Με αφορμή ένα τριήμερο ταξίδι στην Τσακωνιά, στο 13ο φεστιβάλ Mελιτζάζ του Λεωνιδίου, επισκέφτηκα κάποια ταβερνάκια στο Λεωνίδιο, τον Κοσμά, την Πλάκα και τα Πούλιθρα και μπήκα σε σκέψεις!
Γιατί, ενώ οι περί τη γαστρονομία φιλοσοφούντες και δημοσιογραφούντες ασχολούμαστε με την ποιότητα των γαστρονομικών βραβείων, με τις διαδικασίες επιλογής των βραβευμένων, με τις σύγχρονες τάσεις της μαγειρικής, τα νέα opening της πρωτεύουσας, τις μεταγραφές των chef ή με το ποια είναι η σωστή συνταγή του σπετσιερικού – του μείγματος μπαχαρικών – της κερκυραϊκής παστιτσάδας, σ’ όλη την επικράτεια της χώρας υπάρχουν χιλιάδες «ανώνυμα» ταβερνάκια που δίνουν καθημερινά τη μάχη τους για να τιμήσουν την ελληνική γαστρονομία.
Με δικές τους συνήθως πρώτες ύλες, με μια οικογενειακή οργάνωση στην παραγωγή της κουζίνας (ολόκληρο το σόι), με συνταγές από τον τόπο τους και καταθέτοντας όλο το μεράκι τους και το λαϊκό τους γούστο στη διαμόρφωση του χώρου τους, ακροβολισμένα κατά μήκος των ακτογραμμών και του οδικού μας δικτύου αποτελούν τον κορμό, το σώμα της ελληνικής γαστρονομίας.
Τα ταβερνάκια αυτά που είναι οι καθημερινοί πρεσβευτές της ελληνικής κουζίνας, δεν κατέχουν από μάρκετιγκ, δεν έχουν διαφημιστεί ποτέ τους, δεν έχουν σχέση με το διαδίκτυο, δεν έχουν site ούτε e-mail και στο σύμπαν το ηλεκτρονικό είναι ανύπαρκτα. Δεν έχουν πάρει τη «νομιμοποίησή» τους από την αφεντιά μας, αφού εμείς ασχολούμαστε με την αφρόκρεμα της ελληνικής γαστρονομίας!
Τα ταβερνάκια αυτά κάνουν απλώς τίμια τη δουλειά τους. Όπλα τους η νοικοκυροσύνη, η πάστρα, τα κηπευτικά τους, τα ψαράκια από τις ψαρόβαρκές τους, τα αυγουλάκια από τις αλανιάρες κότες τους. Ξεχωρίζουν με την πρώτη ματιά από τους πειρατές και τους αερητζήδες της δουλειάς.
Αξίζει νομίζω να ασχοληθούμε περισσότερο μαζί τους, να τους δώσουμε κουράγιο αναγνωρίζοντας την προσφορά τους και βέβαια να τα προφυλάξουμε από τις κακές πρακτικές -εκ του μητροπολιτικού κέντρου προερχόμενες!
Παρουσιάζοντας μια τυπική ταβέρνα στην Πλάκα της Τσακωνιάς, την «ταβέρνα του Ψαρά», – τυπικό δείγμα των όσων προαναφέραμε – τιμούμε «τον άγνωστο στρατιώτη» της ελληνικής γαστρονομίας. Για την «ταβέρνα του Ψαρά» διαβάστε περισσότερα εδώ.
*Για την ταβέρνα του Δημήτρη στον Πόρο διαβάστε εδώ.
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Η μυρωδιά των φρεσκοαλεσμένων κόκκων, η πλούσια γεύση τους και η μοναδική τους δυνατότητα να εμπλουτίζουν γλυκά και επιδόρπια, καθιστούν τον καφέ αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομίας και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής
Aναρωτηθήκατε ποτέ απο πού προήλθε ο καφές, απο που ξεκίνησε αυτό το μικρό φρούτο καφεόδεντρου; Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο και τις ηπείρους.
12°
