Το ιδανικό για τον Ιούλιο (και Αύγουστο…) είναι να είσαι αραχτός σε παραλία με το κύμα να χτυπάει απαλά στο ένα σου πόδι και το άλλο σου πόδι να κουνιέται, ξαπλωτουάρ, σε ραχατλίδικους ρυθμούς καλοκαιρινού beach bar. Αυτό είναι το ιδανικό για τη ζωή του ανθρώπου γενικότερα, αλλά για καλοκαίρι (ειδικά) είναι ό,τι καλύτερο. Έκανα παρουσίαση καινούργιου βιβλίου μου στην Καβάλα, στο υπέροχο σημείο της παλιάς πόλης που λέγεται Παλιά Μουσική, κι έβλεπα στο κοινό μαυρισμένες πρώην συμμαθήτριες και κατραμάτους συμμαθητές: όταν ζεις σε παραθαλάσσιο μέρος της Ελλάδας, τα καλοκαίρια δεν πιστεύεις στην τύχη σου. Αν και ξέρω άτομα που ζούνε στη Γλυφάδα της Αθήνας απέναντι από την πλαζ και δεν πηγαίνουν ποτέ στη θάλασσα – όπως και Καβαλιώτες που την βαριούνται, την έχουνε μπροστά στα πόδια τους και σηκώνουν τους ώμους, «μπα, δεν είναι τίποτε σπουδαίο, μια παραλία με άμμο, οκέι, με γαλάζια αστραφτερή θάλασσα, εντάξει, με ξαπλώστρες και ομπρέλες, ωωωωωχ, πώς κάνεις έτσι, με αμμουδερό λευκό πυθμένα που γυαλίζει στον ήλιο, σιγά τα αυγά».
Πάμε παρακάτω. Όταν δεν παίζει θάλασσα, το εναλλακτικό είναι ταράτσα με θέα (το φεγγάρι σε όλες τις καλοκαιρινές του φάσεις). Αν η ταράτσα έχει πισίνα, είσαι κοντά στο θεό. Αν η πισίνα έχει μπαρ, είσαι ακόμα πιο δίπλα του – στην παραλία θα ήσουν θεός κανονικά, αλλά ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας.
Πήγαμε στο «St’ astra pool bar & bbq restaurant» στην ταράτσα του ξενοδοχείου «Park Radisson Blu», στην πολύπαθη Αλεξάνδρας. Η οποία ψήνεται το καλοκαίρι, αχνίζει όταν την ανεβοκατεβαίνεις, αν αρπάζει λίγη δροσιά από το επίσης πολύπαθο πάρκο στη βάση της, ούτε που της φαίνεται. Το ξενοδοχείο Παρκ όμως παραμένει κομψό και δροσερό, με το ακόμα πιο δροσερό «St astra pool bar» που συμπληρώνεται από «& barbeque restaurant»: όχι μόνον εξωτικά κοκτέιλ πλάι στη μεγάλη λαμπερή πισίνα της (πώς αλλιώς να την πούμε;) ταράτσας, αλλά και ψητά, σουβλάκια, πανσέτες, ψαρικά, λαχανικά… όλα όσα περιμένει κανείς από μια προχωρημένη, εκλεπτυσμένη ψησταριά (= καλοψημένα, ερμ, ψητά) με την επιπλέον πινελιά που βάζει ο σεφ του καλού ξενοδοχείου.
Το να αποκαλείς «ταράτσα» ένα roof garden αθηναϊκού ξενοδοχείου είναι λίγο ύβρις – έχουμε συνδυάσει τη λέξη με απλωμένα σώβρακα, σκάφες, πλυσταριά και πλαστικούς κουβάδες ξασπρισμένους από τον αθηναϊκό ήλιο… αλλά όπως και να το κάνουμε πρόκειται για κομψές ταράτσες χωρίς όλα όσα έχουμε συνδυάσει με την κακομοίρα τη λέξη «ταράτσα». Κι από το roof garden του «Park Radisson Blu» βλέπεις την Ακρόπολη στο πιάτο σου, τον ουρανό με αστέρια ατελείωτα, το φεγγάρι που μοιάζει χάρτινο, την πόλη πορτοκαλιά και αόριστα ή οριστικά γοητευτική από ψηλά…
Μεγάλη ανακάλυψη του Ιουλίου κατά τα άλλα ήταν το «Filofron», ένα «site με προϊόντα γεύσης, ένα πλήρες ηλεκτρονικό κατάστημα-τρόπος ζωής» όπως αυτο-περιγράφεται. Η κυρία που το δημιούργησε λέει ότι κουβαλούσε πάντα στη βαλίτσα της προϊόντα από διάφορα μέρη της Ελλάδας, ενθουσιασμένη όταν τα ανακάλυπτε – και επειδή το ίδιο κάνω κι εγώ, ταυτίστηκα αμέσως με την κεντρική ιδέα της επιχείρησης. Κουβαλάω τραχανάδες, τυριά, σάλτσες, μουστάρδες, μαρμελάδες και κουλουράκια από όπου πηγαίνω, λες και γυρίζω στην έρημο. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, όταν μου λένε π.χ. ότι το τάδε μέρος έχει καλό μέλι, πρέπει οπωσδήποτε να τσιμπήσω ένα βαζάκι για το σπίτι. Οπότε, ναι. Την καταλαβαίνω απόλυτα τη «Φιλόφρων», που σημαίνει «ευγενικός, περιποιητικός» στα Αρχαία Ελληνικά.
Τι μπορεί να βρεις κανείς στο site «Filofron»; Το θέμα είναι τι ΔΕΝ μπορεί να βρει – έχουν τα πάντα, από chutney παντζάρι-πορτοκάλι μέχρι καυτερούς τραχανάδες, μαρμελάδες με κρασί και σύκο, αλάτι Μεσολογγίου καπνισμένο σε ξύλο οξιάς (μα την Παναγία σας λέω, και υπέροχο), μέλι βαλανιδιάς, αποξηραμένα μανιτάρια Μετεώρων, ζυμαρικά με κολοκύθα και τζίντερ, δημητριακά με φαγόπυρο, κινόα με ταχίνι… σταματάω εδώ, πήρατε μια ιδέα ή πολλές.
Τέλος, αν ενδιαφέρεστε για ανταλλαγές βιβλίων (σου δίνω ένα, μου δίνεις ένα που δεν έχω διαβάσει) κι είστε στην Αθήνα και βαριέστε/δεν έχετε λεφτά… το βιβλιοπωλείο «Σταθμός» στο Μοναστηράκι έχει υιοθετήσει αυτό το ωραίο σύστημα. Διαλέγεις ένα αδιάβαστο βιβλίο και το ανταλλάσσεις με ένα διαβασμένο, με την ελπίδα ότι θα βρεθείς σε ξαπλώστρα σε ζεστή άμμο πλάι στη θάλασσα και θα το διαβάσεις κι αυτό μια ωραία καλοκαιρινή μέρα…
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Η μυρωδιά των φρεσκοαλεσμένων κόκκων, η πλούσια γεύση τους και η μοναδική τους δυνατότητα να εμπλουτίζουν γλυκά και επιδόρπια, καθιστούν τον καφέ αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομίας και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής
Aναρωτηθήκατε ποτέ απο πού προήλθε ο καφές, απο που ξεκίνησε αυτό το μικρό φρούτο καφεόδεντρου; Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο και τις ηπείρους.
4°
