Στις πτήσεις της Aegean τον τελευταίο μήνα επτακόσιες χιλιάδες επιβάτες δοκιμάζουν τον σοκοραμπιέ, κουραμπιέ με σοκολάτα.
Ο παραδοσιακός κουραμπιές, σε κουτί παρέα με πολλούς άλλους κουραμπιέδες, πασπαλισμένοι όλοι με άχνη ζάχαρη… είναι ο σωστός μεν, δεν είναι (δε) αυτός που φέρνει την επανάσταση στον τομέα του. Ο κουραμπιές-επαναστάτης είναι ο πρόσφατος: σκέτος, χωρίς άχνη, με κομμάτια σοκολάτας και αμύγδαλο, συσκευασμένος μόνος του σε κομψό τσεπάκι από σελοφάν – αν έχετε ταξιδέψει με την Aegean Airlineς τον τελευταίο μήνα, τον έχετε δοκιμάσει σίγουρα.
Και είναι τέλειος, αφράτος και συμπαγής μαζί, βουτυράτος και στεγνός όσο χρειάζεται, αυτό ακριβώς που θέλεις όταν βρίσκεσαι μέσα σε αεροπλάνο (μέσα στο οποίο, αυτό ακριβώς που θέλεις είναι να προσγειωθεί ώστε να βγεις από το αεροπλάνο. Αλλά αν δεν είναι εφικτό άμεσα κάτι τέτοιο, παρηγορείσαι μια χαρά ένα ένα σοκο(κου)ραμπιέ σε ατομική συσκευασία). Η έκπληξη («μπα, ένας σοκολατί κουραμπιές χωρίς άχνη!») ακολουθείται από την επιθυμία για ένα δεύτερο («δεσποινίς, μήπως περισσεύει κανένας, επειδή έχω δύο παιδάκια, να τους πάω από έναν;» Το οποίο είναι ψέμα, όποιος έχει δύο παιδάκια θέλει απλώς να φάει δύο κουραμπιέδες με σοκολάτα….)
Ο κουραμπιές-επανάσταση λοιπόν γράφει στο πακετάκι «Chrisanthidis delights – Kourabie - Nea Karvali» και επειδή είμαι από την περιοχή, επίσης επειδή έχω πάει σε ένα από τα παρασκευαστήρια της εταιρείας Χρυσανθίδης-Βικελίδης… ενθουσιάστηκα που οι ζαχαροπλάστες σκέφτηκαν ένα τόσο μοντέρνο, πρωτότυπο και ιδιαίτερο προϊόν. Αλλά να το πάρω από την αρχή το θέμα «κουραμπιές» με όλες τις παραμέτρους του.
Αν το κοιτάξετε στη Wikipedia, η τούρκικη λέξη «Kurabiye» σημαίνει «μπισκότο με αλεύρι, βούτυρο, ζάχαρη» και είναι ένα παραδοσιακό γλυκό που έφεραν οι Έλληνες της Καππαδοκίας, Καραμανλήδες και μη, το 1922 που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα οι Έλληνες από την Καρβάλη ή Γκέρβελη (όπως τη λένε σήμερα οι Τούρκοι) έφτασαν το ’24 σε ένα μέρος κοντά στην Καβάλα, που τους φάνηκε ότι έμοιαζε με την πατρίδα τους. Το ονόμασαν Νέα Καρβάλη και βάλθηκαν αμέσως να φτιάχνουν κουραμπιέδες, κάτι που συνέχισαν ακάθεκτοι μέχρι σήμερα. Έτσι έχει συνδεθεί ο κουραμπιές με τη Νέα Καρβάλη – οι μεγαλύτερες ποσότητες κουραμπιέδων που πωλούνται στην Ελλάδα και στο εξωτερικό προέρχονται από εδώ, δηλαδή εκεί (τη Νέα Καρβάλη, χωριό έξω από την Καβάλα).
Το παρασκευαστήριο του Χρυσανθίδη τώρα… είναι σαν τη Λωζάννη, κάτασπρο, πεντακάθαρο και υπερσύγχρονο. Υπεραυτόματα μηχανήματα ανακατεύουν, ζυμώνουν, στρώνουν και σενιάρουν, ενώ ειδικευμένα χέρια φτιάχνουν έναν-έναν τον κουραμπιέ αυτό που είναι. Οι κοπέλες φοράνε λευκές κολλαριστές στολές, τα τεράστια χειροκίνητα κόσκινα με την άχνη είναι αστραφτερά, οι ιμάντες είναι άψογοι, τα υλικά είναι αγνά. (Η εταιρεία ορκίζεται ότι δεν χρησιμοποιούνται συντηρητικά ούτε χημικά, ότι το βούτυρο είναι βουνίσιο, τα αμύγδαλα ντόπια.) Μέσα στο παρασκευαστήριο σου σπάει τη μύτη το άρωμα του ορίτζιναλ κουραμπιέ –βούτυρο, βανίλια και ζάχαρη– εκτός που αποπροσανατολίζεσαι από τα φρεσκοψημένα γλυκά τοίχο-τοίχο. Φιλοτεχνούνται εδώ τριακόσια διαφορετικά προϊόντα, από τσουρέκια και μπισκότα μέχρι πίτες με σπιτικό φύλλο, αλμυρές και γλυκές. Οι κουραμπιέδες τους είναι αφράτοι και τραγανοί. Από το 1984 δηλαδή που ξεκίνησε η εταιρεία μέχρι σήμερα δεν έχουν αλλάξει καθόλου.
Απλώς ο κουραμπιές σαν παραδοσιακό ελληνικό γλυκό ανήκει στην κατηγορία «νοσταλγία+πρόγονοι», τον έφτιαχναν οι γιαγιάδες και οι θείες μας ίσως, όχι μόνον καραμανλήδικης αλλά και ποντιακής καταγωγής. Θεωρείτο μέχρι προχθές ένα γλυκό κάπως γιαγιαδέξ, ντεμοντέ. «Θεωρείτο» γιατί δεν θεωρείται πια – μετά την εφεύρεση του μαύρου-κουραμπιέ-με-σοκολάτα-σε-ατομική-συσκευασία, έχει πάρει τα πάνω του. Μπορείς να τον τσακίσεις εκεί που μοιράζεται προς το παρόν, δηλαδή στα αεροπλάνα, ή οπουδήποτε όταν πάρει φόρα, χωρίς να «αχνίζεσαι» από τη ζάχαρη, αν υποθέσουμε ότι σε χάλαγε η άχνη πάρα πολύ. Μπορείς να τον έχεις στην τσάντα/τσέπη σου για όταν σε πιάσει πείνα – ήδη φαντάζομαι το σλόγκαν «για το πρωινό, για το διάλειμμα, το σνακ στη σχολή» κ.λπ., μια και όταν βγει στην αγορά ο σοκουραμπιές θα πιάσει κατευθείαν τους πιτσιρικάδες, μαθητές και φοιτητές. Είναι μοντέρνος, hip, νεανικός, βολικός και πολύ νόστιμος. Είναι ένα γλυκό του 2017 and beyond, μελλοντικό, με τα πόδια του στην παράδοση και το αμύγδαλό του στο μέλλον…
(Αλήθεια, αν μπείτε σε αεροπλάνο αυτές τις μέρες, τσεκάρετε τον σοκουραμπιέ και αποκλείεται να μην ενθουσιαστείτε, ακόμα κι αν είστε από τη βαθιά Πελοπόννησο…)
* Χρυσανθίδης Βικελίδης delights , 34ο χλμ Καβάλας-Θεσσαλονίκης, και Νέα Καρβάλη Καβάλας, 2510-361371 www.chrisanthidis.gr
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Η μυρωδιά των φρεσκοαλεσμένων κόκκων, η πλούσια γεύση τους και η μοναδική τους δυνατότητα να εμπλουτίζουν γλυκά και επιδόρπια, καθιστούν τον καφέ αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομίας και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής
Aναρωτηθήκατε ποτέ απο πού προήλθε ο καφές, απο που ξεκίνησε αυτό το μικρό φρούτο καφεόδεντρου; Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο και τις ηπείρους.
Το παρασκευαστήριο του Χρυσανθίδη τώρα… είναι σαν τη Λωζάννη, κάτασπρο, πεντακάθαρο και υπερσύγχρονο. Υπεραυτόματα μηχανήματα ανακατεύουν, ζυμώνουν, στρώνουν και σενιάρουν, ενώ ειδικευμένα χέρια φτιάχνουν έναν-έναν τον κουραμπιέ αυτό που είναι. Οι κοπέλες φοράνε λευκές κολλαριστές στολές, τα τεράστια χειροκίνητα κόσκινα με την άχνη είναι αστραφτερά, οι ιμάντες είναι άψογοι, τα υλικά είναι αγνά. (Η εταιρεία ορκίζεται ότι δεν χρησιμοποιούνται συντηρητικά ούτε χημικά, ότι το βούτυρο είναι βουνίσιο, τα αμύγδαλα ντόπια.) Μέσα στο παρασκευαστήριο σου σπάει τη μύτη το άρωμα του ορίτζιναλ κουραμπιέ –βούτυρο, βανίλια και ζάχαρη– εκτός που αποπροσανατολίζεσαι από τα φρεσκοψημένα γλυκά τοίχο-τοίχο. Φιλοτεχνούνται εδώ τριακόσια διαφορετικά προϊόντα, από τσουρέκια και μπισκότα μέχρι πίτες με σπιτικό φύλλο, αλμυρές και γλυκές. Οι κουραμπιέδες τους είναι αφράτοι και τραγανοί. Από το 1984 δηλαδή που ξεκίνησε η εταιρεία μέχρι σήμερα δεν έχουν αλλάξει καθόλου. 
