τι έχω και δεν έχω, ό,τι μπορώ να δανειστώ κι ό,τι μπορώ να βρω, ο αντίλογος όμως ήταν πως στα 28 και μόνος, το πολύ πολύ να αναγκαζόμουν να το κλείσω και να πάω σε κανα καράβι γι’ αρπαχτή.

 » Έτσι κ έγινε, αποφασίσαμε να το προχωρήσουμε. Πρώτος στόχος η ανεύρεση χώρου, πρώτο χτύπημα της μοίρας, η ανεύρεση χώρου! Βρήκαμε ένα μαγαζί πολύ όμορφο ομολογουμένως, γωνιακό, σε μια ήσυχη γειτονιά, σε 2 επίπεδα, ανοιχτή η κουζίνα τόσο όσο. Μόλις βάλαμε τις υπογραφές, κατάλαβα ότι το παιχνίδι τώρα ξεκινάει…  Εγώ μέχρι τότε ήξερα να διαχειρίζομαι κουζίνες και μάγειρες, εδώ όμως έπρεπε να επιμεληθώ και την παραμικρή λεπτομέρεια, να βρούμε διακοσμητές, αρχιτέκτονες, εργολάβους, μηχανικούς, ηλεκτρολόγους… Δεν μπορεί να φανταστεί κάποιος που δεν το έχει ζήσει αυτό, με τι ρυθμούς έφευγαν τα λεφτά, και μάλιστα λεφτά που δεν μας περίσσευαν (γιατί το έχω ακούσει κι εγώ και τα παιδιά αυτό, κάποια στιγμή είχε ειπωθεί από κάποιους πως, εντάξει μωρέ, ο Τσιοτίνης έχει βρει κάτι τύπους φραγκάτους, μην τον φοβάσαι). Ξέρεις τι είναι να σε παίρνουν και να σου λένε πως δεν μπορείς να πάρεις ρεύμα να ξεκινήσουν οι εργασίες γιατί βρέθηκε πως παλαιότερος ενοικιαστής έκλεβε ρεύμα, ενώ τα έξοδα φυσικά να τρέχουν;

» Άλλη φορά να ’χουν μπει κλέφτες στο γιαπί, γιατί γιαπί ήταν ακόμα, και να έχουν κλέψει τα εργαλεία του ηλεκτρολόγου και μαζί τα πιάτα που είχαμε φέρει από Ισπανία ειδικά για το εστιατόριο; Τώρα τα σκέφτομαι και γελάω, τότε όμως έτρεμα από τα νεύρα μου και περίμενα ν’ ανοίξουμε μπας και αρχίσει να μπαίνει κάνα φράγκο στο ταμείο… Δυο μέρες πριν ανοίξουμε αναγκάστηκα να επιστρέψω το φούρνο (μεταχειρισμένο φυσικά, πού λεφτά για καινούριο), καθώς τον είχαν διπλοπουλήσει αυτοί που μου πούλησαν τον εξοπλισμό. Ανοίγαμε τις πόρτες και περιμέναμε λεπτό προς λεπτό να προλάβει να έρθει άλλος φούρνος μπας και σερβίρουμε!

» Δεν ξέρω αν ηχούν υπερβολικά αυτά που διηγούμαι, είναι όμως η αλήθεια… Είναι αλήθεια ότι 2 μήνες μετά το άνοιγμα του εστιατορίου, έπεσαν capital control και δημοψήφισμα, και είναι αλήθεια ότι τότε έχασα άλλες 20.000 + ευρώ από αυτά που πλέον δεν είχα… Αν τότε δεν στηρίζαμε το μαγαζί σήμερα θα μου έπαιρνες συνέντευξη όχι ως ιδιοκτήτη του CTC, αλλά μάλλον ως executive chef στο κουτούκι του μπάρμπα Αλέκου!

» Αν αναρωτιέσαι γιατί συνεχίζω, επίτρεψέ μου να σου πω πως δουλεύω 7 ημέρες τη βδομάδα, όσες ώρες της μέρας κι αν χρειαστεί, ξέρεις όμως κάτι, έχω πραγματοποιήσει τ’ όνειρό μου και είτε ξυπνήσω απότομα είτε δεν ξυπνήσω ποτέ, θα είμαι ευτυχής που το τόλμησα και που το έζησα…