Τι γεύση έχει το ποντίκι;

Το τελευταίο διατροφικό σκάνδαλο με το βαφτισμένο αλογίσιο κρέας να έχει «βαφτιστεί» μοσχαρίσιο, έκανε πολλούς να ανατριχιάσουν και μόνο στη σκέψη. Μαζί κι εμένα παρόλο που στο παρελθόν ταξιδεύοντας σε χώρες του κόσμου, έχω δοκιμάσει τις πιο περίεργες γεύσεις (εκτός από φίδι και σκύλο) είτε από περιέργεια είτε γιατί πίστευα πως με αυτόν τον τρόπο έμπαινα περισσότερο στην κουλτούρα του τόπου. Όμως είναι διαφορετικό να τρως κάτι εν γνώσει σου και άλλο να τρως κάτι που απέχει πολύ από αυτό που νομίζεις πως τρως. Τέλος πάντων.

Πριν διαβάσετε το Top 5 θα πρέπει να σκεφτείτε πως οι περισσότεροι εταίροι μας (Ευρωπαίοι) θεωρούν σιχαμένο το κοκορέτσι, το αρνί που στριφογυρνάει στη σούβλα, το κεφαλάκι στη σούπα κ.λπ. Αυτό, για να σας θυμίσω πως τρώμε αφενός ότι μας μαθαίνουν να τρώμε και πως (ίσως) η απώθηση έχει να κάνει με τη σκέψη, παρά με την γεύση…

1.Ζωντανά γαριδάκια σε σάντουιτς με λαχανικά. Σε χωριό της Ταϊλάνδης, προσφορά μιας ντόπιας. Πρόκειται γι’ αυτά τα γαριδάκια που χρησιμοποιούν οι ψαράδες για δόλωμα. Σκέφτηκα, αφού τρώω που τρώω ψάρια, γιατί όχι; Γεύση: Κατάπια πάρα πολύ γρήγορα 2 μπουκιές, που δεν πρόλαβα να καταλάβω. Λεπτομέρεια: Αν άνοιγες το σάντουιτς αυτά πηδούσαν στο τραπέζι.

2. Φιλέτο κροκόδειλου. Κένυα. Γεύση: Σαν να τρως βούτυρο κατευθείαν από τη συσκευασία. Περισσότερο λιπαρό πεθαίνεις.

3. Δυναμωτικό ποτό με μάτι βοδιού. Καράκας, Βενεζουέλα. Μπορεί να ήταν και προβάτου. Στον πάτο ενός ποτηριού με παχύρρευστο πράσινο υγρό, αναπαυόταν ένα μάτι. Μας είχε πάει ειδικά στη λαϊκή αγορά για να το πιούμε ένας εκδότης, αφού μας πήρε τα αυτιά πως οι ευεργετικές ιδιότητές του ήταν απίστευτες. Το ζουμί δεν ήταν τόσο αηδιαστικό όσο φαντάζεστε, αλλά δεν αισθάνεσαι και τόσο ωραία όταν, καθώς το πίνεις, πλησιάζεις σ’ ένα μάτι που σε κοιτάζει. (Φυσικά εκείνοι στο τέλος το τρώνε). Όσο για τις δυναμωτικές ιδιότητες…

4. Μεταξοσκώληκες. Σεούλ, Κορέα. Σερβίρονται βρασμένα σε ποτηράκι με μια οδοντογλυφίδα και το έφαγα στη λαϊκή αγορά τους. Το κριτσανιστό δεν με έπεισε πως θα γίνει το αγαπημένο μου σνακ.

5. Κούι (ποντίκι). Κούσκο, Περού. Το κούι μοιάζει περισσότερο με ινδικό χοιρίδιο, αλλά έχει ουρά. Τρώγεται σε όλο το Κούσκο, το χωριό κοντά στο Μάτσου Πίτσκου. Το πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν στη διατροφή τους –τα εκτρέφουν– το επιβεβαιώνουν και οι αγιογραφίες με το Μυστικό Δείπνο – το κούι εμφανίζεται σε ένα πιάτο του τραπεζιού. Το δοκίμασα στο καλύτερο εστιατόριο του χωριού. Μας το σέρβιραν γεμιστό με αρωματικά χόρτα, φορώντας του ένα καπελάκι από ντομάτα και με μαϊντανό για λοφίο. Αν εξαιρέσεις πως είναι ολόκληρο, άρα βλέπεις από νύχια μέχρι δόντια και είναι απωθητικό, έχει νόστιμο και μαλακό κρέας. (Κάθε χρόνο το Πάσχα, εδώ και δεκατέσσερα χρόνια, από τότε που το έφαγα, η μάνα μου με βδελυγμία μου υπενθυμίζει: «ποντίκια ξέρεις να τρως τη μαγειρίτσα που τόσο κουράστηκα να φτιάξω ούτε που την δοκιμάζεις!»)

Υ.Γ. Ακόμα τρέχω: Όταν σε ένα χωριό της Κίνας πήγα να διαλέξω ένα από τα ζωντανά ψάρια για να μας τα ψήσουν. Αυτά κολυμπούσαν σε λεκάνες, μαζί με γαρίδες, αστακούς και σαλιγκάρια. Δίπλα τους, σ’ ένα κασόνι με συρματόπλεγμα 6 φίδια σε κοιτούσαν. Διάλεγες πιο θέλεις, το έδινες να το ψήσουν (ή τηγανίσουν;) και…

Καλή σας όρεξη.