Σας μύρισε κέικ;

Μια φίλη, που είναι από την ιταλική πόλη Varese, μας έφερε προχθές ένα υπέροχο κέικ από την πατρίδα της, σπεσιαλιτέ της περιοχής. Λέγεται «Amore di Polenta» – βρήκα τη συνταγή στο Ίντερνετ, όχι ότι ανασκουμπώνομαι να το φτιάξω αυτή τη στιγμή που μιλάμε αλλά γενικά είναι χρήσιμες οι συνταγές, όσο πιο πολλές έχεις τόσο λιγότερο ένοχη αισθάνεσαι που φτιάχνεις ωραία αυγά, αν υποθέσουμε ότι σου λείπουνε οι ενοχές και βρήκες πράγμα τώρα να αισθάνεσαι ένοχη. Το κέικ αυτό λοιπόν είναι πάαααααρα πολύ νόστιμο, αφράτο, κίτρινο και «θρουλάει» όπως έλεγαν οι γιαγιάδες. Το ζαχαροπλαστείο που το φιλοτέχνησε λέγεται «Zamberletti, la dolce Varese» και η συσκευασία με ζωγραφιστό χαρτί περιτυλίγματος, χαρτόνι κ.λπ. ήτανε τόσο ροκοκό που λυπόσουν να το ανοίξεις: είναι στάνταρ αυτό με τα ιταλικά γλυκά – οι συσκευασίες που κάνουν ακόμα και οι απλοί φούρνοι είναι πάντα εμπνευσμένες. Λες και τα τυλίγει τα τσουρέκια γνήσιος απόγονος του Ντα Βίντσι. 

Η πόλη Varese βρίσκεται 55 χλμ. βόρεια του Μιλάνου κι είναι το μέρος όπου ο Γκιουζέπε Γκαριμπάλντι νίκησε το 1859 το στρατό των Αυστριακών… αλλά είναι επίσης η πατρίδα του Οττάβιο Μισσόνι, της γνωστής υπερ-φίρμας μόδας, ρούχων, αξεσουάρ, ειδών σπιτιού κ.λπ. Η οποία έχει ακόμα εκεί την έδρα της και πολύ χαίρεται που τρώει το ωραίο ιταλικό κέικ όποτε της καπνίσει. 

Όλα αυτά είναι εισαγωγή για το καφέ-κεϊκάδικο «Cake», στο οποίο κανονικά θα έπρεπε να είχα βάλει την Ιστορία του κέικ και πως μια νοικοκυρά μια μέρα χτύπησε τέσσερα αυγά, τα έψησε με αλεύρι και ζάχαρη σε βουτυρωμένη φόρμα κι έτσι γεννήθηκε το κέικ… αλλά έπεσα πάνω στα τελευταία ψίχουλα του «Amore di Polenta», και την άλλη μέρα πήγα στο «Cake» στο Αιγάλεω για καφέ/κέικ, οπότε την αφήνω απέξω τη νοικοκυρά με το χτυπητήρι στο χέρι: εννοείται ότι στην Ελλάδα φτιάχναμε κάποιου είδους κέικ από την αρχαιότητα (όχι θα μας ξέφευγε…), με σταφίδες, μέλι και κοπανισμένα δημητριακά όλα μαζί ψημένα σε λαδωμένο ταψί. Η ιστορική νοικοκυρά δηλαδή της Αναγέννησης απλώς χτύπησε τα αυγά, έδωσε μετά τη συνταγή στο γιόκα της, που την έδωσε κι αυτός με τη σειρά του σε κάποιο μάγειρα παλατιού πριν να εφευρεθούν οι σεφ ή τα μίξερ, και η Ιστορία από κει και μετά ανακάλυψε το κέικ. 

Το οποίο το έχει ανακαλύψει και το «Cake» εδώ και κάμποσα χρόνια – από το 2004 που τα αδέρφια Lucy, Maggie και Stephen Elliott αποφάσισαν να ανοίξουν στην Αθήνα ένα «κεϊκάδικο». Ένα καφέ που να σερβίρει σπιτικά κέικ με βάση τις συνταγές που ήξεραν από τους παππούδες και γονείς τους οι οποίοι είχαν αρτοποιείο-ζαχαροπλαστείο στην Αμερική.  Έφτιαξαν το πρώτο, μικρούτσικο και χαριτωμένο «Cake» στο Κολωνάκι, η επιχείρηση πήγε καλά παρά την ΚΕΚ (Καλπάζουσα Ελληνική Κρίση) και τώρα έχουν τέσσερα «κεϊκάδικα» στην Αθήνα. Αυτό του Αιγάλεω μοιάζει στα χρώματα (παστέλ, γλυκά και αθώα – σου τρέχουν τα σάλια, όχι μόνον από τη μυρωδιά φρεσκοψημένου κέικ αλλά και από τη διακόσμηση), όπως μοιάζει και στην ουσία με τα άλλα τρία «Cake»: φιλοτεχνεί σπιτικά κέικ με παλιές οικογενειακές συνταγές σε παραδοσιακές αμερικάνικες γεύσεις. Είναι διάσημο για το Carrot cake, το μαστιχωτό/σοκολατένιο Chocolate fudge, την εντελώς αμερικάνικη μηλόπιτα-λέγε-με-apple pie, την επίσης παραδοσιακή key-lime pie, ένα κατακόκκινο Red Velvet cake, το ευωδιαστό  Apple cinnamon cake, μια ποικιλία από cup cakes… και αυτό που έφαγα, Salted caramel cake, με μπόλικη καραμέλα και λίγο αλάτι: αριστούργημα, μόλις βεβαιωθείς ότι δεν κοιτάζει κανένας γλείφεις το πιατελάκι. Αν δεν έχεις πιατελάκι, τη χαρτοπετσέτα σου. Αλλά βασικά δείχνεις την πόρτα, γουρλώνεις τα μάτια φωνάζοντας «ΊΙΙΙΙ! Ένας πελεκάνος!» και μόλις γυρίσει ο άλλος προς τον πελεκάνο, του τρως την μπουκιά. 

Το «Cake» έχει και κάποια «αλμυρά πιάτα, π.χ. σούπες ημέρας, πίτες και μια ορεκτική Quiche Lorrain, αλλά αν πάτε είναι κρίμα να μη δοκιμάσετε ένα από τα κέικ. Μπορείτε να παραγγείλετε ολόκληρο το κέικ για φίλους ή για πάρτη σας (να το φάτε με την ησυχία σας), όπως και τούρτες γενεθλίων – η αμερικάνικη εκδοχή του κέικ έτσι κι αλλιώς έχει γλάσο ή frosting από πάνω, που εδώ είναι ιδιαίτερα πλούσιο. Άρα είναι περισσότερο «τούρτα» παρά κέικ. 

Το ιταλικό «Amore di polenta», από την άλλη, δεν έχει τίποτα έξτρα – ένα φακελάκι άχνη ζάχαρη μόνο, για να το πασπαλίσεις από πάνω. Και οι δύο εκδοχές του κέικ είναι τέλειες, θα μπορούσα να ζω με κέικ και είναι από τα λίγα πράγματα που άκτσιουαλι φτιάχνω όταν μπαίνω στην κουζίνα… αλλά, βέβαια, οι επαγγελματίες σε/με ξεπερνάνε, γι’ αυτό και δεν σκοτώνομαι να μπαίνω στην κουζίνα αν μπορώ να μπω κάπου αλλού.

Ειδικά κάπου όπου σερβίρεται φρέσκο, μυρωδάτο κέικ.