Όταν έκλεισε το Floral ήταν ένα μικρό σοκ. Ανεξάρτητα αν το προτιμούσες ή όχι, το είχες συνηθίσει εκεί, με τα live και τις παρουσιάσεις του, άρρηκτα συνδεδεμένο με την μπλε πολυκατοικία. Η απουσία του μου έφερνε μια μελαγχολία, που δεν μπορούσα να εξηγήσω και χωρίς να το καταλαβαίνω άλλαζα τη διαδρομή μου για να μην περνάω από εκεί. Ώσπου μια μέρα η περίοδος πένθους έλαβε τέλος γιατί είδα…μια μπλε αρκούδα!
Το Blue Bear άνοιξε πριν λίγους μήνες και έφερε το δικό του αέρα ανανέωσης στην πλατεία. Βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο Floral (εκεί που υπήρχε πριν το Γκρι Καφέ), στο ισόγειο της μπλε πολυκατοικίας. Ο Αντριάνος (ιδιοκτήτης) προσπάθησε να βάψει τους εξωτερικούς τοίχους όσο το δυνατόν πιο κοντά στην απόχρωση της πολυκατοικίας-σύμβολο. Κι αν κρίνω από τους φοιτητές αρχιτεκτονικής που σταματάνε κάθε λίγο και χαζεύουν, μάλλον πέτυχε το σκοπό του.
Και μετά από όλη αυτή την εισαγωγή, ανοίγω την πόρτα και φτάνω στο λόγο που το Blue Bear μου αρέσει τόσο πολύ. Μπροστά απλώνεται το ισόγειο της πολυκατοικίας σε όλο το μεγαλείο του. Μεγάλος, ευρύχωρος ψηλοτάβανος χώρος. Αριστερά η μεγάλη μπάρα, δεξιά η μπλε αρκούδα, από πάνω της τα τρομερά φωτιστικά που έφτιαξε ο Αντριάνος. Προχωράω στο βάθος βλέπω μια χτιστή βιβλιοθήκη γεμάτη με βιβλία κάθε είδους. Από λεξικά, μέχρι βιβλία για τη διάσημη πολυκατοικία και εύπεπτη λογοτεχνία δίπλα σε δοκίμια.
Μουσική indie παίζει στη σωστή ένταση, γύρω μου άνθρωποι όλων των ηλικιών κουβεντιάζουν, πίνουν καφέ, διαβάζουν ή δουλεύουν στο laptop τους. Δεν έχουν όλα τα καφέ τη δυνατότητα να σε κάνουν να ηρεμείς. Το Blue Bear όμως είναι ένα τέτοιο. Σύντομα θα προστεθούν σαλάτες, κρύα πιάτα, σάντουιτς που θα φτιάχνονται στην κουζίνα που βρίσκεται στον πίσω χώρο και που, όπως και το Floral, συνδέεται με τη μπλε πολυκατοικία. Ακόμα, θα γίνονται εκθέσεις βιβλίου, ζωγραφικής και φωτογραφίας, ενώ στον πάνω όροφο, που έχει θέα σε όλη την πλατεία, συχνά θα διοργανώνονται bazaar. Τα live και οι μουσικές βραδιές δεν θα λείπουν, ενώ οι ήχοι θα κινούνται σε jazz, rock και blues μονοπάτια. Το ποτό είναι στα €6.
Βολεύομαι σε ένα τραπεζάκι, χαζεύω τους υπέροχους πετρόλ τοίχους και προσπαθώ να φανταστώ τι ήταν αυτός ο χώρος τη δεκαετία του ’30. Ξέρουμε για το ένδοξο Floral, όμως εδώ τι υπήρχε; «Δεν είμαι σίγουρος», μου λέει στο τηλέφωνο ο κύριος Ιωάννης, ιδιοκτήτης του ακινήτου τα τελευταία 20 χρόνια. «Το ’56 ή το ’57 άρχισε να λειτουργεί το εστιατόριο “Αττικόν”, πιο πριν όμως δεν ξέρω τι ήταν. Σίγουρα πάντως εδώ τραγουδούσε ο Νίκος Γούναρης».
Κανένας δεν έχει πολλή όρεξη να φάει την γαλοπούλα που περίσσεψε, και ποτέ δεν περισσεύει κάτι το οποίο έχει πολλή όρεξη να φάει κανένας, άλλος ή ο ίδιος
