Ή αλλιώς «δρόμος Ροζαλίας». Η πρωτεύουσα των Εξαρχείων, στο μυαλό πολλών συνδεδεμένη με τη γνωστή ταβέρνα, δικαίως μαζεύει όλο τον τοπικό και όχι μόνο πληθυσμό. Από νεολαίους που τους αρέσουν τα επιτραπέζια και είχαν μάθει τον πεζόδρομο από το αγαπημένο όλων Playhouse που δεν υπάρχει πια, έως ζευγαράκια που βγαίνουν από τη θερινή Ριβιέρα τσιμπώντας από τον Αχιλλέα ένα καλαμάκι στα γρήγορα, συνονθύλευμα Αθηναίων που σταμάτησαν στο Salero για μαργαρίτα ή στο Γιάντες για νόστιμα πιάτα μεσογειακής κουζίνας.
Η περιοχή που πέρασε το απόγειο της χίπστερ δόξας όταν πήρε τα ηνία απ’ την Πλατεία Καρύτση, βιώνει τώρα τη φάση της ωριμότητας και αποτελεί την καλύτερη επιλογή όταν φιλοξενείς ξένους και θες να τους πας κάπου «σίγουρα». Ασφυκτικά γεμάτη Παρασκευές και Σάββατα βράδυ, προσφέρεται για χάζι και καφέ στο πρώην Μαγκαζέ (και νυν Telaro), για επικό brunch με τεράστια ποικιλία σε γλυκά και αλμυρά, αλλά και σούπερ κοκτέιλ στο Zaf, για τεράστια πίτσα καλά μελετημένη και για ιταλικά πιάτα κάθε γούστου στο School Pizza Bar, για Λουκουμάδες στο ομώνυμο μαγαζί, φαλάφελ στο Falafellas, tapas στο Harvest, μαμαδίσιο φαγητό στο Μάνας Κουζίνα-Κουζίνα, συγκλονιστικό brunch στο Mama Roux με φόντο τα παλιά υφασματάδικα και, τι άλλο, τους τουρίστες.
Πετράκη.
Στα πόδια της Μητρόπολης βρίσκεται αυτός ο μικροσκοπικός πεζόδρομος που, για να είμαστε δίκαιοι, πρώτο μας τον συνέστησε το wine bar Heteroclito και όλοι αναρωτηθήκαμε πώς στο καλό γίνεται να μην έχουμε ξαναπεράσει από εκεί. Και όμως γίνεται. Είναι από αυτά τα στενά που μπορεί να έχεις περάσει εκατό φορές από δίπλα αλλά σου έχουν ξεφύγει κάτω απ’ τη μύτη σου. Οι επιλογές πλέον περιλαμβάνουν, εκτός απ’ τη μεγάλη ποικιλία σε ελληνικό κρασί του Heteroclito, μεξικάνικα tapas στοTaqueria Maya, κλασικά ποτά στο λιλιπούτειο και vintage Κακούνκα, μοσχοβολιστό ψωμί απ’ τη διάσημη Πνύκα, hip διάθεση και σούπερ μεζέδες στο νέο talk of the town, το Σερσέ λα φαμ, το εστιατόριο/καφενείο με τις πράσινες πινελιές και τον πολύ κόσμο.
Όταν η Σκεύη άνοιγε το Blue Bird δεν ξέρω αν κανείς περίμενε αυτό που θα ακολουθούσε. Παρόλα αυτά, και σε αντίθεση με ό,τι νομίζουν οι περισσότεροι, μπορεί το μικροσκοπικό μπλε πουλί να έκανε την Ηπίτου το μέρος που είναι σήμερα (κάποια λέξη συνώνυμη με το αδιαχώρητο), αλλά οι πρώτες που μάζεψαν κόσμο σε αυτό το λιλιπούτειο πεζοδρομάκι είναι οι ιδρύτριες του Lacandona, του συνεταιριστικού καφενείου-παντοπωλείου (τα προϊόντα αγοράζονται χωρίς μεσάζοντες κατευθείαν απ’ τους παραγωγούς) που κάνει και βραδιές με ποτό. Στη συνέχεια ήρθε το Blue Bird, και αμέσως μετά συμπαθητικά μπαράκια όπως το wine bar με το ευφάνταστο όνομα Kiki De Grèce ή το hip ομώνυμο Ipitou με τα cocktails και το finger food ξεπήδησαν όπως το ποπ κορν απ΄ τις μηχανές των θερινών. Πλέον, η περατζάδα της Ηπίτου όσο ανοίγει ο καιρός συναγωνίζεται μόνο την περατζάδα στη Σίφνο Δεκαπενταύγουστο.
Γεωργάκη Ολυμπίου.
Εδώ δεν θα συναντήσεις φάνσι wine bars και μαλλί κομμωτηρίου. Ο κωδικός είναι «χαλαρά» και σε αυτό τον πεζόδρομο στο Κουκάκι κανείς δεν ενδιαφέρεται αν κατέβηκες με τις πιζάμες, καθώς οι φοιτητές του κοντινού Παντείου μαζεύονται παραδοσιακά εδώ και δεκαετίες στο Κουκί για να ακούσουν καλή μουσική. Εδώ θα συναντήσεις και το πιο παλιό μαγαζί στην περιοχή, την Αυλή, με τις πολύχρωμες καρέκλες-σήμα κατατεθέν. Πιο καινούργιες αφίξεις με παράξενα ονόματα όπως το Πατάρι, η κολεκτίβα το Παγκάκι, αλλά και το διάσημο πια Μπελ Ρέυ συγκεντρώνουν όλους τους χαλαρούς τύπους Κουκακίου και περιχώρων. Θα συναντήσεις επίσης θεατρόφιλους να βγαίνουν από το Laluk και κρεατόφιλους από την ψησταριά του Καλύβα.
Κανένας δεν έχει πολλή όρεξη να φάει την γαλοπούλα που περίσσεψε, και ποτέ δεν περισσεύει κάτι το οποίο έχει πολλή όρεξη να φάει κανένας, άλλος ή ο ίδιος
10°
