Το Δίπορτο είναι ένα υπόγειο κουτούκι που βρίσκεται στην Κεντρική αγορά της Αθήνας, Σωκράτους και Πλατείας Θεάτρου γωνία. Αν και το νεοκλασικό κτήριο ηλικίας 150 χρόνων έχει δύο σκάλες, μια σε κάθε δρόμο, πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί τί κρύβεται εκεί κάτω. Πόσο μάλλον που καμία ενδεικτική πινακίδα δεν σε προειδοποιεί ούτε για το περιεχόμενο του υπογείου –πουθενά δεν υπάρχει η λέξη ταβέρνα – αλλά ούτε και για τον κίνδυνο να χτυπήσει κανείς την κεφαλή του στο κατέβασμα αν δεν σκύψει προσεκτικά το κεφάλι του.
Κατεβαίνοντας λοιπόν με προσοχή τα σκαλάκια, στο αριστερό μας χέρι βρίσκεται η κουζίνα και ακριβώς στον απέναντι τοίχο μια σειρά από θεόρατα βαρέλια των 600 κιλών. Στα δέκα περίπου τραπεζάκια, στρωμένα με λαδόκολα, δεν θα βρεις ταμπέλα ρεζερβέ, αλλά δύσκολα να κάτσεις μοναχός σου να φας πριβέ. Το μαγαζί είναι συνήθως φίσκα και γι’ αυτό κάθεσαι προσωρινά με κάποιους άλλους μέχρι να αδειάσει κάποιο τραπέζι. Ώσπου ν’ αδειάσει όμως, έχεις πιάσει ήδη συζήτηση και δύσκολα ξεκολλάς.
Γίνονται εύκολα παρέες στο Δίπορτο. Το άλλο καθηλωτικό χαρακτηριστικό είναι ότι από την ώρα που θα κάτσεις μέχρι την ώρα που θα σου πάρει ο κυρ-Μήτσος την παραγγελία δεν μεσολαβούν πάνω από τριάντα δευτερόλεπτα. Το πολύ άλλα εξήντα για να σου έρθουν τα πρώτα, δεύτερα και ό,τι άλλο έχεις παραγγείλει. Οι επιλογές σου δεν είναι δα και πολλές. Φασολάδα, ρεβυθάδα, φασόλια, κουκιά, φάβα σκέτη ή παντρεμμένη, μπακαλιάρος, τηγανητές σαρδέλες, πατάτες γιαχνί, κοκκινιστό με μακαρόνια, κριθαράκι γιουβέτσι, σαλάτες και κρασάκι… Αλλά από γεύσεις, μία και μία.
Στο Δίπορτο συχνάζω εδώ και πολλά χρόνια. Ο παλιός ιδιοκτήτης του, ο κυρ-Μιχάλης, Πάσχα του 1991 πήγε από εγκεφαλικό μέσα στην ταβέρνα. Το μαγαζί δεν το πήραν τα παιδιά του, που άλλωστε ποτέ δεν ασχολούνταν, αλλά ο κυρ-Μήτσος ο σερβιτόρος, που φιλότιμος, δουλευταράς και σχολαστικά παστρικός, σε κερδίζει με την πρώτη ματιά με την ευγενική φυσιογνωμία του και το καλοκάγαθο πρόσωπό του. Φορώντας πάντα την πεντακάθαρη, άσπρη πουκαμίσα εργασίας εξυπηρετούσε και βόλευε κόσμο και κοσμάκι.
Από τα παλιά χρόνια το Δίπορτο ήταν η ταβέρνα της Αγοράς. Από τα χαράματα από δω παρελαύναν όλα τα επαγγέλματα, φουρνιές-φουρνιές. Πρώτοι-πρώτοι οι ψαρομανάβηδες που φέρναν τα ψάρια στην αγορά, μετά οι μανάβηδες, τα χασαπάκια και τόσοι άλλοι κι αυτό το γεγονός -σε αντίθεση με τα περισσότερα μαγαζιά της γύρω περιοχής- απομάκρυνε τον κίνδυνο να μετατραπεί σε τουριστικό αξιοθέατο και σε ψεύτικο σκηνικό.
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Η μυρωδιά των φρεσκοαλεσμένων κόκκων, η πλούσια γεύση τους και η μοναδική τους δυνατότητα να εμπλουτίζουν γλυκά και επιδόρπια, καθιστούν τον καφέ αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομίας και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής
Aναρωτηθήκατε ποτέ απο πού προήλθε ο καφές, απο που ξεκίνησε αυτό το μικρό φρούτο καφεόδεντρου; Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο και τις ηπείρους.
13°
