Πολλοί θεωρούν ότι τα βρώσιμα άνθη είναι μια γαστρονομική μόδα των τελευταίων ετών, που κατά πάσα πιθανότητα θα περάσει ανεπιστρεπτί, όπως πολλές άλλες. Όμως ξεχνούν πως όλοι μας τρώμε λουλούδια από μικρά παιδιά, ακόμη κι αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει!
Οι αγκινάρες είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα που χρησιμοποιώ για να πείσω όσους βιαστικά διαφωνούν με την ιδέα των βρώσιμων ανθέων. Επίσης τους θυμίζω το γλυκό του κουταλιού τριαντάφυλλο, που φτιάχνεται από τα ροδοπέταλα, την κάππαρη που δεν είναι τίποτε άλλο από κλειστά ακόμη μπουμπουκάκια, τους κολοκυθανθούς που λατρεύω γεμιστούς με ρύζι ή και τηγανητούς με κουρκούτι, το χαμομήλι, τον ιβίσκο και τη λεβάντα που πίνονται ως αφέψημα καθώς και το πανάκριβο σαφράν, που δεν είναι τίποτε άλλο από τα στίγματα του μοβ λουλουδιού του κρόκου.
Φυσικά κανείς δεν είπε πως τα άνθη θα έρθουν να αντικαταστήσουν π.χ. τα λαχανικά στη διατροφή μας. Όμως, μπορούν κυριολεκτικά και μεταφορικά να ομορφύνουν τα πιάτα μας και να ενισχύσουν τη γεύση τους. Μια χωριάτικη σαλάτα, -έτσι για μην πηγαίνει ο νους σας σε εξεζητημένες συνταγές-, μπορεί να στολιστεί με άνθη φρέσκιας ρίγανης με σαφώς πιο «απαλό» άρωμα και γεύση από αυτό της αποξηραμένης. Επίσης αν η γλάστρα με το θυμάρι, που έχετε στο μπαλκόνι σας, έχει γεμίσει από μικροσκοπικά και ντελικάτα λουλουδάκια , μπορείτε να τα κόψετε προσεκτικά και να φτιάξετε ένα αρωματικό βούτυρο, που πάει τέλεια με την μπριζόλα σας.
Ωραία όλα αυτά, μα πώς θα τα ξεχωρίζουμε σε βρώσιμα και μη, θα μου πείτε! Εδώ, όσους θεωρούν τους εαυτούς τους «adventurous eaters», έρχεται να βοηθήσει η κατάλληλη βιβλιογραφία καθώς και τα σχετικά άρθρα στο διαδίκτυο. Το σίγουρο είναι πως αν θελήσετε να πειραματιστείτε, καλό θα ήταν να επιλέξετε αυτά που ξέρετε με σιγουριά πως είναι κατάλληλα προς κατανάλωση. Προτιμήστε αυτά που έχουν «ζωντανά» χρώματα κι όχι τα μαραμένα και πλύνετε καλά τα πέταλα, πετώντας τα υπόλοιπα μέρη τους. Στεγνώστε τα πάνω σε απορροφητικό χαρτί κουζίνας και βάλτε τα τελευταία πάνω σε μια πράσινη σαλάτα, αφού πρώτα την έχετε περιχύσει με το dressing της επιλογής σας.
Αν πάλι έχετε στον κήπο σας κάποια λουλούδια, μα διστάζετε να τα γευτείτε, αποταθείτε σε έμπειρους παραγωγούς για να τους ρωτήσετε ή ακόμη και για να αγοράσετε άλλα είδη που είναι πιο δυσεύρετα. Πριν 3-4 χρόνια θυμάμαι πως είχα συναντήσει τον Μάνο Καραλάκη σε μια έκθεση τροφίμων, και με είχε μυήσει στα άνθη μποράνζας (με απρόσμενη γεύση… αγγουριού), δροσουλίτη και καπουτσίνου! Κι όχι, δεν αναφέρομαι στο γνωστό ρόφημα του ιταλικού καφέ, αλλά στο φυτό με την επιστημονική ονομασία Tropaeolum Majus (ή αλλιώς γνωστό ως Ινδοκάρδαμο) και που σίγουρα έχει τραβήξει το βλέμμα σας σε κάποιο κήπο, χάρη στα υπέροχα κίτρινα ή βαθιά πορτοκαλί λεπτεπίλεπτα λουλούδια του.
Τότε θυμάμαι μου έχει προτείνει να δοκιμάσω να φτιάξω ντολμαδάκια με τα μεγάλα φύλλα του καπουτσίνου! Κι ενώ είμαι σίγουρος πως έχετε δοκιμάσει κάθε λογής ντολμάδες με αμπελόφυλλα, λάχανο, μαρούλι και σέσκουλο, βρίσκετε κάπως «εκκεντρική» αυτή την παρότρυνση. Να ομολογήσω πως κι εμένα μου πήρε καιρό να τον εμπιστευτώ. Για καλή μου τύχη όμως, μένω στα όρια της πόλης της Καλαμάτας, όπου η δόμηση δεν είναι ακόμη τόσο πυκνή. Κι έτσι, σε μια πρόσφατη βόλτα με το σκύλο μου ανακάλυψα στον κήπο ενός γείτονα, αρκετούς καπουτσίνους με… επεκτατικές τάσεις. Αφού με διαβεβαίωσε πως δε χρησιμοποιεί κανενός είδους φυτοφάρμακα ή χημικά λιπάσματα, με φίλεψε με μια τεράστια σακούλα.
Τα ωμά φύλλα λοιπόν θυμίζουν αμυδρά τη γεύση της ρόκας και όπως διάβασα είναι γεμάτα βιταμίνες (και συγκεκριμένα C πολλαπλάσια από αυτή του μαρουλιού). Αφού τα ζεμάτισα σε βραστό νερό για μερικά λεπτά, περιτύλιξα τα ντολμαδάκια μου, που στη γέμιση τους μεταξύ άλλων ψιλόκοψα με ψαλίδι και τα φανταχτερά λουλούδια τους. Θα μπορούσα να ακολουθήσω την πεπατημένη και να τα αυγοκόψω, μα τα συνόδευσα με μια σος στραγγιστού γιαουρτιού, με μπόλικο άγριο μάραθο, που βρίσκω αυτή την εποχή εν αφθονία στους μπαξέδες. Το αποτέλεσμα με ικανοποίησε απόλυτα. Αλλά και όσους τα δοκίμασαν, που μάλιστα στην αρχή δυσκολεύτηκαν να καταλάβουν πως δεν είναι τυλιγμένα με αμπελόφυλλα.
Μετά από το τόσο επιτυχημένο γευστικά πείραμα, προέκυψαν τα εξής δύο αποτελέσματα: Πρώτον, η αγαπημένη μου συνήθεια του foraging (αγγλιστί η τροφοσυλλογή) θα επεκταθεί εκτός από τα φρούτα, τα λαχανικά και τα μυρωδικά, στα λουλούδια και τα φύλλα τους. Και δεύτερον, οι στίχοι του παλιού κι αγαπημένου τραγουδιού του Νίκου Γούναρη, ξαφνικά απέκτησαν για μένα ένα ολοκαίνουργιο «γαστρονομικό» ενδιαφέρον.
Κανένας δεν έχει πολλή όρεξη να φάει την γαλοπούλα που περίσσεψε, και ποτέ δεν περισσεύει κάτι το οποίο έχει πολλή όρεξη να φάει κανένας, άλλος ή ο ίδιος
11°
